Dünyanın en ünlü ve havalı dedektifinin çocukluğunu ve gençliğini merak etmiş miydiniz hiç? Eh, ben pek etmemiştim doğrusu lakin Frogwares, kendi oyunlarında yarattığı Sherlock karakterinin kökenini anlatmak istemiş, düzgün de etmiş. Frogwares’in Sherlock serisi o denli pek başyapıt sayılmasa da çeşidi sevenler için gereğince ilgi alımlı olduğu ve kendi kitlesini oluşturduğu da bir gerçek. Serinin taze oyunu Chapter One da görsel olarak eski oyunlara nazaran çok daha hoş ve cilalı gözükse de çok büyük bir sıçrayış da beklemeyin diyeyim. Aslında firma oyun çıkmadan kısa mühlet evvel AAA kalitesinde bir oyun beklenmemesi gerektiğini belirtmişti. Seride her vakit teknik kaliteden fazla, yazım ve oynanış ön plana konmuş, oyuncunun kendisini dedektif üzere hissedebilmesi amaçlanmıştı -iyi ki de o denli. Chapter One da tıpkı çizgide devam ediyor.
Sherlock şimdi 21 yaşında, annesinin yıllar evvelki vefatıyla ilgili detayları hatırlayabilmek, olayı kendince aydınlatabilmek için çocukluğunun geçtiği Cordona adasına gidiyor. Şimdi John Watson’la tanışmamış natürel lakin yeniden de yalnız sayılmaz, zira yanında hayali arkadaşı Jonathan var. Böylelikle olay çözerken yanımızda yorum yapan bir eşlikçi eksikliğini de hissetmemiş oluyoruz. Jon sadece bir eşlikçi değil, birebir vakitte Sherlock’un karakterinin görülmeyen taraflarını da yansıtıyor, bu açıdan öyküde değerli bir yere sahip.
Frogwares, Sherlock’un genç halini oluştururken Kısmı, Einstein üzere deha kişiliklerden ve Sherlock Holmes kitaplarından ilham almış. “Sherlock’un gençliğinin hem kendi görmek istediğimiz üzere hem de oyunlarımızda yarattığımız Sherlock’a uygun olmasını istedik” demişler. Oyunda şimdi dedektif olarak tanınmayan lakin olay çözmeye meraklı ve kendini kanıtlama peşinde olan bir Sherlock görüyoruz. Her vakit pragmatik, tahlile odaklı olan, duygusallığa müsaade vermeyen ve sırf mantığının sesini dinleyen Sherlock 21 yaşında da pek farklı değil. Lakin annesi ve çocukluğuyla ilgili anıları canlandıkça eski oyunlara nazaran daha duygusal ve “insani” bir yanına da şahit oluyoruz.
Git biraz ada havası al âlâ gelir
Seride birinci sefer açık dünya formülü denenmiş, daha evvelki oyunlarda alanımız haritada işaretli yerlerle sınırlıyken, artık insanın içini açan bir Akdeniz adası ayaklarımızın altında ve istediğimiz her yere gidebiliyoruz. Üretimciler daha evvel Sinking City’de yaptıkları açık dünya ve adres bulma sistemini olduğu üzere alıp Sherlock Holmes Chapter One’a da uygulamış. Sinking City oynayanlar şöyle bir hatırlasın, kent hoştu tahminen lakin boş hissettiriyordu; pek olmamıştı yani. Bu sefer Frogwares birebir yanlışa düşmemiş neyse ki. Hani o denli GTA V, RDR 2 üzere bir açık dünya gelmesin aklınıza olağan ancak yaşayan kent havasını bayağı alabildim ben en azından. Beşerler işinde gücünde ya da banklarda oturmuş dedikodu yapıyorlar, restoranlarda çay içiyorlar falan.
Cordona adasıysa o kadar hoş ki, bilemiyorum tahminen de Euro’nun artık göremediğimiz ufuklara hakikat gittiği bu günlerde kendimi Yunanistan’ın bir adasında hissettirdiği için bana bu kadar hoş gelmiştir. Dar orta sokakları, geniş, bol heykelli meydanları, köprüleri ve ufak detaylarıyla çok hoş bir “tarihi Avrupa şehri” karması oluşturmuşlar. Adanın köprülerle birbirine bağlanan 5 farklı bölgesi var ve bu bölgelerin her biri farklılığını gerçekten hissettiriyor. Çalışanların yoğunlukta olduğu sanayi bölgesi farklı, zenginlerin “Bugün hangi fincanda, hangi marka çayımı, malikanemin hangi odasında içsem?” diye sıkıntıdan kedere koştuğu seçkin bölge farklı örneğin. Biraz evvel ufak detaylar yazmıştım, o detaylar imalcileri tebrik edecek cinsten olmuş. Bölgelere nazaran giysisi kuşamı, etnik kimliği değişen beşerler, duvarlardaki afişler, dükkanlar, tabelalar… Gece gündüz döngüsü de var ve ada gece çok daha hoş gözüküyor. Ay bu kadar anlatabiliyorum işte. Gidin Cordona’ya bir bilet alın siz düzgünü mi. Özetle açık dünyası olmuş; hoş olmuş.
Cordona’yı yeteri kadar övdüm fakat iç yerlerden da bahsetmesem olmaz artık. Grafiklerin ve detay hoşluğunun zirve noktasına ulaştığı yerler iç yerler olmuş. Girdiğiniz konutlarda, odalarda detaylar o kadar hoş serpiştirilmiş ki, hayran hayran izledim her bir köşeyi. Tablolar, heykeller… Aha tablolar demişken, gerçek tablolarla da karşılaşıyorsunuz ayrıyeten.
Lakin bence pek çatışmaya girme
Seride birinci defa denenen mekaniklerden bir oburu de çatışma sekansları olmuş. Bakın bunu övemeyeceğim işte. Yani olmasa da olurmuş, hatta güya daha düzgün olurmuş. Neredeyse birbirinin birebiri olan yerlerde, en sevmediğim oyun şeysi olan QTE’lerden (Quick Time Event) ve düşmanın belirli noktalarına ateş etmekten ibaret birbirini tekrarlayan sıkıcı anlar silsilesi zira hepsi. Bir de hedef öldürmek değil, tutuklamak olduğu için kazara başa sıkarsanız Sherlock pek sallamıyor fakat Jon başlıyor söylenmeye (evet bir de Jon’un söylenmeleri var lakin ona sonra geleceğim). Yani bu çatışmalar çok gereksiz ve keyifsiz olmuş lakin neyse ki çok sık karşımıza çıkmıyorlar, yoksa güzelim oyun bok yoluna gidebilirdi. Yeniden de zevkler ve renkler tartışılmaz, çatışmaları sevecek olursanız açık dünyaya serpiştirilmiş Bandit’s Lair’lere gidip bol bol adam tutuklayabilirsiniz.
Hadiseleri çözmek için başvurduğumuz karakter tahlili, arşivlerde araştırma, kimyasal tahlil, kılık değiştirme üzere serinin eski oyunlarından bildiğimiz sistemlerse sizi genç bir Sherlock üzere hissettirmek için yerli yerinde duruyor. Lakin size ne kadar özgürlük veriyor orası tartışılır. İspatları bulmak, hakikat kıyafeti giyerek gerçek bireyle konuşmak, olayların sırasını takip edip hatalıyı kestirim etmek oyuncuya bırakılmış olsa da hatalıyı varsayım etmek dışında hepsinin çizgisel bir ilerleyişi var sonuçta. Olayların sırasını yanlış iddia eder, arşivlerde alakasız şeyleri arar ya da yanlış beşerlerle konuşursanız bunun tek götürüsü Jon’un sizi eleştirmesi oluyor. Hadiselerde Jon’un istediği bonusları yaparsanız onu keyifli ediyorsunuz ancak açıkçası bunun da oyunda elle tutulur bir sonucu yok, hasebiyle havada kalmış. Neyse, özgürlük diyordum. Suçladığınız kişi gerçek hatalı olmayabilir ve oyun bu bahiste “Hayır yanıldın hatalı o değil!” falan demediği için (neyse ki onu demiyor) yine oynadığınızda farklı seçimler yapabilmeniz mümkün. Lakin bu ne kadar tekrar oynanabilirlik sunabiliyor orası sizin takdiriniz, zira hatalıyı seçtiğiniz hadiseler yalnızca ana öyküyle ilgili olanlar ve sayıları pek fazla değil.
Bol bol hadise çöz, o da uygun gelir
Ana kıssa dışında adada gezdikçe dahil olduğunuz yan misyon tadındaki olayların sayısı epey kâfi, bunların dışında açık dünya klasiği olaraktan ıvır zıvır toplamacalar da var alışılmış, olmazsa olmaz. Olayların her birinin çok ilgi cazibeli olduğunu ve düzgün yazıldığını söyleyemem alışılmış. Çok sıradan, heyecan ve merak uyandırmayan hadiselerle da karşılaşıyorsunuz fakat genel olarak baktığımda pek de şikayetçi değilim. Adada gezindikçe Sherlock, Jon’la bir arada yaptığı yaramazlıklara dair anıları da hatırlıyor, bunlar çok tatlı ve eğlenceli olmuş. Ana öykü ise bu sefer büyük bir olaydan fazla, geçmişe duygusal bir seyahat tadında olmuş ve son ana kadar merak uyandırmayı başarıyor.
Sherlock’u bir evvelki oyun Devil’s Daughter’da da seslendiren Alex Jordan seslendirmiş yeniden. Ben başarılı buldum; tahminen İngiliz aksanını çok sevmemin de hissesi vardır lakin. Animasyonlar Devil’s Daughter’a nazaran daha gelişmiş lakin Sinking City’den de hallice diyebilirim. Hâlâ biraz vaktin gerisinde yani, ayrıyeten diyaloglarda dudak senkronizasyonu da yok. Ancak bunlar beni rahatsız etmiyor, girişte de yazdığım üzere bu AAA bir oyun değil sonuçta ve yapımcıların odaklandığı taraflar bunlar değil.
“İnsanlara inanmam, ispatlara inanırım”
Sherlock Holmes Chapter One, serinin en başarılı oyunlarından biri olmuş diyebilirim rahatlıkla. Eski oyunların en güçlü yanları olan oynanış ve ilgi alımlı olaylara, bu sefer gezinmesi çok keyifli olan ve çok da hoş gözüken bir açık dünya da eklenmiş. Türkçe alt yazı seçeneğinin de olduğunu ve PS4 ve Xbox One’a da yıl sonuna kadar geleceğini belirteyim ayrıyeten.
