Çok fazla oyun çıkıyor ve doğal olarak hepsini takip etmek üzere bir imkân bulunmuyor. Pekala bu kadar fazla oyunun ortasında hangi birisine bakacağımızı nasıl tespit edeceğiz? Buna verebilecek bir yanıtım var mı, açıkçası pek emin değilim.
Bu incelemeye başlarken de zihnimde bu hususla ilgili birtakım sorular canlanıverdi. Olağan kaidelerde bir oyunu başkasına tercih etmemizi sağlayan nedir? Bu denli oyun içerisinden hangisini oynayacağımızı belirleyen faktörler neler? Neredeyse tıpkı seviyede başarılı/başarısız iki oyundan neden A oyununa değil de B oyununa yöneliyoruz? Bu soruları artırmak mümkün. Elbette tanıtımlar, oyunun reklamı için harcanan emek ve kaynak kararlarımız üzerinde bir rol oynuyor, lakin bunun haricinde de birtakım oyunlar farklı münasebetlerle dikkatimizi çekebiliyor. Burada da kendi adıma emsal bir durumdan bahsedebilirim.
Scarf’ın tanıtımlarını birinci gördüğümde aklıma bizden bir oyun, Monochroma gelmişti. Bu çok doğal; sonuç olarak ekranda ne görüyoruz? Ufak bir çocuk ve boynunda kırmızı bir atkı (ya da eşarp da diyebilirsiniz). Haliyle bu çağrışım, “Scarf’a da bir baksam mı sanki?” diye düşündürttü. Bu türlü bir fırsat da bulunca, dedim olabilir 🙂 İncelemeye geçmeden evvel belirteyim; Monochroma ile benzerlik, kırmızı atkıyla ve oyunun bulmaca-platform çeşidinde olmasıyla sonlu. Bunun dışında ikisi de çok farklı oyunlar.
Scarf’ı takip listeme almamın münasebetlerinden birisi de tekrar yeni bir İspanyol stüdyosunun birinci oyunu olmasıydı -ki GRIS aşkım malumunuz, ayrıyeten Blasphemous üzere örnekler de geliyor aklıma. Hasebiyle, İspanya’dan gelen oyunların benim nezdimde bir kredisi olduğunu söyleyebilirim.
Bu açıklamaları da ortadan çıkardıktan sonra buyurun daima birlikte Scarf’a çevirelim bakışlarımızı…
Bir anne ile yavrusu başka düşmüş, buluştursak mı?
Oyunumuzun çabucak başında anlatıcı, bizi öykünün başlangıcına götürüyor; ejderha formunda gördüğümüz kozmik bir varlığın, yavrusuyla nasıl başka düştüğünü ve göçebelerin kendisinden kopardıkları gücü kullanıp kendi dünyalarını oluşturmaya başladıklarını, lakin günün birinde bu gidişi bilakis çevirebilecek bir kahramanın geldiğini anlatıyor. O bahsedilen kahraman da bizim yöneteceğimiz isimsiz karakter oluyor haliyle.
Bu kahramanımız, ana portal kapısını faal hale getirebilmek için 3 farklı dünyayı (Okyanus, Çöl ve Orman) ziyaret ederek küreler toplayacak, sonunda da anne ile yavrusunu bir ortaya getirecek. En azından oyunun başında gördüğümüz kıssa bu. Lakin hem oyunda ilerledikçe etrafta anlatılan öykü hem de oyunun finali bu yüzeyde gördüğümüz kıssadan farklı bir tabloya işaret ediyor. Elbette öykünün bu kısmını anlatıp da oyun zevkinizi baltalamayacağım, ancak en azından bir defa daha oynayıp ayrıntılara daha çok odaklanmak isteyebileceğinizi söyleyip, oyunun bana nazaran birinci artısını aktarmış olayım istedim.
Tam bu noktada bir parantez açıp ‘çevresel öykü anlatımı’ konusundan bahsetmek istiyorum müsaadenizle. Mesela geçtiğimiz yılın bana nazaran en başarılı oyunlarından birisi olan Unpacking, bu bahiste çok âlâ bir örnek teşkil ediyordu. Ne bir metin ne de diyaloglar ile bize ne olup bittiği aktarılıyordu; bunun yerine o kolileri, paketleri açıyor, çıkan eşyaları kimi vakit bir çocuk odasına, kimi vakit salona, mutfağa, banyoya yerleştiriyorduk ve bunu yaparken neler olup bittiğini de o eşyalar ve yerler aracılığıyla anlamaya çalışıyorduk -ki bir obje bile çok şeyler anlatabiliyordu.
Pekala bundan niçin bahsettim? Zira, Scarf da, her ne kadar Unpacking kadar güçlü performans sergileyemese de, bu türlü bir yolu benimsemiş aslında. Evet, kısım ortalarında bir dış ses, öyküden ayrıntılar aktarıyor, bizimle bir şeyler paylaşıyor; lakin onun anlattıklarından daha fazlası bir duvar fotoğrafında, ziyaret ettiğimiz bölgelerin yapısında, çözmeye çalıştığımız bulmacalarda karşımıza çıkıyor. Bu nedenle oyunu oynarken ortada bir soluklanın, şöyle etrafınıza bakın derim.
Bağımsız üretimleri büyük bütçeli üretimlerden ayıran noktalardan birisi görsel dizaynda gerçekçiliğin karşısına daha kolay lakin yeniden de kendine has bir hava sunmaya çalışan bir tasarım tercihini koymalarıdır. Bu makul tercih, Scarf için de geçerli; daha kolay ancak tekrar de kendi çapında beğenilen bir görsellikle çıkıyor karşımıza. Kırmızı atkıyla bana nasıl Monochroma’yı anımsattıysa, Çöl ziyareti esnasında biraz Journey havası alıyoruz mesela. Genel manada bu türlü bir oyun için kâfi performans sergilediğini söyleyebilirim; bir tek karanlık yerlerde bir ölçü problemle karşılaştım, o kadar.
Her şey göründüğü kadar hoş olmayabilir
Oyunun bana nazaran değerli bir eksisi, optimizasyon sorunu. Tamam, o denli canavar üzere bir sistem kullanmıyorum fakat bu laptop ile son devirde çıkan AAA oyunları oynarken bir rahatsızlık hissetmediğimden, bu türlü bir oyunda FPS düşüşleriyle karşı karşıya kalmak çok da anlamlandıramadığım bir nokta oldu açıkçası.
Oyunda muhakkak başlı kimi bulmaca cinsleri yer alıyor; boynumuzda bir atkı üzere duran yavru ejderhamızın rengini kaybettiği kısımlarda ona tekrar güç verecek küreleri toplayıp kendisini beslemek, tekrar bu ejderhamızın farklı formlar almasını sağlayan özelliklerini açıp bu özelliklerden istifade etmek, kimi modülleri uygun yerlere getirmemiz gereken bulmacalar, çeşitli objeleri toplayıp bunlar sayesinde köprüler, yollar vs oluşturmak üzere.
Oyunun bulmacalar konusundaki performansı vakit zaman yükselip kimi vakitlerde da düşük seyrediyor. Bazılarının güzeline gitmeyebilir tahminen, fakat birebir bulmaca tipinin bir sonraki kısımda ayrıntılandırılmış bir formda karşımıza çıkması beni çok da rahatsız eden bir özellik değil, kâfi ki çok çabuk tekrara düşülmesin. Bu açıdan Scarf, o denli çok da olumsuz bir tablo sunmuyor. Birebir bulmaca tipini sunacaksa bile bunu bir öteki bulmacayla birleştirip farklılaştırmaya çalışmışlar -ki bu yerinde bir atak olmuş bence.
Bununla birlikte, daha âlâ kullanılabilirmiş, daha çok yer verilebilirmiş dediklerim de oldu; böylelikle biraz kısa kalan oyun müddeti de uzatılabilirmiş. Lakin bu haliyle de çok fazla eleştirmek istemem; sonuçta kimi oyunlarda yalnızca oyun müddetini uzatmak için anlamsızca zorlaştırılan yahut oyunun genel havasından kopuk duran bulmacaların tercih edilmesine kıyasla bu türlü bir yoldan gidilmiş olması benim için daha makul.
Bu ortada bilhassa 1-2 noktada hoşuma giden, bana tatlı gelen bulmacalar vardı; mesela son kısımlara gerçek o minik yaratıklardan birisiyle saklambaç oynadığımız kısım bu türlü güzel bir his verenlerdendi. Gerçi sizler oynadıktan sonra “Böyle kolay bir bulmacanın neyinden hoşlandın?” diyebilirsiniz tahminen. Vereceğim yanıtın en azından bir kısmı oyunun öykü akışıyla ilgili olduğu için burada bir kere daha otosansür uyguluyorum; çok merak edenler bana ulaşıp tenkitlerini gönül rahatlığıyla lisana getirebilirler, ben de elimden geldiğince kendimi anlatmaya çalışırım, tahminen bir orta yol buluruz 🙂
Scarf, hem öyküsüyle hem de kısım içerisinde bir dönüp tekrar bakmak isteyebileceğiniz birtakım ayrıntılarıyla (bir yandan da toplanabilir oyuncaklar ve resimlerle) en azından bir sefer daha oynamayı düşünebileceğiniz oyunlardan. Kısa oyun mühletini bir manada bu türlü telafi etmeye çalışmışlar. Bu fiyattan olmasa da bir ölçü indirimin akabinde kıymetlendirilebilir.
İspanya’dan yeni bir stüdyo olan Universal Studios; birtakım eksilerine karşın genel itibariyle bir bahtı hak eden bir birinci üretimle çıkmışlar oyun severlerin karşısına; bize de haydi bakalım güzeli demek ve bir sonraki oyunlarında bu eksileri de geride bırakıp bir adım öteye geçebilmeleri için talih dilemek düşüyor.
