Osmanlı Devleti’nin İlk ve Son Anayasası Olan ‘Kânûn-ı Esâsî’ Nedir? Maddeleri ve Özellikleriyle Açıkladık

1876 Anayasası olarak da anılan Kânûn-ı Temeli, Osmanlı Devleti’nde yürürlüğe girmiş birinci ve son anayasa olarak tarihteki yerini almıştır. Aslında uzun yıllardır süren anayasal çalışmaların bir sonucu olarak karşımıza çıkan Kânûn-ı Temeli, batılılaşma gayretimizin da bir göstergesi olarak kabul edilir.

Özellikle son yıllarda, bugün kullanmakta olduğumuz 1982 Anayasasının değiştirilmesi daima gündemde. Epeyce sert ve kazuistik olarak bu anayasa Türkiye Cumhuriyeti’nin ne birinci ne de son anayasası. Lakin birinci ve son olarak anılan öbür bir anayasamız var, Kânûn-ı Aslı. Kânûn-ı Aslı, Osmanlı İmparatorluğu’nda yürürlüğe girmiş olan ilk ve birebir vakitte son anayasadır. 

Kânûn-ı Temeli üzere bir anayasa hazırlamak, devlet adamlarının bir anda akıllara gelen bir fikir değildi. Zaten öncesinde de pek çok anayasal çalışma yapılmıştı. Elbette bunların hiçbiri gerçek bir anayasa olarak kabul edilmediği için Kânûn-ı Temeli birinci olarak anılır. Osmanlı Devleti’nin mutlak monarşiden uzaklaşarak batılılara göz kırptığı Kânûn-ı Aslı, pek çok açıdan yenilikçi bir metin olsa bile tam olarak istenilen değişimi yaratamamıştır. 

Hiç bilmeyenler için kısaca anlatalım: Kânûn-ı Aslı nedir?

1876 Anayasası olarak da anılan Kânûn-ı Aslı, günümüz Türkçesi ile temel kanun manasına geliyor. İlk olarak 23 Aralık 1876 tarihinde yayımlanan ve bir periyot yürürlükten kaldırılsa da daha sonra tekrar yürürlüğe giren Kânûn-ı Aslı, Osmanlı İmparatorluğu’nun birinci ve son anayasası olarak anılır. 1924 Anayasasının yürürlüğe girmesi ile birlikte büsbütün yürürlükten kaldırılmıştır.

Detaylara geçmeden evvel Kânûn-ı Temeli öncesi anayasal çalışmalara bakalım:

Türkiye’deki anayasal faaliyetlerin birincisi olarak kabul edilen Sened-i İttifak, 29 Eylül 1808 tarihinde ortaya çıkmıştır. III. Selim yenilikçi hareketleri nedeniyle tahttan indirilip yerine IV. Mustafa geçince Sadrazam Alemdar Mustafa Paşa Ayanlarla bir ortaya gelmiş ve bir antlaşma yapmıştır. Sened-i İttifak isimli bu antlaşmada padişah Ayanları koruyacağını söylerken Ayanlar da padişaha sadakat kelamı vermiştir. 

Osmanlı tarihindeki batılılaşma eforlarının en somut adımı olarak kabul edilen Tanzimat Fermanı, 3 Kasım 1839 tarihinde ilan edilmiştir. Gülhane Hatt-ı Şerifi olarak da anılan ferman, Sultan Abdülmecid devrinde hazırlanmıştır. Tüm vatandaşlara can, mal ve namus güvenliği sağlayan Tanzimat Fermanı, Avrupalıların istediklerinin bir kısmını vererek iç işlerimize karışmalarını engellemeyi gayeler.

Islâhat Hatt-ı Hümâyûnu olarak da bilinen Islahat Fermanı, 18 Şubat 1856 tarihinde ilan edilmiştir. Sultan Abdülmecid periyodunda hazırlanan Islahat Fermanı ile gayrimüslimlere fazla fazla haklar verilmiştir. Avrupalıların istedikleri şeyleri vermek için hazırlanan Islahat Fermanı hakkındaki ayrıntıları buradaki yazımızda anlatmıştık.

Kânûn-ı Aslı hangi hedefle hazırlandı?

Kabaca anlatmak gerekirse aslında Kânûn-ı Esâsî’nin hazırlanma emeli batılılara ‘Bakın biz de sizin üzereyiz.’ demektir. Batıda başlayan anayasa hareketlerine uymak isteyen Osmanlı Devleti, yaptığı anayasal çalışmaları en sonunda nihayete erdirmiş ve Kânûn-ı Temeli ile meşruti bir anayasal sisteme geçmiştir. 

Elbette yüzlerce yıldır mutlak monarşi ile yönetilen bir ülkede bir anda demokratik bir idareye geçmek mümkün olmadı. Kânûn-ı Esâsî’nin birinci ilan edildiği hâli padişahın yetkilerini tam olarak sınırlandırmıyordu. Bu nedenle pek çok sefer üzerinde değişiklikler yapıldı. Yani emel tam olarak milletin temsili unsurunu devlet hayatına dâhil etmekti. 

Kânûn-ı Esâsî’yi kim, hangi padişah devrinde hazırladı?

31 Ağustos 1876 tarihinde tahta geçen II. Abdülhamid, devrin sadrazamı Mithat Paşa’yı bir anayasa hazırlanması için görevlendirdi. Mithat Paşa, başkanlığını kendisinin yürüttüğü Cemiyet-i Mahsusa isimli bir komite kurdu. Komisyon tarafından hazırlanan anayasa metni padişaha sunuldu, üzerinde birkaç değişiklik daha yapıldı ve sonunda Kânûn-ı Aslı ismiyle 23 Aralık 1876 tarihinde ilan edildi. 

Kânûn-ı Temeli nasıl hazırlandı, hangi ülkelerin anayasaları örnek alındı?

Kânûn-ı Temeli öncesi ortalık oldukça karışıktı. Evvel Abdülaziz tahttan indirilmiş, yerine V. Murat tahta getirilmiş, akıl sıhhati yerinde olmadığı o da tahttan indirilmiş ve en sonunda tahta II. Abdülhamid getirilmişti. Batılıların baskısı sürerken başka yandan içinde Namık Kemal üzere kıymetli isimlerin olduğu Genç Osmanlılar açık açık anayasa lafını lisana getirmeye başlamıştı. 

Bu nedenle II. Abdülhamid tahta geçer geçmez Mithat Paşa’ya anayasa hazırlanması buyruğunu verdi ve oluşturulan komite çalışmalara başladı. Kurulun hazırladığı birinci taslaklar 1875 Fransa Anayasasından ve 1831 Belçika Anayasasından esinlenilerek oluşturulmuştu. Hazırlanan bu taslak, padişahın oluşturduğu farklı bir komite tarafından yeniden incelenerek düzenlendi ve son biçimini aldı. Doğal daha sonra birçok defa değiştirildi.

Peki Kânûn-ı Esâsî’nin temel özellikleri nelerdir?

109 husustan oluşan ve daha sonra farklı tarihlerde 7 defa değişikliğe uğrayan Kânûn-ı Esâsî’nin en temel özelliği devleti meşruti bir anayasal tertibe oturtmasıdır. Devletin en temel organlarını yine düzenleyen Kânûn-ı Aslı, Osmanlı Devleti’nde demokrasi anlayaşının kapısını aralamıştır. 

Osmanlı Devleti’nin birinci ve son anayasası olan Kânûn-ı Temeli halka seçim hakkı vermiş ve seçimlerin 4 yılda bir yapılmasını söylemiştir. Yürütme yetkisi padişahın başında olduğu Vekiller Heyeti’ne verilmiştir. Kânûn-ı Esâsî’de Meclis-i Mebusan ve Meclis-i Ayan olarak isimlendirilen iki meclis bulunur. Padişaha karşı sorumlu olan hükûmetin oluşturacağı kanunlar şeriata uygun olmalıdır ve padişahın veto yetkisi vardır. 

Kânûn-ı Esâsî’nin en kıymetli hususlarından kimileri:

Kânûn-ı Temeli 109 unsurluk geniş bir anayasa olduğu için tek tek bu unsurlara yer vermiyoruz, buradaki temas üzerinden tüm Kânûn-ı Temeli unsurlarına ulaşabilirsiniz. Özetlemek gerekirse ilk 7 hususta temel hak ve hürriyetlerden bahsedilmiş, 26. unsura kadar olan unsurlarda ise Osmanlı vatandaşlarının hak ve hürriyetlerine yer verilmiştir.

27. ve 38. hususlar ortasında yürütme organının özelliklerine yer verilirken 41. hususa kadar devlet memurlarının sorumlulukları açıklanmıştır. 60. ve 80. unsurlar ortasında Meclis-i Mebusan ve Meclis-i Ayan’ın sorumlulukları anlatılır. Sonraki unsurlarda ise hâkim tayini, Divan-ı Âli’nin sorumlulukları, vilayet sistemi anlatılır. 

Kânûn-ı Esâsî’nin sonuçları:

Kânûn-ı Aslı ile birlikte artık Türkiye topraklarında yeni bir periyodun başladığı açıkça görülmüştür. Padişah yetkileri sonlandırılmış ve meşruti monarşi periyodu başlamıştır. Kânûn-ı Aslı ile birlikte aslında daha sonra ilan edilecek Türkiye Cumhuriyeti’nin temelleri atılmıştır desek yanlış olmaz.

Osmanlı İmparatorluğu’nun birinci ve son anayasası olan Kânûn-ı Temeli nedir, unsurları nelerdir gibi merak edilen soruları yanıtladık. Kim bilir Kânûn-ı Aslı tahminen bu kadar geç hazırlanmış olmasa Osmanlı’nın ömrünü uzatabilirdi. 

Bu usul içeriklerden hoşlanıyorsanız şunları da okumak isteyebilirsiniz: