Wales Interactive; ortada Maid of Sker yahut Don’t Knock Twice üzere korku-macera tipinde oyunlara sapsa da temel olarak FMV oyunlarıyla meşhur bir firma. Bu yıl içerisinde de sağ olsunlar meydanı boş bırakmadılar; evvel I Saw Black Clouds, sonra Night Book geldi, artık de sıra Bloodshore’da.
Size bilemem lakin ben bütün eksiklerine, zaaflarına, zayıflıklarına karşı bu oyun çeşidine farklı bir ilgi duyuyorum, ne yapayım, elimde değil 🙂 Hasebiyle Bloodshore da takip listeme gelip yerleşivermişti ve hazır fırsatı bulmuşken, daima birlikte bir göz atmaktan ziyan gelmez dedim. Bu seferki sinemamızda bizi nasıl bir macera bekliyormuş, buyurun daima birlikte bakalım.
Battle Royale mi FMV’den çıkar, FMV mi Battle Royale’den?
Wales Interactive’in FMV oyunlarıyla meşhur olduğunu söyledik lakin tek bir usulde ilerlemediklerini de belirtmek gerek. Mesela The Bunker bir ruhsal tansiyon tadındayken Late Shift bir aksiyon-macera sineması üzereydi. Five Dates ile kendimizi bir romantik güldürü sinemasının içinde bulurken Night Book biraz daha işin endişe kısmına odaklanan bir üretimdi. Shapeshifting Dedective işin içine fantastik bir boyut katmıştı, isminden da anlaşılabileceği üzere biçim değiştirip diğerlerinin kılığına giren ve böylelikle bir cinayeti aydınlatmaya çalışan bir dedektifi oynuyorduk. Bloodshore ise, apayrı bir telden çalıyor; absürt, sarkastik, eleştirel bir sinema var bu sefer karşımızda. Bir öbür tabirle B sineması kategorisinde değerlendirebileceğimiz bir üretim olduğunu söyleyebiliriz.
Elbette sinemamızın öyküsünü ayrıntılı bir biçimde paylaşacak değilim fakat tekrar de kısaca özet geçeyim ki sizi nelerin beklediğinden haberdar olun.
Oyun dünyasını kasıp kavuran Battle Royale furyası en sonunda “Kill Stream” isminde bir televizyon gösterisine dönüşmüş. Alyn Corps isimli bir şirket tarafından hayata geçirilen projede, 50 kişi bir adaya bırakılıyor ve sona kalan kişi 10 milyon $’ın sahibi oluyor. Biz de bu müsabakanın 13. Dönemine katılan şahıslardan birisiyiz. Kahramanımız, vaktinde tanınan bir aktörken, mesleğinde düzey atlamasını sağlayacak o hamleyi yapamamış, treni kaçırmış, hal bu türlü olunca da son bir baht diyerek müsabakaya katılmış. Natürel, oyunda ilerledikçe öteki ayrıntılar da öğreniyoruz karakterimiz ve bu adaya gelişi hakkında lakin olay özetle bu.
Bloodshore’un beğendiğim taraflarından birisi de işte tam olarak bu “Battle Royale Show” sıkıntısı oldu. Karşımızda kendisiyle de oyun dünyasıyla da çağdaş toplumla da dalgasını geçen bir oyun var. Yapımcının evvelki oyunlarında oyunculukların daha gerçek olduğu sahneler izlemiştik. Buradaysa durum farklı, abartılı oyunculuklar işi gerçekçilikten uzaklaştırıp ne kadar absürt bir tabloyla karşı karşıya olduğumuzu bize net bir formda gösteriyor. “Oyun”a katılan yarışmacıların kimliklerinden, yayın ortalarındaki gösterilere, yayın platformlarındaki ‘influencer’ların reaksiyon görüntülerinden oyunun kurucusuyla yapılan röportaja, paylaşılan her bir ayrıntı aslında bizlerin içinde bulunduğumuz ve gülsek mi ağlasak mı diye düşündürtecek bir tabloya işaret ediyor; en azından bende uyandırdığı his bu oldu.
Yaklaşık 1,5 saat içerisinde oyunu bitirmek mümkün, alışılmış yaptığınız tercihler bu süreyi değiştirebiliyor. Senaryonun farklı kısımlarını görmek, alternatif sonlara ulaşmak için oyunu birden çok defa bitirmeniz gerekiyor elbette. Yapımcıların sözüyle 8 saatlik çekim yapılmış olmasından hareketle, tüm sahneleri görebilmek için en azından 4-5 kere oynamak durumunda olduğumuzu söyleyebiliriz (oyunu birinci bitirdiğimde toplam sahnelerin beşte birini, ikinci oynayışımın akabinde da toplamda üçte birini görmüş olmam da bu tezi büyük oranda doğruluyor) -ki bu da bu şekil bir oyun için hoş bir tablo. Sonuçta FMV oyunlarından ne beklenir? Tercihlerinizin kıssanın akışına tesir ettiğini hissettirmesi ve böylelikle sizlere tekrar tekrar oynamak için bir münasebet sunması.
Bloodshore’un, tekrar oynanabilirlik istikametten başkalarından eksik kalan bir yanı olmadığı söylenebilir. Alışılmış eleştirilebilecek yanları da var; senaryonun sırıttığı noktalar mevcut. Birtakım mevzularda da aslında sunulabileceğini düşündüğünüz alternatifler sunulmamış, olay çok dar bir rotaya sıkıştırılmış üzere hissettiriyor. Fakat işin tabiatı da bir noktada bunu gerektiriyor zati, kabul ediyorum. Tekrar de ‘keşke’ dedirttiği yerler oldu. Bir de farklı olması gereken bir sahnede daha evvel gördüğüm bir sahne kullanılmış, ucuza kaçılmış, o da gözümden kaçmadı 🙂
Bu ortada oyuna dair sevdiğim bir ayrıntısı da paylaşayım. Akış içerisinde istediğiniz anda oyunu durdurup menüde aldığınız kararların 5 kategoride (Ekip Morali, Seyirci Fikri, Romantizm, Güç ve Sezgi) ne üzere bir değişikliğe yol açtığını denetim edebiliyorsunuz. Bu istatistikleri takip ederseniz, sonraki oynayışlarınızda alternatif sahnelerden daha fazlasını açmak ve farklı sonlara ulaşmak konusunda eliniz de rahatlamış olur. Oyunun finalinde de zati kaç karar aldığınızı ve toplam sahneler içerisinden kaç adedini açtığınızı görebiliyorsunuz.
Bu usul oyunların avantajlarından birisi de fiyatı oluyor, tekrar bir “sinema bileti” fiyatına (hem de öğrenci :)) satıldığını görüyoruz. Münasebetiyle bir bilet fiyatına birden çok sinema izlemek isterseniz, hatta bu da yetmez bir de o sinemada başrolü üstlenip sinemanın akışını ben belirleyeyim derseniz, elinizdeki şimdiki ve değerlendirilebilecek alternatiflerden birisinin Bloodshore olduğunu söyleyebilirim. Wales’in sıradaki oyunu Deathtrap Dungeon: The Golden Room’u beklerken (-ki kendisinden umutluyum, umarım hayal kırıklığına uğratmaz) Bloodshore’a bir baht vermeyi düşünebilirsiniz. Bakalım siz ne üzere iğnelemeler, nasıl göndermeler fark edeceksiniz bu filmde…
