Ratchet & Clank: Rift Apart (PC) – İnceleme

Raşit ile Külünk PC evreninde…

Sony’nin Playstation’a özel oyunlarını PC’ye getirmesi olayı başlayalı tam 3 sene oldu lakin bütün bu konu bana hâlâ garip geliyor arkadaşlar. Horizon: Zero Dawn’u Steam kütüphanemde birinci gördüğümde gerçekten paralel kainata ışınlanmış üzere hissetmiştim. Haydi Spider-Man neyse lakin klavye ve fareyle Kratos falan denetim edip elle kelle kopardım yahu? Nathan Drake ile birinci kere rahat rahat alnının çatından adam vurdum? Allah’tan yepyeni God of War üçlemesini getirmediler, zira patakladığım düşmanların zirvesinde çember logosu dışında bir şeyin döndüğünü görmek gerçekten kafayı kırmama sebep olabilirdi. Yavaş yavaş PC’ye getirilip kolaydan parası cukkalanacak PS özel oyunları azalır, Bloodborne da hâlâ duyurulmazken Sony bu sefer bizleri hayalen değil fiilen paralel cihanlara ışınlama kararı almış olacak ki önümüze Ratchet and Clank: Rift Apart’ı koydu.

Öncelikle lisede bir devir PS3’le haşır neşir olmasının dışında büsbütün PC yobazı olan bir insan olarak, Ratchet and Clank serisine hiç aşinalığım olmadığını belirteyim. Ratchet and Clank, Crash Bandicoot ve Jak and Daxter bir noktaya kadar birbirinden zerre ayırt edemediğim serilerdi. “Lan o kadar bilmiyorsun madem neden sen inceliyorsun?” demeyin fakat üzülürüm, benim üzere bilmeyen adam çok, onlara inceliyorum işte? Aslında bilenlerin hepsi PS5’te oynamışlar, o yüzden bana kaldı Rift Apart’ı incelemek.

Sevimliyle şirin olmak

İyi ki de bana kalmış bu ortada ha. Genelde sempatik şeyleri sevemeyen, animasyon bile izlemeyen huysuz bir adam olduğundan bu tip oyunlara pek elimi atmıyorum. Güzel, animasyon sevmemem çizim usullerini tek tipleşmiş bulup sıkılmamdan kaynaklanıyor biraz, yoksa farklı bir görselliğe sahip olan Spider-Verse’ü ayıla bayıla izledim. Ratchet and Clank: Rift Apart da Spider-Verse ile tıpkı kontenjandan dibimi düşürdü: Kendine has animasyon usulü ve sanat tasarımı olan bir oyun Rift Apart. Sempatikliği samimiyet hudutları dışına çıkarıp hudut bozucu hale getirmeyen de bir naifliği var. Serinin bu dokuzuncu ana oyunu Ratchet and Clank markasıyla birinci tanışmam oldu ve söylemeliyim ki “çok mutlu oldum.”

Oyunumuz 2013 üretimi Ratchet and Clank: Into the Nexus’un kaldığı yerden devam ediyor(muş) lakin bu oyunda fazla değinilmeyen tek bir nokta haricinde seriye bilmem kaçıncı oyundan girmiş olmanın dezavantajını fazla fazla hissettirmedi bana. Oyun kendi içinde başlayıp biten ve ötesine berisine sırtını çok da yaslamayan, seriyle yeni tanışanları dışlamayan bir yazıma sahip. Bahsettiğim o tek nokta da Ratchet’ın kendi ırkından öteki Lombax’ları bulmak istemesi. Oyun, kahramanlarımızın geçmiş muvaffakiyetlerini kutlayan bir geçit merasimiyle açılıyor ve alkışlarla hava fişekler ortasında Clank ağzındaki baklayı çıkarıyor: Ratchet ailesini bulabilsin diye öteki kainatlara boyut kapıları açan Dimensionator isimli aygıtı tamir etmiş. Lakin ikilinin öteki evrenlerde tatil planları yapmasına fırsat kalmadan şenlikler oyunun ana berbatı Dr. Nefarious tarafından basılıyor ve arbedede hasar alan Dimensionator oraya buraya rastgele boyut kapıları açmaya başlıyor. İkili de dünyalar ortasındaki bariyerlerin delinmesinden kelli kendilerini Nefarious’un galip geldiği öteki bir cihanda, ayran içmeden başka düşmüş buluyorlar. Clank direkt Ratchet’ın o kainattaki hatun versiyonu Rivet ile tanışıyor. Ratchet ise bir mühlet sonra Clank’in gurbet varyantı Kit ile karşılaşacak. Oyun da bize herkesin kendi ortağını bulup içinde oldukları durumdan kurtulmaya çalışmasını anlatacak ve o ortada serinin yeni karakterleriyle haşır neşir olmamıza ön ayak olacak. Sağda solda yan karakterlerin farklı versiyonlarını da göstererek fırsatını buldukça fan servisi yapacak.

(Bu ortada vurmak isteyen vurabilir fakat Rivet ile Kit, Ratchet ve Clank’ten daha sevilesi geldiler bana.)

Öyle birden bir kaydırağa binesim geldi

Oyunun oyun kısmına gelirsek, benim oynadığım Ratchet and Clank’e en yakın imaller yeniden Insomniac’ın üretimleri. Ana senaryoda daha çizgisel bir yapısı olmasıyla Spider-Man’e, birbirinden farklı, hayal gücünün hudutlarını zorlayan sürüyle silah barındırmasıyla da Sunset Overdrive’a benziyor. Her iki oyunda olduğu üzere mobilitenin ehemmiyeti yüksek, tempoysa en ön planda. Geçtiğimiz kuşaktaki bu iki imale kıyasla farkı ise şu: Sony imali olmasının alametifarikası olan yapım kalitesi ve yalnızca PS5’e çıkmış olmasının getirdiği kalibre farkı, Ratchet and Clank: Rift Apart’taki “gösteri” etmenini hayli üst bir noktaya taşıyor. Dünyalar ortasında göz açıp kapayıncaya kadar geçmeyi sağlayan Rift mekaniği ve karakterinizin uçma kaçma hünerlerini kullandığı yüksek süratli kovalamacalar bilhassa bir ortada kullanıldıklarında mükemmel sahneler ortaya çıkarıyorlar. Pasific Rim’den fırlamış kadar devasa (ve de mükemmel gözüken) bir robottan kayarak yahut “sapan” maharetiyle karakterimizi fırlatarak kaçmak, bir öteki gezegende lavların üzerinde raydan raya zıplayıp boyut değiştirerek ilerlemek vs. çok keyifli anlar yaşatıyor.

Çok süratli ilerleyen ve muazzam gözüken bu kovalamacalar, daha sakin platform sekanslarıyla dönüşümlü olarak savaşların ortalarına serpiştirilmiş ve sıkmayan bir oynanış döngüsü ortaya çıkarılmış. Kısım dizaynları dahiyane değil lakin her yeni gittiğiniz gezegende sergileyecek yeni bir numarası bulunuyor oyunun. Savaşlar sıkıntı değil, lakin düşmanları indirmek için kullandığınız alet edevat o kadar çeşitli, silahların kullanımları o kadar tatlı, düşmanların tasarım ve animasyonları o kadar düzgün ki tekrara bağlamıyorlar. Silahları güçlendirmek için kullandığımız Raritanium isimli unsur de bol keseden üzerimize atılıyor, silahların geliştirmeleri çok fakat minimal güç artışları sağlıyorlar. Bu sayede karakterinize daha sık aralıklarla bir şeyler kattığınızdan karakter gelişimiyle de sık sık gıdıklanıyoruz. Günün sonunda ne platform öğeleri ne savaşlar ne de karakter özelleştirme sistemleri çok derinlikli mekanikler barındırıyor lakin çeşit o denli bol, sunum ve yapım kalitesi o kadar hoş ki asla sıkılmıyorsunuz. Epeyce hafif, yemesi zahmetsiz, sindirmesi de kolay bir yemek üzere Rift Apart lakin bu lezzetinin yavan olduğu manasına gelmiyor. Birebir formda temel maksat kitlesinin çocuklar olması kazık kadar adam ve bayanlar olarak oyundan keyif alamazsınız demek de değil.

(Bu ortada Rift Apart Rift Apart diye diye dilimde tüy bittiğine bakmayın, ben alışkanlıktan İngilizce oynadım ancak oyunun Türkçe altyazı çevirisi var, ismi de ülkemizde Ratchet ve Clank: Başka Dünyalar olarak geçiyor.)

Peki PC’yi kastırıyor mu PC’yi?

Bir kısmınız için incelemenin buraya kadarki kısmı öyküydü, burada yamacıma oyunun PC portunun nasıl olduğunu öğrenmek için yaklaştınız biliyorum. 2023 PC oyunculuğu için güç bir sene oldu malum; büyük üretimlerin önemli bir kısmı PC’de o ya da bu halde problemli gelerek PC topladığımıza toplamışımıza pişman etti bizleri. Master Race mensupları olarak Jedi Survivor, Redfall, The Last of Us: Part 1 üzere üretimlerin yarattığı travmayı aşabilmek ismine yılların tecrübeli port stüdyosu Nixxes’ın gelip günü kurtarmasını bekliyorduk. Marvel’s Spider-Man Remastered ve Marvel’s Spider-Man: Miles Morales’in hem muadil sistemlerde konsola çok yakın performans vermesi hem de alıştığımız portlara nispeten hayli meselesiz olması, üzerine bir de Nixxes’in “Yeni teknolojileri şöyle hoş kullandık, PC sürümüne özel şöyle özellikler entegre ettik” üzere açıklamalarda bulunması heyecanı doruğa çıkardı. Yayınlanan sistem muhtaçlıklarının da hayli düşük olması ve çözünürlük/kare oranı gayelerini peşin peşin sunması “İşini bilenin hali öbür oluyor canım” dedirtmişti. Pekala ne oldu?

Ne olacak, bu incelemenin çıkış gününde yahut daha öncesinde gelmemesinden anlayabileceğiniz üzere yayıncı ve geliştiricinin bilgisi dahilinde bir defa daha bitmemiş bir portla karşılaştık arkadaşlar. The Last of Us Part 1 yahut Jedi Survivor üzere içler acısı bir halde değil tahminen, onların bilakis eninde sonunda düzeltilebilecek düzeyde lakin önemli bir cila eksikliği olduğu yadsınamaz. Bu mevzuyla alakalı söyleyecek birkaç şeyim var o yüzden sistem özelliklerimi önden vereyim ki bağlamdan kopuk kalmayın: RTX 4070ti ekran kartı, Ryzen 5 5600 işlemci, 32 GB da RAM kullanıyorum, hedeflediğim çözünürlük de 1440p. Nixxes’in resmi sistem gereksinimlerinde Ray Tracing açıkken 1440p 60 FPS için önerdiği ekran kartı RTX 3070, işlemciyse 5600x. 16 GB da RAM istenmiş. Azamî ayarlarda 60 FPS’i teklemeden verebilmesi gerekiyor yani sistemimin.

Lakin sabit 60 FPS’i hayalimde gördüm arkadaşlar. Performans büsbütün rastgele yerlerde düşmemesi gereken düzeylere düşüp uzun mühlet o formda kalıyordu zira. Rastgeleden kastım da bu düşüşlerin birebir yerlerde, tıpkı kısımlarda, tıpkı orta sahnelerde olmaması ve oyundan çıkıp geri girince performansın olağana dönmesi. Sistemin zorlanmasıyla alakalı bir yavaşlama kelam konusu değil yani. Çıkıp geri girmek de birden fazla durumda durumu toparlıyor fakat FPS düşüşleri o kadar sık meydana geliyor ki 10 dakikada bir gir çık yapmak zorunda kalıyorsunuz ve bu oyunun temposunun içine ediyor.

Olay yeri inceleme

Durumla alakalı birinci denetimi MSI Afterburner’ın oyun için bilgilerinden FPS düşüşü yaşadığım yerlerde yaptım ve garip bir durumla karşılaştım. Ekran kartı kullanımı %100’e dayanırken ve VRAM neredeyse büsbütün doluyken, tam yükte 250 W civarlarına çıkması gereken kartımın çektiği elektrik 120 W civarındaydı, işlemci de yan gelmiş yatıyordu. VRAM dolu gözüktüğünden ayarlardan doku kalitesinin Very High’dan High’a çektim ve voila! Doku kalitesinde gözle görülür bir düşüş oldu lakin performans sorunları çok çok daha ender kendilerini gösterir oldular. Oyun Direct Storage implementasyonundaki bir yanlıştan mı, yoksa motordan mı kaynaklı bilinmez, sıkıştırılmış dokuları ekran kartı belleğine alıp açarken bir kasvet yaşıyor üzere duruyor. Olay kolay bir VRAM yetersizliğinden ibaret değil üzere zira Steam forumlarında dolaşınca, tıpkı kasvet RTX 4090 sahiplerinin de yaşadığını yahut bazılarının doku kalitesini düşürerek de işin içinden çıkamadığını görmek mümkün. Bu bir yandan düzgün haber, performans bu kadar olağandışı bir halde düşüp çıkıyor olmasaydı, muhtemelen The Last of Us Part I’daki üzere genel performans optimizasyonu berbat olacaktı ve asla düzeltmeyeceklerdi. Nixxes’ın bu spesifik sorunu süratlice düzelteceğinden umutluyum. Performans düşüşleri kadar rastgele lakin onlar kadar sık olmayan çakılmaları ortadan kaldırabilecekler mi, onu bekleyip göreceğiz.

Direct Storage demişken, Ratchet and Clank: Rift Apart hem Direct Storage hem de RTX IO teknolojilerini destekleyen birinci üretim olmasına karşın oyunun hem açılış yüklemeleri hem de boyutlar ortası geçişleri PS5’e kıyasla yavaş. Ha bu yavaşlık boyutlar ortası geçişlerin anlık değil de 1-1.5 saniyede olması üzere bir yavaşlık. Yoksa Spider-Man: Miles Morales’te olduğu üzere uzun uzun yükleme ekranı seyretmiyorsunuz ki esasen o Direct Storage takviyesi barındırmıyordu.

Tilkiyle robota ayar vermek

Kötü taraflarını birinci iş ortadan çıkarıp yiğidi bir hoş öldürdüğümüze nazaran “hakkını yememe” faslına da gelmiş bulunuyoruz: Şayet düzeltilirse son halinde çok düzgün bir port olacak üzere duruyor Ratchet and Clank: Rift Apart. Oyunun doku transferinde sapıtmamaya karar verdiği kısımlarda genel performans aslında çok çok âlâ ve sistem gereksinimleri bir PS5 oyunu için olmasını bekleyeceğiniz düzeyin çok altında. Bunu da ölçeklenebilirliğine borçlu; oyundaki ayar skalası oldukça geniş. Kurcalayabileceğiniz 30 kadar farklı ayar var ve her birinin üzerine geldiğinizde ne işe yaradığı, CPU gücünden mi yoksa GPU gücünden mi yediği kısaca anlatılmış. Her şeyi en doruğa çektiğinizde konsoldaki halihazırda aslında dudak uçuklatan görselliğin de üzerine çıkabiliyorsunuz. Karşıtını yapıp her şeyi olabileceği en düşük düzeye getirdiğinizde de elde gerçekten belirtilen fi tarihinden kalma sistemlerde kabul edilebilir formda çalışan, buna karşın hayli hoş gözükmeyi başaran bir oyun kalıyor.

Günün sonunda Ratchet and Clank: Rift Apart bir hayal kırıklığı lakin telafisi mümkün bir hayal kırıklığı. İçinde bulunduğumuz 2023 yılında her zamankinden de üzücü geçecek sene sonu oyun bombardımanı başlamadan ortadan çıksın diye tam pişmeden önümüze koyulmuş bir port. Düz oynayan için 8-10, sağını solunu kurcalamak isteyen için 20 saatlik oynanış mühleti de 1100₺’lik fiyat için çok tatmin edici denemez ancak mevcut döviz kurları sebebiyle artık rastgele bir oyunu çıkış fiyatıyla öneremiyorum zati. Yamalarla düzelmesi ve uygun bir indirime girmesi beklendiği takdirde son kertede çok hoş bir deneyim sunacağına kefilim yalnızca. Oyun düzelince notuna bir puan daha ekleyip yiyin. Afiyet bal şeker olsun.