Halo ile alakam daima inişli çıkışlı oldu. Serinin hayranı biri olarak milletin ayılıp bayıldığı Halo 3’ü, bilhassa öyküsünde yaptığı birtakım şeyler yüzünden “serinin en iyisi” olarak düşünemiyorum mesela. Halo 2’yi daha çok seviyorum dürüst olayım, oyunun Halo cihanını genişletmesi, yeni karakterlerle daha enteresan bir noktaya bürünmesi ve o cliffhanger sonu nitekim de olağanüstü bir devam oyunu yapıyor Halo 2’yi.
Fakat Halo 2’den daha fazla sevdiğim bir Halo oyunu varsa, o da katiyen Halo: Combat Evolved’dur. Çocukluğumdan beri PlayStation oyuncusu olan benim, 2007’de (evet, çok da uzak değil) meskene birinci kez bilgisayar aldığımızda oynadığım birinci “Xbox” oyunu olması, devam oyunlarını oynayabilmek için Xbox almak istemem ve natürel ki de bunların sonucu olarak beni Xbox tarafına çeken oyun olması yetiyor sevmem için. Beni Xbox tarafına çekecek kadar sevmemin sebebiyse çoğunuzun kestirim edebileceği o meşhur Silent Cartographer kısmı ve Installation 04’e birinci inişimiz. Her ne kadar 2007’de açık dünya oyunları artmış olsa ve Half-Life 2 isminde devasa bir şey var olsa da o periyoda kadar yalnızca PS1 ve PS2 sahibi olmuş olmam ve PC’min de bayağı makûs olmasından ötürü 6 yıllık oyun benim üstümde çok büyük bir tesir bırakmıştı. Bilhassa o Silent Cartographer kısmını oynadığımda “Keşke bir Halo’yu istediğimiz üzere gezebildiğimiz bir Halo oyunu yapsalar” diye düşündüğümü net hatırlıyorum. Ve 14 yıl sonra bu isteğime sonunda kavuştum.
YENİDEN Mİ AÇIK DÜNYA OYUNU?
Artık biraz oturup gerçekçi olalım. Halo yıllardır birebir başta devam eden bir seri. Her oyun 10-15 kısımdan oluşuyor, siz de uygun ya da berbat bu kısımları tamamlayıp sona ulaşıyorsunuz. Tekrar oynanabilirliği de oyunun çoklu oyuncu modlarının yanı sıra kısımlardaki toplanabilirler (özellikle Skull’lar) için tekrar oynama ve zorluğu arttırıp başarımların peşinde koşmaya dayalı. Klasik, eski başta bir oyun mantığı. Bu mantık da üzerine yenilik konmayınca, bir de kıssada ne yapılacağı bilinmeyince Halo 5’te yaşını göstermeye başlamıştı. Haliyle de açık dünyaya gitmek en kolay tahlillerden biriydi Halo Infinite için.
Fakat o denli “Hadi açık dünya olsun” diyerek olmadığını da biliyoruz hepimiz. Şükür ki 343 Industries de bunun farkında olsa gerek, zira hem kıssa açısından mantığa oturtmuşlar hem de oynanış açısından gereksiz hissettirmemişler. Mümkün olduğunca kıssa hakkında az spoiler vermeye çalıştığımdan kıssadaki mantığının “İnsanlığın son şansı” diyerek geçiştireceğim. Oynanış açısından da açık dünyada yaptığınız her şeyin vakit öldürmektense her biçimde yardımcı olması yeteri kadar yeterli bir teşvik olduğunu söyleyebilirim.
Halo Infinite’de artık her açık dünya oyununda görmeye alıştığımız “Kule Ele Geçirme” vazifeleri süratli seyahatlerin yanı sıra, istediğiniz silahı ve aracı almanız için de kullanılıyor mesela. Etrafta topladığınız Mjolnir Kasaları çoklu oyuncu modu için yeni boyalar ve takılar açıyor. Asker kurtarma misyonları, ufak yan misyonlar üzere şeyler de yeni silahlar ve araçlar kullanabilmeniz için Valor puanı veriyor. Oyunu natürel ki de bunların hiçbiriyle uğraşmadan da bitirebilirsiniz, lakin bulunan aktifliklerin hepsinin oynanışı daha da eğlenceli bir noktaya taşıması vaktinizi boşa harcıyormuşsunuz üzere hissettirmiyor. Ha fakat isterseniz TES IV: Oblivion tanıtımında söylenen “Şu dağı görüyor musunuz? Oraya tırmanabilirsiniz.” olayını da gerçekleştirebiliyorsunuz. Oyunda bir yere gidebileceğinizi görüyorsanız oraya gidebiliyorsunuz bir formda. Bunun sayesinde de hem toplanabilir eşyaları bulmak bir epey zorlayıcı olmuş, hem de oyunun her köşesine Easter Egg sıkıştırmayı becermişler.
Bu açık dünyanın eğlenceli kılınabilmesi için de yalnızca klasik bir Halo oynanışı yetmiyor maalesef. Halo Infinite’in oynanışı özünde Halo: CE ve Halo 3’ü andırsa da bilhassa silahların kullanımı ve vuruş hissiyatı bir oldukça düzgünleştirilmiş. Düşmanların zayıf noktalarına nişan almak her zamanki üzere değerli, ancak bilhassa çokça zırh giymiş Brute’lar ve Hunter’larla kapışmak hakikaten birer mini-boss dövüşü havası veriyor. Olağan zorlukta bile hazırlıksız yakalanırsanız ağzınızı çok hoş kırabiliyorlar. Etrafınızdaki silahları, ekipmanları, patlayıcıları güzel kullanmanız; her ihtimale hazırlıklı olmanız gerekiyor. Olağan boss dövüşleri de serinin en güzelleri diyebilirim. Birçoklarını o denli paldır küldür dalarak öldüremiyorsunuz, dediğim üzere etrafınızı güzel kullanmanız gerekiyor. Ayrıyeten kimilerinin da farklı mekanikleri oluyor yenebilmeniz için. Bu sefer bu türlü üstünde durmuş olmaları sahiden hoşuma gitti.
Ancak Halo Infinite’in öbür Halo oyunlarına kıyasla olan en büyük farkı oynanışın suratının artmış olmasından geliyor. Bunun da en büyük sebebi oyuna yeni eklenen kanca mekaniği. Evet, düşmanların nerede olduğunu gösteren dart sensörü, sizi gelen hasarlardan koruyan bir duvar ve Halo 5’te direkt mekanik olarak bulunan, istediğiniz tarafa süratle kaçmanızı sağlayan iticiler de ekipman olarak bulunuyor Infinite’de. Lakin bunların hiçbiri Halo’nun oynanışı kanca üzere büsbütün değiştirmiyor. Bu kancayı oyunda ağacından yerdeki silahlara kadar katı olan ne varsa tutturup kendinize çekebiliyor ya da ona gerçek kendinizi çekebiliyorsunuz. Oyunun açık dünya olduğunu da hesaba kattığımızda bu mekanikle yapabileceğiniz şeylerin hududu ekipmanlar ve sizin hayal gücünüz oluyor artık. Shotgun’ınızdaki son mermiyi kullanıp uzakta gördüğünüz roketatarı kendinize çekip üstünüze gerçek çullanan Brute’e roket mi yağdırırsınız, tepenizde hudut bozucu derecede uçan Banshee’ye kancayı takıp içindeki Elite’i aşağı mı atarsınız size kalmış.
Bu bahsettiğim “katılık” olayının yalnızca kanca değil, atılabilen tüm ekipmanlar için geçerli olduğunu da belirtmemde yarar var natürel. Mesela bossun daima görünmez olduğu bir dövüşte etrafa dart sensörü atarken kazara biri bossun üstüne geldi, bu da haliyle işimi bayağı kolaylaştırmıştı. Tüm bunları fark ettiğimde de bu oyunu neden bu kadar sevdiğimi anladım. Zira bu oyun istediğim açık dünya Halo oyunu olmasının yanı sıra, bir yandan da en sevdiğim açık dünya – sandbox oyunu olan Breath of the Wild’dan acayip biçimde esinlenmişti bariz bir halde. Evet, bu benzetmeyi duymaktan sıkılmışsınızdır diye iddia ediyorum fakat gerçekten oyunda yapabileceğiniz şeyler tıpkı BotW üzere ekipmanların ve sizin hayal gücünüzle hudutlu.
Açık dünyanın tek büyük sorunuysa oyunu düzeltmek için bir yıl ertelendikten sonra bile Co-Op modunun eksikliği olsa gerek. Yani evet, kıssada tek olmanızın bir mantıklı açıklaması var lakin Halo dediğimiz seri her vakit Co-Op’uyla ön plana çıkan ve en eğlenceli anları yaşadığınız modlardan birisi. Bu türlü bir özgürlük tanıyan sandbox oynanışa sahip açık dünya oyunda Co-Op’un en azından çıkışında olmaması üzücü. En azından üç-beş ay sonra tekrar dönmek için mantıklı bir sebebim olacak “Başarımları temizlemek” dışında.
MASTER CHIEF, KİŞİLİĞİNİZ SIZIYOR EFENDİM
Pekala tüm bu mekanikleri nasıl bir kıssaya oturtmuşlar diye merak ediyorsanız haklısınız, zira Halo 5’in yarattığı o kaostan sonra nasıl toparlanacak diye düşünüp durmuştum ben. Rastgele bir biçimde spoiler vermeden kısaca özetlemem gerekirse “Bir formda, birazcık akla mantığa oturan bir biçimde toparlamışlar” olurdu herhalde. Halo 5’in (ve haliyle Halo Wars 2’nin de) sonrasında geçen olayları oyun içinde anlatarak, Cortana ve Banished olaylarını tahminen biraz üzücü, tahminen de biraz hudut bozucu bir biçimde olsa halletmişler. Ancak dürüst olayım, şayet seriye birinci kez giriyorsanız ya da daha yeniyseniz zevk alma ihtimaliniz serinin hayranlarına kıyasla bayağı düşük.
Lakin enteresan bir biçimde Halo Infinite’de benim en çok ilgimi çeken şeyin öykü ilerleyişinden daha çok Master Chief’in karakter gelişimi oldu. Çoklukla soğuk, misyon adamı ve önder olarak portrelenmiş bir karakter malumunuz Master Chief. Halo Infinite’e de bu türlü başlıyor haliyle, ama oyunda ilerledikçe Echo-216 ve The Weapon ile etkileşimleri sayesinde bazen ilerleme suratında sorunlara yol açsa da değişiyor. Çoklukla bayağı alıştığımız klişelerden sonra Halo’da iki karakterin varlığı hem oyuna hem de Master Chief’e başka bir tat katmış hakikaten. Ayrıyeten yıllardır yaşadığı ve kaybettiği şeylerden sonra Master Chief’in artık “düz üstün asker” olması nitekim sıkıcı olmaya başlıyordu. Bir de bunun üstüne açık dünyadaki asker kurtarma vazifelerini yaptıkça, etraftaki askerlerin ve uzaylıların Master Chief hakkında söylediklerini dinleyince insan daha da bir gaza geliyor.
Karakter seslendirmeleri de bir o kadar başarılı. Master Chief’in seslendirmeni Steve Downes tekrar az işle hoş bir performans sunmuş fakat asıl yükü oyunun geri kalanındaki seslendirmenler taşımış. Evvelki oyunlarda da Cortana’nın seslendirmesini yapan Jen Taylor, yeniden evvelki oyunlarda olduğu üzere Hekim Halsey’nin, bir de üstüne yeni yapay zekâ hologramımız “The Weapon”ın seslendirmesiyle üç farklı performansla muhakkak yıldızlardan biri olmuş. Başka yıldızsa katiyen Grunt’ların seslendirmelerini yapan grup. Echo-216 ve The Weapon’ın oyunun ciddiyetini kıran diyalogları bir yana, Grunt’ların savaş esnasında söylediklerini dinlemek acayip eğlenceli olmuş her zamanki üzere. Siz orada Elite’leri, Jackal’ları temizledikten sonra Grunt’ın tekinin “Evet Master Chief, sonunda ikimizin kalacağını biliyordum!” demesi ya da Propaganda Kuleleri’ndeki “Ya Master Chief şu kuleleri patlatıp durma, işsiz kalacağım senin yüzünden” demesi durduk yere güldürüyor.
İNİŞLİ ÇIKIŞLI BİR BAĞLANTI
Halo Infinite’in öykü modu çıkmadan yaklaşık bir ay kadar evvel de çoklu oyuncu modu “Beta” etiketi altında çıkmıştı malum. Fakat hepimizin de varsayım ettiği üzere bu bir betadan daha çok, kıssa modundan evvel çıkarıp suyu test etmekti. Çoğunuzun oynadığını kestirim ediyorum, hem Xbox’a hem de PC’ye çıkmış olmasının yanı sıra bir de fiyatsız olması birçok insanı cezbetmiştir haliyle. Fakat tekrar de bahsetmek lazım birtakım şeylerden.
Hepsinden evvel çoklu oyuncu modunun oynanış açısından nitekim başarılı olduğunu söylemem lazım. Silahların hissiyatının düzgün olduğundan aslında bahsettim lakin harita dizaynlarını da biraz övmem gerek. Halo 5’i birinci haritalarından sonra çoklukla Forge’dan yapılmış, birazcık “meh” haritalar doldurmuştu ve pek bir mantık yoktu haritalarda. Halo Infinite’deyse haritalar ekseriyetle klasik “Üç Koridor” yapısı düşünülerek tasarlanmış ve hepsi de bir biçimde farkını hissettiriyor. Ancak Big Team Battle’ı seven biri olarak söylemem lazım ki maalesef bu farkı BTB haritalarında hissedemedim ben. Güya üç BTB haritası da birbirinin devamı üzere. Umarım biraz daha çeşit gelir.
Sorunları de yok değil natürel. Oyun modlarının azlığı onlardan biri. Daha doğrusu oyun modlarının playlistlerinin azlığı desem daha hakikat olur, çıkış devri için yeteri kadar mod var aslında. Tekrar Halo 5’te bu sorunu yıllar evvel çözmüş olmalarına karşın çıkışında Süratli Oynama, Botlarla İdman, Big Team Battle ve Rekabetçi Arena’yla geldi Halo Infinite.Halo 5’te İSTEDİĞİNİZ oyun modunun rekabetçi versiyonunu oynayabiliyorken Halo Infinite’de rastgele oyun modları ortasında dönüp durmak biraz yorucu. Neyse ki ben bu satırları yazarken Fiesta, Slayer, SWAT üzere oyun modlarının playlistleri oyuna eklendi lakin şu an bunların eklenmiş olması bu sorunları yaşamadığımız gerçeğini değiştirmiyor.
Ve natürel ki en büyük sorun hepimizin farkında olduğu şu tuhaf Battle Pass ilerleme sistemi. Günümüzde çıkmış bir çoklu oyuncu oyunda, hele ki ücretsizse Battle Pass sistemi de kaçınılmaz oluyor aslında. Hatta dürüst olayım, Master Chief Collection’da yapılan Battle Pass denemesinden sonra Halo Infinite’inki için de bayağı umutluydum. MCC’deki en hoş yanlardan biri olan kalıcı Battle Pass mantığını tutmalarına sevindim ancak geri kalanında maalesef ki bayağı tuhaf bir sisteme gitmişler bu sefer.
Oyunda oynama biçiminize nazaran düzey atlama diye bir şey yok, büsbütün günlük ve haftalık misyonları yapıp yapmamanız değerli Infinite’in Battle Pass sisteminde. Ne bileyim, mesela bir maç çok yeterli oynadınız, tüm kadrosu taşıdınız ve galibiyet mi getirdiniz? Siz, ekip arkadaşlarınız, hatta rakip kadro bile tıpkı deneyim puanını kazanıyor yalnızca “1 maç tamamla” vazifesini yaptığınız için. Dürüst olayım benim hoşuma gitmişti en başta. Uygun oynayan ya da oynamayan herkesin oyuna dahil olabilmesi için hoş olduğunu düşünmüştüm, ancak sonra birkaç maç acayip âlâ oynayıp da ödüllendirilmediğimi hissetmek canımı sıkmaya başladı. Verilen deneyim puanının da çok az olduğunu belirtmekte yarar var doğal. Şimdilik buna da günlük en azından bir Battle Pass düzeyi atlamayı garantileyecek halde maç tamamlama vazifeleri ekleyip yara bandı misali tahlil ürettiler ve ilerleyen aylarda düzgün bir formda yapacaklarını söylediler fakat evvelki paragrafta da dediğim üzere, bu problemlerin yaşanmadığı gerçeğini değiştirmiyor bu.
Şayet PC tarafında şimdiden hilecilerin belirmesini de bir kenara koyarsak (her oyunda beliriyorlar malum) oyunun çoklu oyuncu modu hakkında diyebileceğim şeyler bu kadar aslında. İki tane topluluğu dinleyerek ve planlarına da uyacak biçimde düzeltebilecekleri sorun dışında hakikaten de çok büyük bir sorun yok. Birebir devirlerde çıkan başka çoklu oyuncu modu odaklı oyunların yaşadığı sorunları ve Halo’nun da bir yıl ertelendiğini düşünürsek aslında bayağı olağan bir şey lakin yeniden de insan 2021 yılında çok büyük sorunları olmayan oyun oynayınca bir şaşırıyor.
ZETA HALO’DA GÜN DOĞUMU İZLEMEK
Teknik açıdan da Halo Infinite, en azından Xbox Series X tarafında pek tatmin edici. Görsel açıdan tekrar bir yıllık ertelenmenin artılarını görüyoruz lakin yeniden de bu oyunun Xbox One’a da çıktığı gerçeğini değiştirmediğinden çok yeni kuşak bir şey gördüğümü söyleyemem. Birtakım yerler, bilhassa Forerunner temalı yerlerin ışıklandırmaları inanılmaz hoş görünüyor fakat. Oyunun tasarım olarak Halo’nun özünü korumuş olması ve Halo 5’te gerçekçilik ismine tercih edilen kimi kararların gitmiş olması da keyifli etmedi değil. Açık dünyada da harita tek seferde yükleniyor, görüş alanı bayağı bir fazla ve buna karşın 60fps’i neredeyse eksiksiz halde sunuyor olması tatmin edici. 120fps moduysa her ne kadar çoklu oyuncu tarafı için pek uygun çalışsa da öykü kısmında stabil bir biçimde sunamadığından pek önerebileceğim bir versiyon değil Series X için. Xbox’ın VRR (FreeSync özellikli monitörlerde) takviyesi olmasına karşın Microsoft stüdyosunun bunu desteklemeyen bir oyun yapması biraz can sıkıcı.
Seslendirmeye değinmiştim evvelce lakin oyunun müziklerinin de genel olarak kusursuz olduğunu ayrıyeten bir paragrafta belirtmek istedim. Ori ve Immortals: Fenyx Rising’in bestekarı Gareth Coker, Starbound’ın bestekarı Curtis Schweitzer ve Death Stranding, What Remains of Edith Finch üzere oyunların orjinal bestelerine eşlik edip, Eastward’u da besteleyen Joel Corelitz üçlüsü hakikaten oyunun atmosferini yakalayan; gerek klasik Halo modüllerinin yenilenmiş hallerini, gerekse kendi orjinal işlerini başarılı bir formda bestelemiş. Zeta Halo’da bir dağın doruğuna tırmandığınızda “Zeta Halo”nun çalması, ağaçlık bir alandan geçerken “Through the Trees”in hafif hafif gelmesi nitekim beğenilen dokunuşlar olmuş. Genel olarak ses efektleri, bilhassa düzgün bir hoparlör ya da kulaklık kullanıyorsanız çok düzgün. Battle Rifle’ın üçlü atışındaki tok ses, Spartan Core aldığınızda gelen ses efekti çok lakin çok tatmin edici.
Günün sonunda Halo Infinite’den bu kadar mutlu ayrılacağımı düşünmüyordum. Bu yıla girerken beklentimin en az olduğu, hatta tekrar hayal kırıklığı yaşayacağımı düşündüğüm tek Xbox oyunuydu Halo Infinite. Lakin hem çoklu oyuncu tarafında hem de kıssa modunda beklentilerimi çok rahatlıkla aşmış bir oyun oldu. 343 Industries’in bu kadar bekleyişin üstüne bir de ertelenme girince her ne kadar birkaç sorunu de olsa sonunda çoklu oyuncusu da, kıssası de başarılı bir Halo oyunu yapmış olması tüm takımı rahatlatmış olsa gerek herhalde. Artık merak ettiğim tek bir şey kaldı: Bundan sonrası ne olacak?
