FINISH IT!
Korku oyunlarına merakınız varsa Bloober Team’i kesin duymuşsunuzdur. P.T. rüzgarına kapılıp geliştirdikleri Layers of Fear ile ünlü olan takım en son Silent Hill 2’nin tekrar üretimini üstlenerek ses getirdiler. Gördüğüm kadarıyla oyunun hayranları bu duyuruyu pek beğenilen karşılamadı. “Ani kaygı anlarıyla dolu yürüme simülatörleri yapan grup Silent Hill 2’nin hakkını veremez!” diyerek isyan etti bir kesim. Şahsen bu isyana katılmıyorum ve bu incelemeyle sizleri de ikna edebileceğimi düşünüyorum.
Her şeyden evvel şunu bir açığa kavuşturalım: Silent Hill 2’nin sevilme sebebi oynanışı değil. Sabit kamera açıları ve tank denetimleri vaktinde bile tartışmalı bir mevzuydu. O yüzden “Bunlar yalnızca yürüme simülatörü yapmayı biliyor” geçerli bir argüman değil.
Silent Hill 2’nin olayı rahatsız edici, metaforlardan oluşan ve bütüncül bir dünya. Yerlerden canavarlarına kadar her şey James’in ruhsal portresini çizmek için tasarlanmış. Düşündükçe her şeyin altından bir mana çıkıyor. Pekala o halde sorarım size, bunun 2016’da çıkan orjinal Layers of Fear’dan nasıl bir farkı var?
Bu yine üretime dahil olan iki Layers of Fear oyunu da psikolojisi bozuk insanların sanat aracılığıyla geçmişleriyle yüzleşmesini anlatıyor. İki oyun boyunca ana karakterlerin hastalıklı zihinlerinden fırlamış yerleri keşfediyor, orta sıra da kolay bulmacalar çözüyoruz.
Diyeceksiniz ki Layers of Fear’ın kaygıdan anladığı ansızın bağıran fecî hızları başımıza atma suretiyle insanı yerinden zıplatmak. Öte yandan Silent Hill oyuncuyu germeye ve anlattığı kıssalarla tüylerimizi diken diken etmeye çalışıyor. Ve ben tam olarak bu noktada oyunu oynamadığınızı anlayacağım!
Evet Layers of Fear’da çok fazla ani endişe anı (jumpscare) var. Ancak çook fazla var. O denli ki bir saat sonra can sıkmaya ve yormaya başlıyor. Ve bence bu oyunun en büyük eksiklerinden birisi. Zira bu anlar yüzünden asıl korkutucu tarafı olan canlandırdığımız karakterler ikinci planda kalıyor.
Make it right this time!
Karakterler için korkutucu demek biraz yanlış olabilir gerçi. Rahatsız edici diyelim. Ya da tiksindirici. Oynadıkça insanın midesini bulandırıyorlar, o derece. Oyunu bitirince de peşinizi bırakmıyorlar, aklınızın bir köşesinden gözlerini dikmiş size bakıyorlar. Zihninizin derinliklerinden gelen bakışlara dayanamıyor ve sonraki gün yeniden açıyorsunuz, oyuna baştan başlıyorsunuz. Geleceğini bildiğiniz her jumpscare’de tekrar yerinizden zıplıyorsunuz, küfrediyor lakin oynamaya devam ediyorsunuz. Tam bitti, suyunu çıkardım dediğiniz anda da yine imali geliyor! Artık korkmuyorsunuz lakin oynamak zorundasınız zira yeni bir detay, karakterlerden nefret etmek için yeni bir sebep keşfedebilirsiniz! Ya da ay sonuna incelemeyi yetiştirmeniz gerekiyordur ve geç kalmışsınızdır! Whatsapp’ın ikonuna bakınca YİM’in yargı dolu bakışlarıyla karşılaştığınızı hissediyorsunuzdur!
Ahemm… Iıı şey… Ne diyordum? Hah evet endişe. Bloober Team ruhsal endişe olayını gerçekten çok uygun kavramış. Oynarken bu derece ağır hisler hissettiğim oyun sayısı iki elin parmağını geçmez.
Buraya kadar yazdıklarım aslında daha çok birinci oyun için geçerli. Bloober Team ikinci oyunda jumpscare / saniye oranını azaltsa da karakterler birebir etkiyi yaratmıyor. Ayrıyeten oyun birincisine nazaran daha uzun sürüyor ve daha az şey anlatıyor üzere hissediyorum. Ve tam olarak burada imdadımıza yine imal yetişiyor!
Masterpiece
Kafaları karıştırmasın diye Layers of Fear ismiyle çıkan tekrar üretim Layers of Fear oyunlarını ve genişletme paketlerini içeriyor. Beklediğimiz üzere görsel iyileştirmeler, ışın takibi falan eklenmiş; buraya kadar değişik bir şey yok. Asıl değerli olay iki oyunu birbirine bağlayan yeni bir kıssanın gelmiş olması.
Yeni kıssada birinci oyundaki müellifin ve ikinci oyundaki aktörün biyografilerini yazmaya çalışan bir müellifi canlandırıyoruz. Bu müellif arkadaş öteki ikisi kadar sorunlu yahut iğrenç değil. Tek ortak noktası onun da ilham perileriyle başının kederde olması. Lakin her şeye karşın iki oyunu bağlama misyonunu muvaffakiyetle yerine getiriyor.
Yeniden üretimin yenilikleri bunlarla hudutlu değil. Oyunlardaki kimi kısımlar biraz değişmiş ve yeni bir fener mekaniği eklenmiş. Esasen her yer her yerde olduğu için kısım tasarımlarındaki değişiklikleri fark etmeyebilirsiniz lakin hiç değilse azalan boş çekmece sayısı dikkatinizi çekecektir. Bilhassa birinci oyunda jumpscare’lerden sonra en çok canımı şey her odadaki onlarca çekmeceyi açmaktı. O denli açmadan da geçemiyorsunuz zira kimilerinde notlar oluyor.
Fenerse biraz daha büyük bir değişiklik. Evet varsayım edebileceğiniz üzere sayesinde ortalığı daha net görebiliyorsunuz. Fakat en kıymetlisi düşmanlara karşı koyabiliyorsunuz. Ve evet, birinci oyunda da orta sıra karşımıza çıkan bir düşman var artık. Şahsen jumpscare’ler üzere bu düşmanları da gereksiz buldum. Neyse ki ayarlarda düşmanları kapatma opsiyonu var. Kapatırsanız düşmanı yeniden görüyorsunuz lakin size yaklaştığında fenerle ağzına vurmuşsunuz üzere süreksiz bir müddetliğine kayboluyor.
Nazarlık bug
Oyunda ortada bir bizatihi kaybolabilen tek şey düşmanlar değil ne yazık ki. Teknik aksaklıklar nedeniyle oyunun bir iki yerinde sesler, bir noktasında da kısmın yarısı kayboldu. Neyse ki bunlar oyunu bozacak kadar büyük sorunlar değiller. Ana menüye gidip gelip sorunu çözebilirsiniz. Hem ileride düzeltilecek sorunlara benziyorlar. Bu hususta Silent Hill’ın Remaster’ından çok daha âlâ mesela!
Evet, asıl değerli sorumuza dönelim: Bloober Team’den hoş bir Silent Hill tekrar üretimi çıkar mı? Kaygı olayını çok gerçek anlamış ve karakterleriyle bende bu derece ağır hisler uyandırmayı başarmış bir stüdyoya güveniyorum açıkçası. Aslında Silent Hill’i misal sebeplerden dolayı seviyoruz. Layers of Fear örneğinde gördüğümüz üzere Bloober Team istediği hisleri çok hoş aktarabilen bir firma. Kelam konusu hisleri sevip sevmemek farklı bir konu doğal fakat şimdilik tasa için bir nedenimiz yok güya.
