Kart oyunlarına karşı özel bir ilgim yok. Saatlerimi kart açıklamalarını okumaya, deste dizmeye, sinerjiler oluşturmaya ayırasım gelmiyor hiçbir vakit. Önüme geldiği anda meh diyerek kapatıyorum oyunu. Pekala o halde neden bu ay Inscryption’ın üstüne atladım? Bu oyunu özel kılan neydi?
Fragmanı gördüğüm anda oyun ilgimi çekmişti. Modern-retro görseller, karanlık atmosfer falan çok değişik duruyordu. Masaüstü rol yapma oyunu misali bir öyküsü de vardı. Üstelik oyun Pony Island’ın ve Hex’in geliştiricisi, Daniel Mullins tarafından geliştirilmişti. Çok enteresan olacağı katiydi. Gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki fragman yanıltmadı! Oyun hakikaten de vadedileni ve daha fazlasını sunuyor.
Duvarları yıkalım!
Oyunu açtığınız anda ana menüde bir gariplik fark ediyorsunuz: Yeni Oyun seçeneği kilitli. Pony Island oynamışsanız bu durum sizi şaşırtmayacaktır natürel. Devam diyerek bir evvelki oyuncunun kaldığı yerden başlıyoruz oynamaya.
Gariplikler ana menüyle hudutlu kalmıyor natürel. Inscryption birebir atası üzere oyun boyunca dördüncü duvarı bol bol yıkıyor. Lakin daha da değerlisi Pony Island üzere temel mekaniğini maksat olarak değil, bir araç olarak kullanıyor. Benim ilgimi de tam olarak bu sayede çekmeyi başardı aslında. Burada asıl emelimiz yalnızca kart oyununu oynamak değil. Karşımızda gölgede oturan GM’i (oyun efendisi?) yenip kulübeden kaçmaya çalışıyoruz. Bu uğurda oyun masasından kalkıp ortalığı keşfedebiliyor ve değerli ipuçları bulabiliyoruz.
Oyunun tadını çok fazla kaçırmak istemediğim için ayrıntıya girmeyeceğim ancak olayın hayli değişik yerlere gittiğini belirteyim. Karakterlerin motivasyonlarını anlayınca başınızda kurduğunuz dünya çok değişiyor ve hayli tatmin edici bir formda son buluyor. Emeği geçenler ekranına boş boş bakarken oyun bitti diye üzülsem mi yoksa sevinsem mi bilemedim açıkçası. Bu ortada emeği geçenler ekranını görmemişseniz oyun bitmemiştir diye bir not da düşeyim buraya. Yarıda bırakıp “Çok da bir olayı yokmuş, sen de ne abarttın!” diye gelmeyin karşıma sonra!
Sağa yatıranlar
Bu Inscryption’ı %100 bitirmeden zevk almayacağınız manasına gelmiyor elbette. Her ne kadar kart oyunu Inscryption’ın ana gayesi olmasa da kendisini epeyce eğlenceli buldum. Kısaca gayeniz karşınızdaki oyuncunun canını sıfıra indirmek. Ancak bir can göstergesinden fazla ortada bir tartı var. Siz vurdukça tartının göstergesi sağa, düşmanınız vurdukça da sola yatıyor. Enteresan mekanikler bununla hudutlu değil. Hasar verebilecek ve genel olarak yararlı kartları oynayabilmek için masadaki kimi kartları kurban vermeniz lazım. Ya da kimilerini oynamak için aşikâr sayıda kartınızın ölmüş olması gerekiyor falan.
Üstelik bu yalnızca birinci destenin mekaniği. Oyunda toplam dört deste var ve her birisi çok farklı mekaniklere sahip. Hatta deste değiştirince farklı bir oyun oynuyormuşum hissine kapıldım. Bunların üzerine bir de her boss dövüşünde eklenen yahut çıkarılan birçok mekanik oluyor. Bu sayede tek bir deste ve optimum bir strateji oluşturup oyunu bitirmeniz mümkün olmuyor.
Desteyi de o denli her istediğiniz anda değiştiremiyorsunuz. Sıfırdan deste oluşturma yalnızca bir kısımda var. O kısım haricinde önünüze gelen üç karttan birisini seçebildiğiniz yahut bir kartı kurban verip öbür bir kartı güçlendirdiğiniz kısımlar var. Ki bu benim üzere deste kurma işinden anlamayan oyuncular için epey hoş bir şey. Hatta sıfırdan deste kurma kısmı hiç olmasaydı daha çok memnun olurdum şahsen.
Eğitim koşul
Öğrenilecek bu kadar çok şey varken oyunun yarısı eğitim kısımlarından oluşmuyor mu diye düşünebilirsiniz. Hayır oluşmuyor. Ve birinci eleştirim bu olacak… Yani olabilir, emin değilim. Oynadığınız birkaç elde temel mekaniklerin büyük bir kısmını öğreniyorsunuz evet ancak oyun elinizi bırakınca çabucak ölüveriyorsunuz zira gözünüzden kaçan bir şeyler kesin oluyor.
Neyse ki ölünce bir şey kaybetmiyorsunuz. Hatta her öldüğünüzde destenizden çekilen rastgele kartların özelliklerini birleştirip yeni bir kart oluşturuyorsunuz. Oynadıkça desteniz her türlü güçleniyor ve ilerleme kaydediyorsunuz. O yüzden bu deneme yanılma yolu çok batmıyor. Aslında tam olayı çözdüm, daş gibin bir destem oldu, harika stratejim var artık dediğiniz anda oyun sıkılmanıza fırsat bırakmadan apayrı bir hale geliyor.
Yazının başlarında da söylediğim üzere masadan kalkıp ortalıkta gezebiliyoruz. Etraftaki eşyalarla etkileşime girip ipuçlarını bulup bulmacaları çözmemiz bekleniyor bizden. Bu kısımlarda karşıma çıkan birtakım bulmacaların mantığını tam kavrayamadım ne yazık ki. Bir kısmını deneme yanılma yolu ile çözdüm. Bunlar daima opsiyonel bulmacalardı lakin keşke tam olarak nasıl çalıştıklarını daha net anlatsaydı oyun.
Bunun haricinde canımı sıkan tek bir nokta oldu: Son boss. Sorun boss’un kendisi değildi aslında. Belirli evrelerinde geçilemeyen diyalogları var. Üst üste 8-10 kere ölünce o kısımlar hudut bozabiliyor.
Sanırım son boss haricinde koskoca oyunda bana batan bir şey olmadı. Bahsettiğim eksiklikler de çok ufak şeyler. Bilhassa bu son boss konusunu bir yamayla bile çözülebilecek bir şey. Ha, bir de kart oyununu övdüm lakin Hearthstone yahut Magic the Gathering üzere istikrarlı bir şeyler beklemeyin. Oyun kazanmanızı istediği için genelde size çok kıyak geçiyor.
Kart oyunlarını seviyorsanız Inscryption’ı kaçırmayın derim. Hatta kart oyunları sizi çok fazla heyecanlandırmıyorsa da kaçırmayın! Gizemli bir kıssa, enteresan dünya ve karakterler, hoş bulmacalar arıyorsanız bu oyunu birinci fırsatta deneyin. Hâlâ Inscryption’ın size nazaran olduğundan emin değilseniz de en azından demosuna bir göz atın.
