[ Neden Çok Sevdim köşemizde tesirinden uzun müddet çıkamadığımız oyunları, bizi en çok etkileyen yanlarıyla birlikte anlatıyoruz. ]
İnsan hayatında çocukluk periyodu kilit bir role sahip. O yaşlarda görüp, bağlandığımız bahisler tüm çoğunlukla tüm hayatımız boyunca yakamızı bırakmıyor. Örneğin 2000 yılının bir Mart ayındaki Galatasaray maçında sıkı sıkı bağlandığım Fenerbahçe hala hayatımın merkezinde yer alıyor. Yeniden tıpkı yaşlarda televizyondaki Pokemon furyası da beni ebediyen değiştirmiş. Hayatımın hiçbir devrinde Japon kültürüne ilgi duyan birisi olmadım. İlkokuldan gelip Pokemon’un öğlenden sonra seansını izlerken onun bir anime olduğundan hatta animenin ne olduğundan bile haberim yoktu. Aslında animelerle de hiç alakam yok. Lakin bu şirin yaratıklar beni o denli bir etkilemişti ki daha çocukluktan “Pokemon Ustası” unvanı üstüme yapışmıştı. Birinci 151 Pokemon yani Kanto’yu o vakitler ezberlemiştim, hala orta sıra uykuya dalmadan evvel koyun yerine birinci 151 Pokemon’u sayıyorum lakin Snorlax’a sıra gelince çabucak uyuyorum.
Lakin bu Pokemon sevdasının oyunlara dönüşmesi çok geç oldu benim için. Yani en azından Game Uzunluk oyunları için. Mahallede Pokemon Kart Oyunu oynarken çokça dirsek çürütmüşlüğüm vardı. Lakin Pokemon’un bir oyunu olması ve açık dünyada bir sürü Pokemon yakalayıp onları dövüştürmek hayal üzere bir şeydi. Ben bu hayalleri kurarken sene 2001 civarıydı. O vakte yaşıtlarım Pokemon Crystal ile gece gündüz kavramını bile oynuyordu. Bense bu türlü bir olayın varlığını bir gazetenin reklamında sanırım Fanta’nın çekilişle vereceği Game Uzunluk Pikachu Edition haberiyle öğreniyordum. Natürel o vakitler oldukça ufak olduğum için ve konutumuzda internet olmadığı için emülatör neymiş, Game Uzunluk neymiş zerre fikrim yoktu. Almanya’dan gelen zenginlerin de pek uğramadığı Tuzla’da kanlı canlı Game Boy’u çok sonralar görmüştüm.
En Yeterli Olmak İstemiyorum
“I wanna be the very best” cümlesi Pokemon ile özdeşleşen sloganlardan yalnızca birisi. Lakin ben birinci kere Windows XP yüklü canım külüstürüme emülatör yüklediğimde en düzgün olmak üzere bir maksadım yoktu. Tersine kesin gayem Gengar yakalamaktı. Pokemon ile haşır neşir olan arkadaşlar buradaki hüznü çabucak sezmiştir. Bilmeyenler için çabucak açıklayayım birinci nesil Pokemonları içerisinde Golem, Gengar, Alakazam ve Machamp yalnızca takas yapılarak evrim geçiriyormuş. “ÇİZGİ SİNEMADA HİÇ BU TÜRLÜ ŞEYLER YOKTU!” diye sondan köpürmüştüm. Zira benim bundan da haberim yoktu o gariban Haunter uzun çimlerde o kadar fazla level aldı ki ha Gengar oldu, ha olacak diye diye. En sonunda Seçkine 4’a gittiğimde Haunter’dan öteki hiçbir şeye gereksinimim yoktu. Annemin iş yerinde internete erişince öğrendiğim bu bilgi beni uzunca bir müddet Haunter ve Kadabra yakalamaktan soğuttu. Bu müddet zarfında çok fazla Pokemon denediğim için faydalı bir keder olmuş diyebilirim.
Ortadan çok uzun vakit geçti ben emülasyon konusunda tecrübelendim, yeni yeni Pokemon oyunlarının hepsini oynadım. Nintendo DS neslini PSP ile geçirdiğim için oradaki oyunları çok sonradan oynadım. Lakin hayatımın bir noktasında Pokemon çok önemli bir yere sahip oldu. PSP’ye yüklediğim emülatörlerle hem GB hem de GBC için çıkan tüm oyunları tekraren bitirdim. Pokemon Kart Oyunu’nun Game Uzunluk sürümünde ustalaştım, daha sonra Baran Köse dahil olmak üzere çok fazla insanın kartlarını da güttüm. (Sayın Köse kartları ikram etti lakin olsun ben adil bir halde kazandım!) Bu Pokemon sevdası beni daima keyifli etti. Daima birebir metodları kullanan bir oyundan hiç sıkılmadan tekraren oynamak sabır konusunda da büyük bir test konusuydu.
Hepsini Yakalamak Da İstemiyorum
“Gotta catch ’em all” da Pokemon’un bir öteki sloganıydı. Lakin benim bu türlü de bir maksadım yoktu. Bunun için fazla üşengeçtim ve aslında takas yapmadan çok sayıda Pokemon elde edilemiyordu. Yani Pokedex tamamlamak için ya çok sonradan öğrendiğim yapay takası yapacaktım ya da bir yerlerden Game Uzunluk yahut Nintendo DS bulup takas yapacaktım. İkisi de pek işime gelmiyordu. Ben çabucak hemen her oyunda su tipi başlangıç Pokemonu’mu seçer gözüme hoş gelen Pokemonları yakalar ve Seçkine 4’un yolunu tutardım. Çok sonraları 2010’lu yıllarda 3DS alınca online takas sayesinde Pokedex tamamlama gururuna nail olmuştum. Türlü türlü Pokemon oyunu içerisinde Pokedex’i tamamladığım tek oyunda Pokemon X oldu. Bir defa yapınca bir espirisi kalmıyormuş, şayet benim üzere içinde uktesi olanlar varsa bir sefer heves almak için yapsın, sonra baş daha rahat bir formda yola devam ediyorsunuz.
Pokemon kartları konusunda da birebir seçici geçirgen halim devam ediyor. Ben Pokemon’u genel olarak çok seviyorum lakin birinci 151 Pokemon’u değişik seviyorum. Oyunlarda mümkün olduğunca altı kişilik takımıma Kanto’dan 3-4 Pokemon koyma geleneğim hiç bozulmadı. Bu uğurda kaç Legendary kendini abidik gubidik kutuların içerisinde çürürken buldu. Yani Snorlax üzere bir yoldaş varken Arceus kimmiş? İlah güya kendisi… Kart koleksiyonu yaparken de yalnızca 1999 ve öncesinde basılan birinci kuşak kartları topladım. Bir noktadan sonra bu sevda hayli değerliye gelince orta verdim lakin elimde kendi yaptığım tonla birinci kuşak deste var, bir gün düello isterseniz bir mail uzağınızdayım fakat o denli yeni jenerasyon GX, Mega falan kullanmak yok!
Pekala Ben Bu Pokemon’u Neden Çok Seviyorum?
Bu üstteki soruya karşılık vermek için bir dolu yazı yazdım lakin bunların hepsinin ötesinde birkaç sebep daha var. Öncelikle bir oyunun daima tıpkı formülü izlemesi beni hiç rahatsız etmiyor, bilakis alışık olduğum için kendimi konutumda üzere hissediyorum. Birebir sebepten Far Cry oyunlarına da acayip bir sevgi besliyorum. Biliyorum bu tekrar hali çok sayıda oyuncuyu canından bezdirip, serilerden soğutuyor lakin bilhassa Pokemon konusunda dünyada benim üzere çok fazla meczubun olduğunu görmek sevindirici. Çünkü Nintendo ne vakit yeni bir Pokemon oyunu çıkarsa satışlar milyonları gerisinde bırakarak rekor üstüne rekor kırıyor. Değişik bir dünyada bir sürü sempatik yaratığı yakalayıp birbirleriyle dövüştürmek (yav bu türlü anlatınca çok fazla horoz dövüşüne benzedi toparlamam lazım) yani şey, açık bir dünyada özgür bir biçimde sempatik arkadaşlarla seyahat etmek baş dağıtmak için olağanüstü bir sistem. Aslında gerçek hayat gereğince sıkıcı ve sorumluluk doluyken Pokemon mükemmel bir kaçamak imkanı sunuyor. Hele yeni oyunlarda kampta onlara yemek yapıp, oyunlar oynamak acayip keyif verici aktiviteler.
Tekrar de her geçen nesilde yeni Pokemonları bilme sayım giderek azalıyor. Kanto dışında ezbere sayabileceğim hiçbir kuşak yok hatta işler benim için o denli kaotik hal aldı ki 3. jenerasyondan sonra başlangıç Pokemonlarını Google’a sormadan bile tam olarak kestiremiyorum. Lakin Sun and Moon’da en sevdiğim Pokemonlar ortasına giren Rowlet’i asla unutamam. Decidueye, favori listeme Kanto dışı giren birinci Pokemon oldu. Artık ufukta Diamond & Pearl’in yine üretimi var ve tekrar oldukça heyecanlıyım. Meğer daha birkaç hafta evvel Platinium’u bitirmiştim ancak yeniden Team Galactic ile yüzleşmeye hazırım. 30’a merdiven dayamayı bırakıp göz ucuyla baktığım şu günlerde tekrar fark ettim ki 60 yaşına da gelsem o uzun çalılıklara girip Pokemon aramayı bırakamayacağım. Bir elimde Poke Flute bir elimde Great Ball ile Snorlax uyandırıp göbeğinde zıplama hayalim daima aklımın bir köşesinde yer alacak.
İşte bu türlü sevgili Oyungezerler, Pokemon ile daha ilkokul çağında okuldan gelince tanıştım. Artık ne okul kaldı ne de Pikachu diye kendini atan çocuk (bir hatta iki kuşağın ezeli düşmanı) ancak Pokemon sevgisi hala yerli yerinde duruyor. Brilliant Diamond & Shining Pearl ikilisinden sonra Arceus ile farklı bir Pokemon oyunu oynayacak olmak da çok farklı bir heyecan yaratıyor. Gerçi Nintendo’nun Türkiye’ye bakışı ve lokal fiyatları düşününce insan sonlanmadan duramyor. Bu yazıyı sonlandırırken şöyle bir geçmişe bakınca Pokemon ile tanışalı yirmi yıldan fazla olmuş. Umarım daha birçok yirmi yıllar bol bol Pokemonlu geçer zira o kadar oyun ortasında Pokemon’un yerine koyabileceğim bir şeyi hala bulamadım. Bu yaştan sonra da bulabileceğimi hiç sanmıyorum.
