Sevmemek mümkün mü?
[Neden Çok Sevdim köşemizde tesirinden uzun müddet çıkamadığımız oyunları, bizi en çok etkileyen yanlarıyla birlikte anlatmaya çalışıyoruz.]
Konami ile Kojima’nın yollarının ayrılması birçok oyun sever üzere benim için de bir hayal kırıklığı kaynağı olmuştu. Bizlere Metal Gear üzere efsanevi bir seriyi armağan eden bu paydaşlığın bozulması, bir dönemin kapanması üzere bir şeydi.
Sonrasında Kojima yeniden kendine yakışır bir formda apayrı bir serinin temellerini attı, yeniden bizleri şaşırtmayı başardı ve tekrar “Acaba sırada ne var?” diye heyecanla bekler hale geldik.
Ama bir yandan da biz ihtiyarlar(!) için bambaşka bir yere sahip MGS serisinin o denli sessiz sedasız bir halde sahneden çekilip gitmesine gönlümüz razı değildi. Konami bir şeyler yapsın ve seriyi diriltsin diye bekliyorduk. Sağ olsunlar, onlar da bizleri üzmediler ve serinin tahminen de en sevilen oyununu yine bizlerle buluşturmaya karar verdiler.
Haliyle ben de eski dostumuzla kavuşmak için gün saymaya başladım. Nihayet o gün geldi çattı, Metal Gear Solid Delta: Snake Eater arz-ı endam etti. Yıllar sonra bir sefer daha Metal Gear kozmosuna dönüş fırsatı bulunca kaçıramazdım.
Yine meşhur Big Boss’un Naked Snake’ olduğu günlere döndüm. Tekrar o ormanlarda kayboldum. Yeniden (sanki hiç haberdar değilmişim gibi) karşıt köşelerden keyif alarak senaryonun tadını çıkardım. Ezcümle bir defa daha bu oyunu ne kadar sevdiğimi hatırladım. Hal böyleyken, sizlerle de paylaşayım istedim Metal Gear Solid Delta: Snake Eater’ı neden çok sevdiğimi…
Ben Snake, Naked Snake…
Metal Gear külliyatının 5., MGS serisinin 3., kronolojik olaraksa birinci oyun olan MGS Delta: Snake Eater bizleri 1960’lı yıllara, Soğuk Savaş’ın yavaş yavaş ısınmaya başladığı, ellerin o malum kırmızı düğmelere yaklaştığı bir vakit dilimine götürmekte. Kestirim edilebileceği üzere birçok tarihi olayı ve kişiyi ele alıp kurguyla birleştiriyor, vakit zaman işin içine fantastik ögeler de ekleyip bizlere çok hoş bir senaryo sunuyor.
Serinin öteki oyunlarda anlatılan olayların kökenlerine indiğimiz, o oyunlardaki Big Boss’umuzun sahneye çıkış kıssasını deneyim ettiğimiz bir oyun bu. Bu istikametiyle de bambaşka bir yere sahip bence.
Kahramanımız Jack, nam-ı öbür Naked Snake, “Virtuous Mission (Erdemli Görev)” isimli bir vazifeye çıkıyor. Misyonun emeli, Küba Krizi’ni sonlandırmak hedefiyle Sovyetler Birliği’ne iade edilen Nikolay Sokolov isimli bir bilim insanını bir kere daha onların elinden kaçırmak. Bu sayede Sokolov’un üzerinde çalıştığı Shagohod projesinin tamamlanmasına pürüz olmak.
Shagohod, Soğuk Savaş’ın seyrini kökünden değiştirebilecek bir araç, nükleer bomba ateşleyebilen bir tank. Münasebetiyle ABD, Sovyetler Birliği’nin bu türlü bir silahı hayata geçirmesini engellemek durumunda.
Snake, Sokolov’u tutulduğu yerden alıp tahliye noktasına yanlışsız yol alırken beklenmedik bir olay gerçekleşiyor. Snake’in akıl hocası, yıllarca birlikte çalıştığı, bir yandan çok kıymetli bir rehber bir yandan bir anne figürü üzere gördüğü The Boss, Snake’in karşısına dikilip ona mahzur oluyor ve Sokolov’u bir GRU Kumandanı olan ve Shagohod projesiyle ilgili farklı planları bulunan Yevgeni Volgin’e teslim ediyor. Ayrıyeten yanında getirdiği 2 adet ABD menşeili nükleer füze başlığını da Volgin’e veriyor. Volgin’de bunlardan birisiyle bir Sovyet araştırma merkezini vuruyor ve izlerini örtüyor.
Bu patlama ABD ile SSCB ortasındaki ipleri geriyor. ABD Başkanı Johnson, SSCB Lideri Kruşçev’i bu işin gerisinde kendilerinin olmadığı konusunda ikna etmeye çalışsa da Snake’i bölgeye götüren ve sonra da nükleer serpinti alanından kaçıran uçağın radara yakalanmış olması bu işi hayli zorlaştırıyor. Kruşçev, bir yandan da işin içinde Volgin’in bulunduğundan şüphelendiği için ABD’ye olayı çözmek ve hainleri cezalandırmak için 1 hafta müddet veriyor.
Bunun akabinde da kahramanımız Snake’in yeni misyonu başlıyor: “Operation Snake Eater (Yılan Yiyen Operasyonu)” (Burada bir parantez açıp ufak bir ayrıntısı da paylaşmak istedim. Jack’in kuvvetli kurallarda hayatta kalma eğitimlerinin bir modülü olarak yılan yemesinden ileri geliyor bu isim -ki oyunda da bunu bol bol yapıyoruz :)). Gayelerden birisi tekrar Sokolov’u kaçırmak ve Shagohod tanklarının üretilmesine pürüz olmak. Lakin bu sefer bir diğer amaç daha var. “Hain(!)” The Boss’u yok etmek.
Görüldüğü üzere oyunun daha çabucak başında aykırı köşelerle karşılaşıyor ve sonrasında ne olacağını merak etmeye başlıyoruz. Ayrıyeten kıssaya duygusal bir derinlik de katılmış oluyor böylelikle.
Bundan sonrasını anlatıp da şimdi bu hoş senaryoyu deneyim etmemiş olanların keyfini kaçırmak istemiyorum. Yeniden de belirtmeden geçemeyeceğim, oyunda o kadar çok ayrıntı düşünülmüş, kıssa o denli hoş bir formda ince ince işlenmiş ki, bambaşka bir keyif veriyor bana. Neler olup bittiğini daha öncesinden bilsem de bu durum değişmiyor, her oynayışımda tekrar tadını çıkarıyorum bu öykünün. Kıssanın hoşluğu üzere başarılı sunumunu da oyunun artı hanesine yazılacak özelliklerinden bence.
Kojima’nın sinemaya düşkünlüğü malum. Oyunlarında da bunu farklı formlarda göstermekten hoşlanır. Kojima oyunlarının sinemayı andıran yanları olur, sinematik bir deneyim sunar. Bazılarınca orta sahnelerinin uzun olması eleştirilse de ben bu orta sahneleri çok keyifli ve de kıssa anlatımı için çok değerli bulurum. MGS Delta: Snake Eater da bu bahiste çok düzgün bir örnek teşkil ediyor bana nazaran.
Hikâye bütün ciddiyetiyle akıp giderken yaşanan absürt sahneler de işin tuzu biberidir, bu oyundan bu kadar zevk almamızın bir öbür nedenidir benim için.
Sadece orta sahneler değil, grubumuz ortasındaki diyaloglar da oyuna bir öteki renk katar. Mesela oyunun kaydetmek istediğinizde periyodun meşhur sinemaları üzerine sohbetlere kulak konuğu olursunuz.
Bu sohbetlerin birisinde 007 James Bond külliyatının değerli sinemalarından “Rusya’dan Sevgilerle (From Russia with Love)” üzerine konuşulmaya başlanır, operasyonun lideri Major Zero’nun nasıl da Bond hayranı olduğunu görürüz. Sonra tutup Snake’e Bond’un nasıl da yeterli bir casus olduğunu anlatır durur. Nükleer felaket temalı sinemalardan uzaylı ataklarını mevzu edinenlere, birçok sinemadan kelam edilir.
“Bir Avuç Dolar (A Fistful of Dollars)” üzere “western spaghetti” usulünün en düzgün örneklerinden birisi de bu sohbetlere husus olur. Bu sohbete kulak verince daha bir manalı hale gelir Ocelot karakterinin silahşorluk tutkusu.
Hazır sıra karakterlere gelmişken, oyundaki dostlarımız ve düşmanlarımızdan da kısaca kelam etmekte yarar var bence. Oyundaki karakterler hafızalarımda yer edecek cinsten. Ünlü Cobra takımının üyeleri ve Sovyet ormanlarında başımıza bela olan The Pain, The End ve The Fear. Grubun bir başka üyesi, The Boss’un büyük kaybı The Sorrow. Binbaşı Zero. Albay Volgin. Ocelot. Eva… Liste bu türlü uzayıp gidiyor. Her birisi üzerine uzun uzun konuşulabilecek karakterler. Elbette Naked Snake de bu listenin başında yer alıyor.
Karakterlerin art planları, özellikleri, birbirleriyle alakaları, Metal Gear külliyatındaki yerleri üzerine yazdıkça yazılır. Orta sıra sundukları absürt sahneler de eforu 🙂 Yalnızca bu karakterler bile bu oyunu bambaşka bir yere yerleştiriyor benim için.
Oynanış kısmına geldiğimizdeyse, bugün için eleştirilebilecek yanları olduğunu kabul etmek durumundayım. Yepyeni oyuna bu istikametten sadık kalınması biraz kolaya kaçmak olmuş güya. Ancak tekrar de bazılarına nazaran tüm vakitlerin en âlâ espiyonaj oyunu olarak bedellendirilen bir oyundan bahsettiğimizi de unutmamak gerek.
MGS ve Splinter Cell serileri güzel bir rekabet içerisine girmişler ve bizlere çok hoş deneyimler yaşatmışlardı. MGS Delta: Snake Eater da en düzgün gizlilik-aksiyon oyunları ortasına ismini yazdırmış, hafızalarımıza kazınmıştı yaşattığı unutulmaz anlarla. İster saklılıkla düşman askerlerini aşıp gayenize ulaşın ister çatışmalara kısmın, bir biçimde size uygun bir casusu yönettiğinizi hissettirebiliyordu. Boss savaşları da keyifliydi. Bu tecrübeyi eski haliyle deneyim etmek de hala hoş.
Görsel taraftan yapılması gereken yapılmış, günümüz oyunlarının görsel kalitesine ulaşmış bir oyun var karşımızda. Hasebiyle bu mevzuda söylenecek çok da bir şey yok. Bu sayede, bu hoş öyküyü deneyim edebileceğimiz en hoş haline kavuşmuş MGS Delta: Snake Eater.
Bitirmeden belirtmek istediğim bir nokta daha var. Konami, işi kan davasına çevirmediğini, Kojima’nın hakkını Kojima’ya teslim ettiğini de gösteriyor bu oyunda. Bu tarafıyla de benim için bir artıyı hak ediyor.
“Bu kadar övüp durdun, eleştirilecek yanları yok mu?” diye sorabilirsiniz, var olağan. Ancak bunlar benim için art planda kalan şeyler. Evet, tahminen sıfırdan ele alınıp tam manasıyla bir yine üretim halinde karşımıza çıksaydı daha güzel olabilirdi. Ancak bu haliyle de Metal Gear Solid Delta: Snake Eater benim için “mutlaka oynanması gereken oyunlar” listesinde yer alıyor. Ne yapın edin, siz de bir fırsat bulup bu oyuna bir talih verin derim. Eminim pişman olmayacaksınız.
