Ay-Ayısı Merih’te
Güneş sisteminde dokuz gezegen bulunmasına karşın (seni seviyorum Plüton) insanoğlunun düşlerini süsleyen daima Mars olmuştur. O denli ki 1895’te yazılan ve “gezegenimizi işgal eden uzaylılar” temalı birinci romanlardan biri olan “Dünyalar Savaşı” bile Marslıları mevzu alır. Doğal o vakitler Merihliler diyormuşuz biz onlara, fakat o başka konu… O günlerden bu yana tam 128 yıl geçmiş. Lakin Mars insanların düşlerini süslemeye devam ediyor. Deliver Us Mars da bu düşler tiyatrosunun son perdelerinden biri.
Houston, bir devam oyunumuz var
2018’de çıkan Deliver Us The Moon’un devamı olan oyunda Ay vazifesinden 10 sene sonrasına gidiyoruz. Olaylar birinci oyunla direkt ilişkili, eski karakterlerden kimileri da tekrar çıkıyor karşımıza. O yüzden o da kim oluyor, sen kimsin, kim bunlar üzere güzide sorularımızı malum nakaratla sormamak için birinci oyunu oynamış olmanız lazım.
Bu sefer Ay’daki o koca koca üsleri yapan ünlü bilim adamı Isaac Johanson’ın çiçeği burnundaki küçük kızı Kathy’yi yönetiyoruz. Gayemiz yıllar evvel sırra kadem basan, üstün teknolojili uzay gemilerini geri getirip Dünya’yı içinde bulunduğu güç ve iklim krizinden kurtarmak. Olağan bir yandan da kayıp babamızı bulmaya çalışıyoruz. Oyunun çabucak başında bu gemilerin Mars’a gittiğini kanıtlayan bir bildiri geçiyor elimize. Sonra da Kathy ve ablası Claire’in de dâhil olduğu 4 kişilik bir takımla kızıl gezegene hakikat yola çıkıyoruz.
Oyun tıpkı geçen seferki üzere bazen birinci, bazen de üçüncü şahıs kamera açısından oynanıyor. Fakat bu geçişler otomatik olarak gerçekleşiyor; biz değiştiremiyoruz. Tıpkı Ay’da olduğu üzere Mars üssünü de terk edilmiş vaziyette buluyor ve burada neler döndüğünü anlamaya çalışıyoruz. Kâh yerçekimsiz uzay istasyonlarında, kâh Mars’ın kumlarla kaplı yüzeyinde dolaşarak karşımıza çıkan pürüzleri aşmaya çalışıyoruz. Hem iç hem de dış yer dizaynları şahane görünüyor. Bilhassa Mars’ın atmosferini sahiden çok sevdim. Seslendirmeler de çok başarılı.
Ama baba, bu ne baba be?
Ne yazık ki oyunla ilgili söyleyebileceğim hoş şeyler burada bitiyor. Zira tek sayfaya sığdıramayacağım kadar çok sorunu var DuM’ın. Bir sefer birinci oyunun bulmaca çeşitliliği gitmiş. DutM’da bir dronun modüllerini tekrar birleştiriyor, hakikat yapıp yapmadığımızı görmek için şemalara bakıyor, uyduları tekrar hizalıyor ve oksijen stokumuzu muhafazaya çalıyorduk. Hepsi çok gerçekçi ve mantıklıydı. Bu oyundaysa her şey üç mekaniğe indirilmiş: Lazerler, hologramlar ve tırmanma.
Lazerler, Talos Principle’dakine benzeri formda birtakım ışınları belli yerlere yansıtarak kapıları açmaya yarıyor. Birinci birkaç sefer değişik gelse de bir yerden sonra tek bir kapıyı açmak için 4 farklı lazeri ayrıştırıcılarla ikiye bölüp, voltaj düşürücülerle zayıflatmaya çalışmak insanı feci bayıyor. Ulen kapı açacağım, kapı! Yıl olmuş bilmem kaç, hangi insan evladı yemekhanenin kapısına 4 lazerli kilit sistemi koyar be?!
Tırmanma mekaniğiyse yeni Tomb Raider oyunlarındakinin bir gibisi. Kathy tıpkı Lara üzere iki dağ kancasıyla muhakkak yüzeylere tırmanabiliyor. Lakin bunu otomatik yerine manuel biçimde yaptırmayı tercih etmiş üretimciler. İki tuşa birden basarak kancalarımızı duvara saplıyoruz, sonra da birini bırakıp ötekini basılı tutmaya devam ederek, değişmeceli olarak ellerimizi hareket ettiriyoruz. Sonuç olarak da bol bol düşüyoruz elbette. Haydi bir yerden sonra alışıyorsunuz, o kadar güç gelmiyor, fakat bu sefer de hareketli, dönen, düşen yüzeyler ve vakitli tırmanmalar çıkıyor karşınıza. Siz de yumruğunuzu ısırıp öfkeyle bağırmamaya çalışıyorsunuz tabiğğğ.
Üçüncü bulmaca tipiyse hologramlar. “E bu birinci oyunda da vardı,” diyebilirsiniz. Kısmen haklısınız, lakin bu sefer hologramları izleyebilmek için küçük bir bulmaca sekansını da çözmek zorundayız. O da havadaki bir kürenin etrafında 360 derece dönüp hakikat açıyı bulmaktan ibaret.
İşte hepsi bu kadar. Bütün oyun boyunca bu bulmaca üçlüsüyle uğraşıp duruyorsunuz. Sonlara yanlışsız sayıları ve sıklıkları o kadar artıyor ki bir yerden sonra daima tıpkı şeyleri yapıyormuş hissine kapılıyorsunuz. Ha, bir de bol bol orta sahne izliyorsunuz natürel. Orta sahne demişken, karakterlerin yüz modelleri çok lakin çok makus. Kathy dışındaki bayan karakterlerin hiçbirini birbirinden ayırt edemiyorsunuz; yüzleri o kadar tıpkı ki… Konuşurken saçlarımızın break dans yapması da farklı bir güldürü.
Neyse ki oyunun atmosferi ve öyküsü harbiden düzgün. Beni 10 saat boyunca oyunun başında tutan şey bu ikisi oldu katiyen. Sanki artık ne olacak, sanki beşerler üssü neden terk etti soruları durmadan başınızın içinde dönüyor ve sizi oyunun içine çekmeyi başarıyor. Keza uzayda seyahat ettiğinizi, yabancı bir gezegeni keşfettiğinizi de daima hissediyorsunuz. Üçüncü oyuna göz kırparak bitse de bütün sorulara tatminkâr karşılık vermesi de uğraşı.
Monoton oynanışını göz gerisi edebilirseniz, birinci oyunun devamını da merak ediyorsanız bir baht verilebilir. Lakin çok daha güzel olabilirmiş katiyetle.
