Örümcek-Adam mitinin mihenk taşı “büyük güç, büyük sorumluluk getirir” lafıdır ve neredeyse 60 yıldır eskimeyen bu deyiş artık kim bilir kaçıncı macerasını seyrettiğimiz Spider-Man’in bu en büyük sinema macerasında hala hikayenin bel kemiği olmaya devam ediyor. Muhtemelen örümcek dostumuz var olduğu sürece de farklı farklı biçimlerde anlatılacaktır da. Lakin lafız fazla uzatmadan yeni sinema No Way Home’un akışına bakalım öncelikle sevgili Oyungezerler.
MCU (Marvel Sinematik Evreni) içerisine dahil olan Spider-Man sinemalarının üçüncüsü olan No Way Home tam da ikinci sinemanın kaldığı yerden yani Mysterio’nun Örümcek Adam’ın bâtın kimliğini ifşasından sonra başlıyor ve süratle Peter Parker’ın ömrünün alt üst oluşunu izliyoruz. Bu durum doğal ki sevgilisi MJ’i, halası May’i ve dostu Ned’i de etkileyerek hayatlarında onulmaz yaralar açınca Peter da soluğu Hekim Strange’in yanında alıyor. Bu noktada çizgi romanlarda sık sık yardımlaşan Strange ve Spider-Man’in sinema cihanında de bu durumlarının devam ettirilmesi benim çok hoşuma gitti ve birebir performansı gelecek olan Fantastic Four sinemasından de bekliyorum açıkçası. Strange Peter’ın isteği üzerine bir büyü inşa ederken ağ-kafa dostumuzun büyüye daima müdahale etmesinden ötürü işler aksi gidiyor ve tabir yerindeyse kızılca kıyamet kopuyor. Eski Spider-Man sinemalarından hatırlayacağımız Doctor Octopus, Green Goblin ve Electro üzere düşmanlar yenilenmiş imajlarıyla arz-ı endam ederken Peter da bu kadar düşmanla nasıl savaşacağının yollarını aramaya başlıyor. Bilhassa eski Spider-Man sinemalarının hayranları burada çok keyifli ve nostaljik hissedecekler, yeni üçlemenin hayranlarıysa ekrandan dolup taşan Zendaya ve Tom Holland’ın kimyasına hayran kalıp yardımcı oyuncu takımının yeteneklerini bu lezzete katmalarıyla ziyadesiyle keyifli olacaklar.
No Way Home bugüne kadar yapılmış en büyük Spider-Man sineması ve çapı epeyce geniş. Genelde bu ebatta üretimlerin en büyük sorunu berbat adamını tanıtmaya çalışırken mevzuyu ilerletmenin bir yolunu da bulmaya çalışmasıyla birlikte vakitle çorbaya dönen bir anlatıma saplanmasıdır. NWH bunlarla çok vakit kaybetmiyor ve sizin bu karakterleri evvelce bildiğinizi varsayarak kendi öyküsünü anlatmaya odaklanıyor ki bu sefer neyse ki kötülere dayak atıp mahpusa yollamaktan ya da vefatlarına sebep olmaktan daha fazlasını yaparken görüyoruz sevgili Spider-Man’i. Çizgi romanlarda da yer yer berbatları düzgünleştirmeye çalışan bir Örümcek-Adam vardı ve Peter Parker’ın bilimsel reflekslerini çalıştırmasına dayanan bu tahlilleri okumak zevkli olurdu. Zati bu sinemada evvelki iki sinemada pek de hissedemediğim bu ikili ömrün istikrarı yahut dengesizliği çok daha uygun yansıtılmış. Ona kol kanat geren bir Tony Stark olmadığında ya da gerisini toplayan bir Nick Fury’nin yokluğunda Peter’ın kendi başına nasıl ayakta durduğuna şahit oluyoruz bu sinemada ve kimliğinin ifşası sebebiyle çok daha kırılgan kendisi.
Ha elbette her Marvel sinemasında olduğu üzere burada da bol bol hatta haddinden fazla espriye maruz kalıyoruz lakin hem oyuncuların olağanüstü performansları (Zendaya, Tom ve Willem Dafoe bilhassa müthişler) hem de dramatik anların seyircisine geçmesine vakit tanıyan kurgu sinemanın duygusal yükünü öncüllerinin ve birçok Marvel sinemasının üstüne çıkarmış. Haydi ben zati ağladım da ön gösterimde sineması izleyen pek çok kişinin de yer yer göz yaşlarını tutamadığına şahit olmak sinemanın artık ortak dünya mirası sayabileceğimiz içimizdeki Örümcek-Adam sevgisine ve bağlılığına derinden dokunabildiğini kanıtlıyor. Aslında bu sinema tıpkı Endgame üzere tadı sinemada daha çok çıkan yer yer tezahüratlar, alkışlarla bölünmesi keyif veren üretimlerden. Klasik popcorn eğlenceliği vazifesini layığıyla yerine getirmesinin haricinde buradan sonra Spider-Man’in hikayesinin MCU içinde ve dışında (Sony’nin kendi Örümcek-Adamsız Örümcek-Adam evreninden bahsediyorum olağan ki) nereye gideceğini ziyadesiyle merak ettiren bir sinema No Way Home ve hayranların beğenisini rahatlıkla kazanacağını ön görmek de sıkıntı değil.
Sinemanın alışılmış ki ufak tefek eksileri, kolaya kaçışları ve yer yer ucuz bir espri anlayışı var lakin bunlar genelde yaşanan tecrübe ve alınan tatmin karşısında o kadar silik kalıyorlar ki en makûs konutta izlerken sarıp geçersiniz minvalinde izleyici rahatsız ederler. Onun dışında aksiyonu olsun, MCU’da pek göremediğimiz akılda kalıcı müzikleri olsun ileriki yıllarda parmakla göstereceğimiz kadar doyurucu bir seyirlikle karşılaşacaksınız ve sinemada film izlemenin o arkaik heyecanı tekrar içinize dolacak. Zira başta da bahsettiğim üzere “Büyük güç büyük sorumluluk getirir” kelamını düstur edinmiş Marvel’ın işvereni Kevin Fiege, direktör Jon Watts ve tüm oyuncu takımı bu sorumluluğu üstlenerek sinemanın hayranların gözdesi olacak kalibrede olması için önemli emek sarf etmişler. Biz seyircilere de bu emeği onore etmek için sineması sinemada izlemek düşüyor işte.
Buraya sürpriz bozan içerik yazamadığımdan ve açıkçası yazmak da istemediğimden yorumlarımı burada ufak ufak sonlandırıyorum ancak herhalde 13-14 yaşlarımda tanışıp hala de hayatımda olan bu kahramana bana kattıkları için ne kadar müteşekkir olsam az gelir. Eminim bu yazıyı okuyan çoğunuzun da hayatına ufak ya da büyük oranda etki etmiştir Peter Parker ve Örümcek-Adam’ın hikayesi. İşte o etkinin birikip tepeye ulaştığı noktalardan birisi olmayı başarıyor No Way Home ve son yıllarda kaliteli içerikten geçilmeyen Spider-Man külliyatında zinciri kırmadan muvaffakiyetle devam ettiriyor. Darısı Spider-Man 2 oyununun ve Across the Multiverse sinemalarının başına diyelim
Editörün Notu: No Way Home isminin hakkını vererek hem kusursuz bir büyüme hikayesi anlatmayı hem de Marvel’ın 4. fazının kalbindeki çoklu kainatlar konusuna derinlemesine dalmayı başarıyor. Üstelik bunu ortada katıksız bir Spider-Man tecrübesi sunmayı ihmal etmeden yapmış.
IMDB Notu: 9,2
NOT: 8,5/10
