Kahraman yürekli mangal
Bu ortalar en revaçtaki oyun çeşidi sizce ne diye sorsalar büyük çoğunluğumuz “roguelike” karşılığını verir herhâlde. Bilhassa bağımsızlar ortasında uygunca yaygınlaşan bu çeşitte her ay 4-5 yeni oyun çıkıyor. İşte Flame Keeper da bunlardan biri. Onu başkalarından ayıran şeyse kendine has usulü ve görselliği.
Ateşini Yolla Bana
Oyunda Ignis isminde, ateşli bir kömür modülünü yönetiyoruz. Yaşadığımız dünya karanlığın güçleri tarafından istila ediliyor ve burada yaşayan Vulpis halkının ateşini, yani yegâne ısı kaynaklarını çalıyorlar. Onları geri almaksa mangal yürekli, küçük kahramanımıza düşüyor. Neyse ki Ignis’in tam teşekküllü kameraman Cevat Kelle’den aşağı kalır yanı yok. Bir defa yakın dövüş biliyor. Ciddiyim! Kömür modülümüz düşmanlarına sözün tam manasıyla tekme tokat dalıyor. O da yetmiyor, kuyruklarından yakalayıp havada şöyle bir çevirdikten sonra yere çalıyor. Oyun boyunca topladığı tohum, palamut üzere şeyleri kullanarak da yeni güçler kazanıyor veya var olanları geliştiriyor.
Oyunun emeli her kısımda bulunan ana ateşi harlamak. Bunun için evvel haritanın dört bir yanına dağılmış fenerleri bulmamız ve bunları ateş çukurunun etrafına dizmemiz gerekiyor. Sonra da kendi bedenimizdeki ateşi kullanarak onu düzgünce harlıyoruz. İşin püf noktası, kendi ateşimizin birebir vakitte canımız olması. Ateşimizi ne kadar kullanırsak kömürümüz kararıyor ve canı azalıyor. Hâl bu türlü olunca da düşmanlar tarafından neredeyse tek vuruşta öldürülebilir hâle geliyoruz. Canımızı düzeltmenin yoluysa ateş ağaçlarının doruğundaki ya da yendiğimiz düşmanların içinden çıkan alev kürelerini toplamak. Elhasıl dengeyi sağlamak kaide oğlu kural.
Tineri Getirin
Flame Keeper’da an prestijiyle dört farklı biyom bulunuyor. Bunlar orman, çöl ve bataklık üzere şeyler. Her biyomda karşılaştığımız düşmanların çeşidi de değişiyor. Mesela birinde örümcekler ve tırtıllarla, başkasındaysa akrepler ve kirpilerle savaşıyoruz. Biyomlar kendi içlerinde üç farklı kısma ayrılıyor; birinci iki kısımda ana ateşi yakmaya çalışırken üçüncü kısımdaysa kule savunması çeşidine geçip Vulpis köyünü savunuyoruz. Bütün biyomların sonunda bir de boss savaşı bulunuyor.
Gelin görün ki bu çeşitlilik şimdilik Flame Keeper’ı gözü kapalı tavsiye edebileceğimiz bir düzeye getirmiyor. Kapalı betada deneyimlediğim kadarıyla oyun çok çabuk tekrara düşüyor. Evet, haritalar büyüyor. Evet, düşmanlar çeşitleniyor. Fakat “bir cins daha” hissini vermeyi bir türlü başaramıyor oyun. Bir şeyler eksik kalıyor. Olağan şimdilik. İleride toplar, daha eğlenceli hâle gelirse ne âlâ. O potansiyeli var.
