Evil West – İnceleme

Vampirli God of War’umsu

2022 yılı heveslenip heveslenip hayal kırıklıklarına uğradığım oyunlarla dolu bir yıl oldu. Yıl içerisinde bir gazla kurup tıpkı gazla bilgisayarımdan kaldırdığım oyunlara Aralık ayında 3 tane daha katıldı. Komiksi High on Life birinci birkaç saatin sonunda bayıp bilgisayarıma veda ederken, Calisto Protocol’ün absürt dövüş sistemine 2-3 saat anca dayanabildim. Evil West’in misafirliğiyse (biraz da zorunluluktan) daha uzun sürdü.

Evil West berbat bir oyun değil aslında. Fakat katiyen uygun diye tanımlayabileceğim bir oyun da değil. Hoş gözüküyor, başlarda çok heyecan verici bir dünyaya adım atıyorsunuz üzere hissettiriyor sonra da sizi harika sıkıcı bir senaryoyla ve tekrar eden bitmek bilmez dövüşlerle baş başa bırakıyor.

El Tutmanın Bu Kadarı

Daha yazının başında bundan bahsetmezsem gözüm açık giderim. Birtakım oyunlar sizi dünyasına fırlatıp atıyor, ne yapacağınızı, nereye gideceğinizi bilmez halde kendi kuyruğunuzu kovalamanıza sebep oluyor. Bu oyunsa bu anlattığımın tam tersi! Evil West “yok artık” denecek kadar bir el tutma, gideceğiniz yeri altın tepside sunma, kaşıkla besleme modunda takılıyor. Esasen oyun ölümcül halde çizgisel bir oynanışa sahip. Gidebileceğiniz 2 istikametten birinde kuzey yıldızı üzere parlayan zincirleri görmek kendinizi aptal üzere hissetmenize sebep oluyor. Bu zincirlerle birinci karşılaştığınız yerde duvara sürtünüp yürümek zorundasınız. Aaa diyorsunuz ne hoş nereye gideceğimi göstermişler… Sonra bir yere koşarken, tırmanırken, ufak bir mahzurun üzerinden atlarken, gidecek tek taraf o kırık merdivenken, altında sürünülecek açıklık odadaki tek delikken o zincirler daima orada.

Heh attım bunu içimden rahatladım! Evil West 10-12 saat ortası bir müddete sahip. Aslına bakarsanız üstün de ülkü bir mühlet bu… Olağan kendini AAA zanneden aaa bir oyun için söylüyorum bunu. Yoksa benzeri sayılar ödeyip 50-60 saatlik tecrübe sunan tek oyunculu oyunlar var piyasada. Sanırım Evil West’in bende karşılık bulamamasının sebeplerinden biri de bu. Tam GoW Ragnarok’ı kesim pincik etmişim, ordan kalk Evil West’e otur, olacak iş mi?

Aksiyon Aksiyon Daha Çok Aksiyon

Çok da sevilesi bir adam olmayan kahramanımız Jesse Rentier’in en hoş tarafı bin bir türlü silahı, yeteneği, olur olmaz atak marifetlerini kullanmaktan hiç çekinmemesi. Farklılık yaratmak için bu çeşitlilik hoş gelse de bir mühlet sonra yerde gezen tüm sorunları yumruklarınızla, havada uçanlarıysa tüfeğinizle çözebildiğinizi görüp bu hoşlukları bir kenara bırakıyorsunuz. Vampirlerle ve bilimum yaratıkla dolu bir oyunun en eğlenceli kapışmalarının insanlara ya da en azından insanlığını kaybetmemiş vampirlerlere karşı olması enteresan. Bir kasabacığı basıp hala 2 ayağı üzerinde yürüyebilen ve orasından burasından uzuvlar çıkmamış düşmanlarınıza tüfeğinizle yaptığınız her headshot içten içe kıkırdamanıza sebep oluyor.

Geri kalan tüm düşmanlardaysa durum biraz daha monoton. Oyunda neredeyse hiç rastgele müsabaka yok. Olağandan yavaşça geniş bir alana girdiğinizde anlıyorsunuz ki bir sonraki round başlamak üzere. Doom’un yeni oyunları üzere işte. Bir yerlerden atla zıpla, alana gir, düşmanları temizle bir sonraki merdivenden çık, bir sonraki alanda karşına çıkacak düşmanlara hazırlan. Oyunun genel ideolojisi bunun üzerine şurası. Tam eski tarz shooter anlayacağınız. Az evvel de söylediğim üzere oyun bu monotonluğu kırmak için size daima yeni araçlar veriyor. Tahminen yeni bir silah, tahminen farklı bir ateş gücü. Ancak işin özü daima birebir ve bu da bir müddet sonra nitekim çok sıkıcı bir hal alıyor.

Çizgiselliğin Çizgisi

Evil West’in tahminen de en büyük hayal kırıklığı çok çizgisel bir oynanışa sahip olması. Açık bir alanda bile olsanız aslında kendinizi içine tıkıldığınız bir koridorda üzere hissediyorsunuz. Şayet karşınıza birden daha fazla yol çıkarsa bilin ki içlerinden bir adedinin uzunluğu 5 metre ve sonunda ya para kesesi ya da anlamsız bir lore çantası var. Oyunun en başında “parayı ne yapacağım” ki diye düşünüp dururken babaevine birinci dönüşümüzde o paraların nereye harcandığını anlıyoruz. Oyun birbirinden farklı silah ve yeteneklere sahip olmasının yanında bir de onlara farklı özellikler katma talihini da sunuyor oyuncuya.

Unutmadan, girdiğiniz o 5 metrelik çıkmaz sokaklarda bir de sandıklar var. Ah o sandıklar ah… Küçüğüne yumruğu bastığınız büyüğüne iki elle giriştiğiniz sandıklar. Dedim ya tam GoW’dan çıkıp geldim Evil West’e diye. Yani kardeşim oldu olacak Kratos’u getirip vampir avlatsaydınız. GoW’un %10unu kopyalasa bile çok daha başarılı bir oyun ortaya çıkartabilecek olan Flying Wild Hog bari sandıkları Kratos üzere açalım demiş olmalı. Oyunun emeli oyuncuyu güldürmek değil muhtemelen ancak ben ne vakit bir sandık açacak olsam hayli güldüm açıkçası.

Şimdi durup düşünüyorum da hiç mi eğlenmedim Evil West oynarken diye.. Eğlendim aslında. Tüfeği kullanma talihi bulduğunuz her kapışma önemli bir tatmin duygusu yaratıyor. Boss dövüşleri oyunun monotonluğunu bir kaç dakika da olsa unutmanızı sağlıyor. Oyunun grafikleriyse epey etkileyici. Aslında işin üzücü taraflarından biri de bu. Flying Wild Hog bir oyunu nasıl sunması gerektiğini çok âlâ biliyor. Görsellerden, seslendirmelere, orta videolerın sinematik sunumundan, ufak tefek ayrıntılara verilen değere kadar karşınızda gerçek bir AAA prodüksüyonu olduğunu hissediyorsunuz. Fakat işte oyunu oyun yapan, ya da “eğlenceli” oyun yapan ne yazık ki bunlardan hiç biri değil. Bugün bile bir Commodore 64 ya da Gameboy oyununu açıp meczuplar üzere eğlenebilirsiniz. Burada FWH odağını yanlış yere vermiş üzere gözüküyor. Bir oyunun etkileyici görünmesinin onu etkileyici bir oyun yapmadığının en son örneği Evil West.