Ben Size Demiştim Chronicles
Gördüğünüz her kart oyununun kartlarına aldanmayınız efendim. Gelin görün ki Foretales kartlarla oynanmasına karşın bir “kart” oyunu değil. Hatta şöyle söyleyeyim, bir Foretales destesi basılı halde elinizde olsa, tek başına oynayabilirsiniz.
…oha Foretales aslında Tarot! Ahem. Şey, açıklık getireceğim bu aydınlanmama. Hatta çabucak getiriyorum.
Olaylar (evet zira olaylar var), Volepain ve Leo’nun nüfuzlu bir Leydi’nin konutundan bir lir çalma işini üstlerine almasıyla başlıyor. İki hırsızımız konuta girip liri çalıyorlar çalmasına lakin, bu lire dokunduğu anda gelecekte olacak fecî olayların imajları Volepain’in hafızasına hamle etmeye başlıyor. Ve bu vahim olayların gerçekleşmesini, elbette lakin onları bilen birisi durdurabilir.
Abi bu cihanın güçleri çok dandikmiş, almasa mıydık ya?
Bir defa içine girdiğiniz vakit oyun döngüsü çok akıcı, lakin bu türlü çat çut fişek suratında kart oyunu oynayan bir insansanız ve Foretales’ten de o suratı beklerseniz olmaz. Zira özünde Foretales size bir kıssa anlatmaya çalışıyor.
Karakter kartlarınız, onların yetenekleri ve eşyaları sizin denetim ettiğiniz kartlar. Gidebileceğiniz yerler, karşınıza çıkacak öbür karakterler ve düşmanlar da oyun tarafından dağıtılıyor. Sizin maksadınız da yeteneklerinizle bu lokasyonlardan bilgi, silah, yiyecek, ün üzere sonradan kullanılabilecek gereçler çıkarmak ve kıssada ilerlemek.
Bu noktada bir işi çözmek için alınabilecek birden fazla yol var. Karşınıza çıkacak düşmanları öldürebilirsiniz elbette lakin onlara rüşvet ya da yiyecek de verebilirsiniz. Uygun ya da makus ün puanlarınızı harcayıp yanlarından sıvışabilir ya da onları korkutabilirsiniz lakin bunun için elinizde bu kaynakları biriktirmeniz fakat o kaynakları toplamak için de kart harcamanız lazım.
Kısacası, oyun biçiminizi bir bölgeye girmeden evvel başınızda az buçuk kurmanız gerek.
Her şeyiiiğğğnn bedeli vağr…
Fakat açık konuşmak gerekirse ben birkaç kısımda baktım olmuyor, çıktım döndüm vazife seçim ekranına, bir daha başladım.
Hele bir de karakterler daima, “Yaptığın her şeyin öyküye bir tesiri var! O kadar çok adam öldürdün lakin bedel miydi?!” falan dediği için azıcık içim bunalmadı değil. Evet, çok kısa mühlet içinde Volepain ve Leo’nun yanına biraz daha diplomasi odaklı bir karakter daha ekleniyor. Ama; bir, sonuç itibariyle bu bir oyun; iki, abi bana diyorsun ki bütün kent yanacak kül olacak hepimiz bittik mahvolduk, sonra vay efendim iki tane adam öldürdün seni cani kapsiz…Travis Willingham bir sal beni ağabeycim n’olursun ya, ülkeyi kurtaralım mı kurtarmayalım mı, bir karar ver!
Foretales bize çoğunlukla keyifli bir oyun tecrübesi sunuyor. Sanat tasarımı açısından başarılı; yalnızca kart çizimleri değil, masanın üstüne düşen ışıklandırma ve küçük efektler de çok hoş duruyor.
Evet, kimi küçük görünen ancak oynadıkça beşere batmaya başlayan tarafları var. Örneğin birtakım seslendirme satırları geçerken oyuna devam edememek ya da karakterlerin konuşmalarını tıklayarak geçmek zorunda olmamız. O noktada Foretales’in bir kart tokuşturma oyunu olmadığını, bir öykü anlattığını başınıza vura vura hatırlatıyor oyun.
Sonuç itibariyle kimi noktalarda patır kütür adam vursaydım başıma ne geleceğini görmek için biraz da oynar mıyım? Oynarım. Lakin siz direkt o denli girişmeyin natürel.
