Şeytanın yanında fanlar da ağlayabilir doğal ki
Bundan birkaç sene evvel, muhtemelen mecmuadaki en azılı DMC fanı olarak DMC5 için bir Oyunezer yazmış, CAPCOM’un bir marka ve cihan olarak Devil May Cry’ın geleceğini planlamamasından, dünyasına bir çekidüzen vererek ilerisi için bir potansiyel oluşturmamasından ne kadar rahatsız olduğumu belirtmiştim. Devil May Cry “evreni” kuralları açık ve net bir biçimde belirlenmiş bir cihan değil. En başta tıpkı Star Wars’un Skywalker’lar etrafında dönmekten kurtulamaması üzere Sparda soyundan gelenler ve cehennem ahalisi etrafında, ziyadesiyle da pervasızca dönmekten kurtulamıyor. Serinin yaratıcılarının mitolojide yahut edebiyatta gördükleri ve havalı olduğunu düşündükleri bir şeyi oyunlara rastgele ekleme huyu da bu işin tuzu biberi. Antik Sümer şeytanı Pazuzu’yu oyuna koyup ismini Beowulf(bir Anglosakson destanı) koymak, V’ye form olsun diye William Blake şiirleri okutmak üzere şeyler yapmayı pek seviyorlar.
Konuyu bağlayacak olursak tam da bu bağlamda Devil May Cry animasyonu, oyunlardan daha yeterli diyebiliriz. Çünkü CAPCOM’un bilakis İsmi Shankar’ın ileriye dönük kaygıları olduğu belirli, dizinin senaryosu oyunların 25 yıldır asla göremediği bir plan program ile ilerliyor. Fakat bu, benim üzere serinin her oyun anı yaşayışından rahatsız olan fanlara istediğini vereceği manasına gelmiyor maalesef. Shankar’ın adaptasyon yaratma tekniği de orjinal yapıttaki çabucak hiçbir şeyi sallamamak, tematik olarak bile ona yakın kalmaya kasmamak. Sorsanız animasyon dizisi üçüncü oyundaki “kötü adam Sparda’nın kılıcını alıp, oğullarına bıraktığı madalyonlar ile birleştirerek Cehennem’e giden boyut kapısını açmak ve iblisleri dünyaya davet etmek istemektedir” temelini en genel haliyle alıyor. Lakin mevzu farklı yerlere gidiyor ve Shankar durduğu yerde duramayıp bana kalırsa DMC tadını bir noktadan sonra üzücü bozan politik bir alt metin enjekte ediyor. Politik alt metinden kastım da toplumsal adalet/politik doğruculuk değil bu ortada, dümdüz siyasetten bahsediyorum.
Shankar serinin asla net olmadığı bir noktayı netleştirmiş ve Devil May Cry’ı bizim dünyamıza, günümüze çekmiş. E bu olunca da kıssanın içine, ortalıkta iblisler dolaşırken elbette eli armut toplayamayacak olan devlet girmiş. Her yerde bir biçimde karşımıza çıkan denetim manyağı Amerikan devletini bir Devil May Cry uyarlamasında bu kadar aktif ve mevzunun gideceği yerleri belirler halde görmek bu diziyle alakalı açık orta en sevmediğim şey oldu. Birinci dört kısımda daha açık fikirliydim, olay örgüsü sürükleyiciydi, Dante en ön planda olmasa bile sahne ışıklarını sık sık ele geçiriyordu. Shankar’ın yaptığı değişikliklerin de hiçbiri bana keyfimi kaçıracak oranda batmıyordu. Lakin beşinci kısmın ortalarından itibaren bana soldan soldan gelmeye başladılar. İsmi Shankar abim, anlıyorum bak ABD’ye Hindistan’dan göçmen gelmiş bir insan olarak dünya siyasetinin son devir etrafında dönmeye başladığı mülteci aksiliğinden rahatsızsın tamam da BUNUN DEVIL MAY CRY’DA İŞİ NE? Sürpriz bozmadan diyeceklerim bu kadar.
Aşamadığım bu noktanın yanında bir de beklentimin altında kalan aksiyon sahneleri var elbette. Dizinin aksiyonu mutlaka berbat değil, hatta aslında güzel. Kullandıkları animasyon tekniği zati hoş ve bununla izlemesi çok keyifli sahneler ortaya çıkarmışlar. Lakin Devil May Cry’ı Devil May Cry yapan o spesifik aroma mevzubahis sahnelerden eksik. İzlediyseniz “ne diyorsun abi, Dante’nin karşı gelmediği fizik kuralı, girmediği abartılı aksiyon kalmadı!” serzenişinde bulunabilirsiniz fakat bahsettiğim şey bunlar değil. DMC’nin olayı, kasıtlı olarak bir ergenin havalı bulacağı biçimde kurgulanmış bir aksiyona sahip olmasıdır, o kadar ki saçmalığıyla insanı güldürür. Üçüncü oyundaki kuleden aşağı koşma sahnesi buna bir örnektir mesela; Dante Temen-ni-Gru’nun dış cephesinden aşağı depara kalkar. Kılıcı önden gitsin diye fırlatır, kılıcın sapına ateş eder hızlandırır, sonra da kendi daha da süratli koşup kılıcı yakalar falan. Burada mesela yanında dört beş diğer insan ile uçaktan düşüyor, havada sağa sola zigzag çizip paraşütleri yakalıyor, yetmeyince Devil Trigger açıp uçarak milleti kurtarıyor. Benim bildiğim Dante mesela atıyorum, uçağın kesimlerinde sörf yapa yapa rehineleri kurtarır, karşılarında bale yapar sonra hepsini suyun üzerine bir yaprak kadar yavaşça indirirdi. Demek istediğim animasyonun aksiyonu da tok, abartılı, hatta oyunlardan farklı olarak bir de kanlı(kafalar kollar havalarda uçuşuyor) ancak nispeten düz, Dante’nin alametifarikası olan dövüş tarzları de ortalarda yok; tek bir sahnede olsun Royalguard kullansaydı da gazımızı alsaydı.
Benim bildiğim Dante demişken dizide ne akla hizmetse oyunlarda Nero rolünde olan Johnny Yong Bosch’a seslendirttikleri kırmızı beyaz(as bayrakları as as as!) temel oğlanımız, olanca gücüne karşın Lady’nin gölgesinde kalmış. Lady Dante’yi dizi boyunca üç defa mi dört kez mi ne bayıltıp paket ediyor, utanmasa Boss’ları da kendi kesecek(ki bunun olmasına ramak kalıyor) ve bir de tüm bunları Kalina Ann’i yanlışsız dürüst kullanmayan haliyle yapıyor. Lady’yi severim sevmesine de enseden şırıngayla Dante bayıltması bana biraz göz devirtti.
Diziye oyunlardan farklı olacağını bilerek, açık fikirli bir formda girmiş, ikinci yarıya kadar da çok beğenerek izlemiş biriyim. Bu satırları da diziyi bitirmiş, üzerine pak bir uyku çekmiş, sonra biraz internette insanların ne düşündüğüne bakıp farklı görüşler almaya çalışmış biri olarak, ağırdan alarak yazıyorum. Lakin şu bahsettiklerimi, bilhassa de bir DMC uyarlamasında “devlet mültecilere karşı” temasıyla müsabaka kısmını aşamıyorum açıkçası. Yalnızca bu durum yüzünden DMC animasyonuna makus diyemem, sürükleyici bir akışı, tok ve kâfi aksiyonuyla kendi başına ele alındığında pek kaliteli bir dizi lakin DMC’yi DMC yapan şeyleri seviyorsanız tatlar kaçabilir.
Editörün Notu: Oyunları bilmiyor ve umursamıyorsanız, izleyin eğlenin. Oyunları seviyorsanız da Castlevania seven birileri ile küme terapisi öneriyorum.
3.5 / 5
