Parmaklarımızın Uzunlukları Neden Birbirinden Farklı? Eşit Olsaydı Taş Devrinde Bile Olabilirdik!
Çocukken “Bu pişirmiş, bu yemiş, bu da ‘Hani bana?’ demiş.” olarak farklı fonksiyonlar atfettiğimiz parmaklarımız, hakikaten de birbirinden eşsiz ve farklı farklı isimleri var. Gerçekten de neden parmaklarımızın hepsi birebir uzunlukta değil de eşsiz? Farklı teoriler üzerinden aydınlanalım.
Ellerimiz ve parmaklarımız, milyonlarca yıl boyunca evrimleşerek bugünkü hâlini aldı. Elbette bu evrimleşme sürecinde neredeyse hiçbir şey tesadüf yapıtı ortaya çıkmadı. Parmaklarımızın uzunlukları da o denli.
Eğer parmaklarımız bu biçimde olmasaydı muhtemelen uygarlıkları bile kuramayıp öteki primatların düzeyinde kalırdık. Bizim için bu kadar kıymetli olan parmak uzunluklarının nasıl ve ne vakit birbirinden ayrıştığına bakalım.
Başparmağımız, bizi başka primatlardan ayırdı.
İnsanlar olarak primatlara kıyasla küçük parmaklarımız ve avuç içimiz var lakin çok daha güçlü bir başparmağa sahibiz. Aslında en değerli özelliğimiz de bu. Evrimsel süreçte başparmağımız geliştikçe alet kullanmaya başladık, ince motor maharetleri kazandık, duygusal söz ve bağlantımız arttı.
Günümüzdeki el formumuzun birinci olarak ne vakit ortaya çıktığı tam olarak aşikâr değil ancak şimdiye kadar keşfedilmiş en eski kayıt, 1.5 milyon yıl önceye dayanma ihtimali olduğunu gösteriyor.
Ellerimiz daha eski vakitlerde şempanzelerinkine benziyordu.
Bizden milyonlarca yıl evvel yaşayan atalarımızın elleri; uzun parmaklara, geniş avuca ve zayıf bir başparmağa sahipti. Ağaçlarda kısımdan kola sallanmak için uygundu yani. Lakin sopa tutmak, sallamak, sıkmak, kıstırmak üzere aksiyonları yerine getirmek için gereğince güçlü ve hassas değildi.
Bu yüzden parmaklarımızın farklı uzunluklarda olmasının sebebine dair birinci teori, daha güzel aletler yapmak için daha uygun bir tutuşa ihtiyaç duymamıza dayanıyor. Hayatta kalmak için vakitle balta, satır üzere gelişmiş aletler ürettikçe parmaklarımızın da bu ince işçiliğe nazaran formlandığı düşünülüyor.
Benzer bir teori, tutuş formlarımızla ilgili.
Ellerimizle bir şeyleri fırlatmak ya da tutmak için parmaklarımızın farklı formlarda evrimleşmesi ise bir öteki teori. Avuç içimizin başka primatlara nazaran küçük ve parmaklarımızın farklı uzunluklarda olması, objeleri onlara nazaran daha uygun kavramamızı sağlıyor.
Örneğin bir objeyi başparmağımız ile öbür parmak uçlarımızın ortasında kıstırabiliyoruz ya da tüm parmaklarımızı, başparmağımızın etrafında sarabiliyoruz. Bir baltayı kavramak için en yeterli tutuş yolu de diyebiliriz.
Sırf yumruk yapmak için olmuş bile olabilir.
Sadece elimizi kullanarak yapabileceğimiz tek temel silahımız yumruk. Parmaklarımız, yumruk yaparken içeride herhangi bir boşluk oluşmadan kıvrılabiliyor. Bu da her bir parmağı oluşturan kemiklerin uzunlukları sonucunda ortaya çıkıyor.
Başparmağımız ise bu yumruk sırasında sertliği arttırıyor. Şayet parmaklarımız eşit uzunluklarda olsaydı şu an yapabildiğimiz kadar kusursuz bir yumruk yapamazdık. Tüm bu teoriler birleşimi sonucu da parmaklarımız bugünkü formunu almış olabilir elbette. Size en mantıklı gelen teori hangisi?
İlginizi çekebilecek başka içeriklerimiz:
