Film İnceleme – The Flash

Dön baba dönelim, tıpkı yere gelelim (Spoiler Yok)

Bizimkinden farklı bir kainatta harikulade bir Flashpoint uyarlaması var ve o sinemada baba Wayne’i oynayan Jeffrey Dean Morgan mükemmel bir Batman olmuştur eminim. Hatta sinema o kadar yeterli ki en düzgün sinema kısmında Oscar’ı kucaklayan birinci süper-kahraman sineması oluyor, görebiliyorsunuz değil mi? Bu ve binlerce diğer olasılığın içinden bizim hissemize düşense üzücü akmayan, kendine çok dönük, çok meta, esprileri hoş lakin CGI’ları nedense berbat bir sinema olmuş.

The Flash projesi bundan neredeyse 7-8 yıl evvel birinci duyurulduğunda DCEU şimdi tazeydi ve Marvel’la rekabet için elinde oldukça bir koz vardı. Ezra Miller çok yeterli bir oyuncu seçimi üzere duruyordu ellerinde Baffleck ve Christopher Reeve’den beri gelmiş en âlâ Superman Cavill vardı, Aquaman ve Wonder Woman da pek sağlamdı. Ne zıt gidebilirdi ki? Karşılık; çabucak her şey!

Önce sinemalar tavsadı sonrasında daima tekrar yazımlar, direktör değişimleri falan derken The Flash ötelendikçe ötelendi. Bu esnada Marvel boşluğu güzel görerek kendi soft resetini atmak ve devamlılık yüklerinden kurtulmak için bizi çoklu evrenlerle tanıştırdı. Bu tema Sony’nin kendi Spider-Verse ve No Way Home sinemalarıyla uygunca bir cilalanırken Everything Everywhere All At Once’la birlikte bu çoklu cihan konusuna doymuş bulunduk. Ve tüm bunlar yetmezmiş üzere Ezra Miller’ın sorunlu kişiliği ve kriminal aktiviteleri de sinemaya olan beklentiyi düşürdükçe düşürdü. Hani tüm doneler bir sinemanın bu kadar aleyhine işler ancak… Efendim? Aquaman 2 mi? Onu görecek miyiz bir gün bilmiyorum lakin The Flash’ı sonunda görmüş olmak bana yetti galiba.

Şimdi sineması izledim ve ne düşündüm biliyor musunuz? Üzücü değil, hiç üzücü değil. Olaylar bizim Flash’ın vakitte seyahat yapabildiğini keşfetmesiyle birlikte gidip keko üzere kendi omurundaki kıymetli bir konuyu değiştirmesiyle başlıyor. Bu müdahale bizi öbür bir kozmosa atıyor ki bu cihan bilhassa Back to the Future sinemasına pek âlâ davranmamış. Burada alternatif kendisiyle karşılaşan Barry yarattığı kaosu toparlamak ve bu kainatı kurtarmak için oranın Batman’i ile iş birliğine gidiyor -ki formunda bir Michael Keaton, Tim Burton setleri ve Danny Elfman müzikleri tam kadro bizimle – ve yamalı bohçaya dönmüş kozmosu hale yola sokmaya çalışıyorlar.

Film buraya kadar yeterli geliyor aslında lakin bilhassa CGI efektler istikametinden mana veremediğim bir olmamışlık kelam konusu. Yani alternatif evrendeyiz diye insanların hızları da hamur üzere mi olmalı yahut sonlardaki uzunca nostalji bombardımanında neden herkes 3DS MAX 2.5’tan render alınmış üzere duruyor? Yetişmedi mi, bilhassa mi bu türlü bir seçim yapıldı anlamak güç. Aksiyon sahnelerinde biraz daha toparlayan bu durum bilhassa iki Barry de sahnedeyken yanlışsız yere, yani sahnede o an konuşmayan Barry’e bakarsanız gözünüze oldukça batacak. Lakin hakkını da yemeyelim Ezra Miller tüm manik aşırılığına karşın tam da olması gereken bir Flash ve kendi varyetesi ile ayrışmayı becermiş. Birbirinden büsbütün farklı iki karakter var karşımızda lakin ortak istikametlerini de net biçimde hissediyorsunuz. Espriler ve ufak tefek diyaloglar da hoş yazılmış şikâyetim pek yok. Ha mukadderat ve özgür irade problemi biraz havada kalmakla birlikte sinemanın buralara da temas etmesi güzel lakin üstte da bahsettiğim o harika Flashpoint sinemasında işin felsefi istikameti de daha güzel işlenmişti zati.

Bu sinemanın en büyük satış noktalarından biri olan Keaton’ın Batman’i tuhaf bir giriş sekansından sonra nihayet görsel ve işitsel olarak anlaşılır bir çoklu cihan modelini bize sunuyor. Bu sunumun akabinde göründüğü her sahnede de karizmasını konuşturarak sinemanın zayıf pek çok yanını unutturmayı başarıyor neyse ki. Onun liderliğindeki bir Justice League sineması eminim çok daha farklı ve katlanılabilir olurdu fakat o da işte öbür bir cihanın bahtınadır tahminen.

Yeni Supergirl Kara’yı benimsemek kolay olsa da ona ayrılan müddetin azlığı karakterin motivasyonlarına entegre olmamızı da zorlaştırmış. Sinemanın yaklaşık son 45 dakikasıysa kainatı genişleteceğim derken kendi nostaljisinde boğulan bir Warner Bros gösterisine dönüşmüş. Bu kendi içine çökme hali ironik biçimde bize genel DCEU halini de özetlerken finale ulaştığımızda bir ‘oh!’ çekmedim değil. James Gunn’ın önderliğinde atılacak olan hard reseti beklerken bu potansiyelini asla tam kullanamamış, adeta sakat bırakılmış sinema kainatına veda etmek için yerinde bir fırsat The Flash ve üzerine daha da büyük bir lanet çökmüş olan Aquaman 2 gelsin ya da gelmesin burada ortaya konan bitme hissi bana pek kâfi geldi. Fazlasında gözüm yok ve lütfen The Batman ve Joker üzere yan denemelere de devam et DC, onları çok güzel yapıyorsun. Tüm yazılar aktıktan sonra gelen ek sahne de eğlenceliydi, onu da beklemeye bedel.

Sadede gelirsek The Flash fazla süratli koşup her yere yetişeceğim derken biraz çabuk yorulan, sonlara hakikat uygunca baş karıştırıp bitiş çizgisini geçtiğini fark etmeyen bir sinema olmuş. Makus CGI’lar ve basmakalıp kimi aksiyon sahneleri bu zihin yorgunluğuna çokça çanak tutarken yeterli oyunculuklar ve espriler günü kurtarmış. Gidin izleyin, eğlenip unutun tadında bir harika kahraman sineması bu ve unutmayın ki bizimkinden farklı bir kainatta beşerler bundan çok daha kötüsünü de izliyor olabilirler. Münasebetiyle mevti gösterip sıtmaya razı eden bir cihanın görkemli denebilecek kapanışını kendi adıma kabul edilebilir buldum diyebilirim. Dedim mi, dedim. Dava kapanmıştır!

Editörün Notu: James Gunn’ın cihanı tekrar şekillendirmesinden önce bize DCEU’nun tüm güzel ve makus yanlarını tekrar hatırlatan sinema, sonlara hakikat cümbüşünü ve yakıtını tüketirken gofret falan yemekle toparlayamayacak hale getiriyor izleyiciyi.

Filmin Notu: 6,5

İkinci Görüş – Pelin Michael Keaton ve Danny Elfman sineması buzdolabı sırtlayan adam üzere taşımışlar. Şöyle dersem daha uygun anlaşılır: Flash’i ve her sahnesini çıkarırsan sinema izlenir oluyor lakin o vakit da bunun yerine açar favori filmlerimden olan 89 Batman’ini izlerim. İlk yarıda hayatımın en makûs sinema deneyimini yaşadığıma emin oldum. Bir defa genel olarak görsel efektlerin rezaletliğini nasıl tanım ederim bilemiyorum ancak Zack Snyder’in meskeninin art bahçesinde çekilen ZSJL 70M$ bütçesiyle çok daha yeterli görünüyordu. Ayrıca neredeyse her şeyi fragmanda gördüğümüz için de son 20 dakikası harici bilmediğimiz hiçbir şey yok. Bir de Flash birinci DCEU’ya duyrulduğunda Ezra Miller’ı çok sevmiştim kendisini tanımadan ancak şu an keşke Grant Gustin’i oynatsalardı dedim. İnanılmaz bir Flashpoint Paradox yapma imkanınız varken bu halde kainatı resetlemeyi tercih etmiş olmanız bile çok üzücü. Ne diyeceğimi bilemiyorum, bir stüdyo nasıl daha berbata sarfiyat her adımda gerçekten şaşkınım, after credits de berbat boşa beklemeyin. Hatta gitmeseniz de olur. Sona yakın 2 dakikalık bi sekans ve sonrasındaki bir sahne harici görmeye paha bir şey yok. Gideyim Bruce’un mektuba bakarken ağladığı üzere ağlayarak Flashpoint Paradox izleyeyim.