Ne demiş üstat: “I’ll be seeing you again… I’ll be seeing you in hell!”
Efendim sert müziğin aksiyon oyunlarına ne kadar yakıştığı hepimizin malumu. Bilhassa şeytan patlatmalı, pompalı tüfekle ateş edip iblislerin başlarını duvarlara vurmalı oyunlara… Evet biliyorum, hepinizin aklına tek bir oyun geldi. Doom (özellikle de 2016 üretimi Doom ve Doom Eternal) bu mevzuda bir çığır açtı. Mick Gordon imzalı meczup işi müzikler, Doom’un tekinsiz atmosferini o kadar âlâ tamamlıyordu ki yer yer yalnızca kendimi müziği dinlerken buluyordum.
Tahminimce Doom’un yarattığı bu tesirden nasibini alan üretimciler da bu etkiyi katlayarak vermenin bir yolunu bulmaya çalışmışlar. Pekala yapabilmişler mi? Gelin birlikte bakalım…
Headbang yapmayı ivedilikle bırakman lazım…
Metal: Hellsinger, uzaktan bakıldığında kolay bir Doom klonu üzere duruyor. Klasik aksiyon shooter mantığı mevcut: İlerle – şeytanları biç – yeni silahlar ve yetenekler aç – ilerle – şeytanları biç – boss varsa onu evre – ilerle – şeytanları biç… Mantığı hepimiz anlamışızdır sanıyorum. Cehennemde ilerleyerek yaratıklarla savaşıyoruz yani.
Senaryo konusunda da oyun beklenmedik bir risk almıyor. Varla yok ortası, neden dolanıp dolanıp şeytan avladığımızı anlatan ve orta görüntülerle kendini gösteren palavradan bir senaryo var. The Unknown isimli, sesini kaybetmiş bir şeytanı oynatıyoruz ve sesini geri kazanmak için cehennemde karar süren The Judge’ı arıyoruz. Bu kadar yani. Senaryo ve stil olarak alışılagelmişin dışında bir terane yok. Pekala alışık olmadığımız ve bu oyunu tüm FPS topluluğundan ayıran fark ne?
Fark şu: Oyunun savaş dinamikleri büsbütün müzik üzerine şurası. Evet hakikat okudunuz. Çok kaba bir benzetme olabilir ancak bu mantığı Guitar Hero serisine benzetebiliriz. Yani şeytanları ritme nazaran patlatıyoruz. Geride çalan kesimin ritmi nasılsa ona nazaran hareket etmek ekstra puan ve hasar avantajı sağlıyor. Hasebiyle bu ritimden kopmak oyuncuyu cezalandırırken, ritmi yakaladığınızda adeta devleşiyor ve keyfinize keyif katıyorsunuz. İster istemez ritmi yakalamak zorundasınız yani. Bu yüzden kulağımız daima müzikte, gözümüz daima ekranda oluyor. Üstelik bu ritim olayı sırf ateş ederken yok; zıplamayı, dash yapmayı, şarjör değiştirmeyi, yani kısaca yürümek dışında çabucak her şeyi ritme uygun yapmak zorundasınız. Esasen ritme uydukça müzik de katman katman kendini göstermeye başlıyor. Örneğin birçok müzikte, ritme x2 uyduğunuzda sadece synth ve bass sesleri geliyor. Devam edip x4 yaptığınızda bateri ve ritim gitar geliyor, x8’de lead gitar giriyor ve x16’da mecnun solistlerimizin çığlıkları da eklenince, kesimlerin tamamını dinleyebilir hale geliyorsunuz. Ve ritmi yakalayıp x16’da buna nazaran oynadığınızda… İşte bu hakikaten inanılmaz bir oyun deneyimi.
Kulaklığım olmadan asla!
Gelelim oyunun müziklerine… Gördüğünüz üzere, başrolde ne Unknown ne de Judge var. Aslında başrol müzikler. Ve müzikler sahiden mükemmel. Şayet sert müzikten hoşlanıyorsanız yüzünüzde bir gülümseme olmadan bu oyunu oynamanız imkânsız. Müzikler o kadar hoş bestelenmiş ve o kadar usta ellerden çıkmış ki…
Besteler Two Feathers’a ilişkin. Daha evvel hiç duymadığım için Two Feathers’ı biraz inceledim; League of Legends, Aragami 2, Warhammer: Vermintide 2, Angry Birds 2 üzere oyunların müziklerinden sorumlu olduklarını gördüm. “Ne alaka ya?” dediğinizi duyar üzereyim. Müzikleri duyana kadar ben de bu türlü düşünüyordum. Lakin Two Feathers o kadar yeterli besteler yapmış ki, gündelik hayatımda da keyifle dinliyorum ve dinlemeye de devam edeceğim üzere duruyor.
Evet, biraz ısındıysak artık oyunun en büyük bombasını söylüyorum: Oyundaki müzikleri o denli solistler söylüyor ki… Her biri metal dünyasında gerçek birer yıldız. Bu şekil müziklerden hoşlanan herkes, solistler içinde kesinlikle sevdiği birini bulacaktır. Bakınız sıralı tam liste: Tatiana Shmayluk (Jinjer), Bjorn Strid (Soilwork), Matt Heafy (Trivium), Mikael Stanne (Dark Tranquillity), Serj Tankian (System of a Down), Randy Blythe (Lamb of God), Alicia White – Gluz (Arch Enemy), Dennis Lyxen (Refused), James Dorton (Black Crown Initiate). Şuna bakar mısınız? Gerçek bir yıldızlar geçidi! Her biri kendi alanında usta olan müzisyenler bu muhteşem besteleri o denli bir seslendirmiş ki… Özetle müzikler 10/10 diyebilirim yani. Şeytanları Randy Blythe sesiyle patlatmak kıymet biçilemez.
Gelelim gitarın zurt dediği yere…
Eğer sizler de benim üzere incelemeyi okumadan evvel puanına bakanlardansanız, “Ee bu adam övdükçe övüyor, 6,5 niçin verdi o vakit?” diye düşünüyor olabilirsiniz. İşte artık gömme faslına başlıyoruz.
Arkadaşlar, oyun kendini o kadar çok tekrar ediyor ki… Yani anlatamam size. Başlarda inanılmaz uygun bir fikir üzere geliyor her şey. Enfes müzikler, hoş grafikler, yeterli oynanış, özgün dinamikler… Birinci bir saatin sonunda tüm silahları açıyorsunuz, görebileceğiniz çabucak hemen tüm düşmanları görüyorsunuz ve ister istemez ağzınızdan şu sözler dökülüyor: “Ee? Bu kadar mı hepsi?” Vallahi bu kadar hepsi. Birinci bir saatin sonunda, oyunun devamında çalan müzikler haricinde deneyimlemediğiniz hiçbir şey kalmıyor. Yapımcıya bu hususta nitekim çok kızgınım… Yer çeşitliliği zayıf, düşman çeşitliliği zayıf, silah ve yetenek çeşitliliği zayıf. Yahu boss çeşitliliğine girmiyorum bile, zayıftan da öte. Görsellerde görebileceğiniz kanatlı bir iskelet şeytan var, her kısmın sonunda o boss’un farklı varyasyonlarıyla kapışıyoruz. İnanılmaz bir şey ya. Hani tembellik de değil bu, bildiğiniz bu türlü olmasını tercih etmişler. O kadar yanlış bir tercih ki bu… Çeşitlilikten önemli manada sınıfta kalıyor yani oyun.
E bitti ki bu çabucak?
Lafı uzatmayacağım, Metal: Hellsinger’da ana senaryoyu bitirmek yaklaşık 4 saat, çeşitli yetenekleri vb. açabilmemizi sağlayan yan kısımlarla birlikte tamamını bitirmek ise yaklaşık 7 saat sürüyor. Bu kadar emek verilen, müzikleri ve oynanışı ilmek ilmek işlenen bir oyunun bu kadar kısa sürmesi de bana kalırsa affedilemeyecek bir günah. Çeşitlilik az olduğu için kısa tutulduğunun farkındayım, bu kadar az çeşitlilikle oyun 20 saat sürseydi eminim puanı 5 civarlarında verirdim. Ancak bence üretimci çeşitliliği arttırmalıydı ve oyunun müddetini şöyle en azından 10-12 saat civarlarına çekmeliydi.
Belki de üretimciler güzel bir fikrin uzadıkça laçka olacağını ve tadının kaçacağını düşündükleri için oyunu kısa tutmayı tercih etmişlerdir, bilemiyorum. Bildiğim tek şey, oyunun şu kısacık haliyle bile yetersiz bir içeriğe sahip olduğu ve meczup üzere kendini tekrar ettiği. Ve de potansiyelinin çok daha altında kaldığı… Sanırım üretimci, müziklerin kusursuz olması ve oynanışa harfiyen uyması için o kadar emek sarf etmiş ki, geri kalan her şeyi art plana atmış. Eminim müziklere harcanan bütçe ve emek, oyunun içeriğine de harcansaydı bugün yeni bir efsaneyle karşı karşıya olabilirdik.
Kafalar karışık…
Metal: Hellsinger, mükemmel bir fikrin asistiyle atağa kalkan lakin tekrar de bir türlü istediği golü atamayan bir futbol kadrosu üzere. Hoş başlıyor, çok güzel eğlendiriyor lakin oynadıkça işin tadı kaçtıkça kaçıyor. O kadar enteresan bir oynanış deneyimi vaat ediyor ki, oyunu genel olarak pek beğenmememe karşın, heavy metal sevdalısı herkese gönül rahatlığıyla tavsiye edebiliyorum. Tuhaf gerçekten… 🙂
