Omerta’ya yamuk yapanın iki yakası bir ortaya gelmez
Mafia serisiyle aramda özel bir gönül bağı var. 2000’lerin başında o taksiyi bayır aşağı indirmeye başladığımdan beri Omerta’ya bir kez bile yamuk yapmadım, yapana da bir daha birebir gözle bakmadım. İtalyan futbolunu çok sevmemle ne kadar alakası var bilmiyorum lakin İtalyan Mafyasını gördüm mü benim için akan sular duruyor. Hangar 13’te bizi bu sefer her şeyin kökenine direkt İtalya’ya daha doğrusu Sicilya’ya götürüyor. Çünkü İtalya’da Kuzey-Güney arbedesi oldukça büyüktür ve üvey evlat Güney’de kanunlar ve hayat varlıklı Kuzey’e nazaran oldukça daha zordur.
Palermo’nun çabucak altında doğasıyla cennet vatan Sicilya’da harika üzüm bağlarının, dünyanın en âlâ şaraplarının ortasında bir Omerta öyküsü Old Country. Tıpkı ismi üzere eski bir dünyanın, değişime ayak uydurma serüveni. Sicilya madenlerinde tam manasıyla bir mal üzere kullanılan Enzo’nun sosyalistler ve anarşistlerin yükselişiyle birlikte kendi isyanını ve yükselişine tanıklık ediyoruz. Tahminen öykü ana karakter Enzo ve etrafına gelişiyor fakat art planda değişen bir dünya, Birinci Cihan Harbi’ne gerçek giden bir yol var. Her ne kadar Güney, dünyanın kalanıyla pek muhatap olmasa da Amerika’nın keşfi yeniden her şeyi değiştirmiş durumda…
Depremler Oluyor Beynimde
Sömürge devrine hayli geç kalmış olan İtalya tahminen Kuzey’de ağır işlerde çalıştırmak için Eritre’den köleler getiriyor olabilir. Lakin güney kısma indiğimiz vakit her işi Sicilya’nın çocukları yapmak zorunda. Etna Yanardağı’nın eteklerinde maden işleri, yol çalışmaları için vefatı göze alan yoksul Sicilya çocuklarından birisi de Enzo. Kardeşi ile birlikte tek hayali La Merica yani Amerika’ya kaçmak ve hayata yine başlayabilmek. Babaları tarafından satılan iki kardeşin hayatlarını kazanmak için her gün mevtle yüzleşmesi gerekiyor.
Tahmin edebilirsiniz ki iş güvenliği 1900’lerin başında pek de kıymetli bir husus değil. Enzo’da bu güvensizlikten nasibini aldıktan sonra “hayat bu olamaz” diyerek kaçmaya başlıyor. Tüm mafya kıssalarında olduğu üzere kaybedecek hiçbir şeyi olmayan gözüpek çocuğumuzu bir aile himayesi altına alıyor. Don Torrisi’nin ünlü şaraplarının meskeni olan üzüm bağları da Enzo’nun yeni yuvası oluyor. Yeniden her vakit olduğu üzere ufak tefek ayak işlerinin akabinde Enzo’ya kendini ispat edeceği birkaç fırsat çıkıyor ve Etna’nın gölgesinde sarsıntılar eşliğinde Mafya’nın nasıl ve neden ortaya çıktığına tanıklık etmeye başlıyoruz.
Kanunun Olmadığı Yerde Mafya Çıkar
Emrah Safa Gürkan’ın Mafya’nın tarihini anlattığı mükemmel bir YouTube görüntüsü var, bu oyunu oynamadan evvel âlâ ki onu izlemişim. Zira kanunsuz Güney’de insanların neden Mafya’ya muhtaçlık duyduğunu çok güzel anlatıyor. Don Torrisi’nin şarapçılıktan gayri asıl işi insanlara “koruma” satmak. “Bak beyefendim burada çok haydut var sen bana her ay 100 lire ver ben de seni haydutlardan koruyayım” mottosuyla başlayan bu serüven, kendi onur kodu yani Omerta’yı doğuran ve Amerika’yı da kasıp kavuran bir fenomene dönüşüyor. Sicilya’da sahiden neredeyse hiç polis yok, olanlar da çok yozlaşmış ve rüşvet üzerinden her şeyi yapabiliyorsunuz. Parayla ve güçle kanunun da satın alınabildiği periyotta insanları dize getiren şey ise Omerta oluyor.
Yalnız devrin siyasi iklimine bakınca acayip bir sosyalizm yükselişi olduğunun da farkına varmak lazım. Hatta İtalya’nın faşist diktatörü Mussolini’yi bile bir devir tesiri altına alacak olan bu İtalyan Sosyalistler oyunda da emekçi haklarıyla karşımıza çıkıyorlar. Ancak buranın kendi kanunu var ve sendika, grev üzere sözleri kullanmak bile Don Torrisi’nin doruğunun atmasına neden oluyor. Yeniden bir yerlerde sermaye sahibi çalışan haklarını duyunca doruklarına binmekten kendini alıkoyamıyor. Üç gün öncesine kadar ölümcül koşullarda çalışan bir Emekçi olan Enzo’da yeni işverenine yaranmak için bu grevlere gereken müdahaleyi yapıyor. İş aksarsa, para olmaz, para olmazsa Torrisiler mutsuz olur… Ayrıyeten etrafta bulacağınız gazeteler, mektuplar da devrin atmosferini anlamanız konusunda oldukça yardımcı oluyor. Atmosfer demişken…
Cennet Vatan Sicilya
Etna Yanardağı’nın hayli faal olduğu yıllarda Sicilya’nın hakikaten göz alıcı bir imajı var. Süper tabiatı, sevecen kıyı kasabası, üzüm bağları, tarihi binaları derken Sicilya’da keşfedebileceğiniz yerler mevcut. Keşfetmek derken sakın yanlış anlamayın. Şükürler olsun ki Mafia: The Old Country lineer bir oyun akışına sahip. Ortada çok ender size haritada gezme fırsatı sunuyor lakin isterseniz bunu da çabucak kapatıp seyehati geç seçeneğine tıklayabiliyorsunuz. Lakin yalnızca Enzo ile seyahat etmiyorsanız bunu kullanmanızı pek tavsiye etmem. Zira tüm Mafia oyunlarında olduğu üzere bu oyunda da çokça hoş otomobil sohbeti var, yalnızca otomobil da değil! Sicilya’nın bu süper atmosferini at sırtında da gezebilirsiniz. Tıpkı Red Dead oyunlarında olduğu üzere At üstünde dıgıdık dıgıdık giderken de etrafa bakıp büyülenmek mümkün.
Oyunun bu çizgisel akışı beni o kadar keyifli etti ki, anlatamam. Bu türlü lineer oyunları çok özlemişim. Zıpçıktı üzere bir başımıza atıldığımız devasa açık dünyalardan sonra başı sonu aşikâr, nereye gideceğimiz gün üzere açık misyon dizaynlarıyla salt bir kıssaya odaklanmak şahane olmuş. Esasen bence Old Country’nin açık orta en başarılı işi bu, öyküyü merkeze almak. Sizi saçma sapan yan misyonlarla boğmuyor, saldım çayıra mevram kayıra diyerek haydi şurayı bul demiyor. Bir Mafya üyesi ne yapması gerekiyorsa onu yapıyorsunuz. Çatışma, suikast, haraç toplama ve kaçları. Ne eksik ne fazla.
Mafya Saklılığı Bu türlü Bir Şey Değildi Fakat…
Oyunda benim canımı en çok sıkan şey zorlama zımnilik vazifeleri oldu. Tamam kimi işleri göze batmadan yapmak gerekiyor fakat bunu her 2-3 misyonda bir zarurî hale getirince işin tadı kaçmaya başlıyor. Devir gereği çok fazla silah çeşitliliği yok bunu kabul ediyorum lakin tekrar de çokça çatışma misyonu varken bizi bundan yoksun bırakıp düşük zekalı yapay zekaların 30 santim gerisinden gide gide misyon yaptırmak oyuna ayıp olmuş. Hele oyun sonlarına gerçek bir kapalılık sekansı var ki güzelim oyun keyfime hayli bir limon sıktı…
Silah çeşitliliği fazla yok dedim lakin olanları denetim etmek de sandığınız kadar kolay değil. En azından aim assist kullanmıyorsanız silahların denetimleri biraz güç. Bir de oyunda taramalı tüfekler olmadığı için her biçimde tek tek ateş etmek gerekiyor. Çok yakın olmayan düşmanlara Shotgun ile ateş etmek dışında da tek atmak hayli güç. Çünkü headshot atmak için aiminizi sabit tutmalı ve beklemelisiniz bu da sizi siperden çıkararak açık gaye haline getiriyor. Bir noktadan sonra bu mekaniklere alışıp daha bahadır davranıyorsunuz lakin alışana kadar bir müddet geçiyor. Oyunda ayrıyeten charm sistemi var, burada bir büyük 4 de küçük charm ile oynanışı kolay hale getirebiliyorsunuz. Ben büyük charmdan ölümcül hasardan bir seferlik kaçmayı seçtim, küçüklerde ise genelde cephane verenleri ve oyunun sonlarına yanlışsız bulduğum şarjör değiştirme suratı arttıranı kullandım.
Bıçak Kuşananındır
Silahların çok da kullanışlı olmaması memlekette herkesin cebinde bir bıçak taşımasını mecburî hale getiriyor. Enzo’nun bir bıçağı var olağan. Hatta oyundaki dükkandan çeşitli bıçak tipleri ortasında biçiminize en uygun olanını seçebilirsiniz. Fırlatıp geri toplanan bıçak stili da var, ele sağlam oturup düşmana daha çok vuran güçlü bıçaklar da. Dayanıklılık bir bıçak için kıymetli zira misyonlarda çeşitli kapılar ve kutular yalnızca bıçak ile açılıyor. Bu da bıçağın sertliğini azaltıyor. Biley taşı ile bıçağı tekrar keskin hale getirebiliyorsunuz ancak körelmiş bir bıçak ile yola devam etme tedirginliği de hiç güzel değil…
Düşmanları gizlice öldürürken şayet bıçaklamayı seçerseniz bıçağınız bir dayanıklılık puanı kaybediyor. Ya da benim çokça yaptığım üzere gırtaklarına sarılıp E’yi spamleyerek boğmak da bir tercih. Yapay zeka sizi pek görmediği için biri boğazlarken yakalanır mıyım diye de tasa etmeye pek gerek yok. Gelelim bıçağın temel hoşluğuna. Oyunda kimi boss dövüşleri var bunlar 1vs1 bıçak dövüşü olarak gerçekleşiyor. Düşman taarruzlarını bloke edip ya da kaçıp hasar almaktan kaçınıyorsunuz. Saldırırken de ya direkt saplama, ya kesme ya da gardını almış bir rakibi açmak için var gücünüzle vurabiliyorsunuz. Bu boss dövüşlerinde birkaç orta sahne de devreye girerek heyecanı yükseltmeyi başarıyor. Salt silah aksiyonundan ve saçma sapan zımnilik sekanslarından çıkıp bu cengaverce 1vs1 atma olayı hayli hoşuma gitti, keşke oyunda biraz daha bol olsaymış dedim.
Lineer Oyun Hasreti
Anlatacak bir meramı olan ve bunu sağa sola saptırmadan anlatan çok az oyun kaldı sevgili Oyungezerler… Old Country’de ben de geçmişe hakikat bir hasret giderdim. Oyunun vazife tasarımı epeyce kolay ve başarılı. Yeni bir chaptera başlarken ya sizi bir diyaloğun başında bırakıyor ya da bir seyahatin ortasında Enzo’yu bezgin bir biçimde Cesare’nin saçmalıklarından usanırken buluyorsunuz. Mafyanın doğuşuna ve kaosuna tanıklık ederken bir de aşk öyküsü var ki Ferhat ile Tatlı’ya taş çıkartır. Esasen Enzo’da eski işinde dağları deliyordu fakat işte her vakit dağı delmek aşkta muvaffakiyet kazandırmıyor. Salt kıssa temelli bir oyun olduğu için karakterlerden ve kıssanın ayrıntılarından olabildiğince kaçınmaya çalışıyorum. Mafya serisine benim üzere aşıksanız The Old Country’de sizler için çokça sürpriz olduğunu söylemem kâfi olacaktır. Oyunun zaaflarından birisi de yan karakterlerin pek tatmin edici olmayışı. Luca harici nitekim can-ı gönülden sevdiğim hiç kimse olmadı. Bizim üzere genç ve yükselmeye çalışan Cesare ise çokça baş ütüleyip kısa yoldan tepeye çıkmanın kederinde. Enzo’nun karakter gelişimi oldukça hoş işlenmiş lakin ona bu seyahatte eşlik edecek mentorü diyebileceğim Luca dışında kimsecikler yok. Don Torrisi’de bildiğimiz Mafia oyunlarındaki Don’ların tersine yeni olmanın da verdiği heyecanla biraz fazla tezcanlı ancak bunu “cool” durarak saklamaya çalışıyor. Yanındaki bunak Tino harici başka mankafaları ise birkaç gün sonra unutacaksınız aslında…
Özetle açık dünya ve canlı servis oyunlarının hayatımızı işgal ettiği şu devirde Mafia: The Old Country, Sicilya’da çok güzel bir tatil üzere geldi bana. Kıssası, atmosferi, Mafya serisiyle olan ilişkileri derken oyunun birçok anında yüzümde bir tebessüm belirdi. Yalnızca tebessüm değil sizi temin ederim Old Country’de çokça Mafya trajedisi de bulunuyor. Fakat bir kez bu dünyaya girdikten sonra Omerta’ya yamuk yapmanın affı olmayacağını herkesin bilmesi gerekiyor. Bu Sicilya’da da bu türlü, Amerika’da da. Bundan mütevellit İtalyan Mafyası’nın da ekolünün de dünyada bir daha eşi gibisi görülmedi. Tüm bu kültürün nasıl ortaya çıktığı, tarihin ayrıntıları benim üzere işin meraklıları için hayli beğenilen olmuş. Keşke şu kapalılık misyonlarını de biraz kısıp, bıçak dövüşlerini fazlalaştırsalarmış. Ya da tahminen opsiyonel birkaç yarış da güzel olabilirmiş. Yaklaşık 12-13 saatlik bir sinematik tecrübe olarak ise Old Country mutlaka sınıfı geçmeyi başarmış. Keşke Mafia 3 faciası hiç yaşanmamış olsaydı da öykümüz de İtalyan Mafyası üzerinden devam etseydi. Tahminen de bu oyun Hangar 13’ü yine özüne döndürmeyi başarmıştır?
