Sen ismini silsen de biz seni unut(a)mayız Kazuma Kiryu 🙂
Daha evvel pek çok kere söyledim, ancak tekrar tekrar edeceğim, Yakuza serisini çok fakat çok seviyorum. Tahminen Kazuma Kiryu’nun Haruka ile baba-kız münasebeti yüreğime işlediğinden, tahminen türlü absürtlükle eğlendirdiğinden, tahminen hafızalarda yer eden karakterleri ve en az onlar kadar renkli yerlerinden, tahminen havasından, tahminen suyundan… Sebep ne olursa olsun, bıkmadan usanmadan oynadığım bir seri Yakuza serisi ve bu türlü olmaya da devam edecek üzere görünüyor.
Hal böyleyken, Like a Dragon Gaiden: The Man Who Erased His Name’i de es geçmem düşünülemezdi, o denli değil mi 🙂 Ben de fırsat ayağıma kadar gelmişken Kiryu ile bir maceraya daha yelken açayım dedim, bakalım bu macerada neler yaşamışız…
Kiryu’dan Joryu’ya…
Yakuza 6: The Song of Life’ın finalinde kahramanımız Kazuma Kiryu’nun sessiz sedasız bir formda sahneden çekilişine şahitlik etmiştik. Like a Dragon Gaiden, bizlere o noktadan sonra Kiryu cephesinde neler yaşandığını anlatıyor ve kıssayı bir sonraki oyuna bağlıyor.
Kiryu, kızı üzere gördüğü Haruka ve torunu diyebileceğimiz Haruto başta olmak üzere Morning Glory Yetimhanesi ahalisini koruyabilmek ismine Daidoji ile bir muahede yapıyor ve bir geçersiz mevtin gerisine saklanıyor. İsmini ve geçmişini geride bırakan kahramanımız, Daidoji nezaretinde bir tapınakta inzivaya çekilmiş durumda.
Ancak varsayım edebileceğiniz üzere bu inziva süreci fazla uzun sürmeyecek. Daidoji’nin yöneticilerinden Hanawa, artık Joryu ismini kullanmaya başlayan kahramanımıza gelip bir iş için kendisine gereksinim duyulduğunu söylüyor. Bu iş olağanda kolay bir teslimat misyonu olması gerekirken bir anda atağa uğrayan takım, bunun bir tuzak olduğunu anlamakta gecikmiyor. Sonrasında da doğal olarak bu tuzağı kuranların peşine düşüyorlar.
Çok geçmeden, bu işin gerisinde Watase Hanesi’nin bulunduğunu ve hedeflerinin Kiryu’yu saklandığı yerden çıkarıp kendi yanlarında yer almaya ikna etmek olduğunu öğreniyoruz. En son hedefleriyse, Omi İttifakı ve Tojo Klanı’nın önderlerinin bir ortaya gelip deklare edecekleri çok kıymetli bir kararın doğurabileceği dertleri bertaraf etmek için Kiryu’nun da takviyesini alabilmek.
Elbette o noktaya varana kadar yeniden türlü olaylar yaşanıp kahramanımız ve arkadaşlarının başından çeşit çeşit macera geçiyor, sonunda da seriye yakışır bir final bizleri bekliyor
Sotenbori sokakları bizleri bekler
Yakuza serisi yüklü olarak Tokyo’nun Kabukicho bölgesinden esinlenerek tasarlanan Kamurocho’da geçiyordu. Yakuza: Like a Dragon’da ise, Yokohama’nın Isezakicho bölgesinden esinlenen Isezaki Ijincho’ya yol almıştık. Artık yolumuz bir kere daha seride daha evvel de uğradığımız bir yere, Osaka’nın cümbüş bölgesi olarak bedellendirilen Dotonbori’den esinlenerek tasarlanmış Sotenbori’ye düşüyor.
Ryu Ga Gotoku Studio’nun bu kadar oyun boyunca istikrarlı bir formda devam ettirdiği ve muvaffakiyetle yaptığı işlerden birisi eğlenceli bir kent sunması diyebilirim gönül rahatlığıyla. Bir yandan yolumuzu kesen çeteleri pataklamak, bir yandan gereksinim duyan semt sakinlerine yardımcı olmak, marketlere girip alışveriş yapmak, restoranlara dalıp kahramanımızın karnını tıka basa doyurmak yahut cümbüş yerlerinde gönlünü etmekle geçiyor saatlerimiz. Olağan benim üzere nostalji tutkunları için Sega salonlarının da yeri başka 🙂 Tekrar Sotenbori sokaklarını ezberleyecek kadar turluyor, güya sahiden de oraları ziyaret etmişiz üzere hissediyoruz.
Bu sefer bir de “The Castle” isimli bir “yüzen kent” bizleri bekliyor. Bu gemide de çeşitli vazifelerimiz yahut eğlenmek için yapılabilecek şeyler var, fakat temel olarak kolezyum dövüşlerine konut sahipliği yapıyor The Castle. Yeri gelmişken bu kapışmalardan da bahsetmiş olayım. Like a Dragon Gaiden’ın küçük oyunlarından birisi de bu kafes dövüşleri. Caddede, sokakta, sağda solda milleti pataklamak yetmediyse, burada 4 farklı kategoride kafes dövüşleri yapabiliyorsunuz. Platin düzeyine ulaştığınızdaysa The Castle’ın harika dörtlüsüyle kapışma faslına geçebiliyorsunuz. Absürt sahnelerle dolu bu kısım, münasebetiyle yalnızca ana öyküyle ilgili misyonları yapıp bırakmayın, devamına da bir talih verin derim.
Hazır dövüşlerden bahsetmeye başlamışken, kahramanımızın oyunda kullandığı dövüş tarzlarından de kelam edelim bari. Kiryu, bu sefer 2 farklı dövüş tarzıyla karşımıza çıkıyor. Bunlardan yakuza tarzı daha güçlü ataklara odaklanırken, casus tarzı ise daha çok sürat odaklı bir dövüş tarzı sunuyor bizlere. Bir de casus tarzı ile kullanabildiğimiz birtakım oyuncaklar var; oyunun başından itibaren sahip olduğumuz kanca-halatın yanına oyunun ilerleyen kısımlarında drone üzere teknolojik aletler de ekleniyor. Elbette bu tarzlardan hangisini isterseniz onunla devam etmeniz, baktınız kapışmalar güçlü bir hal aldı, çabucak dövüş ortasında öbür tarza geçiş yapmanız mümkün. Her ikisinin de kendince hoş yanları var.
Tanıdık yüzler ve yeni isimler…
Kiryu, daha evvelki oyunlardaki üzere burada da dostlar ve düşmanlar ediniyor doğal olarak. Like a Dragon Gaiden’ın hoşuma giden taraflarından birisi de tam olarak burada karşımıza çıkıyor aslında. Bir yandan dost ve düşman yeni simalarla takım genişlerken bir yandan da eski oyunlardan aşina olduğumuz isimler sahneye çıkıyor. Serinin geçmişiyle geleceği ortasında hoş bir bağ kurulmuş durumda.
Oyun boyunca bir dost bir düşman olan karakterler, serinin devamında da karşımıza çıkma ihtimali bulunan kötülerimiz, Kiryu’ya hürmet duyan ve takviye olmak için elinden geleni yapan isimler ve Sotenbori sokaklarının esirgeyici meleği Akame, ezcümle her bir yeni karakter üzerine düşen rolü yerine getirmiş durumda bence. Oyunun sonuna hakikat bunlara bir de evvelce tanıdığımız birtakım isimler ekleniyor.
Seriyi takip eden arkadaşlar da benimle tıpkı formda düşünürler mi bilemiyorum, lakin örneğin seri boyunca Kiryu’nun başının belası olan Goro Majima’yı kısa bir müddetliğine de olsa gördüğümde yüzüme bir tebessüm geliyor benim, Taiga Saejima’yı gördüğüme mutlu oluyorum, Daigo Dojima’yı gördüğümde anılarım canlanıyor. Elhasıl, bu tanıdık simaları görmek oyuna renk kattı benim için.
Burada bilhassa Ryuji Goda için bir parantez açmak istiyorum müsaadenizle. Serinin 2. oyununda Kiryu’nun baş düşmanıydı kendisi. Her ne kadar karşı cephelerde olsalar da birbirlerinin hürmetini kazanmayı başarmışlardı. Bu oyunda da bu noktanın altının çizildiği birtakım sahnelerle karşılaşıyoruz.
Ana kıssa gereği yaptığımız kafes dövüşlerinden birisinde kahramanımızın karşısına Ryuji Goda’ya emsal bir karakter çıkıyor. Benzerlik Kiryu’yu da şaşırtıyor hatta, başlarda “Gerçekten de o olabilir mi acaba” diye geçiyor aklından. Sonrasında o olmadığını anlıyor alışılmış. Hatta iş burada da kalmıyor, Sotenbori sokaklarında uydurma Ryuji Goda avına çıkıyoruz. Bu vazifeler esnasında da Kiryu’nun, Ryuji Goda’yı nasıl hürmetle andığını görüyoruz.
Aslında o denli çok da değerli bir şey üzere görünmeyebilir bu. Lakin oyunun beğendiğim ayrıntılarından birisi oldu. Geçmişte yaşananları ve hafızalarda yer eden karakterleri bu formda anımsamak hoşuma gitti. Kiryu’nun uzun soluklu seyahatinde yer eden isimleri ve onda bıraktıkları izleri düşündürttü bu sahneler bana.
Zaten oyunun başlangıcı da finali de tam olarak bu noktaya temas eden cinsten ayrıntılar barındırmakta, Kiryu’da iz bırakan isimler ve onlara nasıl bağlandığını görüyoruz bu sahnelerde. Genel olarak baktığımızda da Kiryu’nun sevdikleri için ne fedakarlıklara katlanabildiğini, onlara ziyan vermeye çalışanlar olduğunda bir anda nasıl kaplana (ejdere mi demeliydim yoksa?) dönüştüğünü, düşmanlarına karşı ne kadar acımasızlaşabiliyorsa sevdiklerine karşı da o kadar yufka yürekli olabildiğini bir kere daha deneyim ediyoruz bu oyunda. Like a Dragon Gaiden bu istikametiyle tam da olması gerektiği üzere bir Kiryu profili sunuyor ve aşina olduğumuz bir tecrübe yaşatıyor diyebilirim.
Yani özetle, oyunun kıssa kısmında başarılı bir performanstan bahsetmek mümkün. Yakuza 6 sonrasında Kiryu neler yaşadı, bu olayların Yakuza: Like a Dragon’da Ichiban Kasuga ve arkadaşlarının yaşadığı olaylarla irtibatı neydi sorularını cevaplarken bir yandan da yeni oyunun tohumlarını atıyor; Kiryu’nun yolunun Hawaii’ye nasıl düştüğünü de öğreniyoruz. Bu tarafıyla uygun bir geçiş oyunu olmuş.
Oynanış kısmı da evvelce nasılsa yeniden birebir formda devam ediyor. Abartılı dövüş sahnelerinde aksiyona doyuyor, ortada da soluklanmak için bilardoya gidiyor, karaoke yapıyor, Ufo Catcher makinelerinden oyuncak kapmaya çalışıyor, sonra bir tıp daha Virtua Fighter oynuyor, gücümüz hala tükenmediyse de kabarelerde, casinolarda vakit geçiriyoruz 🙂 Yakuza serisinin alametifarikası da bu değil midir esasen? Gayeye odaklanmış formda önünüze gelen mafyasıdır, yakuzasıdır, sokak çetesidir pataklayıp ilerlerken kendinizi bir anda olmadık yerlerde olmadık şeyler yaparken bulursunuz. Bu küçük oyunlar, yan maceralar oyuna diğer bir renk katar. Bu oyun için de tıpkı durum geçerli. Münasebetiyle bu kısımdan da bir artıyı hak ediyor bence. Yakuza: Like a Dragon’da geçilen sıra tabanlı dövüş sistemini de seviyorum. Ama ne palavra söyleyeyim, ana serinin aksiyon odaklı dövüş sistemini bir kere daha deneyim etmek de hoş geldi.
Âdet yerini bulsun, nazar boncuğu niyetine olumsuz olarak değerlendirilebilecek kimi noktalara da işaret edeyim. Serinin ana oyunlarına kıyasla kısa bir oyun Like a Dragon Gaiden. Elbette bunun bir geçiş oyunu olduğunun ve bu nedenle kısa tutulmuş olabileceğinin farkındayım, lakin gönül biraz daha uzun bir oyun olsun isterdi. Bilhassa serinin eski karakterlerine biraz daha vakit ayırılabilir, öykünün kimi kısımları biraz daha işlenebilirdi diye düşünüyorum. Lakin sıhhat olsun, bu haliyle de gereğince keyif veriyor.
İkinci olarak, bir tasarım tembelliği durumuyla karşı karşıya olduğumuzu düşündüren ayrıntılardan bahsetmek mümkün. Harita küçülmüş mü, yoksa bana mı o denli geliyor sanki? Bir de eldeki hazır gereçlerin tekrar kullanıldığını görünce, “kendilerini çok da yormamışlar” diye düşünüyor insan 🙂
Fakat üstte da dediğim üzere, bunlar görmezden gelinebilecek ufak tefek kusurlar, bir nevi nazar boncukları. Oyundan aldığım keyfi baltalayacak hiçbir sıkıntıyla karşılaşmadım. Tersine, kâh gülüp kâh duygulandığım, son kertede büyük keyif aldığım bir 20 saat geçirdim başında.
İster serinin bundan evvelki oyunlarını ezberlemiş oyunculardan olun, isterseniz birinci sefer bir Yakuza (veya yeni ismiyle Like a Dragon) oyunu oynayacaklardan, Like a Dragon Gaiden’ı gönül rahatlığıyla tavsiye edebilirim sizlere. Öyküsüyle de oynanış kısmıyla da âlâ bir oyun sizleri bekliyor.
Böylece Kiryu ile bir maceranın daha sonuna gelmiş bulunuyoruz. Darısı sıradaki oyunların başına diyelim mi?
