Kısa süren düşler, hezeyanlar ve nezaket üzerine
Yaratıcısı Neil Gaiman’ın isminin karıştığı ve beni bir epey üzen skandalların ötesinde The Sandman’in bu ikinci dönemi katiyen daha bir olmuş, daha bir doyurucu ve ziyadesiyle duygusaldı. Ben burada ne bu skandallardan ne de kısım bölüm dizinin akışından bahsedeceğim zira gereksiz. Bilakis Sandman’in o büyülü, son derece karanlık ve de insani havasını biraz deşmeye çalışacağım.
Bu dönem Hayaller Lordu Morpheous önemli seçimler, kalp kırıklıkları (eğer bir kalbi varsa) ve çokça aile dramasıyla tıpkı anda baş etmeye çalışıyor diyeyim. Ve o daima bunlarla gayret ettikçe bahtın ağları da onu sarıp sarmalıyor. Ancak bu daima bu türlü değil midir zati? Diğerlerinin hayatına müdahil epey kendi hayatımızın iplikleri de elimizden kayıp giderek öteki ipliklere karışıp bir yumak olur ki biz buna hayat deriz. En geniş mânâda Sandman aslında bir büyüme, baş etme ve hayatta kalma hikayesi. Neil Gaiman’ın karmaşık dimağından süzülüp gelen fikirlerin yankısı her ne olursa olsun bizde karşılıklarını hala buluyor ve Dream, Delirium, Death, Destruction, Despair, Desire ve alışılmış ki Destiny’nin bu vakitsiz varoluşları bize de etki ediyor. Çünkü onlar bizim için varlar ve biz yok olduktan sonra öteki bir gezegende öteki bir isimle varlıklarını sürdürecekler. Ta ki gökteki tüm yıldızlar sönüp gösteri sona erene dek. Benim bu dönemde en sevdiğim nokta oyunculuklar, yazım kalitesi ve melankolik, o gerçekten düş üzere atmosfer oldu. Geçen dönemin en başarılı dört kısmını yöneten Jamie Childs’a bu sefer tüm dönem emanet edilmiş ve fantastik dizilere aşinalığı aslında olan direktör de emanete hıyanet etmemiş.
Daha uygun bir imaj idaresi ve yüksek bütçeli efektler elbette seriye özgün bir hava katıyor lakin her şeyin kalbinde tekrar Tom Sturridge’ın Morpheus performansı var. Geçen dönemden bu yana değişen Düşler Lordu be sefer en temelden sarsılıyor ve bunun her anı da oyuncunun bu sefer daha insani bulduğum performansına yansımış. Death rolünde tekrar kendine ilişkin bir kısmı olan Kirby Howell-Baptiste sahiden parlıyor ve bu muzip varlığa ironik biçimde bir hayat öpücüğü konduruyor. Bu dönem yazım kalitesi de yüksek olduğundan oyuncular da daha bir âlâ geldiler gözüme genel olarak. Yalnız şu da var ki daha evvelden “Anlatacak çok şeyimiz var” diyen yapımcıların olaylardan sonra apar topar diziyi bitirmiş olmaları finalin ve kimi orta gelişmelerin tartısını birazcık yok etmiş. Zira vaktinde okurken hayran kaldığım kimi ayrıntıların süratlice geçiştirilmesi ve Dream’in olmadığı kısımların genel olarak es geçilmesi dizinin gücünü biraz azaltmış. Olsun varsın.
Şöyle anlı ulu bir The Sandman izledik en azından ve elimizdekiyle memnun olabilmek de hayatta öğrenmemiz gereken derslerden sadece birisi. O yüzden çok üzülmüyorum seri bittiği için. Bilakis olmuş olduğu için memnunluk duyuyorum. Sonsuzlar ailesi esasen hepimizle birlikteler ve tüm düşlerimiz, hislerimiz ve isteklerimiz onların himayesinde her daim. Mevtin bile ölebildiği bir kâinatta ne sonsuzluktan ne de sonluluktan korkmak gerek tahminen de. Başlangıçlar ve bitişler bizi bize dönüştürenler, bazen varlığımızı yerle yeksan eden fakat her daim değişimi özgür kılanlar. Dönüşenler. O yüzden siz de çok canınızı sıkmayın dizi bitti diye, hem zati sevdiyseniz orada çokça okunacak malzeme duruyor hala.
Nihayetinde Düş asla ölmez, yalnızca biçim değiştirir…
Editörün Notu: Ne yazık ki biraz erken final yapan dizi, onu saran tüm aksiliklere rağmen tertemiz bir dönem ve biraz aceleye gelmiş bir finalle perdeyi kapatıyor. Fakat bir garip aile olan “Sonsuzlar”ın dimağlarımızda bıraktığı tat, bahtın bizim için dokuduğu iplikler kesilene kadar kaybolmayacak belirli ki.
Not: 4 / 5
