Yıl 2017… E3 periyodu YouTube’da bir demo görüntüsü görüyorum: The Artful Escape of Francis Vendetti. Büyüleciyi yerler, ilgi alımlı karakterler ve gitar mekaniğini görünce anında radarıma alıyorum. Ve sonra bekliyorum.. Bekliyorum ve bekliyorum. Uzun mühlet hiçbir haber alamadığımdan “Acaba iptal mi edildi” diye endişelenirken daha kısa bir isimle karşıma tekrar çıkıyor The Artful Escape. Sonra tekrar bekliyorum. Bekliyorum ve bekliyorum. Ortada “Beklediğimiz Indie’ler” köşesine de yazıyorum hatta kendisini. Ve tam 4 sene sonra nihayet The Artful Escape çıkış yapmaya karar veriyor. Ben de alıyorum gitarımı, Francis Vendetti’yle ağlata ağlata galaksiler ortası seyahatime başlıyorum..
Francis Vendetti iddia edebileceğiniz üzere ana karakterimiz. Amcası dünyaca ünlü folk dehası Johnson Vendetti’nin vefatı üzerine kasaba insanlarını üzmemek için zorla folk müzik çalıyor. Tam da birinci konserini verecekken gaipten sesler duymaya başlıyor. Sonra kendisini intergalaktik cümbüş gemisi kaptanı ziyaret ediyor ve yedek bir sanatkara gereksinimi olduğunu söylüyor. Francis de sahne kimliğini oluşturmak için bunun düzgün bir fırsat olduğunu düşünerek teklifi kabul edip başlıyor gezegen gezegen sahneye çıkmaya. Fakat bir farkla, o artık folk müzisyeni değil, gitarı ağlatan bir solo yıldız…
Francis’in bu sahne kimliğini bulma maksatlı çıktığı seyahat alışılmış ki de beklemediği halde ilerliyor. Lakin dallanıp budaklanan yapısı yok senaryonun. Tersine kompakt bir yapısı var. Muhtemelen oynanışın uzun olamayışı sebebiyle süratli hızlı gelişiyor birtakım şeyler. Bu da alışılmış öykü akıcılığını bozuyor. Sondaki twist’le bir arada ortalama denilecek bir senaryo sunuyor diyebiliriz.
Senaryodaki en can sıkıcı nokta ise oyunun bize verdiği seçim baloncukları. Evet The Artful Escape’te de bir seçim düzeneği var ancak bırakın öykü akışını değiştirmeyi, karşıdakinin söyleyeceği cümleler bile değişmiyor. O kadar genelleştirerek ortadan sıyrılmışlar ki keşke koymasalardı dedim bu seçim muhabbetini. Aşikâr ki “hayaller vs hayat” durumu yaşanmış burada.
Beni Benden Alan Yerler
Çok kısa müddette anlıyorsunuz ki The Artful Escape’in öne çıktığı nokta ışıl ışıl, rengarenk ve büyüleciyi görünümleri. Farklı gezegenlerin farklı varlıklarıyla bir arada Journey başında sekanslar yaşatabiliyor. Ha olağan Journey kadar etkileyici değil lakin katiyetle başarılı. Şayet esasen görüntüler müzik size uygun değilse ikinci saatten oyunu bırakabilirsiniz.
Oyunda ayrıyeten Francis Vendetti’nin sahne kimliğini biz şekillendiriyoruz. Hangi gezegenden geldiğini, sahne ismini ve kostümleri seçmek bize kalmış. Bunlardan hiçbiri oyuna direkt tesir etmiyor. Yalnızca Francis kendini tanıtacağı vakit duyuyoruz. Lakin kostümler en kritiği diyebilirim. Devamlı olarak Francis’i göreceğimiz için gözümüze hitap edecek bir şeyler giydirmek kıymetli. Neyse ki oyun bu bahiste çok başarılı. Çok farklı kıyafetler oyunda mevcut. Gitarın şeklini/rengini bile değiştirebiliyoruz.
The Artful Escape daha çok göze ve kulağa hitap etmeye çalışan bir oyun. Bence oyundan fazla tecrübe demek daha hakikat olacak kendisi için. Çünkü oynanış manasında çok çok az şey vaat ediyor. Gitarınızı tek bir tuşla ağlatabildiğiniz üzere iki defa sıçrama özelliğine de sahipsiniz. Ve oyun boyunca yalnızca bu ikisini kullanarak gidiyorsunuz. Ortada o gezegenden birileriyle, ecnebilerin “jam yapmak” dediği doğaçlama konserler de yapıyorsunuz. Burada sizden ekranda gördüğünüz notalara (tuşlara) basmanız isteniyor lakin rastgele bir zamanlama kısıtlaması yok.
Olağanda oynanış elementinin, rastgele bir pürüzün olmadığı oyunlarla alıp veremediğim bir şey yok. The Artful Escape’in direktörü Johnny Galvatron da çok sefer bu durumdan bahsetmişti zati. Fakat o kadar hoş potansiyel harcanmış ki burada, “Ah ulan” dedim birkaç sefer. Mesela gitar ağlatma mekaniği. Mekanik diyorum ancak oyunda yalnızca tek bir tuşa basarak yapıyoruz bunu. Onun yerine jam yaparken en sonda bize özgür alan verilseydi de rastgele kombinasyonlar yaparak kendimiz bir şeyler yapıyormuşuz hissi alsaydık. Ya da bu gitar ağlatmayı birkaç tuşla kombinleyerek platform öğelerine yedirseydi. Tek tuşla yapınca çok bir büyüsü olamıyor maalesef. Bu üslup elementler, oynanışı eksi pozisyonundan artıya rahatlıkla çekebilirdi.
Sound Check Bir İki
Müziği bu kadar ön planda tutan bir oyunun olağan ki ses ile ilgili her şeyi âlâ yapması gerekiyor, değil mi? Yapıyor da The Artful Escape. Gerek (az da olsa) folk müzikleri gerek Franscis’in soloları gerek art plandaki atmosferi arttırıcı müzikler pek başarılı. Bilhassa Francis’in daima solo atabilmesi ve hiç kesinti yaşanmış hissiyatına kapılmamanız sıkıntı bir muvaffakiyetim. Burada natürel Johnny Galvatron’un müzik geçmişi de yardımcı olmuş.
Müziklerle ilgili iki küçük problemimi da lisana getirmem lazım. Birincisi oyun birtakım noktalarda gitarı ağlatmamızı istiyor, lakin bunu yaparken art plan müziği de devam ediyor. Kimi noktalarda art plan müziği çok farklı tonda olduğu için ortaya hafif atmosfer baltalayıcı sekanslar çıkartıyor. İkincisi ise Francis’in soloları genelde tekdüze ilerliyor. Biliyorum farklı soloları bağlamak çok sıkıntı bir iş lakin gönül de Van Hala üslubu tapping, Zakk Wylde stili pinch harmonic aramıyor değil.
The Artful Escape, uzun süren bekleyişin sonunda Türkçe lisan takviyesiyle karşımıza çıkarak sürpriz yaptı. 4-6 saat oynanış vaat eden üretimde birbirinden büyüleyici görüntüler eşliğinde gitar soloları atmak istiyorsanız, bu farklı tecrübesi yaşamanızı tavsiye ederim. Üstelik Game Pass’te de var! Oyunun size nazaran olup olmadığını oradan deneyip anlayabilirsiniz. Çünkü The Artful Escape rastgele bir bulmaca/zorluk/engel içermiyor.
