California değil miydi o ya?
SUDA51 (Goichi Suda) nitekim sapık derecesinde garip bir adam. Bunu, daha evvel el attığı Lollipop Chainsaw, No More Heroes ve Killer is Dead üzere oyunlarda da net bir biçimde görebilirsiniz. Bu türlü manyak bir adamın yanına bir de SWERY65 (Hidetaka Suehiro) eklenince, ortaya başı kırık bir oyun çıkma ihtimali düzgünce artıyor. Hotel Barcelona da bu ihtimalin somut bir ispatı. Oyunun baş yapısı tam manasıyla meczupluk.
Hotel Barcelona’ya Hoşgeldiniz!
Hotel Barcelona, cihan kurma konusunda bu iki garip adam sayesinde sahiden hoş bir iş çıkarıyor. Yüklü olarak katillerin saklanmak için yerleştiği bu otele girdiğiniz anda lanetleniyorsunuz. Ne kadar çıkmak isteseniz de ruhunuz otele zincirlendiği için terk edemiyorsunuz. Bu yüzden katillerle dolu olan otelde, hem içeridekiler hem de etraftaki köylerde yaşayan beşerler vakitle insan formundan çıkıp çeşitli canavarlara dönüşüyor. Zati oyun boyunca karşınıza çıkan katiller (aynı vakitte boss savaşlarındaki rakipleriniz) hiçbir vakit insan formunda olmuyor.
Ana karakterimiz ise çaylak bir federal polis olan Justine. Hotel Barcelona’yı araştırmak için yola çıkan Justine, ruhunu Dr. Carnival adında katil bir ruha kaptırıyor. Birbirine büsbütün zıt kişiliklere sahip bu ikilinin, tıpkı vücudu paylaşarak ortak emeli, oteldeki laneti çözmek ve bu lanetin ardındaki cadıyı öldürerek insanları özgür bırakmak oluyor. Her ne kadar temelinde kolay bir kıssaya dayansa da işlenişini ben çok sevdim. Bilhassa otelde tanıştığımız bireylerin ilgi cazibeli art plan öykülerini dinlemek bana farklı keyif verdi.
Sunum tarafında da bilhassa orta sahneler üzerinde hayli uğraşılmış. Anime usulündeki çizimleri izlerken ister istemez ekran başına kilitleniyorsunuz. Ama çizimler Japonca lisanına nazaran yapıldığından, oyunu İngilizce oynarken senkron problemleri yaşanabiliyor. Aman aman rahatsız edici bir kayma değil lakin ben çizim usullerinde ağız hareketlerine çok dikkat ettiğim için biraz hududumu bozdu. Bunun dışında gerek orta sahnelerde gerekse olağan diyalog ekranlarında yazım şekli benim hoşuma gitti. Yapılan espriler, karakterlerin öyküleri ve diyalogların akışı epey yaratıcı olmuş.
Bu Cennet de olabilir, Cehennem de
Tabii bu oyun sizlere bir gül bahçesi sunmuyor. Hotel Barcelona, roguelike tipinde bir üretim. Yani daima birebir kısmı oynayıp, elde ettiğiniz kaynaklarla güçlenerek ilerlemeye çalışıyorsunuz. Bu cinsin eğlenceli kısmı ise, oynadığınız kısımların her denemede farklı hissettirmesi. Mesela birinci oynadığınızda gördüğünüz harita ile ikinci oynayışınızdaki harita tıpkı olmaz; kapılar, platformlar, sistem daima değişir. Ancak burada o denli bir durum yok. Düşman tipleri hariç hiçbir değişiklik olmuyor, büsbütün birebir kısmı tekrar tekrar oynuyorsunuz. Oyun bunu çeşitlendirmek için kimi özellikler eklemiş; mesela gece olduğunda silahınız ekstra güç kazanıyor ya da karakterinizin uzunluğu değişiyor. Ama bunların da oyuna önemli bir farklılık kattığını söylemek güç. Hasebiyle Hotel Barcelona’nın roguelike tarafı kocaman bir hayal kırıklığı.
Ne yazık ki sorun yalnızca bu da değil. Oynanışın kendisi de başlı başına sorunlu. Bunun sebebi ise akıcılık. Tuşa bastığınız komutlar bazen oyuna gitmiyor. Taarruz tuşuna bastığımda karakter saldırmıyor, kaçışa bastığımda reaksiyon vermiyor üzere birçok an yaşadım. Bu da keyif almayı imkânsız hale getiriyor. Hatta gamepad bozuk mu diye ikinci gamepad ile denedim, lakin sorun birebir formda devam etti. Yani komut algılamasında önemli bir sorun var.
Bu zahmetlerin yanı sıra, kısım dizaynları ve düşmanlar da adeta hudut etmek için dizayn edilmiş. Örneğin zombi size vuruyor, siz daha ayağa kalkmadan öbür bir yerden bomba geliyor. O bombayı atlattığınız anda bu defa zombi tekrar saldırıyor. O saldırıyı atlatamadan yeni bir bomba geliyor… Siz ölene kadar bu kısır döngü devam ediyor. Diyelim ki baht yapıtı kurtuldunuz, bu kere üçüncü bir değişken devreye giriyor ve yeniden ölüyorsunuz. Kendinizi çevrim içi bir Mortal Kombat maçında dünyanın en yeterli oyuncusuyla dövüşüyormuş üzere çaresiz hissediyorsunuz.
Bu rezalet döngü boss savaşlarına da yedirilmiş. Her ne kadar boss öncesindeki sinematikler beni heyecanlandırsa da savaşların kendisi inanılmaz istikrarsız. Bir anda darbe yiyorsunuz, kalkana kadar düşman üzerinizde tepinip sizi öldürüyor. Oyun neredeyse yanlışsız oynamanızı istiyor. Lakin bu souls-like tipindeki üzere “hareket desenlerini öğren, sonra strateji kur” mantığında değil. Zira orada bile bir yanılgı hisseniz oluyor, burada yok.
Hotel Barcelona’da beni nitekim etkileyen tek bir mekanik oldu: “Phantom.” Yarış oyunlarındaki hayalet şoför mantığını andırıyor. Bir evvelki kısımda yaptığınız her şeyi motamot yapan bir hayaletiniz oluyor. Üstelik yalnızca görsel olarak değil; yaptığı her hareket düşmanlara ve kısımlara tesir ediyor. Bilhassa bir boss savaşını tekrar oynuyorsanız, çok büyük bir fark yaratıyor. Bunu daha evvel rastgele bir roguelike oyunda görmedim açıkçası. Birinci sefer karşıma çıktı ve sahiden hoşuma gitti.
Ama Asla Ayrılamazsın
Sonuç olarak Hotel Barcelona, iki yaratıcı ve başı kırık ismin ortaya koyduğu meczup dolu bir proje olmuş. Kıssası ve karakterleriyle mutlaka merak uyandırıyor; bilhassa otelin laneti, Dr. Carnival ile Justine’in çatışan kişilikleri ve orta sahnelerdeki anime biçimi sunumlar oyunun en güçlü tarafları. Lakin iş oynanışa geldiğinde tıpkı ihtimamı göremiyorsunuz. Roguelike tarafı tekdüze, denetimler problemli, kısım dizaynları hudut bozucu ve boss savaşları da istikrarsız. Phantom mekaniği üzere özgün fikirler olsa da, bunlar oyunu kurtarmaya yetmiyor.
