Kelam konusu eski Final Fantasy oyunları olunca hangi versiyonun en yeterli ve son versiyon olduğu konusu tam bir bulamaca dönüyor. Çünkü her versiyonun özü, anlattığı kıssa falan sabit olsa da versiyonlar ortasında o kadar farklı özellikler bulunabiliyor ki, oturup günümüz oyunlarının önsipariş listelerine bakar üzere karşılaştırma yapmak gerekebiliyor. Bunun Gameboy için olanı var, NES versiyonu var, Playstation için olanı ve hatta cep telefonlarına çıkmış olanı bile var! O yüzden geçtiğimiz aylarda Final Fantasy Pixel Remasters’ın birinci altı oyunu kapsayacağını duyunca bunun “Hangi versiyonu oynasam?” sıkıntılarımıza kesin bir tahlil olacağını ummuştuk. Ha, o denli oldu mu? Bu bahiste internette çeşitli fikirler var, ben de kendi deneyimlerimi paylaşarak size bu versiyonların oynamaya bedel olup olmadığını anlatmaya çalışacağım.
Final Fantasy I
Serinin benimle yaşıt olan birinci oyunuyla başlayalım bakalım. FF I’e birinci adım atmanızla birlikte muhtemelen birinci fark edeceğiniz şey –hayır, müthiş gözüken fontları kastetmiyorum yahu. Tamam, birinci fark edeceğiniz şey muhtemelen onlar olacak gerçi lakin en azından internette milyon tane farklı mod bulunuyor onu düzelten. Neyse, birinci fark edeceğiniz şey diyordum… Hah, müzikler! Açıkçası yepyeni bestekar olan Nobuo Uematsu’nun nezaretinde elden geçirilmiş müzikler tek sözle enfes. Vaktinde midi midi dinlediğimiz o müziklerin bugünün standartlarıyla çağdaş bir dokunuş almasına bayıldım her şeyden evvel. Hem yeni hem de nostaljik hissettiriyorlar -ki bir Remaster’dan beklediğimiz şey de tam olarak bu değilse nedir yani?
Müzikleri geçtikten sonra karakter yaratarak maceramıza başlıyoruz. FF I, dört Warrior of Light’ın gelişini müjdeleyen bir kehanetle açılış yapıyor. Burada karakterlerinizi istediğiniz sınıflara atayabiliyorsunuz. (Warrior, Thief, Monk, Red Mage, White Mage, Black Mage) Ondan sonra da hükümdarın kaçırılan kızını bulmaydı, elf prensini uyandırmacaydı derken kehanetin asıl gereklerini getirmek üzere dört bir yana maceraya atılıyoruz.
Hani demiştim ya eski FF’lerin neredeyse hesap makinesine bile çıkmış özel versiyonları var diye, Final Fantasy I o açıdan temel olarak (özellikle de grafiksel anlamda) NES versiyonuna bel bağlıyor. PS1 versiyonunu bilenler ve oynamış olanların grafiklere burun kıvırmalarının en büyük sebebi de bu muhtemelen. Lakin her ne kadar PS1 görselliğinin daha göze beğenilen geldiğini kabullensem de NES’teki pikselleri kendine temel seçmiş olan Pixel Remaster versiyonlarının da kendi içinde bir bütünlük barındırdığını, nostaljik hissettirdiğini inkâr edemem.
Öteki alanlarda da farklı farklı versiyonların özellikleri bir ortaya getirilmiş. Büyü sistemi alışıldık MP sistemini değil, D&D oyunlarını andıran düzey seviye büyü slotlarının olduğu bir sistem kullanıyor mesela. Karakter özellikleri, bosslar, düşmanlar Game Uzunluk Advance versiyonunu temel alıyor vs.
Bunlara ek olaraksa bence bu Remaster versiyonlarının asıl parladıkları kısım olan arayüz yenilikleri ve oynanış kalitesini arttıran özellikler var. Sağ üstte yer alan küçük harita yolunuzu bulmayı inanılmaz akıcı ve kolay hâle getiriyor mesela. Tıpkı vakitte dünya haritasında hangi bölgede kaç tane sandık ve hazine var, ne kadarını buldunuz üzere bilgilere de ulaşmak mümkün. Dövüşlerin çok daha süratli ilerlemesini sağlayan, karakterinizin son girilen komutları otomatik tekrar etmesini sağlayan Auto-Battle özelliği adeta bir lütuf. Evvelden savaşta saldırdığınız düşman ölürse ve başka karakterlere tıpkı düşmana saldırma buyruğu verdiyseniz o hücumlar boşa giderdi; artık sıradaki maksada saldırıyorlar otomatik olarak -ki bu da sizi hudut harbinden koruyor. Menüler çok açıklayıcı ve işinizi kolaylaştırıyor. Envanter idaresiyle çok vakit kaybetmek istemezseniz karakterleriniz için optimize ekipman seçen bir tuş bile eklenmiş. Quick Save ve Auto Save üzere vakit ve hayat kurtaran günümüz standardları da yerli yerinde.
Lakin bu kadar hoşluğun üstüne limon sıkan bir ayrıntı var ki… O da oyunun GBA ve 20. Yıl Dönümü sürümlerinde bulunan The Soul of Chaos ve The Labyrinth of Time bonus içeriklerini dahil etmemiş olmaları. Hani onu da ekleselermiş “FF I’in kesin sürümü budur!” diyebilecekken bu eksiklik tadımı kaçırdı doğrusunu isterseniz. Ancak bunu saymazsak birinci oyun için pek hoş ve keyifli bir Remaster ortaya çıktığını söyleyebilirim.
Final Fantasy II
Hah, gelelim serinin kara koyunu olan Final Fantasy II’ye. Öncelikle her seferinde tekrar tekrar söylememe gereksiniminiz yok diye düşündüğüm için müzikler konusundaki fikirlerimin oyunların üçü için de geçerli olduğu konusunu ortadan çıkartayım. Yenilenmiş müzikler enfes. Adeta Nobuo Uematsu vaktinde müzikleri bu halde yazmak istemiş de teknolojik imkansızlar yüzünden midi formatına çevirmişler, şimdiyse gerçek hallerini kullanma fırsatı yakalamışlar üzere. Emsal bir halde fontlar hâlâ çok berbat. Grafiklerse üç oyunun birbirleriyle dengeli ve nostaljik bir hava yakalaması açısından bence başarılı ancak dediğim üzere, farklı versiyonların görselliğini (PSP) tercih edenleri de anlayabiliyorum.
Gelelim bu oyundaki karakterlerimize! Bu sefer birinci oyundaki üzere sınıflarımızı değil lakin direkt karakterlerimizi yaratıyoruz başlarken. Oyunun bu karakterlere tabiatıyla atadığı isimler Firion, Maria, Guy ve Leon ancak siz isterseniz değiştirebiliyorsunuz natürel. Lakin birinci oyundaki üzere “sınıf” seçmediğimiz dikkatinizi çekmiştir tahminen. FF II’nin serinin kara koyunu sayılmasının sebeplerinden birisi de serinin başka oyunlarına nazaran biraz daha “deneysel” takılması. Burada da sınıf sistemi ve düzey atlamaca yerine farklı bir “yetenek” sistemi denemişler mesela. Özetle siz bir silahı, yeteneği daima kullandığınızda o mevzudaki hünerleriniz yavaş yavaş gelişiyor. Gerçi hakkını vereyim, o kadar da yavaş gelişmiyor. Remaster versiyonu vakit zaman tam bir karın ağrısı olan bu gelişme sistemini büyük ölçüde hızlandırmış. Üstüne bir de az evvel FF I kısmında da belirttiğim Auto-Battle özelliği sizin son girdiğiniz komutu otomatik tekrar ettiğinden siz artta diğer şeylerle oyalanırken grind yapmak bile mümkün; bu da eskisi kadar çileli bir uğraş olmaktan çıkartmış bu yetenek sistemini. Yeniden de yeni bir büyü falan aldığınızda işe fayda hale gelmesi için evvel grind yapmak zorunda kalmak hâlâ biraz can sıkıcı. Ha, bu ortada büyülerden bahsetmişken… Bu oyundan itibaren alışılageldik MP sistemi geçerli büyüler için birinci oyunun bilakis.
Birinci oyundaki isimsiz, standart karakterlerin bilakis bu sefer oyundaki karakterler önemli halde daha fazla kişilik sahibi. Palamecia İmparatoru’nun Fynn kasabasına yaptığı ataktan ötürü öksüz kalmış dört genç olarak kendimizi Prenses Hilda’nın tertiplediği isyanın ortasında buluveriyoruz. Bir yandan Maria’nın kayıp kardeşi Leon’un izini sürerken bir yandan da Wild Rose ismindeki bu isyancılara Dreadnaught ismindeki hava gemisinin tamamlanmasını engellemek için yardım ediyoruz; çünkü o geminin tamamlanması İmparatorluk ismine büyük bir zafer manasına geliyor. O ortada entrikalar, ihanetler gırla dönüyor alışılmış bir yandan. Milletin abarttığı kadar “kara koyun”luk bir oyun değil aslında fakat deneysel takıldıkları kısımlar biraz belirli ediyor kendini doğrusu.
Genel olarak tekrar NES versiyonunu temel alan FF II de limonunu kendi getirmiş gelirken. Bunda da niyeyse GBA ve PSP versiyonlarında olan, konusuna spoiler olacağı için değinemediğim fakat oyundaki karakterleri ve olayları bir tık daha derinleştiren Soul of Rebirth isimli öyküyü dahil etmemişler ne yazık ki.
Final Fantasy III
Serinin meraklıları hatırlayacaktır, özgün oyun 1990 yılında çıkmış olmasına karşın Japonya dışında birçok oyuncunun bu oyunla tanışması 2004 yılında yapılan 3 boyutlu bir Remake’in Nintendo DS’e çıkışıyla gerçekleşti. Daha sonraki versiyonların birden fazla da bu portu kendine temel aldı esasen. Lakin FF III o versiyondan da birtakım elementleri almış olsa da asıl temeli özgün Famicom sürümünden geliyor. Ve doğrusunu söylemek gerekirse bu üç oyun ortasında son biçimde en uygun tecrübeyi sunan sürüm olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Üstelik bu sefer limon da sıkılmıyor keyfinize, zira eksik içerik yok. Oh be!
Tekrar dört yetim çocuğun kazara düştükleri mağarada buldukları kristal tarafından seçilmeleriyle başlayan macera öteki elemental kristallerin peşinde koştuğumuz serinin ikonik öykülerinden birine hakikat evriliyor. Birebir vakitte ileride serinin alameti farikalarından birisi haline gelecek olan “Job” sisteminin de birinci iterasyonu burada. Yarattığınız dört karakter oyuna çok zayıf birer Onion Knight olarak başlıyor ve gücünü aldıkları her kristal sonrasında yeni birtakım sınıf seçenekleri kazanıyorlar. Bu sınıflara savaş dışında istediğiniz an, kolay bir formda geçiş yapabiliyorsunuz. Onion Knight başladınız, Monk’a döndünüz ancak gnome kasabasına girmek için “mini” olmanız gerektiğinden ufak haldeyken Monk halinizle düşmanların burnunu bile kanatamıyorsunuz; hop diye Red Mage’e geçip büyü yağdırmaya başlayabiliyorsunuz. Bu açıdan tek ıstırap oyunun sizi yer yer muhakkak sınıflara değişmeye neredeyse “zorunda” bırakması. “Bu karaktere şu sınıfı uygun gördüm, bundan sonra yalnızca onu kasacağım” diyemiyorsunuz pek. Yani diyorsunuz lakin kimi noktalarda alternatiflere de açık olmaya itiyor oyun sizi. Tekrar de bu dediğim biçimde kısımlar azınlıkta olduğundan kalan vakitlerde istediğiniz üzere kasabiliyorsunuz karakterlerinizi.
Haritaların bilhassa keşfedilmeyi bekleyen tonla kapalı eşya ve bölge içeriyor olması da açıkçası öbür iki oyuna kıyasla keşif hissini çok daha fazla perçinliyor. Çalı çırpının içinden çıkan iksirlerin yanında yeni eklenen küçük haritayı da daima denetim eder buldum kendimi. Oyun da beni sıklıkla “Hmm, şurada bir sandık var lakin nasıl ulaşabilirim sanki?” biçiminde niyetlere iterek ödüllendirdi. Onun dışında tekrar öteki iki oyunun da incelemesinde söylediğim oynanış kalitesini arttıran özellikler motamot geçerli. Fakat sanırım en keyif alarak oynadığım FF III oldu sahiden de.
Oyunların tek tek ayrıntıları bu türlü; artık gelelim işin özetine. Final Fantasy Pixel Remaster projesi kusursuz değil. Daha uygun yapılabilecek ve hatta evvelden aslında yapılmış birtakım yanları olsa da kelam konusu oyunları çağdaş sistemlerde, yeniden nispeten modernize edilmiş bir halde oynatmanın en düzgün yollarından birisi yeniden de. Bilhassa oyun kalitesini arttıran özellikler her bir oyunu çok daha oynanabilir hale getirmiş, keyfini arttırmış. Açıkçası benim üzere Final Fantasy serisini çok seven bir oyuncuysanız oyunları tek tek almak yerine tam paketi alıp şimdiden IV – V ve serinin en düzgünlerinden olan VI’nın yolunu gözlemeye başlayın derim.
