Ufak tefek kabuslar…
Little Nightmares serisinin benim için başka bir yeri var. Diyeceksiniz ki “Kaç tane seri için bu türlü diyorsun?”. Haklısınız 🙂 Amma velakin burada hakikaten de farklı bir durum kelam konusu. Kızçem şimdi küçücük bir çocukken birinci oyunun demosunu oynamış ve çok beğenmişti. Pekala ben ne yaptım? Doğal ki çabucak oyunu satın aldım. Ve sonrasında kızçenin o oyunu tekrar tekrar oynayıp bitirişini izledim. Tam manasıyla posasını çıkarıncaya kadar oynayıp her ayrıntısına vakıf olduğu bir oyun haline gelmişti.
İkinci oyunun duyurulduğu haberini verdiğimde sevinçten havalara uçmuştu. El mahkûm, ön sipariş verdim. Birebir senaryoyu bir defa daha yaşadık. Tekrar tekrar oynadı, bitirdi, hakkında ne kadar görüntü bulduysa izledi; ne kadar yazı bulduysa okudu, tüketebileceği bütün içerikleri tüketti. Kızçem tam manasıyla bir LN hayranı haline gelmişti!
Yıllardır oyun oynayıp duran, oyunlardan çok zevk alan birisi için dünyanın en büyük mutluluklarından birisi de çocuğuyla bu türlü hoş bir ortak zevke sahip olmakmış, bunu şahsen deneyim ettim bu sayede.
Tarsier Studios’tan “3. oyunu geliştirmeyeceğiz” haberi gelince büyük bir hayal kırıklığı yaşadı iddia edebileceğiniz üzere. Lakin Bandai Namco, “Little Nightmares bizim için değerli bir marka” diyerek öykünün burada noktalanmayacağına işaret edince, tekrar umutlandı. Sonrasında o beklenen duyuru geldi ve kızçe için bir defa daha sevinçten havaya uçma vakti gelmişti işte. Tatlı bir telaş başladı. Evvel “Ne vakit çıkacak?” soruları vardı, sonra da “Artık o gün gelse” heyecanı.
En sonunda muradımıza erdik, Little Nightmares 3’e kavuştuk. Ve o malum döngüye -oyna, bitir, tekrar oyna, tekrar bitir- geri döndük 🙂
Daha fazla uzatmadan kelamı kızçeye bırakıyorum. Onun gözünden nasıl bir oyun olmuş bakalım.
Evet, anlat bakalım bu kadar vakit beklediğine, bu kadar heyecanlandığına değen bir oyun oldu mu Little Nightmares 3?
Zeynep: Evet, oldu. Başlarda üçüncü oyunun çıkmayacağı haberini aldığım için üzülmüştüm zira bakıldığında öykümüzde çokça yol katetsek de tamamlanmayan, yerine oturmayan pek çok kesim vardı. Lakin sonrasında Bandai Namco’nun işi Supermassive’e vermesiyle bir heyecan tufanına kapıldım. Haberi aldığım andan itibarense seni çok sefer oyunun çıkış tarihi ile ilgili sorularımla boğdum, biliyorsun 🙂
Bu seri benim için büyük bir değere sahip olduğundan sabırsızdım. Pekala bu seri benim için neden bu kadar kıymetli, onu farklı yapan ne? Oyunlarla bağlantım neredeyse bebeklik dönemimden başlasa da bunu daha ciddiye aldığım vakit Playstation dönemimle başladı. Little Nightmares de bunun en değerli faktörlerinden biriydi. Demosunu birinci oynadığımda bulmacaları, atmosferi beni içine çekmişti. Merakımı perçinleyen bir kıssası, akışı vardı. Küçükken izlediğim bir animasyon olan “Coraline” bu karanlık atmosfere birebir vakitte da bâtın ayrıntılara sahip öykülere olan merakım ve sevgimin başlangıcı sayılabilir. Little Nightmares’te de o tanıdık his beni harekete geçirmişti aslında. Little Nightmares 3 de tam olarak bu atmosfere sahip, o yüzden beklediğime değdi diyebilirim.
You’ll never walk Alone…
Engin: İstersen oyunun geçtiği dünyadan ve kıssasından kısaca kelam edelim, ne dersin?
Zeynep: Tabii ki, büyük bir zevkle! Little Nightmares oyunlarının geçtiği cihan “Nowhere”. Burayı bir kabuslar diyarı üzere kıymetlendirebiliriz. Bu oyunumuzsa bu kozmosun bir modülü olan “The Spiral”de yer alan dört farklı yerde geçiyor. Bu yerler: “The Necropolis”,” The Candy Factory”,” The Carnevale” ve “The Institute”.
Kahramanlarımız Low ve Alone kabusların ortasında bir halde bir ortada kalıp zorlukların üstesinden gelmeye ve buradan kurtulmaya çalışıyorlar. Ortalarındaki giderek güçlenen bağ da pek natürel bize yansıyor, onlara beslediğimiz sevgiyi artırıp bu karanlık dünyada bile içimizi sevgiyle dolduruyor.
Hikâye direkt öteki oyunlarla temaslı değil, en azından şu evrede. Ek paketler ve “The Sound of Nightmares” podcastinin ilerleyen kısımlarıyla bir irtibat kurulacağını düşünüyorum. LN topluluğuna yeni katılacaklar evvelki oyunları oynamam gerekir mi diye düşünmeden bu oyunla da başlayabilirler. Esasen oyunu bitirdikten sonra başkalarını de oynamayı iple çekiyor olacaklar. Ortamıza beğenilen geldiniz…
Engin: Little Nightmares oyunları temelde korku-gerilim odaklı oyunlardır ancak bir formda duygusal bir boyut da katarlar öyküye. Kimi vakit öfkelenir, kimi vakit duygulanırsınız. LN3 bu hususta da âlâ bir iş çıkarmış bence. İkimizi de duygulandırdıkları sahneler oldu, değil mi? (Kızçeyi üzmeyecektiniz Supermassive Games, size üzücü taktım!)
Low ve Alone ortasındaki bağı hissediyor, biz de onlarla bir bağ kuruyoruz. Onlar korktuğunda korkuyor, güç durumda kaldıklarında endişeleniyor, üzüldüklerinde biz de üzülüyoruz. Bir formda umutlarını yitirmeden yollarına devam etmeleri de ilham alınabilecek bir nokta bence.
Serinin evvelki oyunlarında nasıl Six ve Mono aklımızda yer ettiyse, Low ve Alone da onlar kadar yer edebilecek karakterler diye düşünüyorum.
Gelelim oynanış kısmına. Hem genel olarak hem de evvelki oyunlarla kıyasladığında, LN3 nasıl bir deneyim vadediyor oyunculara? Bulmacalar ve platform kısımlarından biraz bahset bakalım. Aklında yer eden bulmacalar, kısımlar oldu mu mesela? En çok hangisi güzeline gitti?
Zeynep: Oynanış bakımından bulmacalar eskilerine çoğunlukla benziyor. Şayet evvelki oyunlardan tecrübeliyseniz iddia etmeniz, ayrıntıları fark edip tahlile ulaşmanız daha rahat oluyor. Lakin beni zorlayan birkaç bulmacanın da olduğunu belirtmeden geçemeyeceğim.
LN3’te evvelkilerden farklı olarak karakterlerimizin kendi ekipmanları var: Low’un yayı ve Alone’un İngiliz anahtarı. Evvelki oyunlarda etraftan bulduğumuz eşyaları kullanırken burada hem etraftan bulduklarımız hem de kendi ekipmanlarımızla kimi bulmacaları çözüyoruz.
İçinde bulunduğumuz yerlerin farklı zamanlardaki halleri ortasında gezindiğimiz kısım ve final bossu beni etkiledi. Uzun soluklu kaçış anları başka oyunlara nazaran biraz daha fazlaydı. Aslında her yeni oyunda final bossunun zorluk derecesi ve uzun soluklu kaçışlar artırılıyor. Burada da bu türlü olmuş.
Engin: Bana nazaran de evvelki oyunları hatırlatan yanları var. Farklı yaptığı kısımlar da var natürel. Birtakım bulmacaları biraz daha fazla kullanabilirlermiş güya. Kısımlara bağlı bulmaca tipleri tasarladıklarını biliyorum ve bu tasarım tercihini de anlayabiliyorum. Örneğin şemsiyeyi kullanmamızı gerektiren dikey hareket temelli platform ve bulmacalar, feneri kullanmamız gereken daha karanlık yerlere geçtiğimizde sonlanıyor. Yeniden de en azından kısımları biraz daha uzun tutup o kısma has daha çok bulmaca çözdürebilirlerdi. Birtakım yerleri çok süratli geçtiğimizi düşündürdü bana.
Low ve Alone’un kendilerine has ekipmanlarını kullanarak çözdüğümüz bulmacalar ve aştığımız pürüzler, yeni bir şeyler denemek ismine yerinde bir adım olmuş bence. Eşli oyun için hoş tasarlanmış kısımlar var.
Tek kişi oynadığımızdaysa, seçtiğimiz karaktere bağlı olarak birtakım bulmacalar ve aksiyon sahneleri öteki karakterle oynayışa nazaran daha güç, kimileri görece daha kolay bir hal alabiliyor. Oyunun geneline baktığımızdaysa istikrara oturuyor bu tablo. Bu açıdan 2 karakterle başka farklı oynamakta yarar var diye düşünüyorum. Oyunun tekrar oynanabilirliği açısından olumlu bir durum olarak da kıymetlendirebiliriz bunu.
Eşli oynayabilme özelliği oyunun artılarına da eksilerine de yazılabilecek bir özellik. Diyeceksiniz ki “Nasıl oluyor o iş?”, çabucak anlatayım. Bu şekil oyunları bir arkadaşınızla, yakınınızla (kızçenizle mesela :)) oynamak keyifli bir şey ve buna çok uygun bir oyun olmuş LN3. Kısım ve bulmaca dizaynları bir ortada oynamaya teşvik edecek cinsten. Bunun bir mecburilik olarak değil de alternatif olarak sunulması da hoş, tek kişi de pekâlâ keyif alarak oynanabiliyor.
Öte yandan tıpkı konsoldan yahut PC’den eşli oynama imkânınız yok, illaki çevrimiçi oynayacaksınız. Buna bir de tek kişi başladığınız oyunu tek kişi, eşli başladığınız oyunu eşli bitirme zorunluluğunu ekleyince “İyi ancak neden?” dedirtiyor. Gerçi oyunu bir kez bitirdikten sonra istediğiniz kısmı seçip oynayabilirsiniz. Lakin en baştan bu türlü bir imkân sunulsaydı daha âlâ olabilirdi. Bu açıdan artı hanesine yazılabilecek bir özellik de “Friends Pass” sistemi. Yani oyunu 1 kişinin alması kâfi, 2. kişi ücretsiz olarak oyuna dahil olabiliyor.
Benzer formda, hangi karakterle oynayacağınızı en baştan seçiyorsunuz ve oyunu o karakterle bitirmeniz gerekiyor. Keşke oyun içerisinde de karakterler ortası geçiş yapabilseydik diye düşünmeden edemiyorum. Öteki yandan oyunu tekrar oynamak için de bir mazeret vermiş oluyorlar böylelikle, o kısmını da es geçmiş olmayayım.
Engin: Gelelim son sözlerimize. Genel olarak değerlendirdiğinde LN3 hakkında neler düşünüyorsun? Sence nasıl bir oyun olmuş? Tavsiye eder misin? Belirtmek istediğin neler var?
Zeyno: Olağan ki bu oyunu öneriyorum!
Artılarıyla başlayacak olursam serinin atmosferi hoş bir halde korunmuş, yeni bir oyun olsa da size nostalji de yaşatıyor. Grafikleri ve karakter dizaynlarına hayran kaldım diyebilirim. Yerlerde eski oyunlardan esinlenen, tanıdık ortamlarda olduğunuzu hissettiren kısımlar var. Lakin bütün olarak baktığınızda da aslında apayrı bir yerdesiniz.
Karakterlerimizden birinin yüzünü görebiliyor oluşumuz hoşuma gitti. Zira hislerini direkt hissedebildim. Bu yüzden onunla biraz daha güçlü bir bağ kurduğumu düşünüyorum. Aslında iki karakterimizin de hareketleri, tutumları bu oyunda empatimizi biraz daha güçlendirdi.
Kıyafet dizaynları da ilgimi ziyadesiyle çekti. İkinci oyunda olduğu üzere bu oyunda da karakterlerimizin ve karşılaştığımız öbür bireyler ve yaratıkların kostümleri, aksesuarları ve genel olarak dizaynları onlara has özellikler taşıyor ve onlara bir kimlik kazandırıyor.
Hikâyeyle ilgili olarak, birinci oyun sonrasında da yaşadığım üzere başımda pek çok soru işareti var. Ne üzere kontaklar kurulacağı, olayların nereye varacağı, kahramanlarımızın geleceği konusunda meraklıyım.
Bana nazaran eksi olarak değerlendirilebilecek bir yanı tıpkı konsolda iki kişi oynanamaması. O denli daha hoş bir tecrübe sunabilirdi.
Bulmaca sayısı artırılabilir, oyun mühleti uzatılabilirdi. Fazla süratli bittiğini hissettirdi bana. Bu kadar uzun bir bekleyişin akabinde hasretle buluştuğum seriyle daha fazla vakit geçirmek ve beni farklı bir düzeye taşımasını isterdim. Artık ek paketlerle bu boşluğu gidermeye çalışacağım.
Hem genel olarak Little Nightmares serisinde hem de bu oyun özelinde hayran olduğum noktalardan birisi aslında çok dikkatli olmadığınız sürece fark etmeyeceğiniz ancak derinlemesine incelediğinizde size birçok bilgi veren ayrıntıları. Detaylar seriye derinlik katan, kıssasıyla ilgili çeşitli teoriler oluşturmanıza imkân sağlayan etmenlerden.
Bence hoş, keyifli ve Little Nightmares’e yakışır bir oyun olmuş. Oynamayıp orta sahneleri gördüğünüzde bile “İşte bu ufak tefek kabuslarım” dediğiniz, bitişiyle de birinci oyun sonundaki üzere devamını merak ettiğiniz bir oyun olmuş. Birinci oyunu bitirdiğimde de soru işaretlerimle baş başa kalmıştım. Hem 2. oyunun gelişi sonrasında birtakım noktaların açıklığa kavuşmasıyla hem de birinci oyunu tekrar tekrar oynayıp ayrıntılara daha fazla odaklanmış olmamın tesiriyle başımda birtakım teoriler oluşmaya başlamıştı. Bu sayede kıssayla ilgili irtibatlar kurmam kolaylaşmıştı. Bunda da tıpkı biçimde ilerleneceğini düşünüyorum.
Engin: Ben de son değerlendirmelerimi paylaşıp toparlamış olayım.
Korku/gerilim temalı bir bulmaca-platform oyunu olarak değerlendirdiğimde genel manada yeterli bir oyun olduğu kanaatindeyim. Bu tipten çok fazla başarılı oyun çıkmıyor. Little Nightmares serisi bu tıbbın başarılı örnekleri ortasında yer alıyor ve bir boşluğu dolduruyor bence. LN3 de bu yolda ilerleyen bir oyun bana nazaran.
Seri özelinde değerlendirdiğimdeyse, Little Nightmares atmosferinin korunduğu konusunda hemfikirim. Geliştirici grup değişikliği serinin takipçilerinde bu mevzuyla ilgili birtakım tasalar doğurmuştu, ancak Supermassive Games bu husustaki tasaları ortadan kaldırabilecek bir oyunla çıktı karşımıza.
Oyunun geçtiği ortamlar, karakterlerimiz, karşılaştığımız bireyler ve yaratıklar, çözdüğümüz bulmacalar, çabucak her ayrıntısıyla Little Nightmares DNA’sını taşıdığını düşündüren bir oyun bu. Oynarken vakit zaman “Şu kısım ikinci oyundaki şu sahneye benziyor”, “Buradaki şu yaratık şu oyunda da vardı”, “Şu karakter, bu karakterleri anımsatıyor” derken bulduk kendimizi.
Öte yandan kafayı seriye sadık kalmak konusuna biraz fazlaca takmış olabilirler. Zira birtakım noktalarda “Çok fazla inançlı sularda yüzmeyi tercih etmişler” dedirtti bana. Halbuki oyunun kimi kısımlarında ufak da olsa yaptıkları yenilikler bu mevzuda da uygun bir iş çıkarabileceklerini düşündürdü.
Bu haliyle de serinin geleceğine dair umutluyum. Bununla birlikte kendi adıma beklentim, bir sonraki oyunda daha gözü pek ataklar yapmaları tarafında. Bu türlü olursa, seriyi bir adım daha öteye taşıyabileceklerini düşünüyorum.
Son kertede, başarılı bir bulmaca-platform, güzel bir Little Nightmares oyunu olduğunu söyleyebilirim. Birkaç noktada yapılacak ufak dokunuşlar ve gelecek ek paketlerle, daha da âlâ bir oyun olabileceğine inanıyorum.
