The Ascent – İnceleme

İzlediğim birçok Cyberpunk temalı sinemada işleri ilginçleştirmek ve sanat takımının el emeği göz parıltısı dekorlarının bir manası olmasını sağlamak için senaryoya çeşitli felsefi, dini yahut teknolojinin karanlık yüzünü gösteren fikirler konulur. Ortam ne kadar değişirse değişsin karakterin bu kainatta yaşadığı macera ve geçirdiği dönüşümlerdir sineması ayakta tutan. Oyunlarda da bu böyledir; siz kendi yarattığınız bir karakterle oynuyor bile olsanız o dünyada umursayacağınız bir hikaye, maksat yahut yan karakterler baştan size verilir ki oynayacağınız müddet boyunca geriden ittiren bir güç olsun. Bu bahsettiğim ana element ne yazık ki The Ascent’te yok, olmayan öbür şeyler de var lakin olan olağanüstü şeyler de. Evvel dünyasından başlayalım.

Neon, daha çok neon!

The Ascent tartışmasız bugüne kadar bir oyunda gördüğüm en yeterli Cyberpunk atmosferi veren oyun. Hani bundan sonra Cyberpunk 2077’ye yahut emsal temalı diğer bir oyuna bakıp The Ascent’le kıyaslayacaksınız zira izometrik açısına karşın inanılmaz ayrıntılı ve kaliteli görünen grafikleri birinci andan itibaren “N’oluyor mevt nereye geldik?” havasını ve o dolu dolu bir dünya gördüğünüzdeki etkilenme hissini mükemmel veriyor. Ağır formda Ghost in the Shell animesi ve birinci Blade Runner’dan etkilenen 11 kişilik İsveçli takımın yarattığı bu varlıklı dünyayı kim görse ağzı bir karış açık kalacaktır tahminimce. Yolda yürürken millete omuz atmalar, yaşayan kalabalık ve sıkışık sokaklar, daha pis ve tekinsiz orta sokaklardan üst katlardaki gazinonun ihtişamlı abartısına kadar her ayrıntı ince ince tasarlanıp oyuna yedirilmiş.

Hani birisi gelip sorsa şöyle en güzelinden Cyberpunk atmosferini hangi oyun veriyor diye yanıtım uzun bir süre The Ascent olarak kalacaktır şu basamakta. Lakin tıpkı mutlaklığı gelip yeterli bir Twin Stick Shooter arayanlara yanıt verdiğim kısımda gösteremem ne yazık ki.

Şöyle ki, The Ascent Diablo’yu andıran lakin onun kadar loot çeşitliliğine sahip olmayan fakat RYO soslu diyebileceğim bir aksiyon oynanış yapısına sahip. Kendi yarattığımız karakterimiz karman çorman ve şirketlerin birbirine girdiği, neyi niye yaptığımızı asla çözemediğim bir kentte oradan oraya savruluyor buluyor kendini ve bir underdog olarak kendi maksadımız ya da bir kişiliğimiz olmadan robot üzere bize söylenenleri yapıyoruz oyun boyunca. Hani şuna kasayım bu seti yapayım üzere fikirler pek oluşmuyor başımızda.

Eşyalar deseniz onlar da birbirine ziyadesiyle misal ve sadece birkaç silah nitekim avantajlı olduğundan loot peşinde saatlerce düşman avlayacağımız bir keyif yok oyunda. Çatışmalar zevkli ve efektif geçse de çok fazla misal düşman olduğundan ve kapışabileceğimiz bosslar da fazla olmadığından yeniden bir nebze sıkıldığımı söylemem gerek. Hani adamlar mis üzere bir dünya düşünmüşler lakin bu dünyanın içine ilgi cazip bir macera, rastgele bir felsefi fikir yahut zevkli bir loot sistemi koymamışlar pek. Halbuki müziklerden ses efektlerine, vuruş hissinden kaza kurşunuyla ölen sivillere kadar çatışma görselleri o kadar hoş ki ancak o çatışmayı yapmak da bir o kadar sıkıcı. Bunu nasıl başarmışlar gerçekten çözemedim.

Yürümekten dizlerimin bağı çözüldü dersin ya…

Oyunun bir öteki büyük eksisi de harita ve vazife sisteminde. Tamam ortam yapmışsınız kat kat inip çıkıyoruz. Çok hoş. Lakin ultra karışık görünen haritayı tasarlarken bu kat kat konusunu biraz es geçmişsiniz a dostlar. Diyelim ki bir yan misyon işaretçisine yürüyorum üst ok tuşuyla da yol bulma var hoş ancak o da yalnızca misyonu aldıktan sonra işliyor yani benim o vazife işaretçisine nasıl gideceğimin bir izahatı yok. Bu arkadaş altta mı üstte mi anlaşılmıyor. Münasebetiyle aslında pek de süratli yürümeyen odunumuzla (karakterimiz) dön baba dönelim arıyoruz bu arkadaşları. Yani yürümeye çok itirazım olmasa da oyunun kesim modül genişleyen haritasında bir o yana bir bu yana yürümek ortalarda süratli ulaşım kullansanız bile bir noktada üzücü bayıyor. Bunun en büyük sebebi yeni bölgeler açsanız bile ne düşmanların ne de silahların fazla çeşitlenmiyor oluşu. Oyun esasen kısa sayılır lakin kısa diye de bu kadar az düşman çeşidi koymak biraz kolaycılık açıkçası. Esasen o şirket şunu yapmış, bu şirket şunu demiş, aman şunun payları düşmesin, dur şurayı patlatalım prestijleri zedelensin üzere çok da umursamayacağımız hatta bir şeyler başardığımız için hakikat dürüst ödül bile almadığımız bir akış ortaya koymuşsun bari gezip tozmamız keyifli olsun o denli değil mi? Yok. Biz bir misyon makinasıyız yalnızca ve pek de geniş olmayan bu ortamda hababam önümüze geleni vuruyoruz. Pekala bundan zevk alıyor muyuz işte orası bir muamma.

CYBERPUNK’ın tabanını sıyırmak

Kelamın özü ben The Ascent’i bir oyun olarak değil de içinde gezip tozabileceğim, etkileşime girebileceğim bir Cyberpunk tema parkı olarak daha çok sevdim. Çevresel ayrıntılara bakmaya vazife açıklamalarını okumaktan daha fazla vakit harcadım ve bunları yaparken sadece müziğin ritmine kapılıp gitmek de oyunda uydurduğum eğlencelerden birisiydi. Yani açıkçası ufak bir takımdan çıktığına hala inanamadığım kalitede bir imal bu lakin atmosferde sağladıkları başarıyı senaryo yazımı, oyuncuya verilen gayelerin netliği, loot sistemi ve RYO öğelerindeki zenginlik ile destekleyebilselermiş klasik olurmuş bu oyun net. Şu haliyle hudutlu seviyede cümbüş vaat eden, şahane atmosferli fakat içi boş, hoş paketlenmiş bir kutu yalnızca. O kutuyu da açınca hoş bir baklava beklerken ucuz şeker şurubuna banılmış, cevizi falan eksik ve çatala takınca dağılan bir eser alıyorum ve bu hiç hoşuma gitmiyor işte.

Neyse ki Game Pass’te var da Steam’deki kıymetli sayılabilecek fiyatına maruz kalmak durumunda değilsiniz. Ne tam looter ne tam shooter o denli ortada derede, yer yer buglı ancak harika de görünen bir oyun işte The Ascent; sevsen sevilmez atsan atılmaz cinsinden.

İkinci Görüş – Erce The Ascent görselleriyle büyüleyici bir oyun. Birinci başta klavye + mouse’la deneyip “bu ne be” dediğim, çabucak akabinde gamepad’le bütünleşip son derece eğlenceli vakit geçirdiğim bir top down / twin stick / Action / RPG oyunu. Yeni bir geliştiriciden beklenmeyecek düzeyde ayrıntılı bir dünyaya sahip The Ascent. Orta sokaklarından tutun, kent merkezlerine kadar her tarafından detay, ihtimam, akıyor oyunun. “Ne” olmak istediğinize karar verdikten sonra nispeten baş karıştırıcı sistemleri ortasında yolunuzu kolay kolay buluyorsunuz. Düzey sonu olmadığı için tüm yetenekleri edinmeniz mümkün bu da size oyunun sonunda “her işi yapan” adam haline sokabiliyor. Oyunun ivmelenmesi epey yeterli. Zorluk sıçramaları yok. Özel isimli silahlar oyunun hakikat yerlerinde karşınıza çıkıyor ve heyecanlandırıyor. Gerçek augmentation ve taktiksel ekipman seçimi kuvvetli müsabakalarda ilaç üzere geliyor. O ya da bu boss’a nazaran ekipman değiştirmeniz gerektiği anda anlıyorsunuz ki salt düzey atlamak sizi sonuca götürmüyor. Bu da oyunun derinliğini arttıran bir öteki öge. Yalnızca 12 ana misyonu oynayayım derseniz oyunun yarısından fazlasını kaçıyorsunuz. 28 yan vazife hem çeşitli hem de The Ascent’in dünyasını taban bucak gezmenizi sağlıyor. Oyunun en hoş kısmıysa sonunda 2.oyuna selam veriyor olması. Gerçek düzgünleştirme ve geliştirmelerle muhtemel bir Ascent 2 oyun dünyasında çok büyük bir bomba olabilir.