Bazı Tablolardaki Gözler, Hangi Tarafa Gidersek Gidelim Neden Bizi Takip Ediyor Gibi Gelir?

Bazı tablolara baktığımızda, buradaki gözlerin daima olarak bizi takip ettiğini düşünürüz. Tablonun etrafında hangi tarafa ilerlersek ilerleyelim, sonuç değişmez. Pekala bunun sebebi nedir?

Bunun iki boyutlu bir fotoğraf olduğunu bilsek de bu durum, kimi vakitler ürkütücü bir hâl alır. Nereye gitsek o gözler ebediyen bizdedir.

Gelin, bunun sebebine bakalım.

Ressamlar, perspektif tekniğini keşfedene kadar objelerin birbirine olan uzaklıklarını yansıtmak için genişlik ve yükseklikten faydalanıyordu.

Fakat perspektif kullanılmaya başlandıktan sonra fotoğraflara derinlik verme tekniği değişime uğradı. Şöyle ki ressamlar, perspektifle birlikte ışık ve gölge oyunlarını kullanarak fotoğrafların güya gerçekmiş üzere görünmesini sağlar.

Oysa üzerine fotoğraf yapılan yüzey iki boyutludur. Öteki bir deyişle üç boyutlu dünya, iki boyutlu kâğıt üzerine aktarılır ve bu yapılırken optik bir yanılsama yaratılır.

Resimde kullanılan gölge, ışık ve perspektif sabittir. Yani ressam, direkt karşıya bakan birini çizdiğinde siz hangi açıdan bakarsanız bakın, resimdeki kişiyi tam karşınızdaymış üzere görür ve böylelikle onun size baktığını düşünürsünüz.  

Fakat tıpkı şeyi, karşınızda gerçek bir insan varken denediğinizde fotoğraftaki bu yanılsama gerçekleşmez.

Örneğin bir arkadaşınızdan sabit durmasını ve daima karşıya bakmasını isteyebilirsiniz. Siz de bu sırada pozisyonunuzu daima değiştirerek onun gözlerine bakın. Fotoğraftaki durumun gerçekleşmediğini göreceksiniz. 

Bunun sebebi, üç boyutlu bir imaja bakıyor olmanız ve fotoğraftaki sabitliğin tersine siz pozisyonunuzu değiştirdikçe ışık, gölge ve perspektifin de değişiyor olmasıdır.