Röportaj – Netflix’in Yeni Filmi The Electric State’in Yıldızlarıyla Konuştuk!

Chris Pratt, Millie Bobby Brown ve direktörler Russo Kardeşler ile konuştuk

Netflix’in davetiyle The Electric State’in çıkışından evvel sinemanın direktörleri Joe ve Anthony Russo ile, sonrasındaysa sinemanın baş karakterleri Michelle ve Keats’i oynayan Millie Bobby Brown ve Chris Pratt ile toplu röportajlara katılma fırsatımız oldu.

Kendileriyle Simon Stalenhag’ın lisanımızda Sanal Ülke olarak çevrilen fotoğraflı öyküsünün adaptasyon sürecini konuştuk.

– İkinize de merhabalar! Yepyeni çizgi romanı birkaç yıl evvel okumuştum ve bitirdiğimde çok rahatsız edici bir his yaratmıştı bende. Sineması izlediğimde ise tam karşıtı oldu zira, nasıl desem, neredeyse tam olarak kıyamet sonrası değil de, daha çok kıyametin ortasına yerleştirilmiş yürek ısıtan bir öykü üzere The Electric State. Bu karara nasıl vardınız? Yani özgün kıssaya baktığınızda ne noktada, biliyor musun, biz bunu daha yumuşak bir kıssaya çevirmeliyiz, dediniz?

Russo’lar: Eh, temalar bizim için kıymetliydi. Sadık kaldığımız şey o oldu. Çocuklarımız var. Muharrir Simon Stalenhag’ın da çocukları var. Ve hepimizin hakikaten kıymetli bulduğu şey, teknoloji tehlikelerinden en çok etkilenen jenerasyonun Z Jenerasyonu ve küçük çocuklar olmasıydı, değil mi? Teknolojiye karşı en savunmasız olanlar onlar. Bu yüzden tonu değiştirerek sineması, onların izleyebileceği bir kıssaya dönüştürmek istedik. Bence ailelerin sineması birlikte izlemesi kıymetli.

Ve dünyanın şu anda muhtaçlık duyduğu son şeyin öteki bir karanlık, karamsar bilimkurgu sineması olduğunu düşündük. Ve bu sineması umutsuz bir yerde bitirmek istemedik. Bu yüzden tonunu değiştirmek bizler için çok şuurlu bir karardı.

– Sinemanın aksiyonunun tüm bilimkurgu sinemalarında olduğu üzere gelecekte değil de geçmişte geçmesini farklı buldum. Sizce Stalenhag neden bu fütüristik senaryoyu geçmişe yerleştirdi? Ve yepyeni fotoğraflı öykünün sanatsal vizyonunu uyarlamayı süreci nasıl gelişti?

Russo’lar: Bence Simon Stalenhag’ın grafik romanındaki ve görsellerdeki dikkat cazip şeylerden biri, insanlığın teknolojiyle alakasına dair hep biraz telaş olması. Neredeyse işinde bir dehşet ögesi var. Ve bence öyküsünü geçmişte anlatmasının sebebi, 90’ların dijital dünyamızın şafağı olmasıydı. İnsanlığın bu dijital hayata, bugün birçok formda gayret ettiğimiz bu gizemli dijital hayata birinci sahip olmaya başladığı vakitti. Bu yüzden bence hakikaten de o vakte geri dönmesinin nedeni buydu zira bir bakıma “canavarı” konutumuza davet ettiğimiz vakitti 90’lar.

– Robotların ne kadarı CGI ve ne kadarı pratik efektlerdi? Çok fazla pratik yahut CGI olması ve ana karakterlerinizin sette oyuncular olması ortasındaki ayrımla nasıl başa çıktınız?

Russo’lar: Evet, yani robotları hayata geçirmek çok emek isteyen bir süreçti. Ancak robotların hepsi CG. Robotlarda hiçbir pratik efekt yok. Robotları şu formda hallettik; seslendirme sanatkarları çekimlere başlamadan evvel performanslarını kaydettiler. Sonra hareket yakalama kıyafetleri giymiş bir oyuncu grubu sette robotları hayata geçirdi. Yani Millie ve Chris’in bu robotlarla bağlantı kurarken karşılarında her vakit etkileşime girebilecekleri aktörler vardı. Sonra CG, hareket yakalama performansının üzerine post yapımda yerleştirildi ve robotların değişik özelliklerini ve kişiliklerini yaratmak için de bu hareket yakalama performanslarından yardım aldık. Sonra seslendirme sanatkarları artık görsel olarak çekimi görebildikleri için performanslarını tekrar kaydettiler. Yani, daha evvel de söylediğimiz üzere, ağır emek gerektiren, CGI yüklü bir süreçti.

– Sanırım çok fazla vaktimiz kalmadı. O nedenle kısa bir soru soracağım. Sinemaya eklemekten en keyif aldığınız sahne hangisiydi? Bilirsiniz, insanların bunu görmesini sabırsızlıkla bekliyorum o sahne mesela…

Anthony Russo: Alışveriş merkezindeki sahne. Alışveriş merkezine birinci geldikleri ve tüm robotlarla birinci kere tanıştıkları sahne. Bence bu sinemada nitekim özel bir sahne. Oz Büyücüsü’ndeki karakterlerinin sonunda Oz’a ulaşması üzere. Sinema ve izleyici için büyük bir geçiş anı. Ve düzinelerce robot var. Biliyorsunuz, o alışveriş merkezinde yaşayan ve ona tüm kişiliğini veren çok şahsileştirilmiş robotlar.

Joe Russo: Evet, bence de robotlara ne olduğunun tarihini, robot isyanını ve merkezin nasıl ortaya çıktığını tanıttığımız sekans. Bence bu sekans nitekim değerli zira tarihi, derinliği ve dokusu olan, çok karmaşık bir anlatıya sahip bir dünya yaratmak istedik. Ve sineması yaparken bunu başarmanın tek yolunun bir tıp ağır bir geçmiş sekansı olduğunu fark ettik, sizi bir haber grubunun bakış açısıyla tarihin içinden geçirdiğimiz bir sekans. Ve bence bu kıssanın dünyasına çok tesirli ve gerekli bir giriş.

– Son soru, insanların bu sinemadan almalarını istediğiniz ders nedir?

Russo’lar: Sineması izlerken çok eğlenmelerini, gülmelerini, ağlamalarını ve en sonunda sinema bittiğinde tahminen de fikirli bir sohbet etmelerini umuyorum.

---

– Electric State nihayetinde bağ kurmakla ilgili diyebiliriz sanırım. Çekimlerde sizi birbirinize güvenebileceğiniz bu dost ikilisi yapan bağı ne vakit keşfettiniz?

Chris Pratt: Bence yapımın başlarında bir orta sanırım, birinci birkaç saat boyunca birbirimizi yokluyorduk. Ve sonra, bilirsiniz, süratli arkadaş olduk. Sinema setleri ekseriyetle yakın ilgiler ve uzun müddetli dostluklar yaratmak için bir potadır. Ve bence Millie ve ben çok süratli arkadaş olduk. Bence her vakit birbirimize çok cana yakın davranacağız ve daima de arkadaş kalacağız.

Az evvel gözlerini devirdi değil mi?

Millie Bobby Brown: Hayır hayır, olur mu? İç geçirdim yalnızca fakat sana değildi, ciddiyim ya.

Chris P.: Pekala seni affettim.

– Bu sinemanın sizlere nasıl sunulduğunu sahiden merak ediyorum, zira görsel roman epeyce karanlık. Lakin bu sinemanın çok daha sevinçli bir havası var. Tansiyondan fazla uygun hissettiren bir sinema. Yani, biliyorsunuz, The Electric State’i araştırıp karanlık bir kıssa olduğunu gördüğünüzde senaryoyla uyumsuzluk hissettiniz mi?

Chris P.: Hayır, hiç de değil. Bu öyküyle birinci tanışmam Simon Stalenhag’ın fotoğraflarının bir derlemesi eşliğinde senaryoyu okumak oldu. Ve çizgi romanın kendisi 90 dakikalık bir anlatıyı destekleyecek bir öyküye yahut öykü örgüsüne sahip değil, lakin kişiyi kimi sorular sormaya zorluyor.

Ve bence sinema de insanları birtakım sorular sormaya zorluyor. Lakin birçok vakit izleyicinin kendine bir hisse çıkarması gereken bir hikayeyi paketlemenin en uygun yolunun cümbüş olduğunu düşünüyorum. Hakikaten olağanüstü bir kıssa, aile odaklı bir bilim-kurgu, Amerika’nın Batı’sında bir gezinti. Bilirsiniz, mükemmel animasyon ögeleri ve daha fazlası… Büyük, blockbuster bir sinema üzere hissettiriyor ve o denli.

Bu yüzden tahminen de bireye teknolojiyle olan bağlantınızı ve alternatif gerçeklik biçimlerine olan bağımlılığınızı ve beşerlerle bağ eksikliğimizi, kişilerarası ilişkilerimizi ve bunun üzere şeyleri sorduruyor.

– Aranızda oldukça yaş var, oyunculuk ismine birbirinizden bir şeyler öğrendiniz mi?

Millie B.B.: Evet elbette Chris’ten bir şeyler öğrendim. Chris doğaçlamada çok yeterli. Ondan katiyen doğaçlama konusunda bir şeyler öğrendim, bilirsiniz, senaryo konusunda nasıl daha özgür olabileceğim konusunda mesela.

Chris P.: Herkesin kendine has bir biçimi var, değil mi? Ve Millie’nin stili çok içgüdüsel ve çok kendine inançlı, sürecin gidişatına güveniyor ve kendisinden istenen performansı verebileceğine güveniyor. Yani, bilirsiniz, bence yaptığı şeyle ilgili olarak kendine özgüveninde güçlü. Yani evet, onu bir aktör olarak tanıdım. Bu işe yaklaşırken farklı şekillerimiz var ve bunun, yani onun usulünün onun için sahiden işe yaradığını görebiliyorum.

Ve bu aslında başımda döndürüp durduğum bir kanıyı de doğrulamış oldu. Yani, oyunculukta daha yeterli olan belli bir biçim var mı? Bence yok. Bence herkesin kendine nazaran işe yarayan bir tekniği var.

– Electric State bir kız ve onun bir erkek kardeşi merkezinde dönüyor. Ve biliyorsunuz, yönetmenleriniz de kardeşler. Kardeş dinamiğinin seti nasıl etkilediğini düşünüyorsunuz?

Chris P: Kesinlikle çok etkiledi.

Millie B.B.: Çok olumlu bir formda. Siz yalnızca, tam bir aile ortamı. Çocuklarını, eşlerini getiriyorlar. O kadar aile odaklılar ki, yalnızca ailelerini getirmekle kalmıyorlar, sette aileler kuruyorlar. Takımları bir aileye dönüşüyor. Hepimiz aile oluyoruz. Yani ne kadar çekim yaparsak yapalım, bilirsiniz, dört ya da beş ay mıydı? Birbirimize çok derinden bağlıydık. Ve bunun nedeni Russo’ların bir aile ortamı kurmayı bilmeleri.,

– Tüm takımınıza samimi yanıtlarınız için teşekkür ederiz.