Baldur’s Gate 3 – İnceleme

20! Kritik başarılı!

Geçmiş maceralarını sorduğumda kendisinden beklemediğim bir bilgelikle yanıt verdi Minsc: “Ozanlar düşmüş rablerin ve büyük savaşların müziklerini söyler daima. Lakin bu aslında öykünün yalnızca küçük bir modülüdür. Ortalardaki o ufak anlardan bahsetmez hiçbiri…” Baldur’s Gate 3 baştan sona bu irili ufaklı anlardan oluşan bir deneyim. Bir defa daha Faerûn rablerine baş tutuyoruz, ozanların asırlar boyunca müziğini söyleyeceği işler başarıyoruz. Lakin günün sonunda büyü slotlarımız bitmiş, zırhımız ezilmiş, gücümüz tükenmişken kamp ateşi başında yol arkadaşlarımızla laflarken buluyoruz kendimizi. Bir yandan erzakta o akşam ne varsa onu kemirirken Scratch ve Owlbear’ın bir topun peşinden birlikte koşturmalarını izleyip gülümsüyoruz…

1998’de Baldur’s Gate 1 ile popülerlik yakalayan izometrik RYO’ların en değişik yanlarından birisi de görselliğin ve yapım kıymetlerinin muadillerine kıyasla çok da ön planda olmamasıydı. Beğenilen, gerek de duymuyorduk o vakitler doğrusunu isterseniz, zira FRP dediğimiz şey de büsbütün hayal gücümüzde çakan kıvılcımlarla aydınlanan sahnelerden ibaret değil midir işte? Ha masaüstünde zindan haritası üzerine konulmuş minyatürler olmuş ha el çizimi art planların üzerine yerleştirilmiş 2 boyutlu sprite’lar… Boşlukları biz kendimiz dolduruyorduk nasıl olsa. Yani en azından Larian gelip Baldur’s Gate 3’ü hayatımıza sokana ve bilgisayar ortamındaki RYO’ların yazgısını sonsuza dek değiştirene kadar. Çıta arşa çıktı, muhtemelen bundan sonra artık yepisyeni bir standartla karşı karşıyayız!

Lafı dolandırmayacağım arkadaşlar, karşımızdaki nitekim de harikulade ölçekte, devasa bir oyun. 6 yıllık özverili bir çalışmanın, tutkunun eseri olduğunu her halinden muhakkak ediyor. Vaktinde Erken Erişim’e birinci girdiğinde tekrar incelemesini yapmış (OGZ #157) ve oyunun ne biçim potansiyeli olduğundan bahsetmiştim. Çok naif bir biçimde “Tahmini 1 sene sonra Erken Erişim’den çıktığında” falan demiştim bir de… 3 sene sonra nihayet çıkışına yetiştik lakin ne memnun ki bu kadar uzun beklediğimize de ziyadesiyle değdi hani!

Erken Erişim’de en çok tartışılan konulardan birisi bu oyunun isminin neden Divinity: Original Sin 3 değil de Baldur’s Gate 3 olduğuydu. O vakit da anlatmaktan dilimde tüy bitmiş olsa da kaçıranlar için son bir kere daha tekrar edeyim: Evet, karşımızdaki oyun köküne kadar Baldur’s Gate’in devam oyunu. Birinci bakışta o denli çok muhakkak olmuyor; illithid’ler falan işin içinde, Absolute diye bir ilah var diyorlar. Eee, Bhaal’la alakası var mı pekala konunun? Var alışılmış, olmaz mı! Larian’ın (ve RYO’larıyla meşhur daha birçok firmanın) çok uzun müddet Baldur’s Gate lisansının peşinde koşturmuş olduğunu biliyoruz esasen. Larian lisansı kapınca “Fan servis dayayalım gerisi gelir nasıl olsa!” dememişler, nitekim eldeki kıssaya bir devam gelecek olsa en etkileyici nasıl olurdu ona çalışmışlar. Alakasız başlamış üzere gözüken kıssa o denli yerlere, o denli hallerde bağlanıyor ki ilerleyen kısımlarda “Aa, bunu da unutmamışlar!”, “Ooo çok güzel düşünmüşler bunu!” diye diye hal oldum oynadığım süreç içerisinde. Hem esasen artık konuyu o kadar düz halde ele alacak olsaydık Baldur’s Gate 2 de değişik bir kentte geçiyordu, oyunun ismini taşıyan kenti şöyle uzaktan bile görmüyorduk. Ağzımı açtırmayın artık benim…

Ağlamıyorum, gözüme tadpole kaçtı…

Bilmeyenler için kısaca maceramızın giriş kısmına değinelim: Daha karakterimizi bile yaratmadan evvel gözümüzü bir Nautiloid’de açıyoruz. Nautiloid’ler Mind Flayer’ların (Türkçe çevirisinde Zihin Yüzücü olarak geçiyorlar) boyutlar ortası seyahat etmek için kullandığı gemiler ve burada gözümüze soktukları tadpole aracılığıyla bizi de Mind Flayer haline getirmek için hazırlık yapıyorlar. Talih bu ya, Mind Flayer’ların azılı düşmanları olan bir küme Githyanki, kırmızı ejderhalarıyla birlikte Nautiloid’e saldırınca ortam tam bir kaosa dönüyor. Biz de bu karmaşadan faydalanarak özgür kalıp bizim üzere kaçırılıp hayata tutunmuş öbür bir küme maceracıyla birlikte konuya atılıyoruz. Birinci maksadımız Mind Flayer’ı başımızdan çıkartmak için bir şifacı bulmak. Lakin çok geçmeden de öğrendiğimiz üzere beynimize kurulup kira ödemeyi de reddeden bu tadpole’dan kurtulmak o kadar da kolay değil. Erken Erişim sürecinde 3 yıldır suyunu çıkarttığımız Act 1 dayanılmaz cilalı bir formda önümüze seriliveriyor bu noktada. Daha evvel oynamış olsanız da sindire sindire tekrar oynamanızı ve ivedi etmeden keyfine varmanızı tavsiye ederim zira birçok yerde bir sürü yeni olay ve diyalog serpiştirmişler; ne kadar ezberlediyseniz de yeniden sürprizlere hamile yani bu kısımlar. Lakin ana sınırlarıyla ne olup bittiği yeniden birebir alışılmış.

İnternette “Oyunu 35 saatte bitirdi!” falan üzere yorumlar görebilirsiniz, bu palavra da değil hani. Muhtemelen sahiden de oyunu aşağı üst bu türlü bir müddette bitirebilirsiniz lakin bunu yapmak okumaya başladığınız bir kitabın sayfalarını atlayarak sonuna bakmak üzere bir yerde. Zira Larian nitekim her bir köşeyi apayrı bir sürprizle donatmış. Şayet her köşeye bakayım, araştırayım, bulduğum kitapları okuyayım, herkesle konuşayım derseniz 35 saatte Act 1’in yarısını bitirmeniz bile mümkün değil, o denli diyeyim size. İşin hoş yanı vaktinizi ayırıp her şeyi görmeye kassanız bile yeniden aslında her şeyi görmüş olmuyorsunuz. Karşınıza çıkan olaylarda verdiğiniz karşılıklar, attığınız zarların sonuçları, dövüşler sonucunda ölenler ve kalanlar… Hepsi oyununuzu bir biçimde etkiliyor ve sahiden de her oynadığınızda farklı bir oyunmuş hissiyatı veriyor. Bir de bunlar birike birike farklı permutasyonlara evriliyor ki, hakikaten art planda ne üzere hesaplamalar dönüyor ve epey sonuç ve varyasyona uyacak ne kadar çok alt metin yazılması gerekiyor hayret ediyor insan düşününce. Lakin daha da hoşu, güya sahiden de bilgisayar oyunu değil de canlı bir DM’le profesyonel bir masaüstü oyunu oynuyormuşsunuz hissi veriyor -ki açıkçası benim Baldur’s Gate 3’te en takdir ettiğim şeylerden birisi de bu oldu. Baştan aşağı tam olarak harika bir masaüstü FRP simülatörü aslında. Daha evvel hiç oynamadıysanız ve masaüstü FRP’nin nasıl bir şey olduğunu düşünüyorsanız Anlatıcı yerine DM’i, companion’lar yerine bir arada oynadığınız arkadaşlarınızı düşünün. Görseller grafik kartından değil fakat hayal gücünüzün süzgecinden geçtiğinde aşağı üst bu türlü bir deneyim yaşıyorsunuz güzel bir kümeyle. Hele ki iki yıldır yoğunluktan FRP oynayamamış ve çılgınca hasretini yaşayan birisi olarak daha da ihya etti o yüzden oyun benim bu açlığımı.

Nerenin edisyonusun bakayım sen?

Şimdi Dungeons & Dragons’ın kendine ilişkin bir sistemi var bildiğiniz üzere. Oyunda da şu anki aktüel versiyon olan 5th Edition sürümünden uyarlanan bir sistem kullanılıyor. Bundan öncesinde bu sistemi en yakın biçimde bilgisayar ekranlarına taşıyan oyun SOLASTA’ydı lakin kendisi artık tacı asıl sahibine devrediyor zira Baldur’s Gate 3 sistemi neredeyse birebir ve mükemmel formda ekranlara taşıyor. Doğal ufak tefek kural ve sistem değişiklikleri var -ki o kadarını biz kendi masalarımızda oynarken bile yapardık zati daima. Kaldı ki bunlardan kimileri pek gerekli ve hoş (Monk’ların masaüstünde sıkıcı ve güçsüz kalmasına karşılık oyunda çılgın atması ve oynanışının çok keyifli olması mesela). Bu açıdan bence Larian’ın en dahiyane hareketi öncelikli olarak bu sistemi ve oyun alanını tabana inşa etmeleri oldu. Zira daha baştan elde inanılmaz esnek ve oyuncuya neredeyse masaüstündeki kadar büyük bir hürlük sağlayan bir oyun dünyası vermiş oldular böylelikle.

Düşman silahınızı elinizden mi düşürdü? Alın en yakındaki sandalyeyi kapıp başına geçirin. Hatta Barbar mısınız? Sandalyeyi boşverin ya, yanındaki arkadaşını alıp silahınızı düşürenin ağzının ortasına geçirin direkt, tutan mı var? Kapalı bir kapı var ve Astarion’u kampta sincap emiklesin diye mi bıraktınız? Sorun değil, kapının dayanıklılık durumuna bağlı bakıp uygun bir silahla kırın geçin. Keza sandıklar için de işe yarıyor bu… Hayvanlarla konuşarak olağanda öğrenemeyeceğiniz ayrıntıları öğrenebilirsiniz mesela bir Larian klasiği olarak. Hatta onun bir adım daha ilerisi olarak konuştuğunuz herkesin zihnini okumaya, yerde gördüğünüz cesetleri büyü yoluyla kaldırıp onları sorgulamaya çalışabilirsiniz. (Direkt öldürdüğünüz bireyler konuşmayı reddediyor. Fakat kılık değiştirirseniz kandırabiliyorsunuz, heh) Zebellah üzere bir elf ya da insan olduğunuz için bulduğunuz ufak bir delikten geçemiyor musunuz mesela? Oyunu Erken Erişim’deyken alan herkese ikram edilen Shapeshifter Maskesiyle kendinizi ufak ırklardan birine çevirip o denli geçin. Ya da druid’seniz kedi olun… Ha, ben ortada bir kuş formuna geçip olağanda ulaşılması güç kısımlara uçarak düşmanların gerisine da dolaşıyordum mesela, o da çok işe yarıyor. Bu ortada bu saydığım örneklerin hiçbirinin spesifik bir sahneyle alakalı olmadığının farkındasınız değil mi? Bunun üzerine daha belirli özel anlarda ve özel arenalarda yapabilecekleriniz, yaptıklarınız eklenince hakikaten de anlatmaya doyamayacağınız stilde bir ton anınız oluyor oynarken.

İkinci altın nokta oyunun sizi bir şeyleri başaramadığınız için acımasız bir biçimde cezalandırmaması. Zira başarısız da olacaksınız vakit zaman; ne kadar düzgün oynarsanız oynayın birtakım şeyler zarın inisiyatifine bakıyor günün sonunda. Natürel ki başarılı olmanın avantajları ve cazibesi var lakin başarısız olduğunuzda da yolun sonuna getirmiyor oyun sizi, çoklukla daha güç bir durumun içerisine bırakıyor ve bu sefer saplandığınız kuyudan nasıl kurtarabileceğinizi bulmak için yaratıcılığınızı zorlamaya başlıyor. Hatta ekseriyetle bu başarısızlık senaryolarında başınıza gelenler çok daha akılda kalıcı ve farklı anılara yol açıyor. Tıpkı gerçek bir masaüstü oyununda olduğu üzere. Burcu’nun anlatmayı çok sevdiği meşhur bir masaüstü oyun anı var mesela: Bizim için hazırladığı yan misyonu fark etmeyip ana vazifeye odaklandığımız için evvel o kasabayı sonra da bölgeyi veba salgını vurmuştu. Biz o misyonu yapsaydık standart bir yan misyonu tamamlamış olacaktık lakin yapmayı ihmal ettiğimiz için konunun büyümesi ve dünyanın belirli bir bölgesini etkileyecek hale gelmesi çok daha değişik bir sonuç yarattı aslında ve daha sonraları da kaç seans boyunca buradan çıkan öyküyle oyalandık. Baldur’s Gate 3’teki durum da tıpkı hesap. Yaptıklarınız, yapmadıklarınız yahut yapamadıklarınız sizin Baldur’s Gate 3 maceranızda birer sayfa tutuyor. Bir ortaya geldiklerindeyse tonla farklı sonuca evrilen öykünüzü anlatan koca kitabı oluşturuyorlar.

Act 1 Barbie, Act 2 Opphenheimer…

Kendimi tutamayıp D&D nerd’lüğü yaptım yeniden biraz, kusuruma bakmayın. Oyuna dönecek olursak… Birinci Act’in ana öykü gidişatında Goblin Kampı vs Druid Korusu konusunda sıkıntıyı artık nasıl çözmeye karar verdiyseniz verdiniz. Oyun size çok geçmeden bir öteki seçim bahtı veriyor: Moonrise Towers’a gitmeniz lazım fakat hangi yoldan gideceksiniz? Mountain Pass üzerinden Gith Creche’ine uğrayarak mı yoksa yer altına inip Underdark’tan mı? Ben biraz da incelemeyi yetiştirmenin telaşıyla tek birini seçmek zorundayız diye düşünerek Underdark’a daldım lakin mesela Burcu evvel Underdark’a girip orayı tamamladıktan sonra bir de dönüp Mountain Pass’e girdi ve oradan da bir ton kıymetli olay çıktı. Ben saf üzere oraları kaçırdığım için şaşırmış Pikachu gif’i modunda ağzım açık bakakaldım yan tarafımdaki monitöre. Aklınızda olsun sizin de, benim üzere atlamayın. Ya da uğraşmak istemiyorsanız atlayın, sizin bileceğiniz iş…

Neyse, Act 2’ye geçtiğinizde oyunun tonu bir epey değişiyor, zira Shadow-cursed Lands’e ayak basıyoruz Moonrise Towers’a giden yolda. Shar tarafından lanetlenmiş bu topraklarda rastgele bir ışık kaynağı olmayanı gölgeler kapıyor. O yüzden çok daha ağır, karanlık ve karamsar bir ton hakim. Her istediğiniz yere o denli pat diye gidemiyorsunuz, evvel laneti aşacak kadar güçlü bir ışık kaynağı elde etmeniz gerekiyor. Act 1 kadar ağır ve her tarafından farklı bir içerik fışkıran bir kısım olmasa da vermeyi amaçladığı tonu ziyadesiyle düzgün veren bu kısımda hususun da biraz daha ciddileştiğine tanıklık ediyoruz. Üstelik 3 yıldır döndüre döndüre oynadığımız Act 1’den başımızı kurcalayan kimi sorulara karşılık sunması da hoş bir tatmin hissi verdi bana.

Act 2’nin sonlarında tren raydan çıkıyor resmen, şöyle uygunca bir sallanıp sersem oluyorsunuz ve tekrar raylara döndüğünüzdeyse önünüzde nihayet görmeyi beklediğiniz o kent beliriyor: Baldur’s Gate. Kent sahiden de Larian’ın bahsettiği üzere bayağı büyük. Evvel civar kasabalara ve dış duvara uğrayıp ondan sonra aşağı kent kısmına ayak basıyoruz. Ben çabucak tekrar D&D nerd’ü olarak Elfsong Tavern’a koşup kendimi oyun sonu vazifelerinden birine soktum ezkaza; o yüzden sizi de uyarmış olayım: Tez canlılık yapmayın, evvel bir kentin havasını soluyun, taze deniz havasını ciğerlerinize çekin. Düşmanlarınızın bir yere kaçtığı yok, merak etmeyin.

Bu da aslında bizi hem öveceğim hem de biraz söveceğim kısma getiriyor. Kent sahiden çok hoş, çok canlı ve içindeki vazifeler değişik falan lakin yüzeyi pırıl pırıl olan kentin altını biraz kazımaya başlayınca meseleler baş göstermeye başlıyor. Act 3 ne yazık ki bir Larian klasiği olan “son kısım laneti”nden muzdarip. Act 1’deki cila ve nefis akışın burada pek esamesi okunmuyor. Haydi Act 2’nin de sıkıntıları vardı yer yer lakin bu kadar büyük bir oyunun hiç yanlışsız olmasını da beklememek lazım diye biraz göz yumdum, palavra yok. Lakin Act 3 bu bahiste biraz azıtmaya başlayınca benim bile tadım kaçtı ne yazık ki.

Mesela şu en son Panel From Hell’lerde çok övdükleri “Baldur’s Mouth gazetesinin manşetini değiştirebileceksiniz!” konusu aslında çok lineer bir vazifeymiş ve değiştirebileceğimiz manşet seçenekleri bile epeyce hudutlu. Haydi onu da geçtim, harikulade buglı olduğundan lineer biçimde seçtiğiniz sonucu da yanlışsız kabul ettiremiyordunuz en son -ki o kadar uğraştıktan sonra amaçladığım dışında bir sonuç geldiğini görmek hudut bozucu yani. Benzeri halde birinci iki kısımdaki çeşitlilik, farklı farklı seçenekler ve sonuçlar da bu kısımda biraz daralmış ne yazık ki. Bunun sebepleri konusunda internette çeşitli fikirler ve teoriler dönüyor lakin Larian’dan rastgele bir açıklama gelmiş değil şimdi. Şimdilik çoğunluğun birleştiği fikir oyunu Starfield’la pişti olmamak için çıkışı 1 ay öne çekmenin Act 3’ün cilasını negatif etkilediği tarafında. Hatta Larian CEO’su Swen’in oyun çıkmadan 2 hafta öncesine kadar reklamını yaptığı üst kent kısmının oyunda erişilemez halde olmasını son dakikada kimi önemli kesintiler yapılmış olabileceğine yoranlar var. Bu yüzden birtakım yoldaşların üst kentte yapılacak misyonlarının yarım kaldığı argümanları falan da eforu alışılmış. Bu anlaşılır formda çok can sıkıcı bir durum lakin bakın bu kadar büyük bir eksi bile tartıdaki öbür artıların yanına koyduğunuzda hafif kalıyor. Bütün kusurlarına karşın Act 3’te de yeniden tonla akılda kalıcı, heyecan verici ve enteresan anınız olacak, oynarken dayanılmaz eğleneceksiniz lakin onu da vurgulayayım tekrardan. Mass Effect 3 üzere inişi tutturamadığı için serinin ağzınızda bıraktığı tadı bozanlardan değil yani, merak etmeyin. Ayrıyeten Larian lanetinin bir öbür yüzü de Larian’ın eninde sonunda o son kısımları çekip çevirip nefis hale getirerek ücretsiz güncellemesidir; onu da hatırlatmış olayım. Baldur’s Gate 3 için de Definitive/Enhanced Edition bekleyebiliriz yani muhtemelen.

Pantolonunu üzerinde tutmakta zorlanan bir maceracı ekibi…

Söz konusu Baldur’s Gate olunca epey macerayı ve yolu yanımızda kimlerle aştığımız da önemli. Evvelki Baldur’s Gate’lerin yol arkadaşları ve ortalarında dönen muhabbetler bugün bile efsane statüsünde sonuçta. Bugüne bugün oyun dünyasında bir Minsc, Jaheira, Aerie, Viconia, Imoen, Edwin, hatta Sarevok kolay yetişmiyor ne de olsa. Larian yanımıza katılacak karakterlerde nicelik yerine niteliği tercih etmiş ve üzerimize kimisini asla yanımıza almayacağımız bol keseden karakterler atmak yerine daha seçmece bir grupla karşımıza çıkmış. Origin karakterlerinin (Dark Urge hariç) tamamı yoldaş olarak da yanımıza katılabiliyor esasen. Bunlara ek olarak bir de oyuncuların Erken Erişim’deki ağır isteği üzerine Druid kampını kurtardıysanız Halsin’i, Goblin kampını desteklediyseniz de Minthara’yı eklemişler. (Yalnız Minthara yolunu tercih ederseniz Halsin’e ek olarak Karlach ve Wyll’i de kaybediyorsunuz, ona göre) En son da pastanın üzerindeki çilek misali evvelki oyunlardan tanıdığınız iki ismi yanınıza katma talihi yakalıyorsunuz.

Peki bu karakterlerden kaçı hakikaten akılda kalıcı ve partinizde yer almayı hak ediyor? Hepsinin farklı kişilikleri, beklentileri, zevkleri var ve her biri çok değişik karakterler; başta zıt gitseniz yahut çok klişeymiş üzere gözükseler de dış katmanlarını aştıkça her birinde “Dur bakalım ya, neymiş bir öğrenelim” dedirtecek bir nokta buluyorsunuz. Astarion özünde berbata yakın bir karakter olduğundan (ee malum, vampircik kendisi) daima didiştiğim bir karakter olmasına karşın değişik bir dinamik yaratan bir isim mesela. Olağanda bu biçim RYO’larda, özellikle da Bioware oyunlarda benim çok hudut olduğum bir konu vardır: Siz ana karaktersiniz diye herkes size hastadır ve ne deseniz sorgusuz sualsiz kabullenirler. O da olmazsa esasen daima ikram vermek suretiyle münasebetinizi fulleyebilir ve bağın en sonunda da seks sekansıyla “ödülünüzü” alıp o karakterle nihayete ulaşırsınız.

Baldur’s Gate 3 bu rotaya sapmadan daha doğal ve gerçekçi alakalar, karakterler resmediyor. Mesela Astarion dedim ya, kendisi daima “Bak elimize geçen bu gücü kullanmak lazım, haydi madem sen kullanmayı reddediyorsun bari bana ver ben kullanayım yahu! Resmen bütün bu güce sahipken elimizin üstünde oturuyoruz!” diye beni tadpole kullanmaya teşvik etmeye çalışıyordu. En son “Hayır dedim, hiç kimse tadpole falan kullanmıyor” dedim diye “Bu vakte kadar uysal davrandım ancak amaçlarımla aramda durmaya devam edersen bir gün içinden geçebilirim, haberin olsun” diye gözdağı verdi resmen. Açıkçası benim her dediğime “Sen o denli dediysen öyledir ustam” diye baş sallayan berbat çocuklardan sonra zıt düşsek bile karakterli ve kendi isteklerinin de arkasında duracağını söyleyen bir yol arkadaşı hoşuma gitti. Alışılmış günün sonunda herkesin farklı fikirleri ve maksatları olsa da hiçbiri taşa kazılı değil; gördüğünüz ve yaşadığınız maceralar vakit içinde en katı fikirler bile doğal ve gerçekçi bir biçimde erozyona uğrayıp yeni şeylere de yol verebiliyor. Daha birinci andan itibaren birbirlerinden zerre hazzetmeyen ve hatta bir noktada şayet ortaya girmezseniz birbirlerini gırtlaklayabilen Lae’zel ve Shadowheart’ın vakit içinde karşılıklı bir hürmet geliştirip çok sıkı fıkı dost olabilmesi üzere mesela.

Gelgelelim internetlerde en çok olay olan ve konuşulan kısımlardan birine. Evet, oyunda seksin türlü türlüsü var ve her karakterin bunu ele alış biçimi de farklı. Bu konunun en çok konuşulmasının sebeplerinden birisi kimi karakterlerin hakikaten de “Selam Gale’cim, nasılsın?” sorusuna pantolonunu sıyırıp “Sana bir büyü gösterisi göstermeye hazırım!” halinde karşılık veriyor olması. Kimi karakterlerin konuşma ağaçlarının biraz buglı olması ve “İlgilenmiyorum” dediğinizde “Tamam, bundan sonra dünya ahiret arkadaşız!” deyip bir sonraki konuşmanızda yeniden bıyık burup gözlerini süzerek beklemesi biraz üzücü olabiliyor. Lakin işin bug kısmını es geçecek olursak gerçek hayatta bağlantıların işleyişine yakın bir anlayış var. Karakterlerin kimisi öylesine takılmayı tercih ediyor, kimisi seksi o kadar ciddiye almıyor ve o karakteri anlamak, tanımak aslında o ilgide çok daha büyük bir ödül olabiliyor. İkram, armağan, ikram, seks denklemini kırıyor özetle. Biraz fazla istekli olabildiklerini inkar etmiyorum artık natürel lakin sonuçta ilginizi çekmiyorsa her vakit reddedebilirsiniz, kimse sizi zorlamıyor. (Gale hariç. Sal artık beni Gale. Kâfi. Vallahi ilgilenmiyorum ya.)

Toparlayacak olursam, ben yeni yol arkadaşlarımızı genel olarak sevdim. Her birinin birbiriyle ilgili yaptıkları yorumlar, olan olaylara verdikleri reaksiyonlar, ortada bir birbirlerine laf atmaları falan tam kararında olmuş. Tamam, kabul Baldur’s Gate 2 bu mevzuda hâlâ başkan gözümde lakin Baldur’s Gate 3 de çok gerisine düşmüş de değil hani…

O zırh o asayla hiç uymuş mu yalnız??

Yoldaşlarımızı genel olarak karakterlerine nazaran yanımıza alıyor olsak da parti dizilimine de dikkat etmek gerekir. Her karakterin de aşikâr bir atanmış sınıfı olduğundan partinizi güzelleştirecek birini arıyorsanız Shadowheart’a, kilitleri ve tuzakları haklayacak birine gereksinim duyuyorsanız Astarion’a başvurmanız kaçınılmaz. Fakat karakterlerin hikâyesel sınıfları makul olsa da aslında onları istediğiniz üzere eğip bükmekte özgürsünüz. Bunun için tek gereksiniminiz olan kişi… Withers. Kampınıza yerleşip ölenleri diriltme ve karakterleri sıfırlama hatta isterseniz Hireling denen ekstra (ama öteki yoldaşlar üzere dolu dolu art planlara sahip olmayan) karakterleri kiralama üzere çok faydalı işlevleri var. Ben Shadowheart’ın Trickery Domain’ini War’la değiştirip savaşlarda daha etkin rol oynamasını sağladım mesela. Jaheira’yı da düz Druid yerine Baldur’s Gate 2’dekine uygun halde Fighter/Druid’e çevirdim. Siz isterseniz çok daha fantastik şeyler yapıp Gale’i Fighter, Karlach’ı Warlock, Lae’zel’i Monk falan da yapabilirsiniz. Bu karakter resetleme işi sizin için de geçerli bu ortada, oyuna başladığınız sınıfı beğenmezseniz ya da yeni şeyler denemek isterseniz hop diye değiştirebiliyorsunuz 100 altın bayılıp. (Karakterinizin tipini ve ırkını değiştiremiyorsunuz bir tek lakin o hususta da yamayla bir şeyler eklenecek sanırım ileride)

Sınıflar ve yeteneklerinizin bu halde esnek olması masaüstüne biraz karşıt olsa da burada beğenilen bir değişiklik olmuş, zira bazen bulduğunuz güçlü birtakım ekipmanlar doğrultusunda karakterlere ince ayar çekmek de gerekebiliyor. Larian yeniden makul davranıp 5th Edition’ın en anlamsız bulduğum özelliklerinden biri olan “sadece 3 büyülü objeye bağlanma” konusunu eksiksiz rafa kaldırmış. Hiç o denli bağlanma falan gerekmeden istediğiniz ekipmanları kullanabiliyorsunuz. Açıkçası epeyce enteresan ve muhakkak yeteneklerle birlikte inanılmaz iş yapan kombolar da çıkıyor bu sayede ortaya. Mesela Helmet of Arcane Acuity, her başarılı atağınız için büyülerinizin atak zarını ve direnme zorluğunu (DC) bir arttırıyor. Sword Bard üzere bir tıpta birkaç atak yapan bir karakteriniz varsa büyülerinizin dayanılmaz olacağını söyleyebilirim. Arcane Acuity alıp başını yürümüşken bilhassa kalabalık savaşlarda Hypnotism ve Confusion inanılmaz iş yapıyor.

Bu ortada ekipmanlara ve envanter kısmına gelmişken… Erken Erişim’e nazaran aslında hoş derleyip toplamışlar envanteri. Hele o anahtarlık, erzak torbası üzere şeyler eşya kaosunu bir tık toplamakta inanılmaz yararlı olmuş lakin güya bir tık daha öteye de taşıyabilirlermiş. Bir yerden sonra zati her şeyi kamptaki Stash’e yollamaya başlıyorsunuz ve şayet vakit ayırıp her şeyi kendi çantalarında toplamaya devam ederseniz aradığınızı bulduğunuz bir envanter mümkün oluyor. Yeniden de bunu da biraz daha otomatiğe bağlasalar tadından yenmezmiş hani. Ha bu ortada kimi şeyleri teker teker seçmek için CTRL, topluca seçmek için SHIFT’e basılı tutabiliyorsunuz. Ben çok geç fark ettim ve hayatım değişti sonrasında, ıskaladıysanız diye onu da söyleyeyim dedim.

Bununla birlikte son bir tenkitte daha bulunacağım: Kamp yeri için farklı kostümler koymaları ve istediğimiz vakit bu kostümlere geçebiliyor olmamız muazzam bir ayrıntı. Hakikaten kimin aklına geldiyse alnından öpmek istiyorum. (Gale çekil. Senin bulmadığını biliyorum. Bİ GİT YA AAAA) Lakin kardeşim, yanına bir de “Kamp dışında ve savaşlarda da şu kostümü kullan” ekleseydiniz de dilediğimizce giydirip süsleseydik karakterlerimizi. Hakikaten hani fikir çok hoş, uygulama nefis, fakat hani bir adım eksik atılmış hissiyatı veriyor. Nasıl ıskalamışlar bunu bilemiyorum. Ha, bu biraz da kılı kırk yarmak işte lakin olsun… Larian şımarttı bir kez bizi.

Son olarak şunu söyleyeyim: Son vakitlerde oyun imalcileri ortasında dönen bir muhabbet var. “Baldur’s Gate 3’ün yaptığını bundan sonra da her oyundan beklemek hakikat değil, zira Larian’ın imkanları ve bu oyunu geliştirmek için üretimcilere tanınan vakit herkeste yok” diye özetleyebileceğimiz bu muhabbete hem katılıyorum hem katılmıyorum. Alışılmış ki tutup da indie yapımcılardan BG3 kalibresinde ve büyüklüğünde bir oyun beklemesin kimse. Larian bile 200 şahısla başladığı bu serüvende 400 kişilik devasa bir stüdyolar zincirine dönüşmek durumunda kaldı bu oyunu tamamlamak için. Lakin günümüzde artık neredeyse her oyunun “Şöyle de Online içerik, bakın Battle Pass!” diye diye oyunlarını şişirip nasıl daha çok para yolabileceğinin hesabını yaptığı bir ortamda tek kişilik, DLC’si falan olmayan ve devasa, üretimcisinin tutkusunu yansıtan oyunların da hâlâ iş yapabildiğini göstermesi açısından kıymetli bir örnek. O yüzden en azından AAA firmaların “Biz artık buna nasıl ayak uyduralım?” demek yerine “Biz neden kendi Baldur’s Gate’imizi yapamıyoruz?” demesi gerek diye düşünüyorum. Ha Baldur’s Gate 3 de kusursuz bir oyun değil, yazıda da bahsettiğim üzere tökezlediği, düştüğü kısımlar da var fakat Larian oyuncusuna o denli bir inanç veriyor ki bunların çok geçmeden giderileceğini ve eldeki oyunun kusursuza yakın, 10 yılda 1 gelen tipten bir deneyim olacağına en ufak kuşkum dahi bulunmuyor. O yüzden başkaları AAA oyunsa bu AAA+’tır diyerek puanına da kanaat notu ekliyorum. Sonuna kadar hakkındır Baldur’s Gate 3!