Detroit’in yaman polisi 30 sene sonra tekrar sokaklarda
80’li yıllar aksiyon sinemalarının sürüsüne rahmet olduğu vakitlerdi. Ne değişiktir ki bugün “efsane” diye isimlendirdiğimiz karakterlerin birden fazla hâlâ o devirde çekilen dizi ve sinemalardan çıkmadır. Mad Max, Yargıç Dredd, Rambo, Ripley, MacGyver… Fakat iki tanesi var ki bunlar daima birbirleriyle kıyaslanırdı. Terminatör ile RoboCop’u kastediyorum elbette. Zira oburlarının tersine ikisi de pes etmek nedir bilmeyen birer sayborgdu ve karşı karşıya geldikleri takdirde neler olabileceği o günün forumları olan kaldırım başlarının ve okul köşelerinin en çok merak edilen konularındandı.
O yüzden Terminator: Resistance’la özellikle bizim jenerasyonun gönüllerini çalan Teyon’un sıradaki oyununun RoboCop hakkında olmasına şaşırmamak gerekirdi tahminen de. Ancak ne palavra söyleyeyim, ben şaşırmıştım. Ve bir o kadar da heyecanlanmıştım. Resistance’ta yaptıklarının yarısını bile başarsalar ortaya beni çok mutlu edecek bir oyun çıkacağından emindim zira. Ben ne bileyim onun katbekat üstüne çıkacaklarını? Ben ne bileyim gelmiş geçmiş en güzel sinema uyarlamalarından birine imza atacaklarını? Vallahi de atmışlar…
Ölü Ya Da Canlı Benimle Geliyorsun
RoboCop: Rogue City kronolojik olarak serinin ikinci ve üçüncü sinemalarının ortasında geçiyor. Alex Murphy çoktan delik deşik edilip öteki tarafı boylamış, özel bir operasyonla RoboCop’a dönüştürülmüş ve hem kendisini öldüren adamların hem de Nuke denen uyuşturucunun yaratıcısı olan Cain’in icabına bakmıştır. Lakin Detroit sokakları hâlâ hatayla doludur. OCP hâlâ kenti yıkıp yerine Delta City projesini getirme hayalleri kurmaktadır. Nuke da hâlâ her köşe başında bulunabilmektedir. Bütün bunlar yetmiyormuş üzere “New Guy” denen gizemli bir adam kente ayak basmış, çok büyük planları olduğunu ve en güçlü çeteyle çalışmak istediğini ilan etmiştir. İşte bu yüzden Detroit’teki bütün çeteler en yeterlinin kendileri olduğunu ispatlamak için ortalığı kasıp kavurmaya başlamıştır. Polis ise her zamanki üzere bütün bunlarla başa çıkamayacak kadar yetersiz durumdadır. Ellerindeki tek koz ise RoboCop’tur…
Rogue City birinci başta klasik bir FPS izlenimi verse de çok geçmeden hiç de o denli olmadığını anlıyorsunuz. Oyuna başlar başlamaz kendimizi az evvel bahsettiğim çetelerden birinin bastığı bir televizyon binasının önünde buluyoruz. Çabucak yanı başımızda da birinci sinemadan beri Murphy’nin yanından ayrılmayan, sadık ortağımız Lewis var. Binaya girip RoboCop’un o meşhur müziği eşliğinde haydutların defterini tek tek dürerken acayip gaza geliyorsunuz. Zira bu oyunda siper almak, sağa sola atlamak üzere aksiyonlar yok. Onun yerine birkaç yüz kiloluk, metal kaplı bedenimizle yürüyen bir tank misali çatışmanın ortasına balıklama dalıyor, mermiler zırhımızdan sekerken bastığımız yeri güm güm titreterek etraftaki düşmanları takır takır temizliyoruz. Natürel bu ölümsüz olduğumuz manasına gelmiyor, ekranın alt köşesinde bir can barımız var. Onu da sağda solda bulduğumuz OCP sıhhat paketleriyle doldurabiliyoruz. Zira en nihayetinde bu bir oyun…
Mekânlardaki çabucak hemen her şey mermilerin tesiriyle parçalanıp yıkılıyor. Kolonların betonları dökülüyor, su sebilleri delinip sızdırıyor, kola makineleri patlıyor, kâğıtlar havada uçuşuyor, uzuvlar kopuyor… Neredeyse F.E.A.R.’a denk bir etraf hasarı mekaniği var oyunda. Sadık tabancamız Auto-9 da oyunda yer alıyor elbette ve yarı otomatik tüfekten bozma bu minik canavarı oyunun ileriki kısımlarında bulduğumuz devre kartlarıyla geliştirip güçlendirebiliyoruz. Ek olarak düşmanlardan düşen makineli tüfek, pompalı vb silahları da kısa müddetliğine kullanabiliyoruz. Etraftaki monitörleri ve tüpleri falan tutup düşmanlara fırlatabiliyor, yumruk atabiliyor, düşmanları yakalarından kaptığımız üzere camdan aşağı atabiliyor ya da duvara vurabiliyoruz.
Bölümde biraz daha ilerleyince karşımıza birtakım kanıtlar (çalıntı cüzdan, geçersiz kimlik vb), çıkıyor ve bunları topladığımızda deneyim puanı kazandığımızı fark ediyoruz. Bu da bizi yetenek ağacına götürüyor ve oyunda hafif rol yapma elementleri olduğunu keşfediyoruz bu sayede. Bu yetenekler ortasında daha güçlü zırh, daha süratli deneyim puanı kazanma üzere pasif yeteneklerin yanı sıra metal yüzeylerden kurşun sektirebilme üzere farklı şeyler de var.
Teslim Ol, Yoksa Başın Belaya Girecek
Peki hepsi bu kadarla mı hudutlu sanıyorsunuz? Hayıııır… Birinci kısmı geçtikten sonra oyun bizi Detroit Polis Karakolu’na yolluyor ve o noktada tabanınız şöyle bir düşüyor. Adamlar karakolun tıpkısının birebirini yapmışlar yahu. Giriş salonu, RoboCop’un oturduğu sandalye, brifing odası… Hepsi tıpkı. Dahası, yalnızca ortağımız Lewis ile çikolata renkli çavuşumuz Reeds’le yetinmemişler, karakoldaki öteki bütün polisleri de oyuna eklemişler. Estevez, Kaplan, Ramirez… Sinemada şöyle bir gördüğünüz, hatta isimlerini bile hatırlamadığınız bu elemanları karşınızda görünce bir dumur oluyor insan. Karakolda dolaşırken de yan misyonlar açılıyor desem pekala? Yav RoboCop’un araç sürüşü ve polis garajından çıkarken arabasının altını rampaya sürtmesi bile birebir. İnanılmaz ayrıntılar var yahu, daha neler neler… Teyon tekrar dersine çok uygun çalışmış.
Bitti mi? Hayıııır… Karakoldan çıktıktan sonra yarı açık dünya bir Detroit haritasının ortasına atıyor oyun bizi ve kendimizi bir anda yan misyonların, soruşturmaların ve keşfedilecek sokakların ortasında buluveriyoruz. Çok sık olmasa da kentin mahallelerinde dolaşırken gelen bir telsiz bildirisiyle, biriyle girdiğimiz bir diyalogla yahut çalan bir telefonla kendimizi ekstra vazifelerin içinde bulabiliyoruz. Şayet her köşe bucağı araştırırsak hırsızların zulalarını bulabiliyoruz. Dükkânlara girip çıkıyor, yanlışlı park eden otomobillere ceza kesebiliyor (ciddiyim) ve denk geldiğimiz çeşitli hatalara müdahale edebiliyoruz. Birtakım karakterlerle konuşurken karşımıza seçenekler de çıkıyor ve yaptığımız seçimler oyunun sonuna direkt olarak tesir ediyor. Bazen de Sherlock Holmes oyunlarındakine benzeyen lakin daha kolay bir soruşturma sekansıyla cesetleri tetkik etmemiz, tarayıcımızla etraftaki kanıtları aramamız falan gerekiyor.
Bitti mi? Hayııııııır… Kent sokaklarını arşınladığımız kısımların dışında otomobilimizle farklı olay mahallerine intikal ediyor ve buralarda onlarca çete üyesiyle silahlı çatışmaya giriyoruz. Bu yerlerden kimileri direkt olarak birinci sinemadan alınma ve sinemaları yakın vakitte izlediyseniz sizi nitekim de çok hoş sürprizler bekliyor. Hem kısım dizaynları hem de düşman çeşitliliği beklediğimden çok daha doyurucu. Ortada sırada Detroit haritasına geri dönsek de o kadar farklı yerlere gidiyor, o kadar farklı düşmanlarla çatışıyoruz ki bir noktadan sonra üretimcileri takdir etmeden duramadım. Üstelik hiçbiri oyunu uzatmak için, öylesine konulmuş şeyler değil ve hepsi öykü içinde hayli mantıklı bir yere sahip. Oyunun yaklaşık 15-20 saat sürdüğünü ve bu mühlet içerisinde bir defacık bile sıkılmadığımı söylesem ne demek istediğimi daha yeterli anlatabilirim sanırım.
Bütün bunlara Murphy’nin ortada bir arızalanıp kafayı yediği, geçmişinden anılar gördüğü sekanslar da eklenince değmeyin keyfinize. Hasılı kolay bir FPS’den çok çok daha fazlası Rogue City.
Sadece Dostlarım Bana Murphy Der
Oyunun çok âlâ yaptığı bir şey daha varsa o da sinemaların vakit çizelgesini çok güzel tamamlaması. Terminator: Resistance’ta da birebir şey olmuş, birçok kişi “Üçüncü sinema bu olmalıydı,” demişti. Tıpkı halde RoboCop: Rogue City de serinin üçüncü sineması olma payesini sonuna kadar hak eden bir imal olmuş. Birinci iki sinemanın atmosferini buram buram yansıtmakla kalmıyor, üçüncü sinemayla ortalarında çok düzgün bir köprü de kuruyor. Murphy’nin insan ve robot yanlarının ortasındaki çekişme ve ikilemler de çok hoş yansıtılmış oyuna. Hatta kahramanımızın ne kadar insan ne kadar robot olduğunu diyaloglarımız ve seçimlerimizle biz belirliyor, başka karakterlerle aramızdaki ilgilere ve sonuna direkt olarak tesir ediyoruz.
Oyun boyunca filmlerdekine benzeyen absürt reklamlar, tuhaf tuhaf haberler ve trajikomik durumlarla karşılaşıyoruz. RoboCop da tekrar tıpkı sinemalardaki üzere kimi vakit komik kaçan lakin bir robot için mantıklı olacak kelamlar sarf ediyor. Bu türlü anlarda çılgınca sırıtmadan edemiyorsunuz. Esasen kahramanımızı RoboCop 1 & 2’de karakteri canlandıran Peter Weller’ın ta kendisi seslendiriyor oyunda da. Ve mu-az-zam bir iş çıkarmış kendisi. Tıpkı formda 80’lerin atmosferini de çok güzel yansıtıyor oyun. Koca koca monitörler, videokaset dükkânları, komplo teorileri…
Ama her şey güllük gülistanlık değil doğal. Rogue City yer yer düşük bütçeli bir AA olduğunu hissettiriyor size. En başta da grafikleriyle… Terminator: Resistance’ta olduğu üzere yeniden geçen jenerasyondan kalma, günümüz standartlarına nazaran nispeten düşük kaliteli görselleri var oyunun. Karakter modellemeleri yapımcının evvelki oyununa nazaran kısmen daha âlâ olsa da saçlar ve hızlar hâlâ Skyrim vaktinden hallice. Hakeza kimi karakterlerin seslendirmeleri de o denli.
Oyunun en büyük ikinci sorunu orta sahnelerde yaşanan önemli FPS sıkıntıları. Bu sahneler oyun içi motorla hazırlandıkları için bazen kağnı suratına düşebiliyor. RoboCop’un yakalayıp sağa sola fırlattığı düşmanlar da kimi vakit duvarların yahut tavanın içinden geçip gözden kaybolabiliyor. Ortağımız Lewis’in el bombalarından kaçmayıp öylece dikilmesi de atmosferi baltalayan ve göze feci derecede batan bir başka etmen.
Ama bütün bunları görmezden geliyorsunuz, inanın bana. Rogue City o kadar keyifli bir oyun zira. Hele ki çocukluğunuz 80’li ve 90’lı yıllarda geçtiyse ve RoboCop’un sizin de gönlünüzde farklı bir yeri varsa… Açıkçası sevdiğimiz klasik yapıtların “modern tüketicilere uygun hâle getirilmesi” ayağına, politik doğrucular tarafından resmen katledildiği şu periyotta (Sözüm size Vakit Çarkı ve Güç Yüzükleri dizileri) Rogue City üzere kaynak malzemeye bu kadar sadık ve saygılı bir oyunla karşılaşmak sahiden de bulunmaz bir nimet. Teyon bu işi gerçekten güzel yapıyor. Ben şimdiden bundan sonra hangi kült karakteri parmaklarımızın ucuna taşıyacağını merak etmeye başladım bile.
