Simitlerin ortasında delik olan ikonik biçimi, onları öteki hamur eserlerinden ayıran en değerli özelliklerinden. Üstelik bu delik o denli yalnızca form olsun diye değil, kültürel bir kökeni var.
Simitlerin ortasındaki delik, yalnızca pişirme sürecinin bir kesimi değil; geçmişten günümüze taşınan bir kıssayı, kültürel bir sembolü ve tıpkı vakitte pratik bir tahlili barındırıyor.
Çayınızı simitinizi alın ve simitlerin bu ikonik biçiminin art planına daha yakından bakalım.
İlk olarak pişirme kolaylığından başlayalım.
Epey ağır bir hamurdan yapılan simitler fırına girdiğinde iç kısım, dış kısımdan daha süratli pişiyor. Delik sayesinde ısı, ortadan üst hakikat dolaşarak simitin ortasından yayılıyor. Bu da homojen pişmesini sağlıyor ve içi hamur kalmıyor.
Simitin, asıl olarak Yahudi topluluklarına dayanan bir kökeni var.
Orta Çağ’da Polonya’ya yerleşen Museviler, simiti kutsal Hristiyanlık ekmeğinden farklılaştırmak için hem haşlanıyordu hem de yuvarlak biçimde delik açarak pişiriyordu. Böylelikle Hristiyan ekmeğine benzeşmesi önleniyordu ve Musevilerin kendi kültürel kimliğini taşıyan bir eser olduğunu tabir ediyordu.
Ayrıca onlar için simitler, ekmekten daha fazlasıydı. Dairesel, hiç bitmeyen formların, hiç bitmeyen ömür ve mevt döngüsünü sembolize ettiği yaygın bir inanç olduğundan bu formun yeterli baht getirdiğine inanıyorlardı.
Önceden sokak satıcıları, simitleri uzun çubuklarda satıyordu.
Eskiden sokak satıcıları simitleri uzun çubuklara dizerek sokaklarda, pazarlarda ve meydanlarda satıyorlardı. Böylelikle hem taşıması daha kolay oluyor hem de daha sağlam kalıyordu.
Sokakta satılan bir şey için hayli mantıklı lakin deliklerin olmasının sebepleri ortasında sayamayız zira simitlere delik açma geleneği çok daha eskiye dayanıyor. Bu yalnızca deliğin sağladığı avantajlardan biri.
