İster Hitman üzere kalabalıklar ortasında geçsin isterse de Aragami üzere çalı çırpının içinden çıkalım dünyaya uzaktan bakmanın kendine has bir cazibesi var. Olay yalnızca bir düşmana gizlice yaklaşmaktan çok daha fazlası aslında. Bütün o dünyanın, o düşmanların siz yokmuşçasına yaşamaları gerekiyor. Mesela bir balo Casus 47 orada yokmuşçasına devam eder, berbat ninjaların yağmaladıkları köyse kahraman müdahale edene kadar yakılıp yıkılır. Her ne kadar Aragami’yi sevmiş olsam da serinin ikinci oyununda bunun biraz eksikliğini hissettim. Yaşayan bir dünyada ilerleme hissi yerine yalnızca benim için hazırlanmış, vakit ve gözleme dayalı bulmacalar beni karşıladı. Benimse tek istediğim biraz uzaklaşıp o ninja köylerini izlemekti.
Aragami 2, birinci oyunun yüz yıl sonrasında geçiyor. Berbatlar ve güzellerin klanları tıpkı olsa da öyküler ortasında dikkate alınması gereken bir bağ yok. O yüzden birinci oyunu kaçırmış oyuncuların korkması gereken bir durum yok. Kıssanın kendisi de klasik bir ninja hikayesi işte: Köyümüz yağmalanıyor ve biz de iblisvari güçleri olan bir intikam ruhu olarak yaratılma nedenimizi gerçekleştiriyor, yani bütün berbatları haklıyoruz.
Bugün nereye ninjalıyoruz?
Aragami’deki birbiri gerisine süren vazifelerin tersine ikinci oyunda köy merkezimiz var. Buradan hem vazife seçebiliyor hem de köy halkı ile etkileşime girebiliyoruz ki bu da çokça öykü ve parasız eşya manasına geliyor. Aragami 2’nin kapalılık elementleri ortasında kara büyüleri saymazsak çok da sıra dışı bir özellik yok. Ana karakterimiz yüksek noktalara ışınlanabiliyor ve gerektiğinde süratlice yerini değiştirebiliyor. Kara büyüler sayesindeyse lambaları tuzaklayabiliyor. Düşmanların dikkatini dağıtacak izler bırakabiliyor ve kalabalık kümeleri dağıtabiliyorsunuz. Oyunun çoklu oynanış özelliği de elbette bu özelliklerden nemalanıyor. Bir ninja konsantre olarak ortalığı dumana boğarken başkasıysa o dumanın içinde suikastını gerçekleştiriyor mesela. Suikast lafı sizi heyecanlandırmasın zira, vazifelerin birden fazla makul noktalardaki eşyaları toplamak ve öteki casuslarla konuşmak üzerine konseyi. Kısım dizaynları da esasen bu mantıkta kurulmuş. Yılan üzere dağ yamaçlarına kurulmuş bölgelerde ilerlemek keyifli lakin bir mühlet sonra çeşitli modüllerden oluşmuş Lego labirentlerin içinde geziyor üzere de hissettiriyor.
Aragami 2’yi oynarken ne olumlu ne de olumsuz manada güçlü hislerim olmadı açıkçası. Kısımlarda ilerlemek ve maharetleri kullanmak kolay lakin heyecan verici değil. Bütün oyun mekanikleri çok metodik olarak yapılmış. Örneğin lambanın etrafında üç kişi varsa illa ki kara büyü ile o lambayı tuzaklamak gerekiyor. Birebir formda 2 kişilik kümenin etrafında turlayan düşmanın tam olarak nerede haklanması gerektiğini de çabucak anlamak mümkün oluyor. Zımnilik temalı oyunların biraz daha hürlük sunması gerekiyor ve Aragami 2’de ne yazık ki bu mevcut değil.
Aragami 2 unutulabilir bir oyun olmuş ve muhtemelen ben de dahil olmak üzere oynayanların yarısı bu türlü bir oyunun varlığından bile haberdar olmayacaklar. Ghost of Tshuhima’yı bu kadar yakın vakitte oynamamış olsam tahminen görüşlerim daha olumlu olabilirdi lakin bu noktada Aragami’yle ilgili her şey karşısında bu başarılı bir örnek varken ortalamanın altında kalıyor.
