Nostaljiye doyur bizi 2K…
Spor oyunlarının en temel özelliği her yıl, her yeni dönemde yeni bir oyunla karşımıza çıkmaları. Burada kritik nokta, takım güncellemelerinin ötesinde ne kadar yenilenip geldikleri.
Şöyle oturup düşününce, bu aslında kolay sayılmaz. Sonuçta grafikler konusunda hayli ara kat edilmiş, bu alanda kısa vadede önemli bir değişiklik beklemek çok da makul görünmüyor. Öte yandan oyun modları kısmında ne kadar yenilik sağlanabilir, bu da farklı bir husus; akla gelebilecek neredeyse her şey geçtiğimiz yıllarda yapılmış durumda. Pekala, bu oyunları hangi kriterlere nazaran değerlendireceğiz, bir evvelki yıla nazaran uygun olup olmadığına nasıl karar vereceğiz?
Oynanış kısmında değişiklik var mı, gereğince bol içerik sunuyor mu, oyun modları ortasına yenileri katılabilmiş mi üzere sorulara yanıt arıyoruz birden fazla vakit. Neyse ki NBA 2K23, elimizi rahatlatacak gereçlerle gelmiş durumda.
Yeni dönem başlasın!
Önce oyunun geneline ait değerlendirmelerle başlamak istiyorum müsaadenizle, bunlar ortadan çıktıktan sonra oyun modlarına göz atabiliriz.
Müzikler her vakit olduğu üzere yeniden başarılı, grafikler konusunda da zati söylenebilecek fazla bir şey yok, geçen yıldan de yeterli grafiklerle karşımıza çıkmış durumdalar. Bir de yeni animasyonlar eklenmiş -ki bana nazaran daha NBA’vari hissettiren ayrıntılar bunlar. Neden bahsettiğimi görmek isterseniz, misal Triple Threat’te rakibe faul yaptığınız yahut topun dışarı çıktığı anlarda rakibe topu verirken oyuncularınız yaptığı hareketlere bakabilir yahut örneğin Ja Morant ile şöyle asıllı bir smaç bastıktan sonra onun potada yaptığı gösterileri izleyebilirsiniz. Yeni animasyonlara en çok denk geleceğiniz kısımsa Jordan’lı sahneler.
Görsel taraftan yapılan değişiklikler bunlarla hudutlu değil. Bu yılın değerli ayrıntılarından birisi “dönem filtreleri”. Bu filtreler, Jordan Challenge ve NBA Eras modlarında karşımıza çıkıyorlar. Geçmiş devirlerden bir maç yaparken o periyoda uygun bir görsellikle oynuyorsunuz, sahiden de o yıllarda televizyon karşısındaymışsınız üzere hissettiriyor. Oyuncuların formalarından saha ve tribünlere her ayrıntı buna uygun tasarlanmış, hatta ortaya o periyotlardan kent imajları bile serpiştirilmiş. Bu görsellik hoşunuza gitmezse yahut bir müddet sonra sıkılırsanız, menüden filtreyi kapatmanız da mümkün -ki bu haliyle oynamak da hoş.
Bu ortada oynanış kısmında da emsal formda o devrin basketbol kurallarıyla oynamamızın yanı sıra bir de o devrin hakim oynanış tarzı de oyuna yansıtılmış durumda. Böylelikle tam manasıyla devrin ruhunu teneffüs etmeniz mümkün kılınmış.
Geçtiğimiz yıl, savunmaya yönelik iyileştirmeler kelam konusuydu, bu yılsa bir defa daha işin atak kısmına yönelmişler ve yeniden güzel bir işe imza atmışlar. Dış atışların baskın hale gelmeye başladığı bir oynanıştan uzaklaşılmış, potaya gitmeyi de cazip hale getiren değişiklikler yapılmış, güzel de olmuş. Renkli alan atakları geçtiğimiz yıla nazaran daha zevkli ve daha tesirli. Bunun yanında doğal dış atışların aktifliği bir ölçü düşürülüp bizleri pota altını zorlamaya teşvik etmeye çalıştıkları da gözümden kaçmadı 🙂
Bu sene evvelki yıllara nazaran daha yeterli bulduğum bir nokta boşta kalan rakip oyuncuların atışları, bilhassa de 3 sayılık atışlar. Geçtiğimiz yıllarda bu şutların neredeyse hepsi girerdi, fakat bu yıl daha gerçekçi bir halde bu atışlar da kaçabiliyor. Olağan bu durum bizim için de geçerli.
NBA 2K, gerek defans gerek hamle için çok sayıda denklem çalıştırıyor art planda. İşin matematiği değerli yani. İster bilginizle ister müşahede gücünüzle ister içgüdülerinizle çözün bu denklemi, hiç fark etmez; bir defa taşlar yerli yerine oturdu mu artık sizin için çabalar daha makul ve daha akla yatkın bir hal alıyor. “Tam yeşildeyken atış yapmıştım nasıl kaçar?” dediğiniz bir durumda oyuncunuzun atış isabet oranının düşük olduğu bir bölgeden şut denemiş olabilir yahut uygun savunma yapan bir rakiple karşı karşıyayken bu şutu sallamış bulunabilirsiniz. “Jordan bu üçlüğü nasıl kaçırdı şimdi” diye hayıflanabilir yahut dış atışları L.Bird’e, pota altını P.Ewing’e bırakıp Jordan ile orta aralık atışlarda gösteri yapabilirsiniz 🙂
Sürüsüne rahmet oyun modu, hangi birine yetişelim?
NBA 2K’in en sevdiğim istikametlerinden birisi türlü türlü oyun modunu barındırması ve oyunculara yıl uzunluğu oynayacak içerikler sunması. Çabucak herkese hitap edecek bir şeyler var burada. Hepsini, her ayrıntısıyla anlatmak sayfalar sürer, elimden gelebildiğince özet geçeceğim.
Kendi karakterinizi oluşturup NBA’in yeni yıldızı olmaya çalıştığınız MyCareer ile başlayalım. MyCareer için birtakım yenilikler kelam konusu bu sene. Birinci olarak kentin büyüklüğüyle ilgili bir değişim kelam konusu. Tanıtımlarda söylendiği üzere The City evvelki yıla nazaran önemli oranda küçülmüş -ki bu yerinde bir atılım. Boş boş bir o yana bir bu yana gitmektense istediğimiz yere daha çabuk ulaşmak uygun oluyor. Daha çabuk ulaşmak demişken, metro sınırı da kentteki değerli noktalar ortasında süratli seyahat için kullanılabilir formda emrimize amade.
Elbette ana değişiklik işin öykü kısmında. Geçtiğimiz yıl, meslek seyahatimizin NBA’e kadar olan kısmına daha fazla odaklanılmıştı diyebiliriz. Kolej dönemi ve G-League ile adım adım oyuncumuzu NBA’e taşıyor, draftta birinci seçilen oyuncu olmak için uğraş gösteriyorduk. NBA’e geldiğimizdeyse koç bizi kadroya almak konusunda gönülsüz davranıyor, işin drama kısmı bu biçimde işleniyordu. Bu yılsa, direkt draft ile başlıyoruz. Ve işin tatsız bir hal aldığı tablo da tam olarak bu noktada devreye giriyor. Kadronuzun taraftarları sizin seçilmenizden rahatsız, onlar Shep Owens’ı istiyorlarmış. Shep de gazı alıp her fırsatta size sallayıp duruyor. Yani dönemin başlangıcında bir yandan alanda kendinizi göstermeye çalışırken bir yandan da Shep ile uğraşacaksınız. İlerleyen kısımlarda öbür sorunlar de çıkıyor alışılmış karşımıza, lakin her ayrıntısı verip de tadını kaçırmayayım artık.
Spor oyunlarından o denli harika senaryolar beklemiyorum, hasebiyle benim için bu kadarı kâfi. Geçtiğimiz yılın devamı üzere hissettirmesi de benim açımdan olumlu; üstelik bunu yaparken yeni oyuncuları da dışarıda bırakmıyor. Eleştirebileceğim bir yanıysa, alandaki performansımızın kıssa akışına çabucak hiç tesiri olmaması. 30-35 sayılık bir performansın akabinde hala çok zayıf bir oyuncuymuşsunuz da Shep fırtına üzere esiyormuş havasında akınca senaryo, haliyle biraz rahatsız oluyor insan. Onu alt edeceğimiz noktaya kadar işler bu türlü yürüyor -ki onu alt edeceğimiz noktaysa The City.
Şehrin bir Far Cry haritasına dönüştüğünü görünce güler misiniz ağlar mı, bilemiyorum, fakat durum biraz bu türlü üzere 🙂 Kent, 4 bölgeye bölünmüş durumda: Müzik, moda, iş dünyası ve Shep’in çöplüğü de diyebileceğimiz park bölgesi. Birinci 3 alanda ilerledikten sonra, son boss kapışmanız için Shep’in karşısına çıkabilirsiniz. Aşikâr ki oyuna biraz daha renk katmak istemişler.
MyTeam’de geçtiğimiz yıl olduğu üzere tekrar Starters kartlarından birisini seçerek başlıyoruz, sonrasında o kartın gelişimini tamamladığımızda öbür kartlarla devam ediyoruz. Lakin bu sefer bir değişiklik kelam konusu, geçtiğimiz yıl 5 kart bulunurken bu yıl sayı 3’e düşmüş durumda; Ja Morant, Jimmy Butler ve Joel Embiid. Geçtiğimiz yıl da olduğu üzere seçtiğiniz oyuncunu geliştirmelerini tamamladıktan sonra sıradakine geçebiliyorsunuz ve böylelikle 3 oyuncuyu da takımınıza dahil etmiş oluyorsunuz. Bu sefer 80 ortalama ile başlayıp evvel 85, sonra da 88 (geçtiğimiz yıl 89’du) ortalamaya geliştirebiliyoruz. Bu ortada bu yıl kartları geliştirme süreci daha süratli, bu da üçlüyü toplama sürecini daha kısa müddette tamamlayabilmemizi sağlıyor, geçen seneye nazaran bir artı olarak yorumlayabiliriz. Oyuncu seçimleri de bence düzgün olmuş; Butler’ın dış atışları, Morant’ın turnike ve smaçları, Embiid’in pota altı dominasyonu, takımınızda muhtaçlık duyabileceğiniz alternatifler sunuyor.
MyTeam’deki tek kişilik modlar ortasına Clutch Time’ın da eklenmesi âlâ olmuş. Clutch Time altındaki Hustle modu da hoşuma gitti, tek çeyrekten ibaret bir maç yapıyoruz, atak mühleti 14 saniye. Hasebiyle temposu yüksek, heyecanlı çabalar sunuyor bizlere. Önümüzdeki devirde bu modlar muhakkak aralıklarla değişecek. Birebir şeyleri yapmaktan sıkılanlardansanız, yeni modlar sizi oyunda tutabilir.
MyTeam’deki beğendiğim değişikliklerden birisi de vazife takip konusunda yapılan uygunlaştırma. Artık oyunu durdurduğunuzda öne çıkan vazifeleri ve bu misyonlardaki ilerlemenizi görebiliyorsunuz. Eksikliğini hissettiğimiz bir özellikti, gelişi âlâ oldu.
MyTeam kısmındaki güncellemelerden birisi de kontratların artık gündemimizden çıkmış olması. Yalnızca Free Agent oyuncular için 5 maçlık hudut var, bunun dışında “Şu oyuncumun sanki kaç maçlık kontratı var? Elde yedek kontrat kaldı mı? Kadroyu kaç maç daha bir ortada fiyatım?” üzere sorular zihnimizde yer tutmayacak artık 🙂
Nostalji trenine atlayalım…
Gelelim bu yılın benim için öne çıkan modu Jordan Challenge’a. O denli ahım şahım, abartılacak bir mod değil temelinde. “Altı üstü birkaç maç yapmak ne kadar eğlenceli olabilir ki?” diyebilirsiniz. Ancak Jordan’ın mesleğinin kilometre taşlarını bu formda bir kere daha izlemek benim için hoş bir deneyim oldu. Periyot filtreleriyle, uygundan uyguna nostaljik bir hava katılan mod, bizleri geçmişe ışınlamayı başarıyor. Önümüzdeki yıllarda NBA efsaneleri için emsal modlar yapılmasını bekliyorum şahsen.
Hazır periyot filtreleri dedik, geçmişe ışınlanmak dedik, MyNBA moduna, daha doğrusu bu mod altındaki NBA Eras’a geçelim o vakit. NBA Eras, bence oyunun kesinlikle talih verilmesi gereken kısımlardan. Jordan Challenge’ta 80ler ve 90lardan bir demet sunulurken, burada baştan sona bir dönemi, o devirdeki favori kadronuzla (veya takımlarınızla) oynamanız mümkün. The Magic vs. Bird Era ile Boston Celtics- LA Lakers kapışmasını mı tekrar yaşamak istersiniz, The Jordan Era ile Chicago Bulls’un fırtına üzere estiği periyodu mi yoksa The Kobe Era ile 2002 dönemini mu, tercih büsbütün size kalmış. Nostaljiyle işim yok diyor, 2022-23 NBA dönemini oynamak istiyorsanız da The Çağdaş Era sizleri bekliyor.
Daha evvelden de olduğu üzere dilerseniz direkt Playoff maçlarına da geçiş yapabiliyorsunuz. Bunlar kesmedi diyorsanız da başka oyuncular tarafından düzenlenmiş MyNBA modlarını yahut senaryolarını indirip oynayabilirsiniz.
Bütün bunların yanında bir de çok oyunculu kısımlar var alışılmış. Dilerseniz arkadaşlarınızla birkaç online maç atabilir, dilerseniz MyTeam’de çevrimiçi modlara girip vazifeleri tamamlamaya çalışabilirsiniz.
WNBA kısmında tablo üç aşağı beş üst geçen yılkiyle tıpkı. Meslek modu The W, tekrar olağan meslek moduna nazaran daha daraltılmış bir tecrübe sunuyor. MyWNBA’de MyNBA kadar ayrıntı bulunmuyor (bkz. NBA Eras). Bunun dışında Quick Play, The Playoffs, 2KShare Setups ve 2KShare Scenarios, MyNBA ile tıpkı.
Uzun lafın kısası, sürüsüne rahmet oyun modu var ve her birisinin ilgi çekebilecek yanları bulunuyor. İçerikleri sonuna kadar tüketeyim deseniz, yıl yetmez. Kaldı ki, yıl içinde yenileri de eklenip duruyor; MyTeam’de yeni vazifeler, MyCareer kısmında yeni dönem derken liste uzayıp gidiyor.
Gelelim her sene olduğu üzere yeniden eleştireceğim istikametine: Mikro ödemeler. MyCareer kısmında oyuncunuzun yeteneklerini süratlice geliştirmek istiyorsanız para harcamanız lazım. MyTeam kısmında tematik kartları toplamak için para harcamanız lazım, rekabetçi misyonları yerine getirebilmek, burada rakipleri alt edebilmek için para harcamanız lazım. Velhasılıkelam, 2K, size para harcatmak, olabildiğince çok para harcatmak için elinden geleni yapıyor. Siz siz olun mikro ödemelere bulaşmayın; ben bu türlü yapıyorum.
Toparlarsak, NBA 2K23, yapması gereken çabucak her şeyi güzel bir biçimde yapan, başarılı bir oyun bence. Her geçen yıl yeni bir şeyler deniyor, oyunu geliştiriyorlar. Oyunun şevk kıran tek yanı parasallaştırma modeli. Onu göz arkası edebildiğiniz takdirde, yıl boyunca oynayabileceğiniz bir oyun sizleri bekliyor.
