Zırhlı ellerim kılıcımın kabzasını kavrıyor; neredeyse zifiri karanlık bir mağaradayım. Ortamı azıcık aydınlatan tek kaynak ışıktan bir ağacın halesine sahip. Karanlıkta tökezleyerek taş merdivenleri tırmanıyorum. Önümde dikelen ahşap kapı ben ittirince inleyerek ağır ağır iki yana savruluyor. Tırmanmaya devam ediyorum. Bu soğuk gri yeraltı mezarlığını sarı ışığıyla ısıtan kayıp lütufa dokunuyorum; ışık bütün yorgunluğumu alıyor. Gücümü yine kazanmış biçimde çıkışı arıyorum. Biraz ilerledikten sonra merkezinde taştan bir kural bulunan bir odaya varıyorum. Esasın ortasına yürüdüğümde ayağımın altındaki kesim yerine oturuyor ve kural beni üste, bu mezarlığın dışına hakikat yükseltmeye başlıyor…
İçgüdüsel olarak yolumu biliyorum artık. Ağır, metal kapı özgürlükle aramdaki son mahzur olmalı. Eğilip ellerimi kapının altına sokuyorum, kaslarım geriliyor ve nefesimi tutarak kapıyı üst yanlışsız tüm gücümle kaldırıyorum.
Pak hava yüzüme çarparken nefesim kesiliyor. Işıktan oluşan devasa erdağacı göğün sağ yanını göz alabildiğine kaplarken onun gölgesindeki parçalanmış taştan köprüye dikkatim çekiliyor. Ve doğal onun bitişiğindeki koca kaleye de…
Limgrave’e, Elden Ring’i arayışın başladığı noktaya ayak basıyorum böylelikle. Asırlardır bu anı bekliyormuş gibi…
İşte bu türlü başladı Elden Ring’in geçtiğimiz ay başında yaptığı Closed Network Test ile olan maceram. Artık Elden Ring’e dair bir şeyler görmeye o denli hasret kalmışız ki, oyunun gerçekliğinden bile kuşku eder olmuştuk.
Dürüst olmak gerekirse bilhassa de Demon Souls Remake’in görselliğine tanıklık ettikten sonra Elden Ring’in bir orta kuşak oyunu olması ve Dark Souls 3’ün geliştirilmiş motorundan hallicesini kullanıyor olması biraz canımı sıkmıştı. CNT’ye girerken bu can düşüncesini büyük ölçüde geride bırakmıştım aslında lakin bırakmamış olsaydım da Limgrave’e adımımı attıktan sonra fikrim değişirdi herhalde. Evet, grafik motoru biraz orta kuşak kalmış lakin yerler nefis gözüküyor. Demon Souls ve Dark Souls karanlık fantezi temaları üzerine ağırlaşırken Bloodborne gotik ve Lovecraft-vari fanteziyi temeline alıyordu; Elden Ring’i tek bir tanıma sıkıştırmak sıkıntı. From Software’in hem evvelki işlerinin hepsinden beslenip hem de onlardan farklı olmayı başarıyor bu açıdan. Alışık olduğunuz yer altı zindanı temalı girişten bir anda açık dünyaya adım atınca bu hissiyatı ağır bir halde yaşıyorsunuz.
Lakin Miyazaki çok geçmeden size oynadığınız oyunun bir From Software oyunu olduğunu da hatırlatıyor natürel. Siz “Ehe, zıplayabiliyorum! Dur şuraya atlayayım!” ve “Aa, çiçek falan toplanıyor” ortasında gidip gelirken tepenize bir anda Tree Sentinel ismindeki birinci büyük tehlike dikiliveriyor. Daha doğrusu dikiliveriyor diyerek yumuşatmayayım, atı ve mızrağıyla literal manada içinizden geçiyor. Ben Souls oyunlarında çıkan birinci düşmanın bu türlü canımıza okumasına alışkın olduğumdan “NOPE!” çekip en yakın korunaklı gördüğüm binanın içine gerçek koştum. Olağan ki From Software da oyuncuların bunu yapacağını öngörmüş ve “minik” bir sürpriz hazırlamış bu kilise için: Tree Sentinel kilisenin duvarlarını yıkarak peşinizden gelmeye devam edebiliyor! Neyse ki içeride bir Lost Grace bulunuyor. Sizi adeta kendine çağıran bu ışıltılı Lost Grace’leri Elden Ring’in bonfire’ları olarak düşünebilirsiniz. Açtığınız Lost Grace’ler ortasında ışınlanıp süratli seyahat etmenin yanında büyülerinizi ezberlemek, sandığınızı düzenlemek, Flasklarınızı ve silahlarınızın özel yeteneklerini ayarlamak, düzey atlamak üzere şeyleri daima buradan yapıyorsunuz. Daha evvel olmayan bir seçenek de günün “zamanını” ayarlayabilmek. Artık daha özgür bir oynanışa sahip olduğu için günün vakti hem atmosferik hem de oynanış olarak büyük tesire sahip. Mesela bir düşman kampına girmek istiyorsanız geceleri düşmanlarınızın görüş alanı çok daha kısıtlı olduğu için geceyi beklemek ülkü. Birebir vakitte birtakım düşmanların yalnızca günün belirli saatlerinde ortalarda olması üzere durumlar da mevcut. Bir de dinamik hava şartları var fakat onun atmosfer dışında bir katkısı varsa da CNT sırasında keşfedemedim. Yeniden de ortada derede kalmış diyarların evvelki oyunlara nazaran çok daha “canlı” hissettirmesinde büyük rol oynuyorlar.
Neyse, Tree Sentinel’den kaçıp sığındığımız Church of Elleh’e geri dönelim. Burası oyundaki birinci duraklarımızdan biri olacağı için aslında bize oyunun tam sürümüne dair birçok ipucu da veriyor. Mesela buradaki ateş başına çökmüş demlenen Kalé’yle konuşursanız size oyundaki birçok sistemi denemenizi sağlayacak kritik birtakım eşyalar satıyor. Crafting Kit’i alarak oyunun Craft sistemini açabiliyorsunuz mesela. Sattığı summonları alırsanız Elden Ring’in çokça bel bağlayacağını düşündüğüm ve tanıtım görüntülerinde da sıklıkla gösterilen summonları deneyebiliyoruz. Açıkçası summonların biraz da Soulsborne oyunların o izole havasına ziyan vereceğini düşünmüştüm ancak düşündüğüm kadar rahatsız etmedi beni. Hem opsiyonel olmaları hem de stratejik kullanmazsanız bossların bir ya da iki vuruşta çat diye hacamat etmeleri yerinde bir karar olmuş o açıdan. Crafting ise gördüğüm kadarıyla yeniden opsiyonel tutulmuş. Kullanmak işinizi çok kolaylaştırabilse de (Sleep Arrow resmen hile modu üzereydi CNT sırasında) kullanmadan eski yöntem Soulsborne yeteneklerinize güvenerek de ilerleyebiliyorsunuz. Ancaaaaak…
Kirpi Sonic aradı, artık yuvarlanmamızı istemiyormuş…
Günler geceler boyunca yokuş aşağı bırakılmış bir kaya kesimi üzere yuvarlanarak dövüştüğümüz günlerin sonuna geldik arkadaşlar. Nasıl ki Sekiro bizi “Kaçınma kardeşim, vuruşu karşıla” halinde oynanış tarzımızı değiştirmeye ve tekrar keşfetmeye zorladıysa burada da biraz tıpkı durum var. Şahsen Dark Souls III’te düşük düzeyde girdiğim Dancer dövüşünde boss’un kombosunun içinden taklalar ve parendeler atarak çiziksiz çıkmış biri olarak Elden Ring’de çok dayak yedim başlarda. Bunun sebebi de yuvarlanırken evvelden olan “ölümsüzlük” frame’inin artık olmaması. Kılıç içinizden hasarsızca geçip gitmiyor yani, hörş diye böğrünüze yediğinizle kalıyorsunuz. Onun yerine öbür şeyler gelmiş lakin alışılmış. Mesela blok tuşuna basılı tutarken Guard Counter yapmak inanılmaz kolay olmuş. Adeta oyun size ücretsiz Parry hakkı tanıyor bu sayede. Ha, bir de ölümsüzlük frame’i yuvarlanmada yok demiştim ya… onun yerine garip bir halde zıplamaya koymuşlar. Özetle Sekiro’da düşmanın doruğuna zıplaya zıplaya binmeye alıştıysanız çok rahat edeceksiniz; yok alışmadıysanız şimdiden mental hazırlığınızı yapın. Çünkü zıplarken birden fazla ataktan hasar almadığınız üzere hoş birtakım ataklar da yapabiliyorsunuz. Tekrar de bunun olumlu mu yoksa olumsuz mu olduğu konusunda çekincelerim var; o yüzden son kararımı oyunun son haline bırakıyorum.
Dövüş sistemine katiyen olumlu katkısı olduğunu düşündüğüm bir yenilikse Ashes of War sistemi. Bu aslında Bloodborne’dan da hatırlayabileceğiniz Weapon Arka konusunun bir üst versiyonu. Her silahın yeniden kendine has birtakım özel hareketleri var lakin bu sefer işin farklı olan kısmı bu özel yetenekleri ziyadesiyle kurcalayıp kendinize nazaran çekip çevirebiliyorsunuz. Yani tutup da düz kılıca “Aynı vakitte elektrik dalgası yollasın” diye Weapon Arka basabiliyorsunuz. Daha da hoş yanı kimi Weapon Art’ları bir silaha uyguladığınızda silahın hangi yeteneğinizden yararlandığı da değişebiliyor. Bu da “Kılıcımın hasarı STR ile değil de Arcane özelliğimle artsın” üzere farklı seçeneklerin önünü açıyor. (Yalnız söylemeden edemeyeceğim, CNT sırasındaki favori silahım Twinblade ismindeki çift taraflı kılıç oldu. Hele Spinning Slash özelliğiyle milleti döne döne biçmek başka bir keyif olmuş) Ha, unutmadan Ashes of War yetenekleri FP isminde yeni bir kaynak kullanıyor -ki aslında bir nevi mana bu. Evvelden Soulsborne oyunlarında benim üzere daha yakın dövüş ve STR yüklü karakterler oynamayı tercih edenlerin o tarafla pek işi olmuyordu, bu sefer hem Ashes of War hem de Summon’lar üzere özelliklerin bu kaynağı kullanmasıyla herkes için mana kazanmış; çok da yerinde olmuş bence.
Sıçrayan Midilli yok mu oyunda?
Midilli olarak yok lakin “ruhani küheylan” olarak geçen bir sıçrayan bineğimiz var: Torrent. Elden Ring’in uçsuz bucaksız haritası düşünüldüğünde bir bineğimiz olması zati çok mantıklı (her ne kadar her istediğimizde hâlâ Lost Grace’lere ışınlanabiliyor olsak da). Lakin Torrent bizi yalnızca A noktasından B noktasına taşımaktan fazlasını yapıyor. Şayet büyü yapabilen bir karakterseniz düşmanlarınıza binek sırtından büyü yağdırmak fevkalade kolay mesela. Yakın dövüşü tercih ediyorsanız alışması bir tık daha sıkıntı fakat düşmana silah tutan elinizin olduğu taraftan yaklaşmayı çözdüğünüzde rahatlamaya başlıyorsunuz. Torrent süratli hareket ettiğinden denetimine düzgünce alıştıktan sonra kalabalık düşman kümelerini şebek etmek çok kolay lakin her ne kadar manevî olsa da onun da bir canı var doğal. Haliyle dikkatsiz davranırsanız düşmanlar tarafından alaşağı edilmeniz işten bile değil. Üstelik Torrent’ten düştüğünüzde uzun bir mühlet savunmasız kaldığınızdan yerde kurbanlık koyun misali yatarken düşmanlarınızın ağır adımlarla yanınıza gelip sonra sizi kılıcın ucuna geçirmesini izlemek dışında yapacak bir şeyiniz olmuyor pek; güzel değil. O yüzden kendinizi binekli dövüşlere adamak istiyorsanız Flask’ınızı Torrent’i düzgünleştirmek için de kullanabildiğinizi belirtmiş olayım.
Fakat bunların hepsi bir yana, Torrent’le ilgili beni en çok heyecanlandıran şey haritaların dikeyliğini de kullanmaya çok hoş imkân veriyor olması. Closed Network Test sırasında gezebildiğimiz hudutlu alanda bile yalnızca Torrent’i kullanarak ulaşabileceğimiz çok fazla bilinmeyen yer vardı. Havada çift zıplama yapabilen Torrent’le yıkıntıların zirvesinde dolaşarak “Acaba buradan oraya zıplayabilir miyim?” denemesi yaparken bol bol öleceğiz yani oyunun tam sürümü çıktığında. Bir yandan Soulsborne oyunlarına farklı bir keşif katmanı kattığı için bundan bile keyif almadım dersem palavra olur lakin.
Closed Network Test’ten en çok aklımda kalanlar bunlar oldu lakin emin olun çok daha fazlası mevcuttu aslında. Testin biraz absürt saatlerde açılmasından kaynaklı olarak yalnızca birinci gününde test edebilmiş olsam da (ki onun da önemli bir kısmını Margitt yedi zaten) gördüklerim, deneyim ettiklerim beni Elden Ring’in bir hayal değil gerçek ve üstelik de yakında tüm ihtişamıyla deneyim edeceğimiz bir oyun olduğu konusunda rahatlattı. Elbette ki aksayan, cilalanması gereken yanları da çarptı gözüme lakin onlar da devede kulak üzere kalan şeylerdi daha çok. Kelamın özü, gönül rahatlığıyla şubat ayını beklemeye devam edebiliriz. Elden Ring tam rayında ilerliyor ve istasyona ulaşmasına da pek bir şey kalmadı şunun şurasında…
