İlk Bakış: Assassin’s Creed Shadows Oynadık!

Hako no nakaniha nani ga haitteru no????!?

Bundan 4 yıl evvel Ghost of Tsushima incelemesini yazarken “Ne vakit yeni bir AC oyunu duyurulsa kesinlikle birileri çıkıp “Ah be, bir Japonya’da geçenini yapamadılar şunun!” diyor. Artık demenize gerek yok arkadaşlar!” demişim. Artık palavra yok; haksız da değildim hani. Japonya’da geçen Assassin’s Creed hissiyatını ziyadesiyle verdi, o açlığı bastırdı çünkü Tsushima’nın Hayaleti. Lakin ne var biliyor musunuz? Ortadan dört sene geçti ve ben tekrar Japonya aşermeye başladım. Ve Assassin’s Creed Shadows’u şöyle tadını çıkarta çıkarta 4 saat boyunca tattıktan sonra ana yemek için ziyadesiyle heyecanlıyım!

Başlamadan bir iki ayrıntıya değineceğim öncelikle: Birincisi daha evvel tonla Ubisoft sunumuna katılmış birisi olarak Shadows’un deneyim ettiklerim ortasındaki en cilalı deneyim olduğunun altını çizmek istiyorum. Bu değerli, zira Star Wars Outlaws’ta cilasının eksik olduğu daha sunumundan bariz belirliydi ve gerçekten kısa bir müddet sonrasındaki çıkışında da bu yüzden ağır formda eleştirildi oyun. Shadows’un Assassin’s Creed’lerin çoklukla çıktığı yıl sonu tatil döneminden Şubat’a, sonra da Mart ayına kaydırılmış olması da Ubisoft’un bunun farkında olduğunu ve yanlışından ders çıkarttığını gösteriyor bence. Ufak tefek grafik yanlışları (gölgelerin titremesi mesela) ve oyunun kendisinden değil de sunucuyla aramdaki temasın zayıflamasından kaynaklı teklemeler dışında bir sorunla karşılaşmadım. (“Bağlantıdan kaynaklı olduğunu ne biliyorsun?” diyebilecekleriniz için ana makinadan ben oynarken aldıkları kaydı bilhassa denetim ettiğim için sorunun buradan kaynaklı olduğunu tespit edebildiğimi de ekleyeyim)

İkinci noktaya gelelim: Seriyi çok sevmeme karşın AC Mirage beni o kadar da kendine çekememişti mesela. Oyunu bayağı bir (Pıleysteyşın 45 saat diyor) oynamış olmama ve hiç de makus olmamasına karşın artık Valhalla’nın akabinde doygunluğa ulaştığımdan mıdır yoksa çağdaş öykünün yerinde yeller esmesinden midir bilemiyorum ancak aldım, oynadım ve bitiremeden bir köşede kalıverdi Mirage öylece. (Bir orta bitireceğim!) Kimisi hiç sevmiyor biliyorum lakin benim için Assassin’s Creed’i öne çıkartan, ona asıl lezzetini veren şey gerisinde gizemli ve değişik bir bilim kurgu öyküsü olmasında yatıyor. Onu çıkarttığınız vakit hakikaten geriye jenerik bir “belli bir devri husus alan oyun” kalıyor çünkü. Shadows daha sunumun başından “Bu anılara güvenmek mümkün değil… SANA PALAVRA SÖYLÜYOR!” falan diye üzerime Mirage’da eksik olan o çağdaş gizemi atınca bir anda nöronlarım faal hale gelip hazır ola geçtiler. Ee beni avcunun içine bir sefer aldıktan sonra da Yasuke ve Naoe’ye dair giriş kısımları da bu ilgiyi pekiştirince Shadows öykü kaleminde Mirage’ın yaratamadığı etkiyi şimdiden yarattı bende. Daha birinci 10 dakikadan “İŞTE GERİ DÖNDÜK BE!” demeyi beklemiyordum gerçekten…

Diogo bir dur allasen, ortalık esasen karışık…

Giriş kısmının sürprizini kaçırmamak için süratle es geçerek vaktimizin asıl çoğunluğunu yiyecel “açık dünya” deneyimine geliyorum süratle. “The Noble” ismindeki misyon dizisi tarihleri biraz daha ileriye sardığından Naoe ve Diogo’yu biraz daha farklı halde görüyoruz. (Diogo kim sorusu aklınızda belirmeye başlarken, Yasuke’nin Oda Nobunaga tarafından alıkonulmadan evvelki ismi diyerek tahlile ulaştırayım hemen)

Açıkçası Evie ile Jacob’ı deneyim etmiş olduğumdan ikili ana karakter konusunda çok değişik bir şeyler beklemiyordum Shadows’tan. (Kassandra/Alexios ve Eivor’ları hiç saymıyorum bile tabii) Lakin o denli bir yanılmışım ki! İki karakter de birbirinden önemli manada ayrılan farklı oynanışlara sahipler. Yasuke tam olarak çam yarması üzere bir samuray. Oynanışı da bunu katiyetle hissettiriyor. Şayet gideceğiniz misyon göğüs göğüse çarpışmayı gerektiriyorsa eliniz ve zihniniz ister istemez Yasuke’ye kayıyor. 4-5 düşmana karşı savaşan, düşman kılıçlarını karşılayıp karşılık olarak rakibini ince ince dilimleyen bir biçer döver üzere dalıyorsunuz ortamlara. Lakin misyonunuz kapalılık gerektiriyorsa mesela Naoe aradığınız karakter oluyor direkt. Zira Naoe bırakın 4-5 düşmanla tıpkı anda dövüşmeyi falan, iki adedini tıpkı anda sıkıntı hallediyor. Fakat o da saklılığa çok yatkın; avını yavaşça avlayacak bir sürü imkânı da var. Çok da süratli hareket ediyor hem ağır ve hantal kalan Yasuke’ye kıyasla. O denli ki, düşmanı üzerine çekip sonra onlar ne olduğuna ayılana kadar karşı binanın damına çöküp oradan “bıçak atmaca” oynamaya başlamış olabiliyor. Hepsinden de öte, uzun müddettir serinin ana karakterleri daha bir “savaşçı” modunda olduğundan ve bu sefer o paye Yasuke’ye düştüğünden Naoe gerçek manada bir “suikastçı” üzere hissettiriyor; o kırılganlık sizi daha bâtın oynamaya itiyor. Bu açıdan nitekim de farklı oynanış tarzlarını yansıtmayı başarmışlar anlayacağınız. Dahası, ikisinin de birbirinden farklı yetenek ağaçları kendi içinde bile biraz daha farklı alanlara eğilebilmelerine imkan verecek üzere duruyor. (Bu ortada Naoe’nin Eagle Vision’ı varken Yasuke’nin yok; bunu da değişik bir bilgi olarak eklemiş olayım buraya)

Bütün bunların üzerine kimi vazifelerde karakterlerin verdikleri yansılar ve gidişat da kiminle oynadığınıza nazaran değiştiğinden sahiden “Acaba burayı başka karakterle oynasam ne olurdu / ne sıkıntısı?” üzere bir merak duygusu da uyandırdı. Doğal kıssanın dallanıp budaklandığı çok büyük değişiklikler beklemeyin; bu daha çok aromasını birazcık farklılaştırıyor yalnızca. Ha, bu ortada “canon” yani resmî gidişatı takip etmeyi sevenler için de bir “canon hikâye” modu eklemişler. Bunu seçerseniz size seçim talihi vermeden canon öykü neyse onu lineer halde takip ediyor. Ona da imkan tanımış olmaları hoşuma gitti.

Templarlaştıramadıklarımızdan mısınız?

Templar tarikatı doğal ki oyunda… var lakin yok. Yani “Templar” ismiyle ararsanız olağan ki yok, zira apayrı bir kıtada ve de değişik ortamlardayız malumunuz. Onun eşleniği olarak “The Onryo” yani “intikamcı ruhlar” olarak alınan bir tertip var. Bize oynattıkları demodaki vazifelerde de tekrar yeni üçlemeden alışık olduğumuz üzere araştırmalarımızı yapıp ipuçlarını toplayarak 12 üyesi olan bu tarikatın maskesini düşürmeye çalıştığımız bir yapı vardı. Elinizin altındaki “gözcüleri” kullanarak artık kimi kilit noktaları bulamadığınızda yardım alabilmek de oyunun temasını güçlendiren bir geliştirme olmuş. Yani oyun size diyor ki aradığın kişi Harima bölgesinde, Himeji’nin batısında… O lokasyonu evvelden olduğu üzere kendiniz keşfetmeye çalışabilirsiniz -ki hakikaten de güç değil bu halde bulmak. Ancak zorlanıyorsanız, elinizdeki gözcüleri yollayıp “Şu bölgeyi bir araştırsanıza, neredeymiş bu Tokubei’nin konutu?” dediğinizde dönüp size “Aha da burada!” diye rapor veriyorlar. Olağan elinizdeki gözcülerin sayısı sonlu, dönem değişiminde tazeleniyorlar ve de haritadaki “?” olarak gözüken değerli noktaları keşfe yollamak üzere öbür işler için de kullanıyorsunuz kendilerini. O yüzden de kendiniz basitçe keşfedebileceğiniz şeylere bir sürü gözcü yığmak çok pratik olmuyor fakat “Buraya da gözcüler baksın artık canım” diyebilecek kadar da bir esneklik sağlıyor size bu sistem.

Ha haritalar ve haritaları dolduran soru işaretleri deyince bir ürperti gelmiştir hepinize muhtemelen. En azından Himeji bölgesi ve civarında gözlemlediğim kadarıyla her yere bir şey tıkıştırıp oyuncuyu boğma kusuruna düşülmemiş. Büyükçe alanlarda bile 4 – 5 tane ilgi cazip nokta bulunuyor, birçoklarını da ziyaretleriniz sırasında doğal bir biçimde keşfediyorsunuz aslında.

O kadar oynadın, hiç mi güzeline gitmeyen bir şey olmadı derseniz… çok şahsi ve cımbızla ortadan alınmış bir tenkit olacak fakat serinin müziklerini hâlâ döndürüp döndürüp dinleyen birisi olarak Shadows’un müziklerine dair aklımda kalan yegâne şeyin sunumun sonundaki boss dövüşünde çalan hiphopumsu kesimin biraz absürt kaçtığı oldu. Ha, bu dediğim üzere şahsi bir tenkit ve hiphoptan olağanda de haz etmediğim için benim kulağımı tırmalamış olabilir. O yüzden kendi zevkinize nazaran kıymetlendirmekte yarar var bu kısmı.

Ama şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki, Assassin’s Creed Shadows çok uzun müddettir yolunu gözletiyor bize ancak beklediğimize değecek bir iş ortaya çıkacak aşikâr ki. Son üçlemenin en yeterli taraflarını damıtıp almış ve serinin evvelki güçlü noktalarına katarak hem oynanış hem de öykü olarak rafine bir iş ortaya çıkartmış. Şayet demoda gördüklerimiz oyunun kalanına da yedirildiyse Mirage’la formdan düşmüş seri tekrar kendinden çokça bahsettirecek üzere duruyor. Kâfi ki Ubisoft kusurlarından çıkarttığı dersleri gerçek halde uygulamaya devam etsin…