Diğer Mesleklere Kıyasla ‘Veterinerlerin’ İntihar Oranı Oldukça Yüksek: Peki Ardındaki Sebep Ne?

Tabiri caizse hayvan dostlarımızın ayağına taş değse soluğu aldığımız yerlerden biridir veteriner klinikleri. Bu sebeple biz hayvan sahipleri için onların varlığı çok değerlidir. Lakin bu noktada dikkati çekmek istediğimiz kısım, onların intihar oranlarının hayli yüksek olması.

Veterinerleri öteki meslekteki insanlara kıyasla intihara bu kadar süratli götüren etmenler, hayli ehemmiyet arz eden bir husus.

Ne oluyor da hayatlarına son vermek isteyecek bir raddeye geliyorlar?

Veterinerlerde karşılaşılan intihar oranı, şaşırtan bir formda varsayım ettiğimizden epeyce fazla.

Genel prestijiyle tıbbın rastgele bir koluyla uğraşan şahıslarda karşılaşılan intihar oranı, veterinerlere kıyasla 2 kat daha az. Veterinerlerde bu oranın neden bu kadar fazla olduğunu tespit etmeye çalışan araştırmacılar, bunun sebeplerini görmek için birinci olarak sayısal dataları gözlemledi.

2012’de CVMA Ulusal Araştırma Sonuçları’na nazaran dünya çapında bu mesleği yapan bireylerin %19’u önemli manada intiharı düşünürken, ne yazık ki %9’u daha evvel intihara teşebbüs etmişti.

Örneğin ABD’de 1979-2015 yılları ortasında ölen 11.620 veteriner doktorun mevt kayıtları incelendiğinde, intihar sebebiyle gerçekleşen ölümlerin oranı olağan nüfusa nazaran epey yüksek çıktı.

Erkeklere oranla bayan veterinerlerde intihar oranı çok daha yüksekken, bu intiharlar ekseriyetle ateşli silahlar ve ilaç zehirlenmesi kaynaklıydı. Bu oranlar göz önüne alındığında da veterinerleri bu kadar vefata sürükleyenin ne olduğunu anlamlandırmaya çalışmak kaçınılmaz bir hâl alıyor.

Genel manada insanların intihara teşebbüsü için pek çok sebep sunulabilir.  

Bunlardan en yaygın olanları; depresyon, birtakım zihinsel hastalıklar, kalıtsal ve istenmeyen ömür olayları üzere çevresel faktörler, alkol ve uyuşturucu kullanımı olarak göze çarpıyor. Kelam konusu veterinerler olduğunda, bu spesifik faktörler net bir halde belirlenmemiş olsa da bir noktaya kadar ön görüde bulunmak mümkün.

Araştırmacı DJ. Bartram ve DS. Baldwin’e nazaran bunların en öne çıkanları; kişilik faktörleri, eğitim sürecindeki sorunlar, meslekî izolasyon, işle ilgili gerilim etkenleri, ölüm ve ötanaziye karşı tavırlar ve ruhsal sebepler. Veterinerlerin, hayatına son verme dileğinin gerisindeki bu sebepleri biraz daha açalım.

Hayvanlarımızın canını ve sıhhatini emanet ettiğimiz veteriner tabipler, yaptıkları işte kusursuz olma eğilimindeler ve bu mükemmeliyetçilik, onların psikolojisini olumsuz etkileyebiliyor.

Öte yandan veterinerlik eğitimi almak, yüksek bir akademik muvaffakiyet gerektirir ve bunu elde edebilme, bununla başa çıkabilme ve bu güçlü eğitimin üstesinden gelebilme çabası aslında veteriner adayını güç durumda bırakabilir. 

Ayrıca birçok veteriner, özel muayenehanelerinde gerekli olduğu vakitlerde meslektaşlarından fikir alamadığını ve bu sebeple, meslekî hata potansiyelinin fazla olduğunu düşünmekte. 

Veterinerler, aşikâr çalışma saatleri içinde çalışsalar da elbette kimi acil durumlarda, hayvanlara müdahale edebilmek için gece geç saatlerde kliniklerine dönmek durumunda kalabiliyorlar. Bu üzere durumlar ise onların uzun saatler çalışmasına ve tükenmişlik sendromuna yahut buhrana girmesine neden oluyor.

Tüm bunların yanı sıra veterinerler de hayvan sahipleri kadar hayvanlara düşkün ve hassastır. Hayvanların acı çekmesi yahut onların çeşitli sebeplerden ötürü iyileşememesi, onların da psikolojilerini tesirler. Bu sebeple duygusal tükenmeler, hayal kırıklıkları ve süreksiz yahut kalıcı depresyonların tesiri altında kalabilirler ve böylelikle intihar, kaçınılmaz bir hâl alabilir.

Psikolojik takviye için ilk fırsatta bir uzmana müracaatınızı öneririz.