Dürüst olacağım, açık dünya oyunlarından çoğunuz üzere bıkma noktasına geldim ben de. Bilhassa ağzına kadar birebir şeylerle doldurulmuş açık dünya oyunları görmekten kusma noktasına ulaştım ulaşacağım. Ve bu yüzden size rahatlıkla söyleyebilirim ki Tunic onlardan biri değil. Yani evet, kısmen açık dünya fakat tıpkı klasik bir Zelda oyunu dünyası üzere. Durun açıklayayım…
Sen bir tilkisin, kesiyorsun…
Tunic’in dünyası açık bir dünya üzere görünüyor en başta. Kıyıya vurmuş bir tilki kalkıyor, etrafta anlamadığınız lisanlarda bir şeyler yazıyor, siz de yolunuzu deneyerek ve yanılarak bulmaya çalışıyorsunuz. Şu ana kadar açıkladığım şeyler rastgele bir açık dünya oyunu üzere geliyor olabilir kulağınıza lakin oyunun sizi gerek ekipman eksikliğiyle gerekse çok güçlü düşmanlarla önünüzü kesmesiyle “Evet, burası değilmiş” deyip sizi zorla yönlendirdiği yola hakikat ilerliyorsunuz. (Link’s Awakening yani? -Can)
Bunlarla bir arada oyunun tasarım olarak Zelda’dan nasıl esinlendiğini de görmeye başlıyorsunuz haliyle. Mesela oyuna birinci başladığımda nasıl gideceğimi bir türlü anlamadığım yerler vardı. Bir zindanı temizleyip, bölge sonunda oyun beni Overworld’de duvarın gerisi üzere bir yerde çıkarınca anladım ki oyunun kamera açısının göstermediği yerlerde bilinmeyen geçitler de olabiliyormuş. Bunu öğrendikten sonra gördüğüm her kıyı köşe yere zavallı tilkiceğizi ittirmeye başladım.
Anlayacağınız üzere oyun sizi haritasını keşfetmeye çokça teşvik ediyor ve bunun karşılığını tilkinizi güçlendirmekle ya da bâtın yollar bularak alıyorsunuz. Etrafta bulacağınız kimi özel materyallerle (ne olduklarını söylemeyeceğim, siz keşfedin) tilkinizin canı, dayanıklılığı, iksirlerin tamamlayacağı can ölçüsü üzere şeyleri yükseltebiliyorsunuz ya da altın ve bomba üzere tek kullanımlık işe fayda şeyler de çıkabiliyor. Bulduğunuz bâtın yollar daha evvel hiç gidemediğiniz bir yere çıkabiliyor ya da kısa yola dönüşebiliyor. Bunlar da çokça işe yarıyor, zira Zelda’dan esinlenmesinin yanı sıra çokça da Metroidvania öğeleri bulunduruyor Tunic. Bir orta tekrar dönmek isteyeceğiniz şeyler sunuyor uğradığınız bölgeler. Fakat ufak ufak oyunu keşfettikçe de fark ediyorsunuz ki Tunic’in o renkli, az poligonlu sanat tasarımı büsbütün oyuncuyu tuzağa düşürmek içinmiş, tıpkı sinsi bir tilki gibi…
Ölme tilkim ölme
Tunic tam olarak dünyanın en sevecen oyunlarından biri olarak başlıyor dedim ya, durun sizin için birazcık fotoğrafını çizeyim. Düşünün artık, pofuduk bir tilki olarak renkli bir adaya düşüyorsunuz ve oyunda edindiğiniz birinci silah dümdüz bir sopa. Etrafta bir iki tane slime-vari yaratık görüyorsunuz, sopanızla iki-üç vuruşta ölüyorlar. Sonra bir dungeon’a giriyorsunuz, elinde kılıç olan kocaman yaratığı görüyorsunuz. Sopanızla zar sıkıntı geçtikten sonra karşınıza bir de boss çıkıyor… Oyunda bilhassa kılıcı birinci sefer aldığımdaki rahatlığı inanın anlatamam. Zira Tunic’in rastgele bir zorluk ayarı yok, tıpkı bir Souls oyunu üzere yalnızca “Buyur geç” diyor size. Oyunun boss dövüşleri de bir From Software üretimleri kadar olmasa da zorlayıcı ve akılda kalıcı katiyetle.
Ama günün sonunda aradığınız şey “eşi gibisi görülmemiş bir oyun”sa, maalesef Tunic o oyun değil. Oynanış olarak esin kaynağı olan Zelda’ların ya da Souls’ların yapmadığı rastgele bir şey yapmıyor. Öykü olarak da o denli çok olağanüstü bir şey sunduğunu söyleyemem. Ancak Zelda oyunlarının bilhassa o “yolculuk” hissini seven biri olarak, Tunic bu hissiyatımı çok güzel doyurdu. Hele ki müzikleri ve dünyası bir mühlet daha bana eşlik edecek üzere görünüyor. Bu oyunun tek bir insanın elinden çıktığına inanmakta hala zahmet çekiyorum.
