Simooooon! O büyüyü dikkatli kullan oğlum, yeniden bir şeyleri kıracaksın
Simon the Sorcerer markasının hayatımdaki değerini tekrar tekrar anlatmak, kendimi tekrara düşmek istemiyorum. Daha geçen ay oyunun demosuna dair yazdığım birinci bakış yazısında zati buna uzun mu uzun değinmiştim, çabucak açıp hafızanızı tazeleyebilirsiniz. Hasebiyle bu incelemeye geçen ayki yazının devamı, tamamlayıcısı olarak bakmak en güzeli olacak.
Yaklaşık olarak 9 saat süren Simon the Sorcerer: Origins tecrübemde demo sonrası başımda belirmiş olan ve ayrıntılıca açıkladığım kuşkularımın kıymetli bir kısmının kaybolduğu söylemekten memnunluk duyuyorum. Zati oyunun geliştiricilerinden Massy Salamai’nin bu isme dair tutkusu her söyleşisinde belirli oluyordu, inceleme kopyasıyla birlikte paylaştıkları belgelerin ne kadar ihtimamla hazırlanmış olduğunu görseniz, birinci oyunla bu oyun ortasında yapılan görsel kıyaslamaları, eskizleri, storyboard çizimlerine falan baksanız aslında bu tutkuyu siz de çok net görürdünüz. Münasebetiyle ortaya çıkan iş de bunu yansıtacak şekilde olmuş ki bu beni bir oldukça sevindirdi.
Simon the Sorcerer: Origins birinci oyunun öncesinde geçiyor. Bu kadar esaslı bir oyunun öncüsünü anlatmak aslında güç iş, zira en ufak bir yanılgıda yeni soru işaretleri yaratma, çelişkiye bulaşma ihtimali var. Açıkçası oyunun en son ekranına gelene kadar kimi bahisleri nasıl bağlayabileceklerini merak etmeye devam ettim ancak bu oyunun bitişi ve Simon the Sorcerer 1’in başlangıcı birbirine pek hoş biçimde bağlandı.
Oyuna Simon ve ailesinin yeni meskenlerine taşınmasıyla başlıyoruz. Oyunun çok lakin çok kısa bir kısmı bu gerçek dünyada geçiyor, tam da olması gerektiği üzere. Odamızın kapısını açarken ortaya çıkan portal yoluyla sihirli dünyaya geçiyor ve ünlü büyücü Calypso ile tanışıyoruz. Simon büyüden müyüden anlamayan bir çocuk, burası onun için büsbütün yabancı bir dünya. Birinci iş olarak o tanıdık mor cüppesini kuşanıyor, mor şapkasını takıyor ve kendisine verilen misyonu yerine getirmek için birinci adım olarak büyü akademisinin yolunu tutuyor.
12 kısım süren oyunda aslında çok fazla değişik yer yok. Calypso’nun konutu ve etrafı, kasaba merkezi, büyü akademisi ve sonrasında da bataklık. Demoyu oynarken grafik stilini biraz kolay bulmuştum fakat tüm bu yerlerin ve karakterlerin büsbütün el çizimi olduğunu düşününce oyunu oynadıkça gördüklerim daha çok hoşuma gitmeye başladı. Yürümedeki yavaşlık ise demodaki kadar hudut bozucu, bunu da kesinlikle söylemem lazım. Zati demo herkese açık yayınlandıktan sonra Steam’deki tartışmalarda bu yürüme işinin düzeltilmesini isteyen çok sayıda ileti çıkmış ortaya, aklın yolu bir.
Benim için bu oyundaki en kıymetli öge, en çok dikkat edeceğim nokta bulmacalardı ve bu bakımdan ortaya sağlam bir iş çıktığını söylemeliyim. Hatta şöyle söyleyeyim, son vakitlerde beni en çok zorlayan bulmacalardan kimileriyle burada karşılaştım. Ortalarında bir iki tane tahlili mantıktan çok talihe dayanan vardı lakin geneli çok düzgündü.
Tabii bu söylediğim tahminen size anlamsız gelecek zira günümüz oyuncularında maalesef ‘zora gelememek’ diye bir durum var. Şu oyunu oynayan birden fazla kişi oyunun kuvvetli bulmacalarında takıldığında biraz uğraşacak, sonra gidip bir playthrough görüntüsü açıp ya da rehber okuyup bulmacayı geçip devam edecek. Bu çeşit oyunları çıkış öncesi oynamanın o yanını seviyorum işte, faydalanabileceğiniz, aklınızı çelebilecek hiçbir malzeme yok. Her bulmacayı kendiniz çözmek zorundasınız. Şayet siz de bu çeşit bir oyuncuysanız Origins’in birtakım bulmacaları sahiden üzerinde düşünmenizi, farklı perspektiflerden bakmanızı gerektirecek kadar âlâ.
Birkaç kere ne yapacağımı iddia ettiğim lakin nasıl yapacağımızı bulamadığım bulmacalardan ötürü oyundan çıkıverdim mesela, birebir küçüklüğümde LucasArts yahut Sierra maceralarını oynarken yaptığım üzere. Sonrasında sakin başla düşünmek, oyunu tekrar açıp yeni şeyler denemek ve sonunda başarmak o kadar tatmin edici bir his ki. Bu yüzden bu oyunu rehbersiz yahut yardımsız oynamanızı sahiden çok tavsiye ediyorum.
Origins’in dikkat cazibeli yanlarından biri büyü sistemi. Oyunda yeri geldiğinde çeşitli büyüler öğreniyorsunuz ve bunları da envanter eşyası üzere kullanıyor ve bunların yardımıyla yeni bulmacalar çözüyorsunuz. Sonradan bir de işin içine yeni şapkalar giriyor, bunlar şapkanızın içindeki kimi eşyaların özelliklerini değiştiriyor. Maalesef bu kısmın kullanım alanı çok yetersiz kalmış, halbuki fikir olarak çok hoşuma gitmişti. Potansiyelini kullanamamışlar anlayacağınız.
Oyunda Simon’ı Chris Barrie’nin seslendirdiğini söylemiştim. Genel olarak mükemmel bir iş çıkarmış. Seslendirme takımının genelini de sevdim, bir tek oyunun en kıymetli karakterlerinden biri olan Sordid bana geçmedi. Seslendiren bilhassa de Sordid’in sonlu olduğu yerlerde pek inandırıcı gelmedi, çok zorlama olmuş. Müzikler noktasında da bölümün tecrübeli isimlerinden Mason Fisher beğenilen müzikler bestelemiş lakin yeniden de oyunun en öne çıkan müzikal yanı birinci oyunun tema müziğinin sıklıkla kullanılması. Onun kalibresinde akılda kalıcı bir şeyle karşılaşmadım, ya da o tanıdık melodiler öbür hepsinin önüne geçti diyeyim. Simon the Sorcerer ile birinci defa tanışacak olan oyuncular muhtemelen müzikler hakkında benden farklı düşünecektir bu yüzden.
Oyunun en beğendiğim yanlarından biri ise natürel ki Swampling oldu 🙂 Ya ben bu Swampling denen meret için daha evvel özel yazı bile yazdım, Simon the Sorcerer’ın en unutulmaz karakterlerinden biridir kendisi. Origins’in sonlarına hakikat Swampling ile ‘bir sefer daha’ tanışıyoruz ve birinci oyundaki tanıdık sekanslardan kimilerine şahit oluyoruz. Swampling’i arkadaş canlılığı, bozuk grameri, seslendirmesi falan on numara olmuş. Hatta bir orta kendisini bile denetim ediyoruz.
Tabii başta da söylediğim üzere benim için tutarlılık da kıymetliydi, hasebiyle burada yaşanan onca şeyden sonra birinci oyunda Simon ile Swampling karşılaşınca nasıl birbirini tanımıyorlar, Swampling neden kendini “I is Swampling” diye tanıtma gereksinimi duyuyor, Simon neden ona “Sen bir tıp yaratıkkişi falan mısın?” diye soruyor merak ediyordum. Oyunun artık en son sahnesine gelince Calypso’nun söylediği tek bir cümle bu soruyu cevapladı. Artı puan.
Oyunun jenerik ekranındaki görseller ve jenerik sonrası kısım ise büsbütün birinci oyuna bağlanmak için yapılmış. Burada da Chippy’yi, Ye Olde Spellbook’u, kitabın tavan ortasında ne işi olduğunu vs süratlice öğrenmiş oluyoruz. Yani ortada dersine güzel çalışmış bir grup var.
Sonuç olarak bitirdiğimde demodan yana kuşkularımı bir kenara bıraktığım ve bilhassa de benim üzere Simon the Sorcerer hayranı olanlara önerebileceğim bir oyun oynamış olduğumu düşündüm ki en kıymetlisi de bu bence. Hani ortada o denli bir başyapıt falan yok fakat Simon the Sorcerer ismini anlayan ve bu seriye yakışan bir oyun çıkmış ortaya.
