Call of Duty: Vanguard – İnceleme

NFT işini hala tam anlamıyorum ancak şu maymunların, ayıların farklı farklı giydirilip satıldıkları “koleksiyon” eşyalarının Call of Duty oyunlarına benzediğini düşünüyorum. Ortada bir ayı var, ona yırtıcı batı şapkası takarsanız kovboy, forma giydirirseniz futbolcu oluyor. Ayı ise daima tıpkı ayı. Call of Duty’de de durum farklı değil. Oyundaki içeriklerdeki temaları değiştirdiğiniz vakit oyunla ilgili hiçbir şey değişmiyor. Örneğin bir kısımdaki eski bir treni alıp yerine manyetik tren, etrafına da Alman kamyonları yerine drone’lar koyabilirsiniz. Ne yaparsanız yapın Call of Duty birden fazla vakit daima makul bir kalitede kalıyor. Beklentisi sabit olan oyuncular için bu durum olumlu bile olabilir. Ayda yılda bir oyun oynuyorsanız alacağınız oyunun az çok ne olduğunu biliyorsanız. Lakin benim üzere biraz da yıllanmış oyuncular için Call of Duty’nin bu tercihi bir lanet olabiliyor.

Kapalı alanlara yaklaşmadan evvel sis bombalarınızı hazırlamayı unutmayın. Yoksa işte bu türlü kolay av olursunuz.

Vanguard, Call of Duty’lere orta sıra çıkan o riskli oyunlardan biri değil. Eski oyunlardan sevilen elementleri toplayarak çok reaksiyon çekmeden o alışılan tecrübesi sunmaya çalışıyor.

Biliyorsunuz Call of Duty’lerde Dünya’yı, o olmadıysa, Amerika’yı kurtarmamak olmaz. Vanguard’da durum çok farklı sayılmaz. İkinci Dünya Savaşı bitmek üzere ve Alman’lar gerisi arkasına büyük darbeler almaktalar. Müttefikler, Nazi Almanyası’nın savaşın kaybedilmesi durumunda devreye sokmayı planladıkları acil durum planından haberdar oluyorlar. Planın ne olduğu muhakkak değil fakat elbette ki durdurulması gerekiyor. Bütün saçma aksiyon sinemalarda olduğu üzere hâkim güçle bu planın saklandığı noktaları yerle bir etmektense, Benetton reklamı başında çok milletli bir özel tim olan “Task Force One” kuruluyor.

Vanguard’da dar alanları gören kilit nokta sayısı çoğalmış. Bilhassa Killstreak toplamak isteyen oyuncuların haritaların dışlarından oynaması daha makul oluyor

Oyundaki karakterler hayali isimler olmasına karşın aslında tarihte yeri olan bireylerden ilham alınarak yaratılmışlar. Sovyet bayan keskin nişancı Polina Petrova mesela Lyudmilla Pavlichenko’nun ta kendisi. Lyudmilla, ikinci dünya savaşında bir kısmı üst rütbeli kumandanlar dahil olmak üzere 309 düşman askeri öldürmüş ve kısa müddette ismi Alman askerleri ortasında bir mit haline gelmiş bir şahsiyet. Takımın önderi Arthur Kingsley ise Afrika asıllı Amerikan vatandaşı Sydney Cornell olarak oyunda yer alıyor. Kendisi bir savaş kahramanı olmasının yanı sıra, Normandiya çıkartması öncesinde cepheye inen birinci Afrika asıllı asker olmasıyla öne çıkıyor. Wade Jackson ünlü pilot Vernon Micheel, Avustralya’lı hayali karakter Lucas Riggs ise Yeni Zelanda kahramanı Charles Upham’dan ilham alıyor.

Bu türlü kıymetli isimleri baz alan bir eser olunca elbette bu takımın yaptıkları kadar kim oldukları da kıymetli hale geliyor. Hasebiyle Pasifik Denizi’nden, Stalingrad’a kadar çok sayıda farklı ortamda geçen öykülere şahit oluyoruz. Şayet dikkatli okuyorsanız senaryonun yalnızca 5 saat sürüyor olması gözünüzden kaçmamıştır. Vanguard’ın öykü kısmı yalnızca iki uzun sinema kadar ve bence bu mühlet anlatılmak istenen öyküyü sunmak, karakterleri sevdirmek bence çok fakat çok az bir müddet. Assassin’s Creed Valhalla’da olduğu üzere gereksiz uzatılan saçma vazifeli oyunlara da güzel yaklaşmıyorum fakat oyuncuların tonla para döktüğü bir oyunun içeriği bu kadar olmamalı.

Çok oyunculu oyunlarda alt yazıları açmayı unutmayın. Silah sesinden duymasanız bile yazılı olarak değerli tüyolar kapabiliyorsunuz

Bu incelemede uzun uzadıya kıssayı tartışmak, kısımlardaki ayrıntıları konuşmak isterdim lakin esasen iki cümle yazsam senaryonun yarısını ifşa etmiş olacağım zati. Çok fakat çok genel bir formda bahsetmek gerekirse kısım sayısı az olduğu için çabucak hemen hepsi ortalaman üstü kalitedeler. Buna karşın ileride simge olacak, yıllar sonra bile konuşulacak o çok özel kısımlardan bence Vanguard’da yok.

Rüzgar üzere geçti

Keskin nişancı tüfekleri hala çok ölümcüller fakat haritada bunları kullanacak alanlar daha hudutlu.

Tek kişilik senaryonun artık yan eser, ana yemeğin ise çok oyunculu içerik olduğu varsayacaksak bu noktadan sonra yorumlarım kısmen daha olumlu olacak. Oyunun çok oyunculu içeriği katiyen Cold War kadar makus değil. Serinin son periyotta kazandığı dinamizm ve bunun getirdiği kısım dizaynları oyunu daha eğlenceli hale getiriyor. Toplamda 20 harita var ve haritaların birden fazla Cold War’un anlamsız ve işlevsizcesine büyük haritalarına nazaran daha oturaklı. Beğendiğim bir öteki yenilik de oyuncu sayısının tercihlere nazaran belirlenebilir olması olmuş. Mesela ben tırnak kadar haritalarda 18 kişi savaşmaktan nefret ediyorum. Şayet taktiksel oynanışı seçersem bu sayı 12’ye iniyor ve her askerin daha kıymetli olduğu lakin aksiyonun azaldığı maçlara imkân veriyor. En yüksek oyuncu sayısı ise Blitz’de, 46’yı buluyor.

Nefret etmekten asla vazgeçmeyeceğim Cold War’u saymazsak son devirde daima üstüne ekleyerek giden oynanışının bu yılki en büyük yeniliği kırılabilir yüzeyler olmuş. Bir Rainbow Six Siege değil ancak camlar ve kâğıt üzere zayıf yüzeyleri parçalamak artık mümkün. Siege’den farklı olarak harita kendini yenilemiyor hasebiyle bu yüzeylerin meyvesini yalnızca oyunun başında alıyoruz. Aksiyon başlar başlamaz kırılabilecek, yıkılacak her şey yıkılıyor sonra da sıradan bir haritayla baş başa kalıyorsunuz.

Vanguard silah eklentileri konusunda elini saklamıyor. Artık her silaha 10 kadar eklenti takmak mümkün.

Bunun oyunun başında farklı tesirleri olmuyor değil. Örneğin keskin nişancıların olduğu bir koridoru evvel yanlıyor akabinde “kapalı” duvarı kırarak bir anda önlerine fırlayabiliyorsunuz. Başarılı olduğu anlarda nitekim insanın kalbini hızlandıran müsabakalara imkân verebiliyor lakin sorunları da yok değil. Örneğin tam manasıyla kapalı duvarlarda düşmanın ismi çıkabiliyor yahut tam bilakis hasımınız görmemesi gereken bir noktada sizi görebiliyor. Bu duvarlar hiç öngörülebilir değiller ve bu da oyuncu açısından önemli bir sorun yaratıyor. Bilhassa Search and Destroy üzere daha “profesyonelce” oynanan maçlarda bu yüzeylerin çok hengame çıkaracağına kuşkum yok.

Çok oyunculu içeriğin teknik tarafında ise o denli aman aman değişiklikler yok. Ayak seslerini azaltan Ninja’nın perk olarak geri gelmiş muhtemel Vanguard’ı olduğu kadar Warzone’u da farklı hale getirecek. Radar özelliklerinden korunma sağlayan Ghost ve Ninja’nın ise tıpkı ağaçta olması benim üzere susturucuyla gizlice takılmayı seven oyuncuları kesinlikle üzecektir. Ateş eden düşmanların radarda gözükmesi Radar Perk’üne bağlanmış ve bu mevzuda ne düşünsem bilemiyorum. Bir yandan susturuculu silahlara olan muhtaçlık azalırken öteki yandan harita okuyan, oyunu gözlemleyen üst düzey oyuncular bu perk’ü almadıkları sürece adeta cezalandırılmış oluyorlar. Dahası ateş eden ve oyuncular tarafından görülen oyuncular ortasında sembolik fark olmadığı için, yanlayacağınız düşmanın ateş sınırına da dan dun girmek mümkün oluyor.

Bilhassa daha önemli mod’larda olmazsa olmaz ekipmanlardan olan menzile dayalı tuzak patlayıcılar bu oyunda ölümcül değil de taktik ekipmanlar dahiline girmiş. Yani hem flashbang hem mayın almak artık mümkün değil. Çok küçük bir karar üzere gözükse de bu sebeple baskına dayalı oyunlar oynamak mayın varken mümkün olmuyor. Ya o odaya stun grenade yahut flashbang olmadan gireceksiniz ya da mayından vazgeçeceksiniz. Keskin nişancı olmaya çalışan oyuncular sevinecektir eminim lakin ben kullandığım kit dahilinde değerli bir özelliğimi kaybetmiş oldum. Artık sersemletici bombalar yerine direkt pişirdiğim el bombaları ile oda temizlemeye çalışıyorum ancak bu da kapı önünde vakit kaybetmem ve atağa açık olmam manasına geliyor.

Oyunda en nefret ettiğim kısım pasifikteki bombardıman misyonu oldu. FPS diye alıp denetimlerle boğuştum resmen.

Vanguard dahilinde listelenmiş çok sayıda oyun modu var. Bilhassa dikkatimi çeken tek yeni içerik “Champion’s Hill“ oldu. Bu moda şimdilik ikili yahut üçlü gruplar halinde giriliyor ve her ekibin muhakkak bir canı var. Gruplar birbirleriyle eşleştirildikten sonra 6 haritadan birinde makul bir müddet boyunca kapışıyorlar. Canlar el verdiğince yine doğmak mümkün. Oynayacak hayatı kalmayan kadro ise maçtan elenmiş oluyor. Bu varsayım edebileceğiniz üzere geriye tek bir ekip kalana kadar da devam ediyor. Elbette hem haritada hem de düşman haklayınca gelen paralarla perk’ler silahlar ve silah geliştirmeleri ayarlamak da mümkün oluyor. Maçlarda sıhhat puanları Warzone değil de daha klasik Call of Duty üzere bu yüzden hem ölmek hem de birkaç düşmanı birlikte öldürmek çok kolay. Birlikte takılan oyuncu kümeleri olduğu üzere, başka farklı saklanarak yahut haritaya yayılarak oynamak birden fazla vakit mümkün oluyor. Uzun vadede bir zombi modu üzere tutacağını sanmıyorum fakat başka oyun modlarından çok daha farklı bir içerik sunduğu için kendi kitlesini oluşturacağından eminim.

Yaşamayan meyyit oyun modu

Zombi modu demişken bahse girmemek olmaz. Vanguard ile ilgili bir başka hayal kırıklığı da Zombi modu oldu. Bilirsiniz, şayet oyunda makûs olan ve birlikte oynayamayacağınız arkadaşlarınız varsa istikametiniz ister istemez zombi modu oluyor. Olağan zorluklarda yalnızca bağlantı halinde kalarak düzgün makus kıssanın sonunu görebilmek mümkün. En azından evvelki oyunlarda durum buydu. Şu an için öykü içerikleri aktif değil. Treyarch’ın hazırladığı zombili kıssa içeriğinin geliş tarihi de şimdi muhakkak değil. Üretimciler bizlere zombi modunun karakterlerine aşina olmamız için mühlet tanımak istediklerini söyleseler de bayağı yetişmemiş muhakkak ki içerik.

Savaş öncesi Stalingrad’ın bu halini görünce insan üzülmeden edemiyor.

Tek kişilik senaryonun kısa olması, olağanüstü sahnelerin oyuna eklenmesini mümkün kılmış.

Beni daha çok rahatsız eden olaysa şimdiye kadar birçok Call of Duty oyununda süregelen asıl öykü modunun eksikliği oldu. Dark Aether’in gizemini, zombilerin gerisindeki gücü ve onu nasıl durdurmaya çalışacağımızı adım adım bu mod ile öğreniyorduk. Şu noktada pek jenerik olan düz bir zombi haritası var. İçerik olarak da harita o denli ahım şahım değil. Farklı oynanış tipi içeren portal’lardan birini seçiyor ve gittikçe zorlaşan dalgalar üzerinden bunları tamamlamaya çalışıyoruz. Zombilerden düşen modülleri sunağa koymak, havada uçan ether topunu haritanın sonuna kadar izlemek üzere pek sade misyonlar var zombi modunda. Son 6-7 yılda çıkmış Call of Duty oyunlarını göz önüne alarak konuşmak gerekirse Zombi içeriği en zayıf oyun Vanguard olmuş.

Bu formda bakıldığında üzülerek söylemeliyim ki Call of Duty Vanguard seriyi birkaç adım öteye götürecek özel bir oyun olmaktansa daha büyük ve değerli bir oyun gelene kadar bizi oyalaması beklenen bir orta öğün olmuş. Tek kişilik içerik olması gerekenden çok daha kısa ve tatmin edici değil, çok oyunculu mod ise her sene çıkan (Cold War felaketini saymıyorum) CoD oyunlarının ne üstünde ne altında. Zombi ise aslında varla yok arası… Bütün bunlara karşın bence Vanguard almak makûs bir yatırım olmaz zira çok oyunculu modu oynatıyor kendini. Tamam adamlar ihtilal yapmamışlar yahut seri büyülü bir formda çağ atlamamış ancak bu da gerekmiyor esasen. Warzone sayesinde eklenen yeni haritalar ve içerikler ve doyurucu silah sayısı sayesinde bu oyunu çok oyunculu olarak rahatlıkla 1 sene oynarsınız. Call of Duty Vanguard, makus bir yatırım değil ancak bu oyuna geçmek otomobil değiştirirken,3-4 sene kullandığınız otomobilin bir farklı modelini almaya benziyor. Birebir sürüş tecrübesi üstüne birkaç küçük yenilik işte.