Cyberpunk 2077: Phantom Liberty – İnceleme

Eski sevgili ile tekrar bir ortaya gelinir mi?

Bundan üç sene evvel Cyberpunk 2077’nin incelemesine girişte Night City’ye ithafen şunları yazmışım: “neon ışıkların hem umudun hem de yıldızların parıltısını boğduğu, insanın insanlığından madden ve manen çıktığı şehir… Devasa gökdelenlerin parmaklıklar üzere kesip dilimlediği ufkuna ‘sen mi yamansın, ben mi?’ cümlesini haykıramadan mukadderatın sillesini yediğimiz o lanetli yer. Dünya malıyla bir arada dünyada kalmaya ant içmiş şirket önderleriyle tebaalarının gözünde bir sinekten daha fazla kıymet kazanmaya çalışırken örümcek ağı üzere bir komplonun tam ortasına düştüğümüz o metropol…”

Bugün sorsanız çabucak hemen tıpkı şeyleri, kurgusal bir kentin dokusunu hissettirmeye çalıştığım kasıntı bir inceleme girişine yazmaz, şahsen içinde yaşadığım İstanbul’a, büyük de bir içtenlikle, kastederek söylerim. Malum buraların umudu hastalıklı artık, ölmüyor da sürünüyor. O yüzden bir tatil acentesi çalışanı üzere “Night City’ye bekleriz, oralar daha iç açıcı” demeye geldim. Çünkü mağarada yaşamıyorsanız bu incelemeye kalmadan duymuş olmanız gerek, Cyberpunk 2077 artık daha iç açıcı bir oyun. Olağanlaşmış yolsuzluklarıyla, mantıklı sonların dışına taşmış anarşisiyle, içinde yaşayanları her gün bir kesim daha ezen Night City de 2023 prestijiyle İstanbul’dan daha bir içinde yaşanılası. Ben de size orada bir gezintiye daha çıkmak ister misiniz karar verebilin diye bilgi vermeye geldim. Hepsinden belalı mahalle Dogtown’ın kent planlamasında kendine bir yer bulmasıyla Night City’nin inşaatı bitti; Baldur’s Gate 3’ün akabinde Cyberpunk 2077 de Erken Erişim’den çıktı!

Bülbülü altın kafese koymuşlar “ille de Cyberspace” demiş

Ben bu satırları yazarken ana oyunu elden geçiren ve ücretsiz olan 2.0. güncellemesi çoktan çıkmış vaziyette. Şayet eli kulağında güncellemeyi bekleyenlerden olduysanız da yamanın getirilerini Phantom Liberty olmadan deneyim etmiş olacaksınız. Lakin CD Projekt Red’in bize sunduğu basın kodu hem ek paketi hem güncellemeyi birebir anda erişime açtığı için Cyberpunk’un ikinci baharıyla vedasını ben tıpkı anda deneyimlemiş oldum. Bu 2.0. güncellemesi ile Phantom Liberty’yi başka farklı ele almayı benim için ziyadesiyle sıkıntı kıldığından, ikisine tek bir inceleme yazma gereği duyuyorum lakin verdiğim not yalnızca Phantom Liberty için olacak. Yamanın getirileri ekseriyetle oyunun oynanışını elden geçiriyor, Phantom Liberty de oyuna çokça ek içerik ekliyor. Yani savaşlardan, karakter geliştirme ve özelleştirme sistemlerinden, yapay zekadan bahsettiğim noktalarda 2.0. güncellemesinden, öyküden, sunumdan ve diyaloglardan bahsettiğim noktalarda Phantom Liberty’den bahsettiğimi anlayabilirsiniz. Bu kaideyi bozan istisnaları ayrıyeten belirteceğim lakin sayıları çok değil.

Cyberpunk 2077’nin tek ek içeriği olacak olan ve üretimin bizlere vedasını eşliğinde ettiği Phantom Liberty ek paketinin senaryosu, ismini Songbird olarak veren bir Netrunner’ın bizimle bağlantıya geçmesi ile başlıyor. Bunu ana karakterimiz V ile Johhny Silverhand ortasındaki zoraki birlikteliğin sorumlusu Relic üzerinden yapmasıyla başta soru işaretleri oluşturan Songbird, “dertlerinin devası bende” deyip ağzımıza bir kaşık bal çalıyor ve o an mecburî iniş yapmak üzere Night City’ye yaklaşmakta olan uçağı kurtarmamızı talep ediyor. Olağan ki de Songbird’ün içinde olduğu bu uçak olağan bir uçak değil, şahsen Amerikan liderinin uçağı! NUSA (Yeni Amerika Birleşik Devletleri) başkanı Rosalin Myers’ı esaret altına almak yolunda kurulmuş büyük komploya bu formda karışıyoruz. Songbird’ün karakterimizle diyaloğu sırasında Johhny Silverhand’in görüp onunla konuşabilmesi de Phantom Liberty’yi birinci izleniminde Escape From New York’a yüksek yapımlı bir biat olmanın ötesine geçiriyor. Merakımız daha bu evrede doruğa çıkıyor, heyecanımız şimdi düşük düzeylerde lakin yükselme sırası ona da gelecek; Night City’nin kalanından izole, “polisin ayak basamadığı” bir muhit olan Dogtown’da bizi çok fazla aksiyon bekliyor.

Sibernetik Sinerji

Bende bu noktada Phantom Liberty’nin yaptığını yapıp kendimi ağırdan satayım ve öykü yorumlarımı sona saklayayım. Malum oyuna birinci girişte, Songbird’ün daha ismini bile duymadan evvel bizi 2.0. yamasının getirdiği değişiklikler karşılıyor ve birinci başta onlardan bir konuşmak lazım. Cyberpunk 2077’nin karakter gelişim sisteminde ve buna bağlı olarak da oynanışında büyük sorunlar vardı. Oyunu benim ve daha nicelerinin son iki Deus Ex oyunu ile karşılaştırmasına sebep olan en büyük etmen ne siber donanımların ne de düzey atlayarak aldığımız özelliklerin karakterimize oynanışa önemli tesir yapan, işlevsel maharetler katmasıydı. Günümüzde bünyesinde bir düzey sistemi barındıran oyunların pek birçoklarının hala düşmeye devam ettiği kusura (sana diyorum sevgili Starfield) Cyberpunk 2077 de düşüyor, karakter gelişimini temelinde daha fazla hasara, daha fazla zırha, daha fazla sıhhate indirgiyordu. Yeteri kadar büyük sayıları ardınıza aldığınız noktada çatışmalar çok tekdüze bir hal alıyordu. Mantis Blade etrafında kurduğum karakterimle tek yaptığımın sol tuşa abanmak olduğunu hatırlıyorum.

Neyse ki geç de olsa, güç de olsa oyun 2.0. yamasından kelli bu sıkıcılığından kurtulmuş. Baştan aşağı yenilenen beş maharet ağacından her birinde ortalarında sinerji oluşturabileceğiniz birer ikişer “beceri üzere beceri” bulunuyor. Mesela Reflex ağacında düşmanlar ile aranızdaki arayı süratlice kapatabilin diye Dash var, ayrıyeten düşmanlardan gelen kurşun yağmuruna karşı savunmasız da değilsiniz; artık katananızla mermileri sektirebiliyorsunuz. Body ağacında karakterinize onu durdurulamaz yapan bonuslar sağlayan Adrenaline Rush kendine yer bulurken, yüksekten yere gülle üzere inmenizi sağlayan Quake de ona yancılık yapıyor. Netrunner’lık yapmak isteyenlerimiz üzülmesin, RAM yetmediğinde sağlığınızdan yiyerek Quickhack kullanabilmenizi sağlayan Overclock modu emrimize amade, ayrıyeten artık tek maksat için birden fazla Quickhack’i sıraya koyabiliyorsunuz. Sırtını ateşli silahlarına dayamayı sevenler de hiç gücenmesin, hem silah sınıflarına, hem de markalarına özel maharetler her ağaca bol keseden serpiştirilmiş durumda. Güdümlü silahlarınıza özel numaralar da var, duvar delen Tech silahlarının gücüne güç katanlar da. Araç çatışmalarına katkıda bulunan marifetler de uğraşı.

Yeni hünerlerin bu biçimde salt istatistiğe değil tıpkı vakitte işleve da odaklı olması, oynanışı farklı roller ortasında derinleştirip çeşitlendiriyor. En kolayından evvelce Gorilla Arms ile Mantis Blades kullanan iki yakın dövüş karakterinin oynanışı ortasında kayda kıymet bir fark bile olmazdı. Fakat artık Gorilla Arms ile kümelerin göbeğine yıldırım üzere çakıyor, bir düşmanı tutup ötekine fırlatıyor, ötekini başını domates üzere eziyor, kaba kuvvetin hakkını veriyorsunuz. Mantis Blades ise kurşun sektirmeye, düşmandan düşmana çekirge üzere zıplayıp kese kopara uzuv koleksiyonu yapmaya imkan tanıyor. Gerisini siz düşünün ki düşünmeniz de gerekecek; marifetleriniz ortasında sağlam bir sinerji kurmazsanız en üst zorlukta artık anca tekrar tekrar kayıt yüklüyorsunuz. Düşmanlarınızı da kendinizi de daha bir ciddiye almanız lazım.

|2.0 yamasında bulunmayan, Phantom Liberty’ye özel bir maharet ağacı daha var. Relic Skill Tree olarak isimlendirilen bu ağaç karakterimize Gorilla Arms ile şok dalgası yollayabilmek, Monowire ile topluca Quickhack yayabilmek, Projectile Launch System ile salvo atabilmek üzere abartı özellikler sağlıyor. Songbird’ün daha ek paketin başında, dakika bir gol bir emrimize sunduğu bu ağaçtaki özellikleri edinebilmek için Dogtown’daki Militech sunucularındaki dataları toplayıp Relic Point kazanmamız gerekiyor.

Night City’de hayat kalitesi artırmak

Bu ortada artık düzey atlamak pasif olarak karakterinizin istatistiklerini geliştirmiyor. Birinci düzeyde 50 hasar vururken ellincide yirmi bin hasar vurmuyorsunuz. Buna bağlı olarak düşmanların da kendi düzeyleri yok, yalnızca sizinki değerli. Night City’nin her mahallesinde farklı düzeyden düşmanlar ile müsabaka periyodu bitti. Çatışmaların heyecanı, burnunuzu sokmamanız gereken bir yere sokmuş olmanın sonradan gelen farkındalığı ile değil, yapay zekanın düşman tiplerine nazaran çok daha farklı formlarda davranabilmesi ile körükleniyor. Netrunner düşmanlar siper gerisinde sizi hacklemeye çalışıyor fakat bunun için sizinle ya direkt olarak, ya da dolaylı yolda(başka düşmanlar üzerinden) göz teması sağlamaları lazım. Hala kendinizi göstermemişken, gölgelerden kullandığınız Quickhack’lerin birçoklarının da izi sürülebiliyor. Düşman hackerları son kertede bir tık daha fazla hürmet talep ediyorlar.

Düşmanların düzeyleri yokken, bizim kendi istatistiklerimiz de direkt düzeyimize bağlı gelişmiyorken ekipmanlarımızın düzeyinin olması da anlamsız olurdu. Geliştirici takım bunun da farkına varıp silahlardaki düzeyleri de kaldırmış. Kendilerine yüreğimin en sıcak yerinden teşekkürler yolluyorum çünkü bu tip oyunlarda bir defa edinebildiğimiz özel silahların düzeyiyle uğraşmak en sevmediğim şey. Vaktinde birinci Oblivion’da tanışmıştım bu olayla, her silahın en güçlü halini edinebilmek için kaçıncı düzey olmak gerektiğinin hesabını yapmak, “sonra alayım da güçlü olsun” diye vazife ertelemek o vakitten bu yana daima beni ayar eden bir şey oldu. Cyberpunk da 3 sene evvel topladığım çeşit çeşit silahın gücünü eşitleyerek ek pakette her birinin gücünü tadabilme imkanını sundu bana.

Ekipman demişken, Cyberpunk 2077’nin ikinci büyük kusuru da dünyasında çok önemli bir toplanabilir obje enflasyonu olmasıydı. Etrafta insanın duyularına saldıran, onu oyunun gerçekliğinden koparan sayıda eşya ikonu olurdu. Silahların hasarlarının düzeylerine nazaran değişmesi, giydiğiniz giysilerin “zırh” puanı vermesi falan da bu ikonlara kayıtsız kalamayacağınız manasına geliyordu. 2.0 yaması sayesinde artık oyun algınıza tekme tokat girişmiyor. Silahların düzeyleri esasen artık yok, giysiler de zırh düzeyinize tesir etmiyorlar, fonksiyonları büsbütün kozmetik. Zırh bonuslarını siber donanımlarınızdan alıyorsunuz. Sıhhat eşyalarını ve bombaları toplama evresi de artık bitti, 2-3 kullanım hakkı olan ve bunların destekleyici maharetlerinize de bağlı süratte dolduğu faal ekipmanlarımız var artık. Bu sayede envanter gayreti son buluyor, neyi satacağınızın yahut imalat materyaline çevireceğinizin kararı çok daha süratli verilip, menülerden oyun dünyasına dönüş daha çabuk oluyor. Bu ortada söylemediysem (söylememişim) söyleyeyim, marifet ağaçları artık ekipman imalatına odaklı kazanımlar barındırmıyor.

Karar anksiyetesinin dönüşü

2.0 yamasının getirdiği yeniliklerden, giderdiği pürüzlerden bahsettik lakin elbette işler dönüp dolaşıp Phantom Liberty’ye ve öyküsüne, içeriğine gelecek. Çünkü Cyberpunk 2077’nin, kaç yama gelirse gelsin giderilemeyecek bir eksiği vardı, o da diyalog seçimlerinin hava cıva olmasıydı. Karakter istatistiklerimizin diyaloglara pratikte hiçbir tesiri olmuyor, bunu da geçtim yaptığımız seçimlere dayalı farklı yollar çok lakin çok az misyonda açılıyordu. Bize The Witcher 2’de kimden taraf olduğumuza nazaran apayrı bir Act 2 oynatan, Blood and Wine’da olay örgüsü ve tonuyla kıssayı değişik biçimlerde tepeye çıkartan iki vazife ortasında seçim yaptıran CD Projekt Red gitmiş, toplumsal medya hesaplarında son anda oyunun cinsini RYO’dan Aksiyon Maceraya çeviren bir CD Projekt Red gelmişti. Cyberpunk 2077’nin oyuncuya manası seçimler yaptırma konusundaki eksikleri oyunu baştan yapmadan anca bir ek pakette yahut devam oyununda giderilebilirdi. Phantom Liberty de tam olarak bu vazifesi üstlenmiş kendine ve altından da muvaffakiyetle kalkmış.

Oyuncunun seçimlerine hürmet duyan CD Projekt Red bir biçimde geri dönmüş ve Phantom Liberty bir ek paket diye bunu ufak bir ölçekte başarmışlardır diye de düşünmeyin. Geliştiricilerinin sarfettiği “şimdiye kadar yaptığımız en büyük eklenti” kelamlarının hakkını veren doyuruculukta bir ana vazife serisi var Phantom Liberty’nin. Ana oyunun senaryosunun üçte ikisi kadar diyebileceğimiz bu içerik kulağa Blood and Wine ile yakın uzunlukta geliyor olabilir ki o denli; liderin uçağının düşüşü ile start alan konuların bitiş çizgisini geçmesi Toussaint Düşesinin kederini çözmekten daha uzun sürmüyor. Lakin yapım kalitesi olarak The Witcher 3 yahut ek paketleri ile kıyaslanamayacak, kendi ana oyununu da yer yer geçen bir düzeye çıkmış Phantom Liberty. Bir de bunu son iki ayağı yaptığınız seçimlere nazaran hem olay örgüsü de hem de ambiyans olarak birbirinden büsbütün farklı iki kola ayrılabilen mükemmel bir senaryoyla desteklediği için, Cyberpunk markasının potansiyeline olan inancınızı da yeniliyor.

Madde unsur Phantom Liberty

Phantom Liberty senaryosunun Cyberpunk janrında bir oyunun öyküsünden bekleyebileceğiniz şeylerin çabucak hemen hepsine tik atmayı başarıyor. Tek tek ele alacak olursak:

– Cyberpunk alt çeşidinde bir anlatı olarak başarılı mı, insanı varoluşsal krizlere sokuyor mu? Evet. İnsanın üzerinde bıraktığı duygusal tesir büyük mü? Ona da evet. Ek paketi bitirdiğinizde, seçimleriniz sizi hangi sona ulaştırırsa ulaştırın, nikotin kullanmıyor bile olsanız bir sigara yakasınız gelecek. Night City’nin rengarenk sokaklarında verilen kararlar, ahlaki açıdan siyah ve beyaz olabilen kararlar değiller. Cyberpunk 2077’nin yeniden gri alanlarda gezmeyi pek seven The Witcher’a nazaran bir avantajı, o kararları Geralt üzere birden fazla durumda olaylara dışarıdan bakan biri olarak değil, şahsen içinde ve onlardan etkilenecek biri olarak vermemizdi. Verdiğimiz kararların bir ehemmiyeti olduğu illüzyonu er ya da geç kırıldığı için de duygusal yüklerinin bir kısmını kaçınılmaz olarak kaybediyorlardı. Oyun bunu avantajına kullanamıyordu. Phantom Liberty bu yanlışa da düşmüyor, yer yer sizi vicdanınızla baş başa bırakmaktan çekinmiyor.

– Karakterleri yeterli işlenmiş, akılda kalıcı, empati kurabileceğiniz karakterler mi? Evet. Ana oyunun yıldızı Johhny Silverhand(Keanu Reeves) Phantom Liberty’de anarşist laf ebeliklerini daha az yaparken, Idris Elba tarafından canlandırılan Solomon Reed ve ünlü kontenjanından nasibini alamamış Songbird sahne ışıklarını çalıyorlar. İkisi de üç boyutlu, yaralarını, takıntılarını ve bunların oluşturduğu motivasyonları son zerresine kadar hissettiren karakterler. Oyundaki iki farklı yolun ikisinin de onlar hakkında oburunu seçsek göremeyeceğimiz şeyler anlatmasıyla daha da derinleşiyorlar. Benim üzere siz de vezneden bozma Starfield karakterlerinden baydıysanız, Phantom Liberty senaryosunda rahat bir nefes alabilirsiniz.

– Tonu istikrarlı, temposu yerinde mi? Evet. Phantom Liberty alternatif, distopik bir gelecekte geçen önemli bir casusluk hikayesi olarak başlıyor ve o denli de devam ediyor. Ortamın yerlisi görülebilmek için yeraltı dünyası ile bağ kurmak, yüksek profilli konukların olduğu bir partiye sızıp laf cambazlığı yapmak, sıkı güvenlikli bir konvoya pusu kurmak, kimlik hırsızlığı yapmak üzere pek çok ince işe kalkışıyoruz. Biz bunları yaparken oyun da elini gerektiğinden evvel açık etmiyor, mevzuyu nadiren dağıtıyor. Buradan da James Bond oyunu yapmakta olan IO Interactive’e düzgün talihler diliyorum, CDPR galiba sizin yerin bir kısmını konmuş bulundu…

– Sesiyle, müziğiyle, görselliğiyle sunumu güçlü mü? Son olarak buna da evet. Cyberpunk 2077’nin birinci çıktığı felaket halinde bile asla laf edilemeyecek en güçlü iki noktası sanat dizaynıyla müzikleriydi. CD Projekt Red grubu Phantom Liberty’deki veda öyküsünü hakkıyla anlatmak yolunda her iki cephede de irtifa kazanmışlar desem pek karşı çıkanım olacağını sanmıyorum. Dogtown etiyle kemiğiyle Night City’ye çok hoş eklemlendirilmiş bir muhit olarak olağanüstü ambiyanslar barındırıyor. Senaryo kolunuzdan tutup bu ambiyanslarda her sizi gezintiye çıkardığında en sadık eşlikçiniz ana oyununkinden bile uygun müzikler oluyor. Yeniden P.T. Adamczyk ve Jacek Pociorcowski tarafından bestelenen müziklerin gaz verilmesi gereken hükümdarını, huşu verilmesini gereken yerde de en hoşunu vermeyi uygun başarıyor.

Alkışlar ve kapanış

Cyberpunk kelam konusu olduğunda grafikleri ayrıyeten övmem gerekeceğini sanmıyorum, oyunun bir oyun olarak muvaffakiyetinin tersine bir teknoloji demosu olarak başarısı tartışmaya açık değil. CD Projekt Red’in sonraki projelerinde Red Engine’i geliştirmek yerine Unreal Engine’e geçiş yapma kararı almasını ise ne anlıyor, ne de destekliyorum çünkü Cyberpunk an itibariyle piyasanın en âlâ grafikli oyunlarından bir tanesi ki aslında incelemeye bu konuda(DLSS 3.5 kutusu dışında) bir şey yazmayacaktım bile. Her şeyinin o kadar ayan beyan ortada olduğunu düşünüyordum. Lakin sonra Johhny’nin evvelce bu kadar uygun görünmediğine ayıktım. CDPR 2.0. yamasıyla çaktırmadan karakter modellerine de bir rötuş çekmiş. Keanu Reeves artık Keanu Reeves üzere duruyor, hele bir de Path Tracing ile çok gerçekçi bir çehreye kavuşuyor. Cyberpunk’ın muhtemelen görsel cephedeki tek eksiği olan dudak senkronizasyonu da daha uygun kotarılsa, Idris Elba’yı, Keanu Reeves’i karşımıza alıp konuştuğumuzu hissedebilirmişiz.

|İlginçtir, oyunun sistem gereksinimleri 2.0 yaması ile güncellenip bilhassa işlemci tarafında çok daha üste çekildi. Yeni sistem gereksinimleri tablosuna baksanız daha yılını doldurmamış AMD Ryzen 7000 işlemcilerin isimlerini gördüğünüzde başınızdan aşağı kaynar sular dökülebilir ancak dökülmesin; oyun eskine kıyasla daha berbat değil, daha yeterli çalışıyor. Bu gereksinimler muhtemelen Dogtown’ın merkezi ve Little China üzere, ışık kaynaklarının bol olduğu, oyunun sisteme en fazla yüklendiği kısımları da FPS düşüşü olmadan çalıştıracak sistemler olarak açıklanmış. Ryzen 5 5600 işlemcim birden fazla yerde serin serin takıldı zira.

İlginçtir, oyunun sistem gereksinimleri 2.0 yaması ile güncellenip bilhassa işlemci tarafında çok daha üste çekildi. Yeni sistem gereksinimleri tablosuna baksanız daha yılını doldurmamış AMD Ryzen 7000 işlemcilerin isimlerini gördüğünüzde başınızdan aşağı kaynar sular dökülebilir lakin dökülmesin; oyun eskine kıyasla daha makûs değil, daha âlâ çalışıyor. Bu muhtaçlıklar muhtemelen Dogtown’ın merkezi ve Little China üzere, ışık kaynaklarının bol olduğu, oyunun sisteme en fazla yüklendiği kısımları da FPS düşüşü olmadan çalıştıracak sistemler olarak açıklanmış. Ryzen 5 5600 işlemcim birçok yerde serin serin takıldı zira.

Kapanışı yapacak olursak: ana oyun Cyberpunk 2077, 3 yıl, sayısız yama, sınırsız özür ve hepsine hükmedecek tek bir güncelleme sonrasında oldukça yol katetmiş, yanlışlarının birçoklarından kurtulmuş da olsa büyülü bir biçimde bize yıllar yılı vaat edilen oyun olup çıkmadı. Oyunu eski kuşak konsollarda satın alanlar zati Phantom Liberty bir kenara, 2.0 güncellemesi mevzuunda bile avuçlarını yaladılar, yazgılarına terk edildiler. Fakat her şeye karşın Phantom Liberty kendi içinde “o oyun” olmaya oldukça yaklaşmış. Bir de Night City’yi misyon kovalamak dışında yapacak aktivitelere kavuştursalar, bize bu devasa kentte yaşama imkanı tanısalarmış, bir sonraki oyun için eksiksiz bir şema haline gelebilirmiş. Tekrar de gidişat bu istikamette olursa, oyunun direktörlüğü 1.6 güncellemesi ile devralan Gabe Amatangelo’nun ellerinde Cyberpunk markasının geleceğinin parlak görüyorun. Cyberpunk 2077 tarafından kalbi kırılan lakin hala oyunu sevmek isteyenlerin de istediklerini büyük ölçüde Phantom Liberty’den alacağını düşünüyorum.