Rüzgar üzere geçti
Bir bağımsız platform oyunu furyası çıktı da gidiyor. Kimisine aşık oluyoruz, kimisini ortada kaynayıp gönderiyoruz. Artık bu periyotta yeni bir platform oyunu yapmak çok sıkıntı bana kalırsa. Her türlü dizayndan her türlü mekaniğe kadar pek çok şeyi gördük. O denli bir şey olmalı ki artık kendi evreniyle, yeni teknolojilerin kullanıldığı, bol keyifli, mekanikli ve iz bırakan bir kıssası olmalı. Yoksa dediğim üzere hepsinin ortasında yok olmaya mahkum olacak kadar fazla platform oyununa sahibiz.
Fakat olağan tekrar de ortada dikkat çekenler, sıyrılanlar ve ismini duyurmayı başaranlar oluyor. Planet of Lana da tasarımı ve animasyonlarıyla benim dikkatimi çekmişti. Bu sebeple oynamak için bayağı bir sabırsızlanıyordum. Yapısı ve sanat tarafı epeyce Limbo ve Inside karışımı üzere hissettirdi bana. Dedim ya, hakikatten özgün bir şey yapmak çok güç halde artık. Lakin olsun yeniden de kendisine has dokunuşlarını, etraf dizaynlarını, animasyonunu ve en değerlisi cihanını katmayı da çok düzgün başarmış Planet of Lana.
Robotların istilasıyla yaşadığı kasabadan kız kardeşi Elo’nun kaçırıldığını gören Lana, kardeşini bulmak üzere bir maceraya atılır. Kestirim edersiniz ki oyunun genel kıssası bu yolda ilerlemekte. Maceramız esnasında Mui isminde bir hayvanı kendimize dost edinerek ilerlediğimiz bu kozmosta önümüze pek çok zorluklar çıkıyor haliyle. Bunların birçoklarını bulmaca formülüyle çözsek de pek birçoklarını kapalılıkla, fark edilmeden alt etmeye çalışıyoruz. Şöyle bir bakıldığında bir platform oyununda daima gizlenmeye çalışmak ne kadar götürür bilemiyor insan. Ben de oynarken tam olarak bu karamsarlığa kapıldım. Oyunun başında ortaya atılan “Kız kardeşini bul” vazifesi oyunun sonuna kadar hiçbir eklenti yaşamadan sürüyor. Bu süreçteyse oyuncuya düşen tek şey saklanarak, kaçarak minik dostumuz Mui ile bir arada kaçırılan Elo’yu bulmak oluyor.
Az evvel de bahsetmiştim, artık bir platform oyununda bundan daha derin şeyler istiyor insan. Evet tasarım dayanılmaz, evet animasyonlar bir olağanüstü fakat aslında platform oyunu yaptığın vakit bu üzere süsler işin mecburiyeti haline geliyor. İnsan o yatay yolda hevesle ilerlemek için kendine bir diğer gaye gütmesi gerekiyor. Bu da çoğunlukla oynanış yahut kıssa oluyor alışılmış ki. Planet of Lana da ne yazık ki en çok bu alanlarda eksik kalıyor benim gözümde. Ortada başını sonunu bildiğimiz bir kıssa var ne yazık ki. Bu işi bana kalırsa en çok ortamıza sonradan katılan Mui karakteri kurtarıyor. Karakter gelişimi, Lana ile olan bağı ve öykü ilerledikçe sayesinde eklenen özellikler beni oyunda tutmayı başarıyor.
Ne palavra söyleyeyim, çok daha fazlasını bekliyordum Planet of Lana’dan. Farklı bulmacalar mevcut lakin bir o kadar da yürüme simülasyonu olduğundan zıplamanın ve koşmanın bir azap haline geldiği, karakterin harekette tabiri caizse kahvaltıcı Eşref Amca’ya benzediği oynanış biraz tekliyor bu ortamda. Bir zıplama animasyonu gereksiz uzun sürüyor mesela. Bu kadar bulmaca ve saklanma bazlı bir oyunda rahatça hareket edememek, suratı düzgün kullanamamak beni bir kullanıcı olarak çok itti ne yazık ki.
E bir de “Nereye kadar?” diyor insan. Neyse ki oyunu çok uzun tutmamışlar. Birtakım alanlarda uzun uzun yürümek dışında bir şey yapmadığınız, orta sahnelere boğulduğunuz ve öbür bir şey yapmadığınız anlar bazen çok uzuyor ve bayıyor. Animasyon ve sanat dizaynıyla ellerinden geleni yaptıklarını hissetsem de unutamayacağım oyunlar ortasına girdiğini de söyleyemeyeceğim ne yazık ki. Bu oyuncular yenilik istiyor, halk değişim isti—pardon o öteki bir husustu. Her neyse siz anladınız. Hoş lakin bayılmazsın dedirten, tadını tam çıkaramadığımı hissettiğim bir oyun oldu Planet of Lana. Geldi ve de geçti ani bir rüzgâr üzere…
