New World – İnceleme

Her yerde WOW’un katilini aradığımız ve bir türlü bulamadığımız DVO çeşidine yeni bir isim katıldı: New World!

Açık konuşmak gerekirse ne birinci açıklandığında ne de kapalı testleri başladığında New World için heyecanlanmamıştım. Ama kapalı beta testlerine katılan arkadaşlarımdan gelen olumlu görüşler aklımda bir soruyu filizlendirmişti: Ya bu sefer olduysa? Ya bu sefer o beklediğim DVO’yu yaptılarsa? Sanki kaçırdığım ve bunun için hâlâ çokça üzüldüğüm WOW’u artık geride bırakıp önüme çıkan bu fırsatı kıymetlendirmeli miydim?

En azından bir talih verebilirdim. Epey kısır bir karakter yaratma ekranı, kısa bir orta sahne ve işte buradayım! O yeni dünyanın kıyısına birinci adımlarımı atıyorum.

New World, daha oyuna birinci adımlarımızı atarken küçük bir öğretici sekans ile bize bunun klasik bir DVO olmadığını göstermeye başlıyor. Bu oyunda amaca kilitlenme yok, onlarca yetenek yok, uzun uzun yetenek çubukları yok! Bayağı bayağı üçüncü şahıs kamera açısından bir aksiyon oyununu oynar üzere her saldırımızı gayemize tutturmamız, ayrıyeten bize yapılan taarruzları bloklamamız ya da yuvarlanıp sıyrılmamız gerekiyor.

Sınıf yok mu? Nasıl yok?!

Hazır dövüş mekaniklerine girmişken, New World’le ilgili bilmeniz gereken öteki bir husus da bu oyunda sabit bir sınıf sisteminin olmaması. Oyuna başlarken tank, büyücü ya da şifacı (healer dememek o kadar garip geliyor ki) üzere bir sınıf seçmiyoruz. Bunun yerine oyunda kullandığımız silahlar sınıfımızı belirliyor. Silahlarımızı kullandıkça silahlara özel bir deneyim puanı kazanıp onları kendi içlerinde geliştiriyor ve giderek daha tesirli olmalarını sağlıyoruz. Ayrıyeten bu silahları istediğimiz vakit değiştirip bir anda farklı bir role bürünebiliyoruz. Öteki oyunlardan da aşina olduğumuz bu mekanik büyük bir artı. Zira karakterimizi son düzeye ulaştırmaya çalıştığımız maceramızda hem kendimize en uygun oyun tarzını bulmamızı kolaylaştırıyor hem de ortada farklı kombinasyonlar denememize imkan sağlayarak sıkılmamızın önüne geçiyor.

Mesela Sword and Shield’i seçerseniz tank oluyorsunuz. Rapier, Hatchet, Spear, Bow ve Musket tek bir amaca odaklanıp yüksek hasar veren bir suikastçı olmanızı sağlıyor. Öte yandan Fire Staff ve Ice Gauntlet kullanırsanız geniş alanlara hasar verebilir ya da Life Staff ile dostlarınızı hayatta tutabilirsiniz. Ayrıyeten tüm bu seçenekler kendi içlerinde de ikiye bölünüyor. Kimi verilen hasarın tek maksattan çok maksada kaymasını sağlıyor, kimi silah odağını hasar vermekten fazla karşı tarafı denetim etmeye çeviriyor. İşin hoş yanı da hangi kombinasyonu yapmak isterseniz yapabiliyorsunuz; sizi durduran hiçbir şey yok. Yalnızca hangi silahın hangi karakter özelliği ile etkileşimi geçtiğini bilmeli ve karakter puanlarınızı buna nazaran dağıtmalısınız.

Bölge Denetimi ve Taraf Seçimi

Bu yeni dünyaya ve onun mekaniklerine yavaş yavaş ısınırken oyun bizden bir taraf seçmemizi istiyor. Bu seçim her ne kadar daha sonra değiştirilebilse de oyun ve karakterimiz için önemli bir kıymete sahip aslında. Zira New World’deki en büyük maksat bölge denetimi ve yapacağımız seçimle bölge denetimi için savaşan üç kümeden (Covenant, Marauders ve Syndicate) birinin saflarında yer almış oluyoruz.

New World’ün haritası öbür oyunlardan da aşina olduğumuz üzere bölgelere ayrılıyor ve bu bölgelerin idaresi, oyundaki iktisat büsbütün oyuncular tarafından denetim ediliyor. Mesela oyunda eşya satan bir NPC yok; tüm eşyalar oyuncular tarafından yapılıyor/bulunuyor ve satılıyor. Bölgelerin denetimi ve idaresi, o bölgeyi yöneten Company (oyuncular tarafından kurulan guildler/klanlar) tarafından yapılıyor. Mesela bir bölgede eşya üretmek, alım-satım yapmak ya da mesken sahibi olmak istiyorsanız bunların her biri için vergi ödemeniz gerekiyor ve bilin bakalım o vergiler nereye gidiyor? Evet, bölgeyi yöneten Company’ye. Bahsettiğim vergilerin ölçüsü da idaredeki Company tarafından belirleniyor. Bu yüzden haritadaki her bölgede farklı vergi ölçüleri olabiliyor.

Taraf seçmenin bir diğer kıymetli sebebi de oyunda bineklerin bulunmaması! “Neeee, binek yok mu?” dediğinizi duyar üzereyim. Yok valla ne yazık ki. “Peki artık bunun taraf seçmekle alakası ne?” Şöyle ki, oyunda oraya buraya gitmek için iki seçeneğimiz var: Birinci ve en sık kullanacağımız seçenek koşmak. Ciddiyim, bayağı bayağı koşturmak gerekiyor. İkinci seçenek ise Fast Travel, yani süratli seyahat. “Hızlı seyahat varken neden koşalım ki” der üzeresiniz; demeyin. Zira süratli seyahat için Azoth denen özel bir unsura sahip olmanız gerekiyor. Bu maddeyi yaratık öldürmek, ağaç kesmek, taş yontmak, misyon yapmak ve daha kaç yollarla elde edebiliyorsunuz ancak dikkat etmeniz gereken birkaç ayrıntı var. A noktasından B noktasına süratli seyahat ile giderken harcanacak Azoth’u ara, üzerinizdeki yük ve gideceğiniz bölgenin hangi küme tarafından yönetildiği belirliyor. İkincisiyse şayet eşya yapmakla uğraşıyorsanız Azoth’u orada da kullanarak yaptığınız eşyalara ek özellikler katabiliyorsunuz. Bu yüzden Azoth akla yatkın direktörüz gereken bedelli bir kaynak.

Eşya yapmaktan bahsetmişken, yapacağımız o kıymetli taraf seçimi burada da karşımıza çıkıyor. Zira bir “Crafter” olarak çokça gereç toplamanız, bu materyalleri işlemeniz, ürettiğiniz eşyaları satmanız ve artan gereçleri depolamanız gerekiyor. Tüm bu süreçlerde de vergi ve süratli seyahat çokça devreye giriyor. Bu yüzden şayet seçtiğiniz tarafın yönettiği bir bölgeyi kendinize üs haline getirdiyseniz üretiminizi ve alım-satımı burada yapıyorsanız indirimlerden yararlanıyorsunuz. Bu indirimler hem vergileri hem de süratli seyahatte kullanılan Azoth’u kapsadığı için bayağı tesirli oluyorlar.

Açıkçası New World’ün Crafting sistemi şu ortalar bir bilinmezlik içinde. Zira oyunun eski, daha sert bir PvP tecrübesine sahip sürümünde Crafting ile yapılan eşyalar oyundaki en yeterli eşyalar olabilecekken Amazon’un daha çok oyuncuya hitap edebilmek için ipleri biraz gevşetmesi ve biraz daha genel oyuncuya hitap eden yeni sistemi yüzünden bu iş değişti. Bu yüzden şu anda kimi zanaat kısımları bedelli, kimi zanaat kolları da yalnızca varlar.

Ancak crafting konusundaki bu bilinmezlik sizi yıldırmıyor, emin olun. Zira zanaatlarla üretilen eşyalar bedelsiz bile olsalar hâlâ bu yolda devam etmek için iki değerli sebebiniz var. Bunlardan birincisi eşya üretimiyle kazanılan deneyim puanlarının düzey atlamanıza dayanak olmaları, ikincisi ve en bağımlılık yapanı da tabiattan gereç toplamak!

Bir oyunda malzeme toplamak ne kadar eğlenceli olabilir ki diyor olabilirsiniz. Zira siz şimdi o baltayı o ağaca vurmadınız, şimdi o demir madenini çıkartmaya çalışmadınız; şimdi o süper ses efektleri ile kulaklarınıza ziyafet çekmediniz… Malzeme toplamak New World’de önemli ciddi bir bağımlılık haline geliyor. Oyunun başarılı grafikleri ve atmosferi, kusursuz ses dizaynıyla buluşunca o kadar tesirli oluyor ki kendinizi alamıyorsunuz. Bazen yaptığınız misyonu bile bırakıp malzeme peşine düşebiliyorsunuz ve bu iş kestirim ettiğinizden çok daha uzun bir müddet sıkıcı hale gelmiyor. Ormanın derinlerinden gelen balta sesleri, kesilerek yıkılan bir ağacın gürültüsü, kazmaların madenlere vurduğunda çıkarttığı o çınlamalar… İşin en hoş yanı da bu seslerin hiçbirinin ambiyans olsun diye rastgele vakitlerde oynatılan ses evrakları değil, her birinin oyuncuların sebep olduğu sesler olması.

Bu yeni dünyanın mekaniklerine, vergilerine, bölge hakimiyeti çekişmelerine, zanaat sistemine, hoş tabiatına ve olağanüstü ses efektlerine yavaş yavaş alışırken aklımıza yeni ve tahminen de en değerli soru geliyor.

“E hani PvP?”

Oyuncuların birbirleriyle savaşmalarını sağlayan sistem, yani PvP’yi inançlı alanlarda, yani haritadaki her bölgenin merkezi kabul edebileceğimiz kasabalarında ya da süratli seyahat noktaları olan Spirit Shrine’larda açıp kapatabiliyoruz. “U” tuşuna bastığımızda faal hale gelen PvP modu, inançlı bölgeyi terk etmemizden 30 saniye sonra geçerli olmaya başlıyor. Bu yüzden inançlı gölgeyi terk eden bir oyuncunun PvP’sinin açık mı yoksa kapalı mı olduğunu 30 saniye boyunca kimse bilemiyor. Bu da oyuncuların gruplarca taciz edilmelerinin önüne geçiyor.

New World’ün tahminen de en eğlenceli, en bağlayıcı kısmı da işte o “U” tuşuna bastığınız da başlıyor. Oyunun fizik motoru, animasyonları ve ses efektleri bizlere o kadar tatmin edici bir dövüş deneyimi sunuyor ki daima daha da fazlasını istiyorsunuz. O vuruş hissini tekrar yaşamak, her silahın kendine has tatmin edici ses efektlerini bir daha, bir daha duymak için kendinize kurban aramaya başlıyorsunuz.

Bu kurban arayışı sırasında karakterinizin çömelebildiğini ve yere uzanabildiğini, hatta bunları gizlenebileceği bir yerde yaptığı vakit kendinizi düşmanlarınız için neredeyse görünmez hale getirdiğinizi fark ettiğinizdeyse işler biraz daha değişiyor. New World’de kendinizi düşmanın görüş açısından sakladığınız sürece oyun sizin isminizi düşmanınızın ekranında göstermiyor. Bu da bayağı bayağı pusu kurma talihi yaratıyor. İnternette “New World Ambush” diye bir arama yaparak ne demek istediğimi çok daha âlâ anlayabilirsiniz. PvP konusundaki tahminen de en büyük eksiklik ise oyunda şimdi PvP Arena ya da Ranked PvP seçeneklerinin olmaması. Sonuçta PvP o denli kolay kolay es geçilecek bir husus değil, zira oyunun tahminen de belkemiği olan bölge denetimi için PvP şart!

Efenim, New World’ün bölgelere ayrılmış olan haritasında bir yeri yönetmek nitekim de çok değerli. Bu hem o bölgeyi denetim eden Company’nin vergiler üzerinden para kazanmasına hem de öbür Company’lere karşı üstünlük sağlamasına sebep oluyor. Daha evvel de örneklediğim üzere daha az vergi ödeyip daha az Azoth harcayarak süratle düşman kümeler karşısında daha süratli gelişmenize ve daha güçlü olmanıza imkân sağlıyor.

Bölge denetimi kıymetli anlayacağınz. Haritadaki bölgelerin denetimini ele geçirmek için uygulayabileceğiniz usullerin birincisi satın almak. Bu yol yalnızca yeni açılan sunucularda uygulanabiliyor. Yeni açılan sunucularda tüm bölgeler tarafsız oluyor ve üyesi olduğunuz Company içinde gerekli parayı toplarsanız (100.000 altın) gidip o bölgeyi satın alıyorsunuz. İkinci yoldaysa varsayım edeceğiniz üzere silahlar konuşuyor!

Bir Company (A Company diyelim), düşman kümelerden birine ilişkin öbür bir Company (buna da B Company diyelim) tarafından yönetilen bir bölgeyi ele geçirmek istediğinde gidip o bölgede PvP misyonları yapması gerekiyor. Bu PvP misyonları her kasabada bulanan ve “Faction Vendor” denilen, dahil olduğunuz 3 kümeden birini temsil eden NPC’lerden alınıyor. İşte burada oyun, oyuncuları PvP’ye gerçek itiyor. Zira A Company’nin o bölgede PvP vazifeleri yapmasına müsaade vermek demek, bölgeyi “Conflict” denilen ve o bölgeye savaş açılmasını sağlayan bir duruma sokmak demek. Buna mani olmak için B Company’nin yapması gereken ya gidip A Company oyuncularını durdurmak ya da A Company oyuncularından daha fazla PvP vazifesi yapmak. İki tercihte de bu oyuncular açık dünyada karşı karşıya geliyorlar ve vakit zaman küçük, vakit zaman kalabalık ve büyük çarpışmalar yaşanıyor. En nihayetinde de kaçınılmaz olan yaşanıyor ve savaş ilan ediliyor.

Madalyonun öteki yüzü…

Artık savaş görmüş bir New World veteranı olarak oyunun geri kalanına odaklanabilir, PvE içeriklerinin tadını çıkartabilir, oyunun size sunacağı farklı aktivitelere vakit ayırabilirsiniz… demek isterdim lakin ne yazık ki diyemiyorum. Hatta buradan sonra işler pek de istediğimiz üzere gitmemeye başlıyor. New World’ün göz alıcı özelliklerinin, şahane atmosferinin gerisine saklanan yanlışları ve eksiklikleri bir bir karşımıza çıkmaya başlıyor.

Bu hoş ve yüksek potansiyelli oyunun canımızı sıkan ve potansiyelini harcayan kısımlarının başında vazife sistemi geliyor. Binek olmadığı için her yere koşarak gittiğimiz oyunda bizden 5 dakika uzaklıktaki bir bölgede 10 yaratık öldürmemiz istendiğinde birinci başta sorun olmuyor. Lakin tıpkı tipteki vazifeleri daha biraz evvel koştura koştura gidip geldiğimiz tıpkı yerde (abartmıyorum, direkt olarak birebir yerde) tekrar tekrar yapmamız istendiğinde işin seyri değişiyor. İşin berbatı bu sistem oyunun başından sonuna kadar daima devam ediyor.

Tıpkı yere 10 kere koşma işine alıştıktan sonra ikinci darbe geliyor. İçerik sıkıntısı! Şu anda New World’de oyunculara sunulan içerikler şunlar:

• Oyunun başından sonuna (sınır olan 60. seviye) kadar sırasıyla girebileceğiniz 6 zindan (New World’de Expedition olarak geçiyorlar)
• Bölge hakimiyeti için 50 vs 50 savaş.
• 60. düzeye ulaştığınızda girebildiğiniz Outpost Rush isimli bir PvP modu. (Bu mod teknik sıkıntılar yüzünden kapalı olduğu için bahsetmedim)
• 50. düzey olduktan sonra katılabildiğiniz, yaratıkların savaşların yapıldığı kaleye saldırdığı savunma modu.
• Her silah çeşidinin efsanevi versiyonunu alabilmeniz için özel misyon serileri
• 3 tane Boss Arena (Grubunuzla girip bir Boss’u dövdüğünüz, bitiminde altın, Azoth ve eşya kazandığınız bir mod.)
• Haritada rastgele ortaya çıkan ve yüksek düzey düşmanlar tarafından korunan portalları kapatarak Azoth ve eşya kazanmak.
• Açık dünyadaki isimli/elit düşmanları kesmek.

Aslında oyunun daha birinci periyotları olduğu için bu içeriklere eksik ya da az demek çok da yanlışsız değil. Lakin end-game’e ulaşmak o kadar uzun ve sıkıcı bir hal alıyor ki son düzey olan 60’a ulaştığınızda “Eee… Bu mudur yani?” diyorsunuz.

Zanaat yeteneklerini yükseltmeyi, tüm silahları son düzey yapmayı ya da ilişkin olduğunuz Faction içinde düzey atlayıp yükselmeyi ekstra içerikler ya da “end-game” içerik üzere kabul etmek de istemiyorum zira bunlar aslında oyunun ana mekanikleri.

Bir diğer can sıkıcı nokta bilhassa 40-45’ten sonra düzey atlamanın çok uzun bir hal alması, kâfi sayıda vazife ve aktivite bulamamamız. Ana vazife zincirinin makul noktalarda durup “Şimdi git, 45 olduktan sonra gel” demesi ve istenen düzeye ulaşmak için arka arda zombi üzere sıkıcı şeyler yaparak deneyim puanı kasmak zorunda oluşumuz çok tatsız. End-game’e ve oyunun son düzeylerine ulaşmanın uzun vakit alması katiyetle kabul edilebilir bir durum lakin bu maksada ulaşmak için kâfi sayıda ve sıkıcı olmayan görevin/aktivitenin olmayışı büyük eksiklik. Tamam, bu durum tahminen yıllar içinde birçok DVO’da karşımıza çıktı fakat artık bir şeyleri değiştirmenin vakti gelmedi mi? 2021 yılındayız yahu, DVO’ların emekleme devrini aşalı çok oluyor!

Bunların yanı sıra oyunun birçok yerinde kasıtlı olarak ilerleme suratının düşürülmeye çalışıldığını hissediyorsunuz. Mesela Azoth’un hem süratli seyahatlerde hem zanaatlarda hammadde olarak kullanılması hem de silah yeteneklerini sıfırlamak için gerekiyor olması sizi daima Azoth arayışına ya da suratınızı azaltmaya itiyor. Zindanlara girebilmek için kadro bulmanız yetmiyor, bir de anahtarınızın olması gerekiyor. Ana kıssa vazifeleriyle kapısına kadar götürüldüğünüz her zindan için birinci anahtar size oyun tarafından veriliyor ancak daha sonra tekrar girmek istediğinizde anahtarı kendiniz zanaat hünerlerinizi sergileyerek üretmeniz gerekiyor. Bu da gerekli materyallerin toplanması ve üretilmesiyle vaktinizi alıyor. Ayrıyeten oyundaki her karakterin geçmişi denizcilik ancak kimse yüzemiyor. Evet, bildiğiniz yüzemiyorsunuz ve derin suları aşmak için etrafından dolanmanız gerekiyor! Aksi halde suyun tabanında yürümeye devam ettiğiniz için boğulup ölüyorsunuz! Kestirmeden gitmek yok yani…

Ana öykü demişken, New World’ün kıssası o kadar zayıf ki bir yerden sonra kimse ana hikayâde ne olduğuyla ilgilenmiyor. Zira herkesin başında “Nasıl deneyim puanı toplarım da önümdeki o uzun düzey mahzurunu aşarım” sorusunun dolanıyor o sırada. Mesela oyunun üç büyük kümesi olan Faction’lar hakkında bilgiler ve öyküleri oyunculara ilgi alımlı halde aktarılmıyor. Bu da “Faction Pride” üzere büyük bir itici gücün New World’de hiç var olmamasına sebep oluyor. Ayrıyeten oyunun öyküsünü etrafta bulunan günlük kesimleri ya da kitap, defter ile anlatmak artık nitekim de başarılı bir sistem değil. İnsanların dizileri bile 1.5x süratle izlediği bir devirde oyunculardan oyunun öyküsünü etrafta buldukları kesimlerden okuyarak öğrenmelerini beklemek ya makûs bir tercih ya da kimi şeyler biraz aceleye getirilmiş.

Öteki bir mevzu ise 50vs50 savaş mekaniğinin makus biçimde dizayn edilmiş olması -ki bu mekanik oyun için hayati bir değer taşıyor aslında. 50vs50 savaş çok kolay bir mantık üzerinden gidiyor ve ne yazık ki kaçışımızın olmadığı meta oyunculuk yüzünden her savaş tıpkı geçiyor. Belli sınıflar savaşa hükmediyor, çeşitli kusurların sömürülmesi yüzünden savaşlar berbat ediliyor. Farklı bir şey deneseniz bile daima birebir sonuçları alıyorsunuz ve bir müddet sonra savaşlara katılmaktan vaz geçiyorsunuz. Tahminen de ben makus ve kusurların sömürüldüğü savaşlara denk gelmişimdir ve savaş işi bu kadar makûs değildir diye ummak istiyorum. Zira New World, başarılı bir savaş mekaniğiyle DVO dünyasında çok sağlam bir yere konuşlanabilir diye düşünüyorum.

Bunların dışında oyun arayüzünün isteğe nazaran ayarlanamaması, arayüzün birçok yerde yetersiz kalması (arkadaşımla takas yaparken yalnızca 10 slot kullanabilmek nedir yahu?), olması gerektiği üzere çalışmayan yetenekler, makul silahların çok güçlü olması, kimi oyun mekaniklerinin yanılgılarla dolu olması ya da hiç çalışmaması, sistemsel açıklar yüzünden kimi oyuncuların haksız kar sağlamaları, New World’ün birtakım oyuncuların ekran kartlarını yakması! (Ciddiyim, New World oynayan ve oynayacak olan herkese bu bahis hakkında düzgün bir araştırma yapmasını öneririm) ve bu üzere durumlarla geliştirici takımın yetersiz halde başa çıkmaya çalışması üzere çok can sıkıcı şeyler var.

En nihayetinde…

Lakin bu can sıkıcı ayrıntılara, meselelere ve eksikliklere karşın gün sonunda işten meskene döndüğümde birinci yapmak istediğim şey New World oynamak oluyor. Zira elimizde hakikaten de hoş ve talih verilmesi gereken bir oyun var. Başarılı ses tasarımı, keyifli dövüş mekanikleri, etkileyici atmosferi, adeta bir meditasyona dönüşen hammadde toplama işi, istediğiniz vakit istediğiniz role geçebilme özgürlüğü, açık dünyada PvP’yi açıp gezmek… Ayrıyeten oyunun aylık üyelik gerektirmemesi ve Steam sağ olsun lokal fiyatlandırmayla çok uygun olan fiyatı da çok büyük iki artı.

Günün sonunda eksikleri ve geliştirilmesi/değiştirilmesi gereken istikametleri olsa da DVO sevenlerin, çeşitle yeni tanışacak olanların ya da yeni bir şeyler denemek isteyenlerin muhakkak denemesi gereken bir oyun çıkmış Amazon Studios’un elinden. Uğramaya niyetlenirseniz Aeternum’da görüşmek üzere…