Orta Çağ’daki beşerler, kendilerini bazen yılana ısırtıyorlardı ve bunun; tedavi ya da arınma ismi altında kendilerince mantıklı sebepleri vardı.
Kendini yılana ısırtma üzere uygulamaların bilimsel temelleri olmasa da, Orta Çağ’da bu çeşit uygulamalara çeşitli sebeplerle girişenler vardı. Kestirim edebileceğiniz üzere oldukça tehlikeliydi ve ölümcül sonuçlara sebep olabiliyordu.
O devirlerde böylesine uçuk bir şeyi tam olarak ne gayeyle yaptıklarına, temelinin neye dayandığına birlikte bakalım.
Yılan ve şifanın ilişkisi, Antik Yunan ve Roma tıbbına uzanıyor.
Eski Yunan’da yılanlar, bilhassa tıbbî semboller ortasında değerli bir yere sahipti. Mesela günümüzde tıbbın sembolü olan “Asklepios’un Asası”na bir yılan sarılı.
Yunan tıbbının değerli figürlerinden Hipokrat ve Galen üzere hekimler, yılan zehrinin birtakım hastalıkların tedavisinde kullanılabileceğini savunmuştu. Zehrin kontrollü dozlarda, vücutta olumlu tesirler yaratabileceğini söylüyorlardı.
Orta Çağ’da yılan zehri, birtakım hastalıkların tedavisinde kullanılıyordu.
Özellikle eklem ağrıları, romatizma ve kimi cilt hastalıkları gibi sorunları tedavi etmek için yılan zehrinin tesirli olabileceğine dair inanış vardı.
Vücutta makul bir bağışıklık reaksiyonu yaratabileceği ve böylelikle kimi hastalıkların semptomlarını hafifletebileceği düşünülüyordu. Bu yüzden denetimli bir formda kendini yılana ısırtma, bir tedavi usulü olarak görülebiliyordu.
Yılan zehrine dair mistik ve dinî inançlar da var.
Anlayacağınız üzere yılan zehrine dayalı tedavilere inanılıyordu. Bunun yanı sıra manevî bir temizlenme aracı olduğunu düşünen de vardı. Yılan ısırmasının, insanı arındırabileceğini düşünüyorlardı.
Özellikle hastalıkları “ruhsal bir ceza” olarak kıymetlendirdikleri dönemlerde hastalıkların bu halde uzaklaştırılabileceğine inanıyorlardı.
Her ne kadar çok uçuk bir hareket olsa da biz yeniden de uyaralım. Günümüzde “yılana ısırtma” üzere bir tedavi çeşidi yok. Böyle bir şeyi yapmayı denemeyiniz.
Daha fazla Orta Çağ içeriği için:
