Gölgeler ve insanlar…
O kadar çok oyun çıkıyor ki, hangi birisini takip edeceğini şaşırıyor insan. Her birisinden kelam etmek imkânsız elbette.
Bazı oyunları çıkar çıkmaz oynayamıyoruz. Ortada oynayabildiklerimizin de hepsi için o anda bir şeyler yazmak imkânı olmuyor. Kimi oyunlar birinci çıktıklarında dikkat çekmeyip daha sonrasında radarımıza girebiliyor. Kimi oyunlar makûs çıkıyor, lakin sonrasında toparlanıp yeterli hale gelebiliyor. Bütün bu oyunlardan da bir formda bahsetmek, en azından oynayıp da fikir sahibi olduğumuz oyunlar hakkında bir şeyler paylaşmak istiyoruz.
Bunun için de orta formül olarak “Daha evvel 1-2 sefer yazdığımız ‘Oynadınız Mı?’ yazılarından yeni bir seri çıkarabilir miyiz?” diye düşündük, “Seriye de yakın vakitlerde oyun severlerle buluşan SCHiM ile başlayalım” dedik.
Gölgelerden şahitlik ettiğimiz bir hayat…
SCHiM, Ewoud van der Werf ve Nils Slijkerman tarafından geliştirilen bir oyun. Bir müddet evvel takibe almış, Steam Next Fest demo teklifleri ortasında kendisine de yer vermiştim.
O yazıda “Öyle Amerika’yı tekrar keşfedenlerden değil. Çok kolay, minimal bir oyun. Fakat yeniden de dikkatleri çekmeyi başaracak; görsel tasarımı, renk seçimleri, müzikleri ve sözcükleri kullanmadan anlatmayı başardığı öyküsüyle “basit ve güzel” oyunlar ortasına ismini yazdıracak üzere görünüyor” demiştim. Oyunu oynadıktan sonra fikirlerimde birtakım değişiklikler olmakla birlikte, 3 aşağı 5 üst emsal tespitlerde bulunmak mümkün.
Görsel taraftan esasen nasıl bir şey beklememiz gerektiğini aslında demosunda görmüştük. Minimal dizaynını hoş renk tercihleriyle destekleyip karşımıza güzel görünen bir oyun çıkarmışlar. Müzikleri de oyunun görsel şekliyle uyumlu. Bu açıdan demoda gördükleriniz sonrasında ne bekliyorsanız onu sunan bir oyun olduğu söylenebilir.
Hikâye anlatımı konusunda da bir değişiklik yok beklendiği üzere. Rastgele bir diyalog kullanmadan, yalnızca görselleriyle anlatıyor kıssasını. Bu da âlâ uygulandığında sevdiğim yollardan.
Oyunun kıssasını özetleyecek olursak, gölgelerde yaşayan bir nevi “ruh” olarak değerlendirilebilecek bir varlığı yönetiyoruz. Sahibiyle başka düşen bu gölge-ruh, oyun boyunca bir gölgeden başkasına zıplaya zıplaya sahibine kavuşmaya çalışıyor.
Tabii anlatılan tek şey farklı düşen gölge ile sahibinin buluşması değil, bu seyahatte bir yandan da o kişinin hayatına ve geçirdiği evrelere şahitlik ediyoruz. Oyunun başlarında süratli akıyor öykü. Bir nevi öğretici kısım fonksiyonu gören birinci birkaç kısımda çocukluk yılları ve üniversite hayatı süratlice akıp geçiyor. Yeri geliyor arkadaşlarıyla oyunlar oynayıp bisiklet sürerken görüyoruz, yeri geliyor kız arkadaşının terk etmesiyle kalbinin nasıl kırıldığını. Mezuniyet sonrasında da iş güç sahibi oluyor varsayım edilebileceği üzere.
Günün birinde işten kovulunca hayat kahramanımız için çekilmez bir hal alıyor. Tam olarak bu noktada gölge ile sahibinin birbirlerinden koptuklarını görüyoruz. Bu noktadan sonra da gölge-ruhun sahibi ile buluşma uğraşlarını izliyoruz. Oyunun finali de kötü sayılmaz. Karakterimizin hayatına mana katan bir şey yaşadığını söyleyeyim, spoiler vermeden geçeyim bu kısmı.
Hikayeyle oynanışı birleştiren şey “gölgeler”. Zati “Schim” Felemenkçe’de gölge demek. Oyunun odak noktasının gölgeler olması da pek doğal, o denli değil mi? Küçük ve sempatik varlığımız, bir gölgeden başkasına zıplaya zıplaya takip ediyor sahibini.
İki gölge ortasındaki ara atlayıp da aşamayacağı uzunluğa ulaştığında da alternatif metotlar denemesi gerekiyor; yürüyen insanların, hareket eden araçların gölgelerine atlamak yahut bir ipten başkasına sallanmak üzere.
Kimi vakit da tuşlara basıp kapıları açıyor, trafik ışıklarını denetim edip trafiğe istikamet veriyor, forkliftlerin taşıyıcı kısımlarını hareket ettirip gölgeleri uzatıyor, daha evvel ulaşamadığımız noktalara ulaşabiliyoruz.
Bu noktaya kadar genel itibariyle uygun olarak değerlendirilebilecek taraflarından bahsetmiş olduk. Öte yandan kimi sorunları da belirtmeden geçmemek lazım.
Oyun mekanikleri çok da çeşitlilik göstermiyor. Aslında yaptığımız şey daima birebir, bir gölgeden başkasına zıpla dur. Ortada üstte bahsettiğim üzere birtakım sistemlerden istifade edip daha uzun araları aşmamız gerekiyor, o kadar. Gerçi çok da acımasız yorumlamak istemem, bu türlü bir oyundan daha fazlasını beklemek de haksızlık olabilir.
Fakat mekaniklerin değişmemesinin yanında bir nokta daha var ki, işte onunla birleştiğinde oyunun yaşattığı genel tecrübeyi aşağıya çekiyor bu durum. Bir noktadan sonra kısımların tekrara düştüğünü ve kimi kısımların de gereğinden fazla uzun tutulduğunu söylemek mümkün. Ortada dizayndan kaynaklanan sebeplerle birkaç bulmacayı birinci seferinde geçemeyip tekrar denemek durumunda da kalabiliyorsunuz. Hal bu türlü olunca da aldığınız keyif ister istemez düşüyor. Bana kalırsa en çok eleştirebileceği nokta da tam olarak bu “tekrara düşme” konusu.
Öte yandan kendimce bir tahlil teklifim de var bu sorun için. SCHiM’i bir oturuşta oynamaya çalışmamak. Evet, yalnızca 3-4 saatte bitirebilecek bir oyun. Öte yandan bu türlü oynadığınızda, en azından birtakım kısımlarda, “bitse de gitsek” noktasına gelebilirsiniz. Bunun yerine, orta ara açıp birkaç kısmı oynarsanız, bu ezayı aşmanız mümkün.
Toparlayacak olursak, demosunu oynadıktan sonra düşündüğüm üzere “basit ve güzel” bir oyun olarak kıymetlendirilebilir SCHiM. Büyük beklentilere girmez, ortada birkaç kısım oynayıp çıkacağınız kolay bir bulmaca oyunu olarak görürseniz, hayal kırıklığı yaratmayacaktır. Fiyatı da bir ölçü yüksek kalıyor bizler için. Ancak onun da indirimlerde makul bir seviyeye inebileceğini düşünüyorum. Bu türlü bir indirimde denk getirirseniz, bir baht verilebilir.
