Biz kolaycılığa, keyifli sonlara ve her şeyin CGI ordularıyla büyük bir savaşa bağlandığı finallere o denli alışmışız ki League of Legends evreninden kopup gelme Arcane’in finalinin teatral biçimde düzenlenmiş bir Hannibal Lecter sofrasında yaşanabilecek çeşitte bir tansiyonla aşık atabileceğine hiç mi hiç hazır değilmişiz vallahi.
Riot ve Fortiche her nasıl yapmışsa yapmış ve ortaya inanılmaz bir görselliğe, gaz müziklere, ayağı yere basan sağlam motivasyonlu karakterlere ve sürprizlerle dolu manalı senaryosuyla dört başı mamur bir uyarlamaya imza atmış. Ve tüm bunları yazarken klavyemin abartı ayarını açmaya gerek bile görmedim çünkü tek sözü abartı değil söylediklerimin. Kısımları bilhassa ikişer sefer izledim ve ikinci izleyişimde keşfettiklerim beni yeniden allak bullak etmeyi başardı. Muhtemelen birinci dönem bittikten saatler sonra duyurusu gelen 2. dönemde da hayret katsayım, görselliğin verdiği ilham ve yaşattığı hisler da katlanarak devam edecektir. Serinin kalp kıran ve ağızda lezzetli lakin buruk bir tat bırakan finaline gelmezden evvel de acayip gelişmeler yaşadık ki bunlardan en değerlisi Mel Medarda’nın savaşçı annesinin Piltover’a gelişi ve yaklaşan savaş için Hextech silahları talep etmesiydi. Natürel bu esnada Undercity ve Piltover ortasında da tansiyon yeterlice yükselirken delifişek Jinx tekrar ortamın canına okuyarak her şeyi herkes için daha güçlü bir hale getirmeye devam etti.
Artık şu var ki Jinx trajik bir karakter, yaptığı kötülüklerin ardındaki motivasyonları daima anlaşılır ve empati kurulabilir şeyler. Bu da onu “sevelim mi nefret mi edelim bilemiyoruz” minvalinde bir karaktere dönüştürüyor ki Riot’ın senaristleri bu ince çizgide yürürken ellerini hiç de korkak alıştırmayarak yeniden şoke edici anları sıralamışlar. Olağan elini taşın altına tek onlar sokmamış, 7. kısmın sonlarındaki ileride efsanevi diyeceğimiz Ekko vs Jinx düellosu hem biçim hem içerik olarak o kadar doyurucu ve animasyon sanatının neler yapabileceğinin o derece güçlü bir örneği ki… Anlatılmaz yaşanır cinsinden bu sekans unuttuğumuzu düşündüğüm pek çok anlatım tekniğini bir ortaya getirerek hem yürekleri bir defa daha dağlıyor hem de serinin epik hissini perçinliyor. Bilhassa yüz mimiklerinin gerçekle animasyon ortasında kurduğu eşsiz istikrar ve sanat idaresinin coşturması serinin her karesine çıktı alıp duvara asmalık bir kalite getirmiş. Bakın gereğince övemediğimi hissediyorum ve güya Riot’tan para almışçasına övesim geliyor seriyi.
Bu sırada beklenen iştirak pek doğal bir biçimde gelişiyor ve hem Jayce’in alımlı hem Vi’ın yumrukları azamide çalışarak bize öteki bir aksiyon ziyafeti sunarken midemize de koca bir yumruk atmayı ihmal etmiyor. Esasen serinin müellifleri aksiyonun ardında dramatik bir altyapı olmadığında yani olayı “Transformersladığınızda” seyircide bir karşılık bulamayacaklarını biliyorlar o yüzden de ince elenip sık dokunmuş, az ancak öz aksiyon izledik daima seride. İşin iki kent ortasında görkemli olabilecek lakin sıradan bir savaş sahnesiyle bağlanmayıp çok daha tansiyonlu ve duygusal bir finalle bağlanması da tıpkı sebepten. Bu katiyetle çocuklara yönelik bir seri değil, hatta 18 yaşındakilerin dahi aşikâr hayat deneyimleri edinmeden anlayamayacağı, kaçıracağı çok ayrıntı var.
Ha lakin kaçırsanız bile bu doneleri genel akış elbette zihninizin karanlık koridorlarından içeri sızıp size hüzün, sevinç yahut heyecan veren hormonları harekete geçirip bir şeyler hissettirebilecektir. Sanat budur. Hayal gücünün kimyayla harmanlanıp soyut kavramları elle tutabilecekmişsiniz kadar gerçek kılan o en tehlikeli silahtır. Ve Riot bu silahı beynimize doğrultup şarjörü boşaltmaktan çekinmemiş muhakkak. Arcane işte öylesine vurucu ve vermek istediği duyguyu bu geniş karakter galerisinde bir oraya bir buraya dolanarak verebilen ve bu esnada yolunu her nasılsa hiç kaybetmeyen harikaya çok yakın bir dizi. Ve neden ikinci dönem da birebirini tekrarlamasın ki? Vakitle birer efsaneye dönüşecek bu karakterlere elbette yenileri de katılacak ancak Vi, Caitlyn, Jinx, Jayce, Ekko ve Viktor üzere şampiyonların nerelerden nerelere geldiğini göreceğimiz bu uzun olmasını ümit ettiğim seyahatte kalbimiz daha çok kırılacak muhakkak ki. Lakin katarsis de bu ya esasen, yola birlikte çıktığın kahramanın seyahati esnasında yaşadığı dönüşümdür bizi etkileyen ve ona bağlayan.
Bu antik kuralı ustalıkla uygulayan Arcane’in yaratıcı takımına ne kadar övgü dizsek az gelir sahiden de. Adamlar hem animasyonlarda bir çığır açtılar hem de “oyun uyarlamalarından iş olmaz” lafının tabutuna son çiviyi çaktılar. Bence ilerleyen yıllardaki işlerin yükü artık daha fazla zira Arcane isminde yeni ve epeyce yüksek bir çıta olacak geçmeleri gereken ki oraya yaklaşmaları bile biz seyircilere kâfi de artar aslında.
Toparlayacak olursam ben bu 9 kısımdan gerçekten nefis bir tat aldım, siz de “ıyy League of Legends” falan demeyip izleyin bu seriyi. Bundan sonra rastgele bir Pixar yahut Disney animasyonuna nasıl tahammül edeceğimi düşünüyorum misal ben artık. Fakat fantastik işleri de sevseniz, oyunlarla da aranız varsa (yoksa niçin buradasınız zati?) yahut yalnızca makul seviyede karanlık bir üretim izlemek istiyorsanız Arcane şiddetle önerilir dostlar. Burada çabucak herkese nazaran bir şeyler var ve olmasa dahi her karesi tablo üzere olan görselliğe bakıp içinden kaybolmak bile muazzam bir tecrübe. İZLEYİN!
IMDB Notu: 9,4
Yayınlandığı Kanal: Netflix
Editörün Notu: Arcane birinci dönemiyle oyun uyarlamalarının makus talihini (ve ortada kalplerimizi) kırarak kendinden sonra geleceklere ders niteliğinde bir yol haritası çiziyor. Karşımızda yeni bir klasik var artık.
NOT: 5/5
