Modern Warfare 2 – Senaryo İncelemesi

İyi, makûs ve çirkin

Arkadaşlar, ben Çağdaş Warfare serisinin öyküsünü seviyorum. Evet, oyunun bu tarafı benim için multiplayer kısmından çok daha kıymetli. Lakin yıllardır birlikte CoD oynadığım dostlarım, arkadaşlarım bile bu söylemlerime mana veremiyor. Kıymetli Oyungezerler, ben Çağdaş Warfare serisinin öyküsünü sahiden seviyorum…

Aslında bunun nedeni çok kolay çünkü çocukluğumdan beri “cheesy” diye tabir ettiğimiz aksiyon sinemalarına, dizilerine ve oyunlarına bayılırım. 80’li ve 90’lı yılların Arnold ve Sly dolu tüm sinemalarını yalayıp yutmuş, sık sık arkadaşlarını “You’re a disease and I’m the cure” repliği ile bunaltan bir adamdan bahsediyoruz.

İlk Çağdaş Warfare, ya da bizim tabirimiz ile CoD 4, çıkış yaptığında da algım baştan aşağı değişmişti. Kıssasına bayılmış, kendimi John “Soap” MacTavish’in yerine koyabilmiştim. Birinci üçleme, son anlarına kadar dikkat cazip ve unutulmaz anlar yaşatmıştı bana. Yeni Çağdaş Warfare’in ise harika bir start aldığını, siteye yazdığım incelemede belirtmiştim.

Fakat, buraya koca bir lakin koyuyorum, birinci sefer bir Çağdaş Warfare ismi altındaki kıssa bana can sıkıcı anlar yaşattı.

İşte bugün sizlerle, Çağdaş Warfare 2’nin kıssa kısmını gözden geçireceğiz. Buranın altını çiziyorum çünkü bu bir “hikaye incelemesi” olacak. Takdir edersiniz ki bu incelemeyi, kıssanın ayrıntılarına girmeden yapabilmem mümkün değil. Yani yazının devamında spoiler’lar var, şimdiden uyarıyorum.

Kalan sağlar bizimdir diyerek Çağdaş Warfare 2’nin kıssasına bakış atalım.

Kondisyon Sıkıntısı

İlk olarak bana nazaran kıssadaki teknik sorunlara değinmek istiyorum. Bildiğiniz üzere Call of Duty serisi temelinde aksiyon dolu sahneler barındıran bir FPS oyunu. Bu nedenle kısım dizaynlarından tutun, düşman yerleşimlerine ve tiplerine kadar her şey sizi diken üstünde tutmaya tasarlanmak zorunda. Yenilenen Çağdaş Warfare, bunu yapmayı başarmıştı.

Fakat serinin devam oyunu, adeta farklı bir rota izlemek istemiş.

Modern Warfare serisinin kısım dizaynları, oyuncunun adrenalin düzeyini daima değiştirmek için kurgulanır. Örneğin ağır çatışmalı bir kısmın akabinde bir bakarsınız bir savaş gemisinde hiçbir tehdit altında değilsiniz. Bazen olayların başlangıcını görebilir, bazen de yalnızca yürüdüğünüz kısımlar oynarsınız. Bu kontrast oyuna olan ilginizi artırır.

Modern Warfare 2’de ise bu değişimin dozu bir türlü ayarlanamamış. Öykünün ayrıntılarına değineceğiz lakin oyunun benim üzerimde yarattığı bu tatminsizlik hissinin bundan kaynaklandığına inanıyorum. Buradaki asıl sorun ise kısımların çok fakat çok uzun olması.

Normal kaideler altında yeni mekaniklerin tanıtıldığı üstte bahsettiğim kısımlar kısa müddetleri ile sizi bunaltmaz. Bununla birlikte kısımlar uzadıkça, kullanılan mekaniklerin ne kadar tatsız olduğu adeta gözünüze sokulmuş oluyor. Ve bu sorun tüm oyun boyunca devam ediyor.

Kondisyon sorunu yaratan bir öbür durum ise, bu oyunla birlikte tanıştığımız zımnilik ve craft sistemi. Infinity Ward bunun farklı bir tecrübe olacağını düşünmüş -ki oyunun neredeyse üçte biri bu türlü geçiyor.

Run & Gun

Tarihi boyunca yalnızca ufak tefek kısımlarda kapalılık sistemi kullanmış Çağdaş Warfare, bu oyunda adeta bir evrim geçirmeye çalışmış. Ortaya çıkan sonuç ise maalesef vasatın üstünü geçemiyor. Alışılmış bu zımnilik kısımlarından bahsediyorum.

Bazı kısımlarda kıssanın de tesiriyle bu biçim sinematik anlar yaşamak aslında Çağdaş Warfare’in fıtratında var. Yalnız yeniden üstte belirttiğim üzere kısımlar uzadıkça yanılgılar daha sık göze batıyor. Hatta canınızı sıkıyor.

Hatta bazen “yok mu kardeşim bir silah yardıra yardıra gideceğim” modunda buluyorsunuz kendinizi. Olağan buna da yapay zeka müsaade vermiyor ancak ona birazdan değineceğiz.

Gizlilik kısımlarında sağdan soldan bulduğunuz şeyler ile kendi silahlarınızı yapma fikri hiç üzücü değil aslında. Yani bu konsept yalnızca tek bir kısımda kullanılmış olsaydı tahminen bu kadar göze batmazdı diye düşünüyorum. Lakin son boss’la bile bu zımnilik anlayışı ile kapışınca tadınız tuzunuz kalmıyor.

Bu Nasıl Yapay Zeka?

Genellikle oyunları en yüksek zorluk düzeylerinde oynamayı seviyorum. Bu sayede çok daha fazla odaklandığımı ve ecnebilerin “immersion” dediği o gerçekçilik hissini yaşadığımı hissediyorum. Elbette MW serisi de bu kapsama giriyor ancak keşke girmeseymiş…

Oyun sahiden sıkıntı ve bu adil bir zorluk değil. Hatırlayanlarınız olacaktır eski CoD oyunlarının birçoklarında Veteran zorluk düzeyinde oyuncuya adil davranılmaz. Bomba yağmurlarına tutulur, başınızı kaldırdığınız an kurşun yersiniz. Ama Çağdaş Warfare burada bir tık daha ileri gitmiş.

Haritada nereden geldiğini çözemediğiniz mermiler ile baş başa geliyorsunuz. Oyunun birinci kısmında üst üste üç sefer ölünce önemli manada şaşkınlık yaşadım. Asla ıskalamayan ve en ufak hatanızda sizi yere yıkan bir yapay zeka var karşınızda. Natürel buna üçüncü ya da dördüncü kısmın akabinde alışıyorsunuz. Ancak bu noktadan sonra da devreye zırhlı düşmanlar giriveriyor. Evet, Warzone’daki üzere doruktan tırnağa zırhlanmış düşmanlardan bahsediyorum. Savaşın ortasında bir de bu zırhlı düşmanlarla uğraştığınızı düşünün.

Oyunun zorluğunu artıran bir öteki faktör ise müthiş checkpoint sistemi. Oyun inanılmaz yerlerde kayıt alarak sizi içerisinden çıkılamaz durumlara sokup sokup çıkarıyor. Tekrar de bunun oyunun birinci güncellemesinin akabinde düzeleceğine inanıyorum. Ancak şu an vahim noktalarda checkpoint alıyor oyun. Hatta bir iki kısma tekrar başlamak durumunda kaldım bu sebeple.

Task Force 141

Gelelim senaryodaki deliklere…

Bildiğiniz üzere birinci oyun, Captain Price’ın efsanevi 141’ı kurma sahnesi ile sonuçlanmıştı. Bu sahne hepimizi heyecanlandırmış, hele ki yeni oyunun fragmanlarında grubu bir ortada gördüğümüzde bu heyecanımız arşa çıkmıştı. Maalesef takımı oyunun son çeyreğinde bir ortada görebiliyoruz.

Yani Çağdaş Warfare 2, birinci oyundan bir mühlet sonrayı mevzu alıyor. Tam olarak vakti bilmiyoruz ancak düşmanların konuşmalarından 141’ın kendine çoktan bir isim yapmış olduğu anlaşılabiliyor. Yani grubun kuruluşunun ve temel operasyonlarının üstünden hayli uzun bir vakit geçmiş. Bu birinci başta kalpleri biraz kırıyor.

Asıl can sıkan durum ise kimi kısımların “filler” üzere hissettirmesi. Örneğin Laswell’in kaçırılması…

Laswell, AQ’nın elinde yalnızca bir kısım kalıyor. Bu kısım de Farah’ın geri gelmesi ve yeni araba çatışması mekanikleri için eklenmiş üzere hissettiriyor. Zira Laswell’in kaçırılması ve kurtulması neredeyse tek bir kısımda oluyor.

Oyunun senaryo kısmının uzaması keyifli edici elbette. Yalnız bunun için makûs kısımlar uzatılmış ve senaryonun tutarlılığı çöpe atılmış üzere duruyor.

En Makus Günümüz Bu türlü Olsun

Modern Warfare 2’yi sabahtan beri gömüyor olsam da tekrar tekrar oynayacağımı biliyorum. Serinin kendisine has büyüsü hala devam ediyor. Bilhassa oyunun köklerine bağlı kalmasına karşın yeni şeyler deniyor olması -bence- takdire şayan. Bu nedenle kızamıyorum Infinity Ward’a.

Elbette yalnızca koca bir eksiden oluşmuyor öykü kısmı. Bilhassa Meksika hududunda oynadığımız kısım beni çok heyecanlandırdı. Sicario’dan fırlamış üzere görünen bu kısımlar, CoD dünyasına yeni bir hava katmış hakikaten. Buna ek olarak “CIA ajanı” başını da epeyce sevdim. Bilhassa Amsterdam’daki o meşhur kısımda, ortalık karışana kadar ajanlık yapmak hayli keyif vericiydi.

Peki bunlar oyunun 1.100 liralık fiyatını haklı çıkarıyor mu? Muhakkak hayır. Aslına bakarsanız dünya üzerindeki hiçbir oyunun bu fiyatı hak edeceğine inanmıyorum. Tekrar de şayet içinizdeki Çağdaş Warfare kurdunu durduramıyorsanıız, bu oyun size keyifli anlar yaşatacaktır.