Ekstrem ve aksiyon spor oyunları artık çok az gördüğümüz şeylerden biri oldu. Bir vakitler EA ve Activision SSX’lerle, Tony Hawk’larla, NBA Street’lerle, FIFA Street’lerle bizi oyun yağmuruna tutmuştu. Sonra PS3/X360 devrinde bayağı azaldıktan sonra geçtiğimiz konsol kuşağında büyük firmalardan yalnızca 3 tane oyun gelince cinsin çivisinin çakıldığını önemli ciddi düşünmeye başlamıştım. Evet, “sokak” modları FIFA ve NBA 2K üzere serilerin içinde hala yer alıyor ancak PS2 periyodundaki oyunları oynamışlar olarak birebir tadı vermediğine hem fikir olduğumuzu söyleyebilirim sanırım.
Fakat işte her şey şu son birkaç yıl içinde değişti. Activision’ın THPS 1+2 yine üretimi bayağı başarılıydı, EA sonunda fanları dinleyip eski geliştiricilerle Skate’i tekrar canlandırmaya karar verdi ve Ubisoft da herhalde bu bahiste biz ekstrem spor oyunu sevenlerin davetine yeni oyunlarla yanıt veren tek firma oldu. Bilhassa her firmanın para kazanmak için daha inançlı ve süratli yolları tercih ettiklerini, Ubisoft’un da bu firmaların başında olduğunu düşünürsek… Ekstrem spor üzere niş bir cinsin oyununu geliştirmek bir epey tuhaf duruyor o “Büyük Plan” içinde. Şikayetçi olduğumu söyleyemem ancak.
Uçurumdan atlama vakti
Bundan 5 yıl evvel Steep’i de incelerken oyun hakkında beni en hudut eden şeylerden biri oyunun tam olarak ne olmak istediğini bilmemesiydi. Oyun bizden Tony Hawk oyunları üzere saçmalamamızı istiyorken bir öteki yandan da simülasyon öğelerini dahil ederek ortalığı biraz karıştırıyordu. Kış olimpiyatlarını ve biraz daha simülasyon takılan ek paketten sonra gelen X-Games ve sonrasında büsbütün arcade oynanışa ve çılgın baş yapısına girmesi şu an elimizde bulunan Riders Republic’in nasıl olacağının birinci fikirlerini vermiş aslında da biz farkında değilmişiz. Riders Republic büsbütün arcade bir oyun anlayacağınız üzere. Düşünmeniz gereken G-Force yok; bu uçurumdan atlasam yere sağlam düşer miyim diye düşünme derdiniz yok… Yapmanız gereken tek şey sürmek ve sürdüğünüz aracın yerden kalkmadan evvel yerde olan kısmının inerken de yere değdiğinden emin olmak.
Fakat bu demek değil ki tüm araçlar tıpkı hissettiriyor. Oyunun özünde şu an kayak tahtaları, snowboardlar, bisikletler, roket kanatları ve uçuş elbiseleri var. Bunların off-road yarışlar için olanı var, yol yarışı için olanları var, hareketler yaparak puan kazandığınız oyun modları için var, bahisle alakasız çılgın araçlar var, hatta açık dünyayı çok daha rahat gezmeniz için bir tane Snowmobile bile var. Hepsinin misyonu farklı olduğundan ötürü haliyle farklı hissettirmek zorundalar. Bayağı hoş bir halde başarmışlar bunları, hatta oyunda ilerledikçe de bunların “mor” ya da “sarı” versiyonlarını kazanabiliyorsunuz ve onlar ortasında bile bayağı fark oluyor.
“İlerledikçe” demişken, oyunun ilerleme sisteminden de biraz bahsetmem gerek zira bayağı hoşuma gitti. Oyunda karakterinizin rastgele bir düzeyi yok, yalnızca aktiflik yaptıkça (ya da o aktifliğin yan misyonlarını yaptıkça) yıldızlar kazanıyorsunuz. Bu yıldızlar da biriktikçe size günlük misyonlarla para ya da ekipman kazandıran sponsorlar, yeni etkinlikler ve özellikler açılıyor. Bildiğimiz düzey sistemi de bisiklet, kar ve hava araçları için farklı ayrı bulunuyor. Bir çeşitte düzey atladıkça da size o cinsin yeni araçlarını veriyor. Oyun içinde kazandığınız parayı da karakterinize yeni kıyafetler, emojiler vs. almak için kullanıyorsunuz, lakin almaya paha birçok şeyin de mikro ödemenin gerisinde olduğunu belirtmemde yarar var.
Sen oyna yeter!
Riders Republic’in en değişik yanlarından biriyse oyunda kazanmanın pek de değerli olmaması. Şayet oyunun yan vazifelerinde “Şunu yaparak kazan” üzere bir şey bulunmuyorsa isterseniz sonuncu olun, kıymeti yok. Benim üzere oyunda yapacak şey bulamayıp hâlâ oynamak isteyenler için bulunmaz nimet olan önderler tablosu bile yok oyunda. Riders Republic’in tek emeli insanların oyunu oynayıp eğlenmesi ve keşfetmesi. Rekabetçi bir açıdan girmek istiyorsanız beklediğinizi alamayacağınızı söyleyebilirim.
Bu ortada yanlış anlaşılmasın, şikayetçi değilim ben bundan mutlaka. Kimi oyunların çoklu oyuncu modlarından, bilhassa ekip oyunlu olanlardan “İnsanların cümbüşünün içine ederim artık berbat oyunumla” diyerek uzak duran, çoğunlukla da çoklu oyunculu mod oynarken gerilen bir beşerim ben olağanda. Lakin Riders Republic’te daima olarak çoklu oyunculu modlara, bilhassa 64 kişilik Mass Race aktifliklerine katılmadan duramıyorum her girdiğimde. Katiyetle kendini oynatıyor ve cross-play olması da başka bir hoşluk katıyor; etkinlikler çoğunlukla dolu oluyor.
Oyunun bir hoş yanıysa açık dünyası. Steep’in açık dünyası oyunun temeli kış sporları olduğundan hoş görünen fakat keşfetmesi sıkıcı olan bir açık dünyaydı, zira keşfedilecek pek de bir şey yoktu. Riders Republic ise açık dünya spor oyunlarının hükümdarı olan Forza Horizon’ın kitabını bir müddetliğine ödünç almış üzere görünüyor. Oyundaki araç çeşitliliğinden ötürü birden fazla biyom var; her köşesinde Landmark’lar var, keşfedilecek bir sürü toplanabilir eşyalar var… Oyunun haritası ağzına kadar dolu kısaca. Karakterin Steep’e kıyasla daha denetim edilebilir olması ve Snowmobile’in eklenmesi de haritayı keşfetmeyi daha eğlenceli ve kolay kılıyor.
İMDAT, AĞAÇTAN ÇIKAMIYORUM!
Riders Republic’in sorunları de yok değil natürel. Aklıma birinci gelense genel olarak oyunun denetim şeması. Oyun Rider, Trickster ve Steep isminde üç farklı denetim şeması sunuyor ve en başta üçünden de istediğiniz randımanı alamıyorsunuz. Rider’da oyun hareket yapma tuşlarını A-B-X-Y (artık platformunuza nazaran düşünün) tuşlarına atıyor ve sağ analoğu da kamera denetimi için kullanmanızı sağlıyor. Trickster’daysa sağ analoğu hareket yapmaya ayırıyor ve kamera denetimini büsbütün kaybediyorsunuz. Steep kontrolleriyse “Steep’i andıran” bir denetim şeması ancak Steep’te akıp giderken burada bir türlü istediğim üzere olmaması biraz canımı sıktı. Bilhassa bisikletlerde acayip kullanışsız oluyor. Asıl canımı sıkan noktaysa bu oyunun gerek yapay zekâ ayarları gerek oynanışı rahatlatan ayarları üzere şeyler oyunu çok erişilebilir kılarken, en temel ihtiyaçlardan biri olan denetim şemasında çuvallamış olmaları. Ne yaparsanız yapın denetimlere alışmanız vaktinizi alacak.
Teknik açıdan da birtakım sorunlar var. Çoklukla oyunu çökerten ya da oynanmaz hale getiren şeyler değiller ancak bilhassa Mass Race’lerde karşınıza çıkıyor olması büyük sorun. Bazen süratle giderken durduk yere bir ağacın ya da kayanın içine girip de düşerken bulabiliyorsunuz kendinizi. Oyunda Forza’lardaki üzere geriye sarma var lakin bu da durumunuzu kaybetmeniz manasına geliyor. Birkaç güncellemeyle çözülmeyecek şey değil.
Lakin çözülmeyecek bir şey varsa o da oyunun sanat şekli. Bunu son devirdeki bir öbür Ubisoft oyununda da gördük maalesef ve sanırım sebebi oyunların evvelki kuşağa de çıkıyor olması olsa gerek. Oyunu Series X’te FPS sorunları yaşamadan oynadım ve etraf görselliği sahiden de kusursuz. Ağaçlar, kar, çöl kısımları, çimler hepsi çok hoş görünüyor. Ama oyunun o zorlama kıssa kısımlarında bir orta sahne giriyor ve o etraf görselliğine gitmeyen karakterler, hızlar görmek zorunda kalıyorsunuz… Ortada koca bir kuşak var neredeyse. İnsanın canını sıkıyor bu dengesizlik.
Finiş çizgisi
Ama bu saydığım şeylerin büyük bir kısmı, Riders Republic’in cümbüşünden bir şey götürmüyor. Evet yarış kazanmanın manası yok, evet 64 bireyle yarışırken bir anda ağacın içine girdiğinden ötürü konumunu kaybetmek can sıkıcı ve evet, katiyetle kameranın bu kadar da karakterin tabanında olmasına gerek yoktu. Lakin Riders Republic şu an piyasada bulunmayan, hele ki büyük firmalar tarafından pek de umursanmayan bir tıbbın oyunu ve genel olarak bunu başarılı ve az sorunlu bir biçimde yapıyor. Birinci şahıs kamera açısından, geride The Glitch Mob’un elinden çıkmış bir OST çalarken dağ bisikletiyle fırlayıp, havada iki takla atarak yere sağlam bir halde konmanın verdiği hazzı alabileceğim öbür bir oyun maalesef ki piyasada yok. Kalite açısından tahminen birkaç tık aşağıda olabilir lakin sunduğu şeyler tam olarak bu oyunu ekstrem spor oyunlarının Forza Horizon’ı yapıyor.
