İlk Bakış – Dragon Age: The Veilguard

Finali 10 yıl boyunca geberesiye bekliyorsun ve…

Pozitifim. Bırakın o termometreyi, ateşim yok; öyleyim. Birinci Dragon Age bitirir bitirmez baştan başlayıp tekrar bitirdiğim tek oyundur, o kadar severim. 2’den nefret edenler güruhundan da olmadım hiç. Yeterlidir güzeldir o da; yancı karakterlerin kalbimdeki yeri başkadır. Inquisition’ı zati eski okurlar bilir, The Witcher 3 tier olarak görürüm (her ne kadar Sera aşkım yüzünden OGZ ortamlarında çok örselensem, çok eziklensem de davamın arkasındayım!). The Witcher kadar kıymetinin neden bilinmediğine dair uzun uzun yazılar yazmışlığım var buralara.

Andromeda geldi sonra. Öteki Mass Effect’ler üzere başyapıt değilse bile öfkeyle yaklaşmayınca üstün oynanışıyla ve yancılarının vazifeleriyle tekrar kendini sevdiren bir oyundu. Anthem felaketi meydana geldi sonra. Beni pas geçti sağ olsun, çok yakından maruz kalmadım. Yeniden de Anthem’ın geliştirme öykülerindeki saçma sapan koordinasyonsuzluğu ve zirveden inme abuk subuk kararları dinleyince, ortada stüdyodan ayrılan muhteşem insanları ve yerlerine gelen ismi sanı bilinmeyen insanları gördükçe, benim bile umutlarımı kenara bırakmam gerektiğini düşündüğüm anlar olmadı değil.

Ama… Bilmiyorum Inquisition’ı oynadınız mı lakin şahsen şahit olduğum en akıl çıkarıcı sonlardan birine sahipti Inquisition. Ve o kıssanın, Solas’ın öyküsünün sona ermesi için bir oyuna daha muhtaçlık vardı. O oyun gerçek olmalıydı. O oyun yapılmadan BioWare ölmemeliydi. Ben o oyuna şahit olmadan ölmemeliydim. Hayatta en çok beklediğim oyunlar listesinin en doruklarından, bütün ümitsizliğe sürüklendiğim vakitlere karşın hiç inmedi Dragon Age 4. Bu oyun gerçek olmalıydı. Fakat gerçek olması yetmezdi. Ellerinin zıddıyla yaptıkları bir oyun yetmezdi, bu oyun sahiden uygun olmalıydı. Bu son, bu öyküye yakışmalıydı.

Ve sonra geçtiğimiz ay yaşandı…

İkiye ayırmak lazım geçen ayı. Fragman sonrası ve oynanış görüntüsü sonrası.

Önce fragman yayınlandı ve… Sanırım tarih boyunca dünya barışına, tüm insanların bir olmasına en çok yaklaştığımız anlardan biridir. Tüm dünya tıpkı anda, tek yürek nefret etti fragmandan.

Şöyle düşünün: 2002 yılındasınız. Birinci Yüzüklerin Efendisi sinemasını izlediniz, aklınız başınızdan gitti; ikinci Yüzüklerin Efendisi sinemasını izlediniz, başınızdan giden aklınızı iguanalar yaladı. Üçüncü sinema için ayak tırnaklarınızı kemiriyorsunuz. Sonra bir fragman yayınlanıyor, Gandalf kırmızı bir palyaço burnu takmış, sıkıp sıkıp düt düt diye ses çıkarıyor. Aragorn sakallarının yarısını tıraş etmiş, yarısını da fosforlu mora boyamış. Legolas altın kolye takmış Ayrık Vadi’de rap konseri veriyor. Gimli Galadriel’in göbek deliğinden koko çekiyor. Frodo yüzüğü illa ki parmağa mı takmak lazım ki diyerek farklı hipotezler test ediyor…

“Neden?” diye sorsanız muhtemelen “Farklı kitlelere de hitap etmek için cesurca, beklenmedik şeyler yapmaya karar verdik” diyecekler. Farklı kitlelerin, yüreğin, beklenmedikliğin ziyanı yok, tamam da kardeş ben birinci iki sinemada hastası olduğum epikliğin, karanlığın, karakterlerin hakkını veren, o yolda ilerleyen bir son bekliyorum. Tıpkı Dragon Age 4’ten Raid: Shadow Legends görselliği beklemediğim, Valorant karakterleri beklemediğim, Ocean’s Eleven mizahı beklemediğim, ismine yakışan bir devam oyunu olmasını beklediğim üzere.

Şiddetle sanıyorum ki gümüş kaşıkla doğmuş ve torpille morpille yönetici olmuş birçok yönetici bu türlü “sıradan kitlenin beklemediği, sırf kendisi üzere üst bir zihinden çıkacak hamleler” yapma kaygısıyla, muhtemelen de aklında Ford’un “Ne istediklerini müşterilerime sorsam süratli at arabası yapardım” lafını dolandıra dolandıra saçmalıyorlar. Nerede beklenmedik, nerede markanın karakterine uygun davranılması gerektiğinin rasyonel değerlendirmesini yapmanın elzem olduğunu akıllarından bile geçirmiyorlar. Hayır şu fragmanı akıl eden kodaman yönetici şu an konutunda gözyaşlarını muhtemelen birkaç milyor dolarla siliyordur, ona da başka içim acıyor.

Durduk yere çıkan makûs bir fragman olsa tamam deyip geçersin, BioWare’in pazarlamadaki ve fragman hazırlamadaki denyoluğunu da daha evvel sık sık lisana getirmişimdir lakin birden fazla haklı olan bu kadar olumsuz reaksiyona maruz kalmış BioWare tekrar bu türlü saçmalayınca insan sahiden, hakikaten berbat hissediyor. Yüksek tutmaya çalıştığım umutlarım uçurumdan yuvarlanmak üzereydi. “Oynanışı da bekle” diyordum kendime, uçurumun kenarındaki çıkıntıya serçe parmağımla tutunuyordum.

Sonra beni oradan cört diye çıkaran, sarılıp sırtımı sıvazlayan, “Geçti, geçti” diyen kusursuz bir oynanış mı gördük? Yani… Bu sorunun yanıtı biraz daha karışık. Öbür fragman üzere global ölçekte herkesin hemfikir olduğu bir durum yok ortada. Fakat kendi adıma şöyle söyleyeyim: Oynanışı beğendim, o kolumdan tutup biraz üst çekti. Farklı mecralara verilen bilgileri dinledim, onlar biraz daha üst çekti. Yapımcıların röportajlarını dinledim, onların heyecanı ve akla yatkın yaklaşımları biraz daha üst çekti. Birkaç öykü kırıntısı paylaşıldı, onlar biraz daha üst çekti diye diye şu an uçurumun zirvesinde ayakta dikiliyor, görüntüyü izliyorum. Uçurumun aşağısından bir ejderha yükseliyor. Onu izliyorum. O ejderha beni yakıp kül edip yüzümde bir gülümsemeyle ölmemi mi sağlayacak yoksa kuyruğuyla kırbaç üzere vurup beni uçurumdan aşağı mı atacak, oyun çıkınca göreceğiz. Lakin şu an… Olumluyum.

Solas ismini duymaya alışın!

Inquisition DLC’si Trespasser’ın 10 yıl sonrasındayız. Karakterimiz Rook olarak biliniyor. “Inquisitor” üzere cool bir lakaptan sonra hiçbir lakabı beğenmeyecektim aslında lakin… Neyse. İnsan, elf, cüce yahut qunari olabiliyoruz tekrar. Onun dışında karakter yaratırkenki asıl en kıymetli seçim, geçmişimizde içinde bulunduğumuz fraksiyon. 6 taneler ve grubumuzda bunların her birinden gelen bir yoldaşımız mevcut. Bu fraksiyonlar hem grubumuzla, hem dünyayla hem de Solas’la irtibatımızı derinden etkileyecekmiş.

Solas… Fen’Harel… Dread Wolf… Elbette bu öykünün merkezinde Solas var. Inquisition’da takımımızda yer alıp bize yardım eden bu yurtsuz büyücünün aslında elf ilahlarına başkaldıran ve onları hapseden elf yaradanı olduğunu, onları hapsetmek için Fade ismindeki alternatif düzlemi yaratan ve dünyayı felakete sürükleyen kişi olduğunu öğreniyorduk. Bu ortada Inquisition oynamayan, The Veilguard fragmanı izlemeyen, Solas’ın hain olduğunu bilmeyen ve spoiler verdiğim için şu an bana kızan arkadaşları Luke’un babasının da Darth Vader olduğunu söyleyerek şaşırtmak boynumun borcudur. O tren kalktı, geçmiş olsun.

Solas, elf ilahlarını hapsetmek için yarattığı Fade’i yok etmek istiyor. Aslında ulvi emelleri var, yanlış anlamadıysam mahpus tutuldukları yerden kaçmak üzere olan o 7 elf yaradanını yok etmek ve dünyayı, daha doğrusu her şeyden üstte tuttuğu, kaç cefalar çekmiş elf ırkını büyük bir felaketten korumak istiyor lakin bunu yaparken dünyayı neredeyse yok etme düzeyine gelecek. Aslında fazla kolaya indirgedim; kendi içinde çok fazla çelişkisi ve çatışması olan, inanılmaz komplike bir karakter Solas. Hele bir de Inquisitor’ınız elfse ve Solas’la aşk yaşamışsanız olaylar daha da çetrefilli bir hâle geliyordu (ki Inquisitor bir biçimde oyunda olacakmış). The Veilguard’da da geçmiş oyunlarda yaptığınız bu seçimlerin tesirinin büyük olacağını söylememe gerek yok sanırım.

Fade’i yok etme gayesiyle düzenlediği ayin sebebiyle kenti iblisler basmaya başlamış durumda ve biz de bu ayine müdahale ediyoruz. 7 elf rabbini yok etmeyi amaçlıyor demiştim ya, 5 adedini ya yok ediyor ya da en azından şimdilik saf dışı bırakıyor. Fakat öbür 2’sinin de işini bitiremeden ve dünyayı eksiksiz felakete sürüklemeden evvel onu durduruyoruz. 2 elf rabbi uyanıyor: Ghilan’nain ve Elgar’nan.

Oynanış görüntüsü burada sona eriyor fakat sonrasına dair de kimi bilgiler paylaşıldı. Solas, Fade’de bir yerlerde kapalı kalıyor ve oyun boyunca bizimle zihinsel olarak temas hâlinde olacakmış. Hatta oyunun ana görselinde Rook’un taşıdığı silah aslında Solas’a ilişkin. Onu da ortada bir halde elimize geçireceğiz muhakkak ki.

En başından beri, oyunun birinci isminin da Dreadwolf olmasından mütevellit, baş düşmanımızın Solas olacağını düşünmüştük fakat temel olarak uyanan 2 elf rabbiyle gayret edeceğiz ve Solas’tan takviye alacağız üzere duruyor. Solas’la pampito mu olacağız pekala? Onu pek sanmıyorum işte. Daha doğrusu o işin hem yaptığımız seçimlerle hem de evvelki oyunlarda yaptığımız seçimlerle çok lakin çok farklı istikametlere gideceğini kestirim ediyorum. Tahminen Solas’ı planlarında desteklemeye karar veririz? Tahminen aşkı Inquisitor’la birlikte inzivaya çekilir? Tahminen onu da indirmemiz gerekir? Akla bir ton mümkünlük, bir ton teori geliyor…

Pırıl pırıl lakin kıtır kıtır…

Oynanış olarak duraklatılabilir gerçek vakitli sistemini tercih etmiş The Veilguard. Birçok kişi Origins’in taktiksel sisteminin geri dönmesini talep ediyordu ancak Inquisition’ın aksiyon yüklü yapısını da seven biri olarak şikâyetim yok benim. Inquisition’dan birkaç bahiste çok net ayrılıyor yalnız The Veilguard. Yönettiğimiz küme 4 değil 3 kişilik olacak ve daha da değerlisi sırf Rook’u yöneteceğiz. Kümedeki öbür 2 kişiyeyse komutlar verebileceğiz. Oynanış görüntüsünde çift kılıç kullanan, yakın dövüş yüklü bir Rook izledik. Şimdi oyunun başı olduğu için fazla bir yetenek yoktu kullandığı lakin buna karşın çok keyifli duruyordu.

Oyunun bir Dragon Age için biraz fazla steril ve renkli duruyor olması hafifçe rahatsızlık vermedi değil. Hele ki o hoppidi zıppidi birinci fragmandan sonra. Fakat serinin kasvetli ve karanlık yüzünü bol bol göreceğimiz vazifelere ve yerlere da seyahat edeceğimizin altını çiziyorlar. Öyleyse âlâ. Görsel usule da alışılır artık, yapacak bir şey yok.

Seçebileceğimiz 3 sınıf (Warrior, Mage, Rogue) ve bunların da 3’er tane alt sınıfı var. Örneğin Rogue için Duelist, Saboteur ve Veil Ranger mevcut. Şimdi bunların ne kadar farklılaştığını direkt göremedik ancak paylaşılan bilgilerden ve Inquisition’un sunduğu şahane çeşitlilikten güç alarak oyunun bu bahiste hayal kırıklığı yaratmayacağını garanti olarak görüyorum.

Diyalog sistemi de ileri periyot BioWare oyunlarının hepsinde olduğu üzere diyalog tekerleğini kullanıyor. Beklenmedik değil natürel. Uzun cümleli sistemi sevsem de ve Baldur’s Gate 3 bu sistemin geçmişte kalması gereken bir sistem olmadığını pek hoş ispatlamış olsa da, yazım güzel olduğu sürece diyalog tekerleğini de severim. Kıssanın açılışından, Solas – Varric diyaloğundan falan hoşnut sayılırım (sırf Bianca’yı öldürdüğü için gidip kellesini alasım var lakin…). Eminim oyunun içine kısmınca daha da çok saracaktır.

Inquisition’daki Skyhold üzere bu oyunda da bir üssümüz var. İsmi Lighthouse. Burası direkt Fade’in içinde bir yer ve Solas’ın eski üssü. Skyhold’dan daha fazla ayrıntısı olduğunu, yoldaşlarımızın yerlerinin bilhassa özel olduğunu söylüyorlar.

Ha bu ortada mikro ödeme falan katiyetle olmayacakmış. EA oyunu sonuçta, tek kişilik RYO bile olsa insan bir kaygı ediyor. Kaygıya mahal olmadığını görmek hoş.

En hoş haberlerden biri: Bol bol taverna müziği olacakmış. Inquisition’ın taverna müziklerini ne kadar sevdiğimi tanım edemem. Oyunu oynamasanız bile gidin bir dinleyin gözünüzü seveyim.

Bir öteki ayrıntı: Binek olmayacak. Inquisition’ın binekleri bayağı geyik kaynağı olmuştu. Sadece buyruk geldiği için koymuşlar lakin oyun motoru da ona uygun olmadığı için anca %10 falan hızlandırıyordu sizi. Görsel efektlerle süratli gidiyormuşsunuz üzere yapıyordu oyun, komikti. O değilmiş The Veilguard’da binek olmama sebebi fakat. Dünyanın tasarımı bineklik değil diyorlar. Ne kast ettiklerini özgür alanları görünce anlayacağız artık.

Ha olağan bunun özünde bir RYO olmadığını, bir Dating Sim olduğunu da hepimiz biliyoruz sanırım. Hoş haber: Hangi cinsiyeti seçersek seçelim bütün takım üyeleri romanslamaya açık olacakmış.

Devam…

Valla bu oyun çıkınca BioWare’in tabutundaki son çivi de olabilir, Yılın Oyunu adayı da olabilir, kestirmesi çok güç. Fakat hangi ihtimali daha yüksek gördüğümü iddia ettiniz sanırım. Dileğim Dragon Age’in de BioWare’in de geleceğinin Solas’ın keli kadar parlak olması.