Bizde çok Metroid fanı yok biliyorum lakin neredeyse benim ömrüm kadar eski olan seri oyun tarihinin yapıtaşlarından birisidir. Bunu Metroidvania diye bir tıbbın olmasından rahatlıkla anlayabilirsiniz aslında. Yalnız dert şu ki en son 3-4 yıl evvel 3DS’e çıkan tekrar üretim Samus Returns dışında pak bir 19 yıldır ana seri 2D Metroid oyunu da uğramamış Nintendo konsollarına. İşte o devasa boşluğu kapatmaya ve serinin mirasını yaşatan pek çok yeni oyuna birkaç numara öğretmeye gelmiş Metroid Dread. Ancak gösterdiği numaraların ne kadarı hala bizi etkiliyor ne kadarı demode kalmış ona bakacağız birlikte.
Samus top olunca kolu bacağı nereye sığıyor?
Switch eskimiş arkadaşlar bunu gördüm oyunu oynarken. Her ne kadar oyun üzücü gözükmese, yağ üzere 60 fps’yle çalışsa da bilhassa dock modunda kaplamalar çamur üzere çıkıyor büyük ekranlarda. Elde oynamak daha âlâ bir görsellik sunuyor fakat bu sefer de oyunun birebir anda bazen üç tuşa basmak gereken hareket şemaları yüzünden ecinniye dönüyorsunuz. O yüzden kolla oynamak kaide. Lakin alışılmış bu bir aksiyon oyunu olduğundan bir müddet sonra grafik mrafik boş verip oyunun suratına ayak uydurmaya konsantre oluyorsunuz aslında. Bir de Metroid üzere bir oyunun tek bir yekpare bölge sunamaması, ortalarda uzun yükleme müddetleriyle öteki bölgeye geçme zaruriliği da canımı sıktı açıkçası. Bakın tekrar Switch’teki Ori and the Blind Forest yahut Hollow Knight bunu başarabiliyorken koskoca Metroid’in teknik olarak sınıfta kalması anlaşılır bahis değil. Neyse ki bölgeler hayvan üzere büyük ve bol çeşit arz ettiklerinden çok da başa takmadım bu durumu.
Konumuzsa 19 yıl evvelki son oyundan devam ederek Samus’un yeni bir gezegene gelip buradaki Metroidlerin kökünü kurutmasına odaklanıyor lakin sonlara hakikat işler daha çetrefilli ve şahsî oluyor, oralara çok girmiyorum. Bence vasat, bilhassa bu seriden feyz alan F.I.S.T., Hollow Knight üzere üretimlerin varlığını da düşünürsek. Samus aslında tüm oyun boyunca bir ya da iki defa konuşuyor ki onu destekleyecek yan karakterler de olmadığından odun üzere bir karakterle baş başa kalıyoruz tüm oyun boyunca. Ha diyebilirsiniz ki “Metroid’in eskileri de böyleydi” lakin ortadan geçen 20 yılda çok şey değişti ve Metroid de buna adapte olabilirdi. Olmamışsa da eyvallah yani kendimi kesemem.
EMMİ, N’APTIN EMMİ?
Doğal bu oyunun çıkış kıssası biraz enteresan olduğundan kısaca bahsetmek lazım. Metroid Dread aslında 16 yıllık bir fikrin üstüne kurulmuş, yıllar yılı 2 kere denenip başarılamamış bir proje. Yani aslında bu oyunu oynarken bir çeşit vakit tüneline bakıyoruz ve orada hem taze fikirler hem de eskinin köhne yapıları var. Örneğin EMMI diye oyunda daima ensenizde takip modunda olan robotlar var. Onların bölgesine girdiğinizde yerinizi tespit ederlerse tazı üzere peşinizden geliyor ve atik formda kaçamaz yahut saklanamazsanız tek vuruşta işinizi bitiriyorlar. Sadece özel sekanslarda yok edilebilen bu arkadaşlar oyuna o “Dread” yani kaygı, kaygı üzere manaları veren öğe oluyorlar. Lakin oyunun tabiatı gereği biz çeşitli güçler kazandıkça EMMI üniteleriyle uğraşmak da kolaylaştığından sıkıcı birer kopyaya dönüşüyorlar vakitle. Başlarda pek tansiyonu yükselten bu fikri geliştirememişler belirli ki, daha kısa bir oyunda çok hoş çalışacakken yıllar içerisinde uzayan üretimde güçten düşmüş EMMI’ler anlayacağınız.
Kaybolmak bir sanattır
Ha lakin oyunun oynanışı on numara ve çok tok bir hissiyat veriyor. Samus her tuşa basışımıza anında reaksiyon verip karmaşık hareket dizilerini harfiyen uyguluyor. Şu bir gerçek ki oyunun zorluk düzeyi hayli üstte; zorlayıcı boss savaşları bir yana çözmek için oturup 4-5 dakika düşünüp tahlili uygulamak için yarım saat uğraştığım bulmacalar oldu. Bu labirenti andıran kısımlarda her an bir sürprizle karşılaşıp şimdi o gücü edinmediğiniz için açamadığınız gizlere hudut olacak, o gücü kazandığınızda “Lan nerdeydi o roket upgrade’i?” diye ikinci sefer hudut olacaksınız. Boss’lar canınıza tekraren defa okurken sequence break dediğimiz kısa yollar yahut alternatif rotalarla basitçe kesebileceğinizi göreceksiniz.
Oyunun kısım dizaynları tek sözle MUAZZAM ve her oyun üretimcisinin örnek alması gereken bir zekâyla örülmüş. Başka bölgeler halinde olması biraz tadımızı kaçırsa da o bölgelerin içi dolu dolu ve kazandığınız her yetenekle birlikte oyunun temposu hızlanıp geri dönüşler daha kolaylaştığından (ve inanın bana çok fazla geri dönüş sizi bekliyor) hudut katsayınız çok yükselmiyor. Kaybolduğunuzu hissettiğinizde de yol sizi nereye götürüyorsa oraya hakikat gidin, haritadaki keşfedilmemiş noktaları bulmaya çalışın ya da daha kolayı Youtube’dan bakın. Ancak oyunun çabucak hiçbir noktada elinizden tutmayacağını da unutmayın.
Bu ay yana hakikat gitmekten içim şişti
Eski dostların dönüşü her vakit hoş olmasa da Metroid onun mirasını yaşatan oyunlardan çok da geri kalmayarak efsanesini sürdürüyor yeni oyunuyla. İçine girmesi biraz zorluyor ancak sistemine alışınca tıkır tıkır aktığı için oyunu takdir etsem de teknik istikametlerden yaptığı fedakârlıkları ve EMMI mekaniğini biraz yarı yolda bırakmasını da pek boş geçemeyeceğim maalesef. Fiyatı astronomik olmasa çabucak alın oynayın derdim ancak Nintendo’nun ender yaptığı indirimleri beklemek ya da oyunu ikinci el edinmek daha mantıklı bir seçim olur üzere ülkemiz kaidelerinde.
